Είναι περίεργο, το ξέρω, αλλά το "σ' αγαπώ" και εγώ με πέτρες το λέω. Κακιά συνήθεια, ριζωμένη όμως βαθιά μέσα μου και απαράλλαχτη. Πάντα τα άτομα που χρειάζομαι πιο κοντά μου και αδυνατώ να ζήσω χωρίς την παρουσία τους δίπλα μου, είναι αυτοί που ταλαιπωρώ περισσότερο με την συμπεριφορά μου. Με πέτρες, γιατί δεν έχω μάθει να το λέω αλλιώς. Αν σε λιθοβολώ λοιπόν, να ξέρεις ότι το κάνω είτε από αγάπη, είτε από έρωτα. Γιατί έτσι έμαθα.

Βγαίνω με τα μάτια μου για να δω τον κόσμο. Αδιάφορες οι βραδινές βόλτες και εγώ πιο πολύ σέρνομαι ανάμεσα στους περαστικούς, παρά περπατάω. Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που προφασίστηκα θάνατο. Κάνω νυχτερινές βάρδιες στο μέρος της καρδιάς μου που περπατούσες εσύ κάποτε, αναμένοντας την οποιαδήποτε αλλαγή. Ο ουρανός πλημμυρίζει κόκκινο και τα σεντόνια μου έχουν βαρεθεί το άρωμά μου. Οι σκέψεις μου κινούνται σε κυκλική τροχιά και σιγά σιγά ξεσυνηθίζω το ασυνήθιστο. Η απόστασή της πόλης μου από αυτήν των ονείρων μου, ένα τσιγάρο δρόμος. Παιδική αφέλεια η ανάγκη μου να αλλάξω τον κόσμο. Νοθεύω τις στιγμές μου με τις υψηλές προσδοκίες μου και καθιστώ το μέλλον μου λειψό. Ρίχνω κατάρες σε παλιές μου συνήθειες, προσπαθώντας να απαλλαγώ από όλον αυτόν τον σάπιο εγωκεντρισμό που μου τρώει τα σωθικά. Δεν τα καταφέρνω. Σκορπίζω τις φθηνές ματαιοδοξίες μου δοκιμάζοντας να ξεπεράσω τα δήθεν όρια του εαυτού μου. Μετά καταλήγω άδοξα στο συμπέρασμα πως δεν έχω ανάγκη τίποτα και κανέναν. Ζω συνέχεια με αυτή τη ψευδαίσθηση. Το μόνο καλό είναι πως έφτασε επιτέλους η εποχή που ο καιρός συμβαδίζει με το συναίσθημα.

Bon Iver - I Can't Make You Love Me

Πάλι σκάλιζα παλιές αναμνήσεις στον ύπνο μου.
Και σήμερα παραλίγο να χαθώ στα στενά σου. Η νοσταλγία έχει βαρέσει κόκκινο. Η θύμησή σου σταθερή και βίαιη, δίνει ρεσιτάλ. Παρέες γύρω μου και εγώ στη μέση να μη μπορώ να ελέγξω το σώμα μου. Βλέμματα. Έντονα βλέμματα και η λογική μου να κάνει ελεύθερη πτώση κάθε τρεις και λίγο. Νιώθω κάτι μέσα μου να αλλάζει συνεχώς. Δε μπορώ να προσδιορίσω τα αισθήματά μου και αδυνατώ να βάλω σε σειρά τις σκέψεις μου. Πολλές υποχρεώσεις, πολλά σχέδια, κανένας στόχος, απλή καθημερινότητα και ένα μυαλό κουβάρι από τα όνειρα.
Όλα είναι τόσο ανούσια, αλλά με σένα είναι διαφορετικά. Απλά θέλω να είμαι μαζί σου και δεν καταλαβαίνω τι κάνεις.

Ίσως πρέπει να στο πω
σ' ονειρεύτηκα ξανά,
σ' έναν έρημο σταθμό
που έγραφε εδώ ορίζοντας.
Ίσως πρέπει να στο πω
ίσως να μην πρέπει πια.
Μας κοιτάζανε σκιές
που χορεύαν ψιθυρίζοντας.

Είναι που ερωτεύεσαι το λάθος άνθρωπο και δεν μπορείς με τίποτα να το αποτρέψεις.
Γελάς χωρίς κανέναν απολύτως λόγο και κλαις επίσης για κανέναν απολύτως λόγο.
Απλά πέφτεις αβίαστα και αμαχητί, χωρίς να ξέρεις που θα σε βγάλει.
Γιατί όλα σου τα αλλάζει...

The tick tock tick of a ticking timebomb
Fifty feet of concrete underground
One little leak becomes a lake
Says the tiny voice in my earpiece
So I give in to the rhythm
The click click clack
I'm too wasted to fight back
Tick tack goes the pendulum on the old grandfather clock

Είπα πως δε σε θέλω, απλά και μόνο επειδή σε ήθελα.
Γιατί κοντά σου αρρωσταίνω, μα μακριά σου πέθαινα.
Είναι που πάντα στοχεύω ουρανό και πάντα πιάνω χώμα.
Γυρίζει η ρόδα της ζωής και η μοναξιά δε με αφήνει σε ησυχία.
Φοβήθηκα να κατέβω.
Οι μέρες επαναλαμβάνονται χωρίς παύσεις και τα μάτια μου βλέπουν μόνο αυτά που πρέπει να δουν, τίποτα παραπέρα.
Η γραμμή που χωρίζει το ανικανοποίητο από το εφικτό είναι αόρατη και έτσι δεν την παραβιάζω.
Αναποφάσιστο αυτό το φθινόπωρο και πιο κενό από ποτέ.
Γύρισα στο άκουσμα της φωνής σου, έτοιμη να σου χαμογελάσω, αλλά εσύ δεν ήσουν εκεί.
Τώρα έχουν αντιστραφεί οι φόβοι μου και η ζωντάνια των ονείρων μου δε με βοηθάει καθόλου.
Παλεύω με τις χαμένες σου συγνώμες μα δε μπορώ να βρω μια άκρη.
Ακρωτηριάζω τις σκέψεις μου και προσποιούμαι πως δε φοβάμαι τίποτα.
Προσπερνάω τη ζωή αδιάφορα και μετά πάλι από την αρχή.
Δεν πειράζει όμως.
Μου αρκεί η ιδέα πως μια μέρα θα σε συναντήσω στο λιμάνι και θα βρέξει ο ουρανός ευτυχία.

«Είναι που δεν ξέρεις αν πονάς για την έλλειψη του έρωτα ή γιατί ξέρεις πως αυτός κάποτε υπήρξε. Γιατί δεν μπορείς να καταλάβεις αν η αγάπη τους ξεθύμανε πριν ακόμα ξεκινήσει ή αν πέθανε στην πορεία. Και γιατί συνειδητοποιείς ότι οι σχέσεις κάποτε τελειώνουν όχι γιατί κάποιος φταίει, αλλά γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι. Κι ακούγοντας το "You and Me" των Penny and the Quarters που με τόσο ενθουσιασμό ο Dean βιάστηκε να βαφτίσει 'το τραγούδι τους', θυμάσαι όλα τα τραγούδια που ήταν κάποτε 'μας' και τώρα μαζεύουν σκόνη σε κάποιο συρτάρι των αναμνήσεων. Και καταλαβαίνεις ότι το «Blue Valentine» είναι αληθινό, όχι γιατί περιγράφει ωμά κι επίπονα το τέλος μιας σχέσης, αλλά γιατί χώρεσε μαζί και την αρχή της.»

Δεν τους μπορώ αυτούς που δεν με καταλαβαίνουν και είναι ανίκανοι να σεβαστούν τις επιθυμίες και τα θέλω μου.

Ούτε και ξέρω γιατί επιλέγω να έχω τέτοιου είδους ανθρώπων γύρω μου.

Μου τρώνε τη σάρκα και η συγκαταβατικότητά μου δεν έχει όρια

Γιατί δεν μπορώ να τους ξεκολλήσω από πάνω μου μια και καλή;

Γιατί πρέπει να πεθάνει κάποιος για να καταλάβουμε, όσοι μένουμε πίσω, πόσο σημαντική και πολύτιμη είναι η ζωή μας; Γιατί για να κατανοήσουμε την ευτυχία πρέπει πρώτα να βιώσουμε την απόλυτη δυστυχία και να γνωρίσουμε όλα τα πρόσωπα της λύπης; Σιχαίνομαι τον ανθρώπινο εαυτό μου που είναι τόσο αδύναμος και τόσο ‘λίγος’ μπροστά στο θαύμα της ζωής. Σιχαίνομαι που δεν προσπαθώ κάθε μέρα για το καλύτερο, παρά γκρινιάζω και στεναχωριέμαι για πράγματα ασήμαντα και χαζά. Δεν θέλω να παρεμβαίνει ο θάνατος για να κατανοώ πόσο τυχερή είμαι που είμαι ακόμα στη ζωή, όπως και όλοι όσοι αγαπώ και χρειάζομαι δίπλα μου. Είναι τόσο ανόητη η ανθρώπινη φυλή ώστε να χρειάζεται πειστήρια απώλειας και θλίψης για να συνειδητοποιήσει πως η ζωή δεν είναι τίποτα τελικά; Γιατί πρέπει ο θάνατος να είναι τόσο ισχυρός και τόσο απρόβλεπτος; Γιατί ο καθένας μας να χάνει πρόσωπα που αγαπά από τη μια μέρα στην άλλη, χωρίς ιδιαίτερη εξήγηση; Γιατί αυτός και όχι εγώ; Με βάση ποιών κριτηρίων φεύγει κάποιος από τη ζωή και ποιος είναι αυτός που αποφασίζει το πότε;

Γιατί να φύγεις εσύ που είχες όλοι τη ζωή μπροστά σου; Τι δεν δούλεψε σωστά και χάθηκες; Γιατί να αφήσεις πίσω σου τα τρία τέταρτα της ζωής σου και τον χαμό της άδικης απώλειάς σου; Ερωτήσεις σαν αυτές τρυπάνε το κεφάλι μου εδώ και ώρες και το κενό που νιώθω μέσα μου με βαραίνει και με πνίγει. Τι είναι η ζωή τελικά; Πότε θα μάθω να εκτιμώ αυτά που μου έχουν δοθεί χωρίς περαιτέρω απαιτήσεις και γκρίνιες; Πότε θα σταματήσει όλη αυτή η ασάφεια να πλανάται στον αέρα γύρω μου και πότε η ζωή θα αποδειχθεί τελικά πιο ισχυρή από τον θάνατο;

Πόσες άλλες οικογένειες άραγε να θρηνούν σήμερα, εκτός από τη δικιά σου; Γιατί δεν γίνεται να γυρίσεις πίσω; Που έχεις πάει;

Να σου ευχηθώ καλό ταξίδι ή απλά να σωπάσω; αφού έτσι κι αλλιώς το ταξίδι στην Ιθάκη ξεγλίστρησε απ’ τα χέρια σου….

«πήρες πολλά χαμόγελα μαζί σου»

«Και συ μου είπες συγγνώμη, μοιάζει αστείο, αλλά μου δίνεις τα πάντα, ενώ εγώ δε χρειάζομαι τίποτα»

Το ξέρω καταβάλεις μεγάλη προσπάθεια. Το ξέρω αξίζεις περισσότερα. Σιχαίνομαι να σε βλέπω στεναχωρημένη. Σιχαίνομαι να αντιδράω έτσι. Θέλω να έρθω να σε βρω και να παραδεχτώ πως το ξέρω. Το ξέρω πως προσπαθείς και πως θες πάντα ό, τι είναι καλύτερο για μένα κι αυτό γιατί μ’ αγαπάς. Θέλω να σε αγκαλιάσω και να αφεθώ ανάμεσα στα χέρια σου και στο ζεστό άγγιγμά σου. Θέλω να σου μιλήσω για όλα αυτά που με βαραίνουν τον τελευταίο καιρό και να κλάψω μπροστά στα μάτια σου. Αλλά απλά δε μπορώ. Κολλάω σε ασήμαντα σημεία και χάνομαι στο χάος. Γιατί δεν έχω που να ξεσπάσω και ξεσπάω πάνω σου. Γιατί δεν έχω μάθει ακόμα πότε να βάζω τελεία. Αλλά το ξέρω. Τα βράδια, λίγο πριν με πάρει ο ύπνος, το ξέρω. Τότε είναι που το καταλαβαίνω. Τότε είναι που συνειδητοποιώ πως αν σε χάσω θα χαθώ. Πως αν χαθείς, δεν θα θέλω να υπάρχω άλλο. Τότε είναι που μισώ τον εαυτό μου και τον εκσφενδονίζω με δύναμη στον απέναντι τοίχο για να τον τιμωρήσω. Τότε είναι που καταλαβαίνω πόσο τυχερή είμαι που ακόμα σε έχω και που μ’ αγαπάς. Τότε είναι που καταλαβαίνω πως μόνο εσύ κάνεις τα αδύνατα δυνατά για να μετατρέψεις τις φοβίες μου και τα άγχη μου στις πιο ωραίες ζωγραφιές του κόσμου.
Δεν μπορώ όμως να σου πω το ευχαριστώ φωναχτά. Δεν μπορώ να σε αγκαλιάσω, γιατί φοβάμαι να σου δείξω το πόσο σ’ αγαπάω. Είμαι μια δειλή που φοβάται ακόμα και τη σκιά της.
Θέλω όμως να το ξέρεις μαμά…

Ψέματα από δω, υπερβολές από εκεί

Παραδέξου το επιτέλους. Δεν πας για την αγάπη, πας για την καύλα

Δεμένος χειροπόδαρα, συνεχίζεις να λες το ίδιο παραθύρι και να κοροϊδεύεις τα γύρω σου

Θυμάμαι τη νύχτα που ξεμείναμε οι δυο μας σε μια παραλία και μου είπες πως σου άρεσα περισσότερο όταν ήμουν εγώ

Δεν είμαι από αυτούς που το βάζουν εύκολα κάτω, αλλά επέτρεψε μου να κάνω διαλείμματα όταν βλέπω πως αρχίζω να τα φτύνω

Αλλιώς πώς θα βγει το παιχνίδι βρε μπάχαλε;

Η ανιδιοτέλεια μου ε ν ά ν τ ι α της καθημερινότητας σου

Δεν είναι ο στόχος μου να βγάλεις νόημα

Ο στόχος μου είναι να νιώσεις πως για να υπάρξει συμβίωση πρέπει πρώτα πρώτα να υπάρχει ανοχή

Και εσύ ρε πίθηκε δεν τις ανέχεσαι τις σκέψεις μου

Δεν αντέχεις τα λάθη μου, ούτε και τις επιλογές μου

Και πληροφοριακά να σου πω πως πράγματα τύπου «πες μου τι θες και θα το κάνω» δεν είναι του γούστου μου

Και το τελευταίο πράγμα που θέλω αυτή την στιγμή από σένα είναι να με εκμηδενίσεις

Οπότε δέξου απλά το γεγονός πως είμαι εγώ αυτή που κάθεται απέναντί σου και διαβάζει τη σκέψη σου και όλα τα άλλα άστα στη μοίρα τους

Ε και πάρε με τηλέφωνο να κανονίσουμε γι’ αυτή την βόλτα στα α σ τ έ ρ ι α που λέγαμε

"Έριχνες τα ζάρια, μια για εσένα, μια για τον αντίπαλο εαυτό σου.
.....
Δεν μπορώ να συνεχίσω, συμπλήρωσες, δεν ξέρω ποιος παίκτης είμαι, δεν ξέρω αν κερδίζω. Ή αν χάνω".

Γιάννης Φιλιππίδης

Πλήρης ανικανότητα να προσδιορίσω τι ακριβώς είναι αυτό που μου λείπει.
Η μορφή του παραμένει παντελώς άγνωστη, αλλά και οικεία.
Αναπολώ τις σκοτεινές μέρες που πέρασαν και σκέφτομαι πως τέτοιες σαν αυτές θα έρθουν πολλές.
Πλησιάζουν τα γενέθλιά μου κι όμως νιώθω τόσο αδιάφορη.
Θέλω να κολλήσω εδώ. Να μείνω εδώ. Δεκάρα δε δίνω για το μέλλον μου.
Θέλω απλά να κολλήσω εδώ. Στην ηλικία την εδώ.
Με αυτούς τους φόβους, αυτά τα προβλήματα, αυτά τα άγχη.
Θέλω να ζήσω όλα όσα έχω βάλει σε παύση.
Αφήστε με να ζήσω την ηλικία αυτή και μην την παίρνετε έτσι μακριά από εμένα.
Θέλω να σιγουρευτώ πως στο μέλλον θα έχω να λέω.
Πως στο μέλλον θα έχω να θυμάμαι.
Όχι μόνο γκρίνιες και παράπονα. Θα έχω ιστορίες. Πειστήρια πως έζησα.
Ταρακουνάω τη ζωή μου 16 χρόνια τώρα και ακόμα δεν έχω καταφέρει να τη ζαλίσω λίγο.
Ακόμα δεν έχω καταφέρει να κάνω καλύτερα λάθη.
Ακόμα δεν έχω καταφέρει να βρω την άκρη του λαβυρίνθου που ορθώνεται μπροστά μου.
Πως θα αντιμετωπίσω λοιπόν έναν πιο πολύπλοκο λαβύρινθο, αν δεν έχω ξεμπερδέψει ακόμα μ’ αυτόν εδώ;
Η ζωή μου δεν έχει αποφασίσει ακόμα τι θέλει.
Η ζωή μου δεν είναι έτοιμη να δώσει τον καλύτερό της εαυτό.
Νιώθω ξυπόλητη και κάτω έχει αγκάθια.
Πάνε οι καθαροί ουρανοί. Πάνε και τα αφελή, αθώα όνειρα.
Τώρα φεύγω για άλλα. Φεύγω για τα μεγάλα.
Μα δεν είμαι έτοιμη γι’ αυτό μου το ταξίδι…

Σου φώναζα κάθε βράδυ αλλά εσύ φορούσες ωτοασπίδες και μάλλον δε με άκουγες.

Σου φυσούσα κάθε μέρα αλλά εσύ φορούσες πανοπλία και μάλλον δε με ένιωθες.
Χτυπούσα το χέρι μου στο βυθό του μυαλού σου για να ταρακουνήσω τα νερά σου αλλά μάλλον νόμιζες ότι ονειρευόσουν.
Σε άγγιζα στα πιο ευέξαπτα μέρη της ψυχής σου αλλά μάλλον με πέρασες για κλόουν και δεν έδωσες πολύ σημασία.
Σε χτυπούσα με όλη μου τη δύναμη αλλά μάλλον είσαι πιο δυνατός από μένα και έτσι ποτέ δεν κατάφερα να μελανιάσω το δέρμα σου.
Αντίθετα εσύ ήσουν τυφώνας για μένα.
Πνίγηκα στη δίνη σου και ξεκόλλησα τη ψυχή μου από μέσα μου.
Οι μελανιές που χάραξες στο δέρμα μου είναι ακόμα εδώ και με καίνε.
Ήταν ωραία μέρα για έρωτα η μέρα που σε γνώρισα.
Ήταν ωραία μέρα.
Να ξέρεις εγώ τώρα έκαψα το μαξιλάρι μου γιατί δεν άντεχα να σε ονειρεύομαι άλλο.
Να ξέρεις εγώ τώρα κάπνισα τις σκέψεις μου και φύσηξα τον καπνό σου σε μέρη μακρινά.
Σε μέρη που βασιλεύει η νύχτα και το χιόνι.
Σε μέρη που ακόμα παίζεις την κιθάρα σου και μου αφιερώνεις τις μελωδίες του έρωτά σου.
Σε μέρη που όταν γράφω για σένα γελάω και υπάρχω ξανά.

Είναι που απομακρύνεσαι όλο και πιο πολύ από αυτούς που σε περιβάλλουν. Είναι που νιώθεις την σκληρή πλευρά του εαυτού σου να σε κυριεύει και να μη μπορεί να σε αφήσει, παρά μόνο όταν είσαι μόνος σου στο δωμάτιό σου, ζυγίζοντας τα λόγια σου και τις πράξεις σου. Ζυγίζοντας τα λάθη σου. Και τότε είναι που συνειδητοποιείς πως τα παιχνίδια έχουν τελειώσει. Πως φέρεσαι άδικα και παράλογα και πως η συμπεριφορά σου στεναχωρεί περισσότερο εσένα τον ίδιο. Μάταια προσπαθείς να αλλάξεις. Το οχυρό που σε περιβάλλει είναι πιο δυνατό από τον εαυτό σου. Μα καλά πότε πρόλαβε να ξεπεράσει τις δυνάμεις σου; Και έτσι μετανιώνεις την κάθε σου κίνηση. Σε πιάνουν τα κλάματα όταν σκέφτεσαι πως το άτομο που είσαι απέχει μίλια από το άτομο που θα ‘θελες να ήσουν. Σε πιάνουν τα κλάματα όταν με αηδία αντικρίζεις το είδωλό σου στον καθρέφτη. Την επόμενη μέρα πάλι τα ίδια. Πληγώνεις όσους σε αγαπούν περισσότερο απ’ τον καθένα. Τους πονάς και το καταλαβαίνεις. Ψάχνεις να βρεις το δίκιο σου εκεί που δεν υπάρχει. Τα λόγια σου εκσφενδονίζονται σα σφαίρες και τρυπάνε τα πιο λεπτά συναισθήματα. Και συ το ξέρεις πως εκείνη την ώρα κάποιον πονάς. Αλλά δεν μπορείς να σταματήσεις. Σαν να μπαίνει κάποιος δαίμονας μέσα σου και να ελέγχει τα λόγια σου και τη σκέψη σου. Σαν να σου έχει απαγορευτεί η έκφραση οποιουδήποτε συναισθήματος, είτε καλού, είτε κακού.
Η ανάγκη σου να πιστέψουν σε σένα σε καθιστά αδύναμο και έτσι κάθε προσπάθειά σου να αποφύγεις έναν καυγά, είναι ανώφελη και ανούσια.  Και έτσι πέφτεις όλο και πιο κάτω. Ένα κουβάρι τα γαμημένα τα συναισθήματα και οι σκέψεις σου πιο σκοτεινές από ποτέ.

Δεν μπορώ να ζητήσω συγγνώμη. Είμαι εγωίστρια και το σ’ αγαπώ δεν το ξεστομίζω εύκολα. Δεν ξέρω τι με πιάνει ώρες ώρες, αλλά να ξέρεις πως αυτά που σου λέω και σε πληγώνουν, εμένα με πληγώνουν στον διπλάσιο βαθμό. Πως πια δεν ξέρω ποια είμαι και πως δυσκολεύομαι να εστιάσω στο τι πραγματικά νιώθω και στο τι θέλω να νιώθω. Απλά δεν μπορώ να σε κοιτάξω στα μάτια και να παραδεχτώ την αλήθεια. Είμαι ανίκανη να κάνω ακόμα κι αυτό. Πως δεν μπορώ να συνεχίσω άμα γνωρίζω πως, εσύ από όλους τους άλλους, δεν πιστεύεις σε μένα και πως θεωρείς τις κινήσεις μου λάθος. Μάθε απλά πως ούτε και εγώ πιστεύω σε μένα και όλον αυτόν τον καιρό που έχω συνωμοτήσει εναντίον μου μαζί σου, εισχωρώ όλο και πιο βαθιά στο πιο σκοτεινό μέρος της ύπαρξής μου. Από εκεί πηγάζουν όλες μου οι σκόρπιες λέξεις και πράξεις που μπορεί να σε πληγώνουν κατά καιρούς. Δεν ξέρω που πάω. Συγγνώμη που δεν είμαι αυτό που θέλεις.

Η γιαγιά μου, πάντα με συμβούλευε να προσέχω, να μην πληγώνω τους γύρω μου γιατί ,έλεγε, πως δε μπορώ να ξέρω τι φαντάσματα κουβαλά ο καθένας μέσα του. Εγώ τότε ήμουν μικρή και δεν μπορούσα να την κατανοήσω πλήρως . Όχι ότι τώρα κατανοώ τη συμβουλή της απόλυτα. Απλά ξέρω. Ξέρω πως είχε δίκιο. Ξέρω πως καμιά φορά, όταν κάποιος περνάει από μέσα σου, αφού σε περπατήσει, σε μάθει, σε βαριέται. Φεύγοντας λοιπόν αυτός ο κάποιος, αφήνει σκόνη. Πολύ σκόνη και βρωμιά. Και εσύ δε μπορείς να ξεσκονιστείς γιατί είσαι ερειπωμένος και τα ερείπια δεν ξεσκονίζονται μόνα τους. Και όπως όλα τα ερείπια, είσαι και συ στοιχειωμένος από φαντάσματα. Μη με ρωτήσεις πως είμαι τόσο σίγουρη. Το ξέρω γιατί το έχω δει στις ταινίες. Όπου υπάρχει σκόνη, σκοτάδι και τα έπιπλα τρίζουν, υπάρχουν και φαντάσματα. Και ξέρεις, τα φαντάσματα λατρεύουν οτιδήποτε παραμελημένο και απόμερο. Τους αρέσει η μυρωδιά της θλίψης και έχουν μια μανία με την κατάθλιψη. Είναι ύπουλα και σε εξουθενώνουν. Εσύ, έχεις φαντάσματα μέσα σου; Τρίζει εσένα η καρδιά σου;

Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Μόνο που εσύ με απέρριψες πριν καν με κοιτάξεις.

«Ένας έκπτωτος άγγελος ήταν. Ένας ρουφιάνος του Θεού. Ερχόταν από τον παράδεισο και πήγαινε καρφί στην κόλαση. Τα υπόλοιπα περίσσευαν. Ύστερα από δύο μήνες, εξαφανίστηκε."Περίμενέ με", θα της είπε. "Θα γυρίσω". Έτσι λένε συνήθως οι έκπτωτοι άγγελοι. Οι ρουφιάνοι του Θεού. Και χάνονται...»
«Εκείνη ό, τι νιώθεi, ό, τι σκέφτεται, ό, τι συναντά, το τακτοποιεί προσεκτικά σε προσθήκες μέσα στην ψυχή της και το φυλάει ως κόρην οφθαλμού. Ακόμα κι αν δεν είναι το καλύτερο. Ακόμα κι αν δεν το αγαπά. Εγώ ό, τι νιώθω, ό, τι σκέφτομαι, ό, τι συναντώ, το ζουλάω άθελά μου, το γρατζουνάω, το σφίγγω περισσότερο απ’ ό, τι χρειάζεται, περισσότερο απ’ ό, τι πρέπει. Καμιά φορά, και χωρίς να το επιθυμώ, το εγκαταλείπω, ή το πετάω.
Ακόμα κι αν είναι το καλύτερο.
Ακόμα κι αν το αγαπάω.»
«Σύνελθε. Μην ασχολείσαι τόσο με τους άλλους. Απλώς να προσπερνάς δίπλα τους, προσεκτικά.»
«Είχε δίκιο η Απολλωνία. Στην αγκαλιά μου, μια ζωή, κούρνιασαν κι αναπαύτηκαν όλα τ’ αταίριαστα του κόσμου. Ήπιαν νερό τα ροζ ελάφια στις πράσινες λίμνες μου και φύτρωσαν πλήθη μαύρα κρίνα στους γαλάζιους λόφους μου. Ωραία ήταν, δε λέω… Αν έβγαινε τώρα κι ένας ήλιος στο χρώμα της πασχαλιάς, να λιάσω λίγο τα σημάδια της ψυχής μου, θα ήταν ακόμη ωραιότερα.»
«Ήταν που μέσα στην ψυχή της κουβαλούσε τις στάχτες από ένα καμένο ήλιο».
«Την έφαγα τη σουγιαδά, αλλά μυαλό δεν έβαλα. Ποτέ δεν πέρασα από κόσκινο τις φιλίες μου. ’’Περάστε κόσμε!’’ Μια ζωή».
«Σίγουρα δεν είχε ούτε τη διάθεση, ούτε τη γνώση ν’ ασχοληθεί με στραβοπατημένες ψυχές».
«Όσο για μένα, άφησα τη ρημάδα την ψυχή μου να σέρνεται γυφτάκι στα φανάρια της κάθε υπόσχεσης και να ζητιανεύει.
.....
Σ’ όλη μου τη ζωή, υποτίθεται ότι έψαχνα για ασφάλεια. Κάπου ν’ ακουμπήσω. Κάπου να νιώσω προστασία. Ψεύδος! Ψεύδος πλανερό. Η αλήθεια είναι πως με παρέσερνε ένα άγριο κύμα. Μια μανία αυτοκαταστροφής. Ακόμα κι αυτή η ψευδεπίγραφη ανάγκη της ασφάλειας παγίδα ήταν, για αυτοκαταστροφή. Για συντριβή. Ήθελα να οδηγήσω την ψυχή μου στο λαγούμι της ασφάλειας, για να την ξεκοκαλίσω με την ησυχία μου. Αυτό ήταν».
«Κανείς δεν είναι τόσο κακός όσο δείχνει. Ούτε τόσο καλός όσο παρουσιάζεται. Ιδίως, τόσο καλός… Τέλος πάντων».
Αλκυόνη Παπαδάκη

δεν είναι ό,τι πιο γλυκό?

Σ’ ένα παράλληλο σύμπαν είμαστε ένας τέλειος άνθρωπος. Κανείς μας δεν πάσχει από κατάθλιψη. Γιατροί και άρρωστοι δεν υπάρχουν. Όλοι είναι κανονικοί και συνυπάρχουν ευτυχισμένοι. Σ’ ένα παράλληλο σύμπαν εγώ δεν παραπονιέμαι συνέχεια στο γάτο μου, ούτε σκοτώνω την ώρα μου αναρωτώμενη «τώρα τι;». Δεν υπάρχουν ρολόγια. Μεγάλα ηχεία είναι τοποθετημένα παντού, και παίζουν μουσική όλων των ειδών για να ικανοποιούν όλα τα γούστα. Σ΄ ένα παράλληλο σύμπαν το λεωφορείο δεν αργεί να έρθει και το καυσαέριο δεν μολύνει το περιβάλλον. Δεν μας κυβερνούν ανίδεοι αρχηγοί, ούτε υποτασσόμαστε σε νόμους και ιδέες που μας θέλουν φυλακισμένους στην ελευθερία μας. Δεν υπάρχουν έγνοιες και όλα είναι δωρεάν. Ο κόσμος γελάει και το γέλιο του σπάει κάθε σύννεφο που σχηματίζεται στον ουρανό και κρύβει τον ήλιο. Σ’ ένα παράλληλο σύμπαν το φεγγάρι βγαίνει όποτε του γουστάρει και δεν ακολουθεί ποτέ την ίδια διαδρομή. Τα λεφτά δεν αγοράζουν την ευτυχία, ούτε την επιτυχία, ούτε το κακό των άλλων. Είναι μισητά από όλους. Σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, δεν κατακλυζόμαστε καθημερινά από αρνητικά γεγονότα και από βίαιους ή ακόμα και επιτηδευμένους θανάτους. Απλά συνυπάρχουμε χαρούμενα.

Στο ίδιο παράλληλο σύμπαν σ’ αγαπώ και η αγάπη μου δεν έχει ούτε τέλος, ούτε αρχή.

κουράστηκα να γράφω συνεχώς για σένα

δεν είμαι θυμωμένη

απλά μη μου λες πως λυπάσαι

Οι νύχτες μου δακρύζουν και σε ζητάνε επίμονα πίσω, δε μπορώ να σκεφτώ λογικά
Σπαρταράω σαν το ψάρι έξω απ’ το νερό, δεν μπορώ να συνεχίσω με άλλο ένα χωρίς
Κακόκεφη μετακινούμαι από κτίριο σε κτίριο, απουσιάζοντας από το σώμα μου, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στο στόχο
Σαν σκιά μουτζουρωμένη και τσαλακωμένη, αποκομμένη από τον ιδιοκτήτη της, δε μπορώ να κοπιάρω τις κινήσεις της φυγής σου
Αδυνατώ να πλάσω την ιστορία και να φτιάξω το σενάριό της στο μυαλό μου, δε μπορώ να βάλω τη καρδιά να δουλέψει
Απομακρύνθηκε και τώρα κάνει τα δικά της, δεν μπορεί να γυρίσει πίσω
Είναι και ο καιρός που μου τα χαλάει, δε μπορούν να μου εγγυηθούν πως αύριο και μεθαύριο θα έχει ήλιο
Και είσαι και εσύ που μου στέλνεις μπερδεμένα μηνύματα, δε μπορείς να σταθεροποιηθείς και να διαλέξεις τι θέλεις
Εγώ όμως κουράστηκα και το έχω ξαναπεί και δε ξέρω γιατί το ξαναλέω αλλά, δε μπορώ άλλο πια αυτή τη κατάσταση
Θέλω να εκσφενδονιστεί ο χρόνος και αύριο που θα ξυπνήσω να μη σ’ αγαπάω πια, δε μπορώ όμως να κρέμομαι από τα χείλη των αιώνων
Η άνοιξη είναι και εκείνη κακόκεφη και εγώ, δε μπορώ ο άνεμος να φυσάει τα μαλλιά μου
Γιατί μπάζει το μυαλό αέρα και ανακατεύει τις εικόνες σου κάνοντάς τες πιο ζωντανές και εγώ, δε μπορώ να σε θυμάμαι τόσο έντονα γιατί πονάω
Αλλά εσύ και όλοι όσοι με φωνάζουν με το όνομά μου, δε μπορείτε να με ταξινομήσετε στους σωστούς φακέλους
Και έτσι τα κομμάτια μου πάντα χάνονται και εσείς γκρινιάζετε πως εγώ φταίω, αποκλειστικά και μόνο εγώ, δεν μπορείτε όμως να διακρίνεται το λάθος σας αλλά ούτε και να το παραδεχτείτε
Τέλος πάντων εγώ αφού περισσεύω, φεύγω , δε μπορούν τα όνειρα μου να υποστούν περαιτέρω εκποίηση

Ένας αιώνας μέσα σε ένα κελί χωρίς πόρτες. Παντού κάγκελα.
Στάζει το πάτωμα και το ταβάνι έχει σκόνη.
Ένα σκοινί κρέμεται και ο αέρας το χορεύει εριστικά.
Το κρεβάτι σου άδειο. Το κρεβάτι σου πάντα άδειο.
Τελευταία είσαι συνέχεια κουρασμένος.
Στερείσαι ύπνο, αρνούμενος να κλείσεις τα μάτια σου.
Κατά κάποιο τρόπο δεν θέλεις να αποχωριστείς την κατάντια που σε περιτριγυρίζει.
Η ιδέα να απεγκλωβιστείς μόνος σου απ’ το κελί σου, σου φαίνεται παράλογη.
Το θαύμα όμως που περιμένεις δεν έρχεται.
Παρόλα αυτά εσύ όλο και πιο πολύ ελπίζεις.
Το γράμμα απ’ το θεό έχει σκαλώσει στο ταχυδρομείο. Το ίδιο και η πίστη σου.
Δοκιμάζεται η αντοχή σου και εσύ θέλεις να τα παρατήσεις όλα.
Τα μάτια σου καρφώνονται στο κενό. Απειλές στάζουν απ’ τα αυτιά σου.
Τύψεις σε πλημμυρίζουν και είναι τότε που το είναι σου πάει περίπατο.
Προσπαθείς να βάλεις σε μια τάξη τις σκέψεις σου, αλλά η αταξία φαίνεται να έχει το πάνω χέρι.
Ψέματα. Παντού τα ψέματα σου. Μάταιη μετά η απομυθοποίηση.
Οργανώνεις παραστάσεις κα έχοντας για κοινό τον εαυτό σου δίνεις ρεσιτάλ. Κάθε μέρα.
Βόμβες σκάνε μέσα σου και εσένα απλά σε πιάνει φαγούρα.
Ξύνεις το δέρμα σου μέχρι να το ματώσεις και να ανακουφιστείς.
Την επόμενη μέρα θα είναι όπως ήταν και χθες, έτσι κι αλλιώς.
Σκορπίζεσαι μάταια και μετά τρέχεις να μαζέψεις τα κομμάτια σου.
Είναι μέχρι να σε αναγκάσουν να κάνεις αυτό το κάτι που καιρό τώρα στη σκέψη του αφρίζεις και μαδάς.
Η ιδέα αυτή σου τρώει τα σωθικά και σε αφήνει δεμένο, λειψό.
Θυμήσου, όταν έρθουν να σε πάρουν να δείχνεις απλός και λιγομίλητος.
Δε θέλουν πολλά αυτοί από σένα. Είναι πανούργοι και θα σε λυγίσουν άμα δεν προσέχεις.
Πάντως εγώ σε νιώθω. Εγώ σε καταλαβαίνω και το ξέρω.
Μόνο χάραξε στο κούτελό σου ένα «προσεχώς κατεδάφιση» και θα δεις, σε κανέναν δε θα φανεί παράξενο το γεγονός πως έπεσες και έφαγες τα μούτρα σου…

Μπλέκω τα νοήματα. Ένα βήμα μπροστά, δέκα πίσω. Ανόητη ζωή και συνεχίζω. Κουρνιάζω σε όποια αγκαλιά βρεθεί μπροστά μου. Μετά πέφτω άτσαλα και χτυπάω. Αδειάζει ο λαιμός μου και ένα τρυπάνι παίρνει ανάσες στο μυαλό μου. Χάνω. Με βλέπω να χάνω.
Τα όνειρά μου κάνουν κρότο απόψε.
Υπάρχω χωρίς ζωή. Υπάρχω χωρίς αναπνοές. Χορεύω την ανυπαρξία μου και την μαθαίνω καινούργια κομμάτια. Κάθε μέρα. Αλλά μη με πιστεύεις. Υπερβάλλω στο μέγιστο βαθμό. Έτσι δεν έλεγες? Υπερβολές. Πάντα αυτός ήσουν. Η αλυσίδα μου εσύ, η άγκυρά σου εγώ. Μόνο που το δεύτερο, άμα θέλεις ελέγχεται.
Ανέμελες σκέψεις τρυπάνε το μυαλό μου και μου υπενθυμίζουν πόσο άδεια κατάφερα να γίνω. Άδειασα άτσαλα τα πάντα από μέσα μου.
Ξερίζωσα τη σάρκα μου στη προσπάθειά μου να αλλάξω και τώρα έχουν μείνει μόνο οστά και αίμα. Ταράζεσαι ε; Φαντάσου να ζούσες και μέσα μου.
Εγώ πάλι εδώ. Για ακόμη μια φορά εδώ. Φαντάζομαι πως βρίσκομαι σε μέρη παραθαλάσσια με ένα παγωτό στο χέρι, έχοντας θέα εσένα.
Όχι μη στεναχωριέσαι. Δε πρόκειται για εσένα. Δε πάει για εσένα. Εγώ δε σου πάω. Το κατάλαβες και μόνος σου άλλωστε.
Σε κούρασα πάλι/

Μη φοβάσαι, δεν ανησυχώ. Αλλά τι θα κάνω όταν έρθουν τα δύσκολα?

Υπάρχουν στιγμές που κυριολεκτικά με χάνω. Αργώ τόσο πολύ να με βρω μετά. Απλά χάνομαι και στη θέση μου μπαίνει κάποιος άλλος. Θα ήθελα να γίνω πιο κατανοητή, αλλά αδυνατώ να προσδιορίσω τι είναι αυτό το κενό μεταξύ του εαυτού μου και εμένα. Ένα κενό που απλά υπάρχει εκεί. Που όταν με εξουσιάζει κάνω σκέψεις παράλογες και φέρνω στο νου μου αναμνήσεις σκοτεινές και απόμερες. Και όταν τελικά επιστρέφω καταριέμαι τις ώρες αυτές που υπερισχύει το συναίσθημα. Δίνω παραστάσεις και εξακολουθώ να απουσιάζω από μέσα μου. Μερικές φορές μπερδεύω ακόμα και τους εαυτούς μου. Δεν ξέρω ποιος απ’ τους δύο θέλω τελικά να είμαι. Ποιος απ’ τους δύο είναι εκεί επειδή πρέπει να είναι και ποιος επειδή εγκλωβίστηκε. Και μετά ξανά από την αρχή. Μια ιστορία που καιρό τώρα δε λέει να σταθεροποιηθεί. Και μάλιστα πάει τόσος καιρός, που υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι να ενδώσω.. όμως δε γίνεται. Γιατί έχω βγάλει ρίζες και δε μπορώ να αγγίξω τίποτα πέραν του ψεύτικου ουρανού που έχω δημιουργήσει. Και δε μπορώ να κάνω ευχές, παρά μόνο όταν ένα αστέρι μου, νεκρό πέφτει κάτω και κάνοντας κρότο, ρημάζει το έδαφος. Το μόνο που με απασχολεί τώρα είναι πως πρέπει να αρχίσω ξανά να προσποιούμαι. Με αρρωσταίνει όμως αυτή η κατάσταση. Δε μπορώ να απαλλαγώ απ’ τα δεσμά της. Το μόνο που μπορώ να κάνω για να με καθησυχάσω είναι να κόψω τα όνειρά μου. Να τα κόψω τελείως. Και κάθε βράδυ να δίνω τον χειρότερό μου εαυτό!

Τελευταίος χορός. Ας δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό, τι λες? Πριν σκοτεινιάσει και μαυρίσει ο ουρανός. Γιατί στο λέω δε θα ξαναχαράξει! Πάει… το ξημέρωμα όπως το θυμάσαι πέθανε. Τώρα μόνο η σελήνη θα κάνει την εμφάνισή της στο κεφάλι σου. Με ταλαιπωρείς δε το βλέπεις? Γι’ αυτό τώρα μόνο η σελήνη. Και εγώ αυτοεξόριστη στην εξορία μου. Να παρακαλάω θεούς και δαίμονες για μια νέα αρχή. Για ένα νέο κάτι, οτιδήποτε. Γιατί βαρέθηκα να υποκρίνομαι και να παίρνω μέρος στη γελοία παράστασή σου. Από εδώ και πέρα θα παίζω μόνο τον παλιάτσο. Ο παλιάτσος είναι αυτό που μου ταιριάζει. Και αν δεν μου δώσεις το ρόλο θα σου κόψω το λαιμό με ένα μαχαίρι. Και ύστερα θα χαθώ. Για να σε κάνω να με κυνηγήσεις. Όπως τη μέρα που τα πράγματα ξέφυγαν απ’ τον έλεγχο σου, θυμάσαι? Δεν το αντέχεις να χάνεις τον έλεγχο. Δεν το αντέχεις να μη σε κοιτάω στα μάτια. Δεν το αντέχεις όταν δε σε αφήνω να μου επιβληθείς. Γι’ αυτό μασκαρεύτηκα χθες. Έγινα μια άλλη για να παρατηρήσω τις κινήσεις σου, σαν να μην ήμουν εγώ. Έγινα μια άλλη, για να δω τις αντιδράσεις σου. Της μίλησες, της άγγιξες το χέρι, της φάνηκες αδιάφορος. Δεν της ανέφερες όμως το όνομά μου. Ποτέ το όνομά μου. Γι’ αυτό και εγώ δεν θα ξαναμασκαρευτώ ποτέ ποτέ ποτέ ξανά. Για να μάθεις να λες το όνομά μου. Να το αρθρώνεις σωστά και καθαρά και να το αγαπάς. Ας μην αγαπάς εμένα. Το όνομά μου όμως να το λατρεύεις. Μπορείς? Πες μπορείς? Με καθυστερείς. Ακόμα με καθυστερείς. Και ξέρεις κάτι? Πια δε νιώθω καμία χαρά, καμία ευτυχία όταν γελάς. Απλά σε προσπερνώ, όπως προσπερνώ τις πινακίδες στον δρόμο. Και δεν σ’ αγαπώ. Ποτέ δε σ’ αγάπησα άλλωστε.

Είναι που βιάστηκα πιο πολύ απ’ όσο έπρεπε. Είναι που σπατάλησα το χαμό μου γρήγορα και τώρα έχω μείνει μ’ ένα μόνο αναφιλητό. Είναι που δε σε δέχτηκα γι’ αυτό που πραγματικά ήσουν. Που σε έφτιαξα στο μυαλό μου όπως εγώ ήθελα. Που μουτζούρωσα την εικόνα σου και νοιάστηκα μόνο για τη δική μου. Που χρησιμοποίησα όλο μου το μελάνι. Ακόμα και το δικό σου. Έτσι άσκοπα. Αν με ρωτούσες τώρα γιατί φερόμουν έτσι, απλούστατα θα σου απαντούσα πως ήμουν τυφλή. Πως είχα στήσει ένα παραμύθι και ζούσα μόνη μου μέσα του. Όμως δεν είχα προβλέψει το δράκο μου. Και όταν ήρθε έφαγα τα μούτρα μου. Έπεσα από το άστρο μου, βγήκα απ’ την αγκαλιά σου. Και αν στη συνέχεια με ρωτούσες τώρα τι; Δε θα σου απαντούσα. Γιατί τώρα τίποτα. Τώρα μόνο εγώ και τα στραβά μου. Τώρα μόνο εγώ και η μισή μου αλήθεια. Είναι καλά. Τουλάχιστον δε χρειάζεται να σκέφτομαι και πολύ. Δε χρειάζεται να ανησυχήσω. Φοβάμαι μόνο για μένα. Είναι καλά, αλήθεια. Τα κουτσοπορεύω. Κι ας έχω μείνει μόνη, στον πύργο μου. Σε ότι απέμεινε από αυτόν δηλαδή. Κι ας έχω μείνει με το όνειρο και μ’ αυτό το επίμονο και ασυναγώνιστο παράπονο. Τουλάχιστον ξέρω την αλήθεια, έστω και μισή. Ξέρω πως νοιαζόσουν. Ξέρω πως δεν ήθελες να γίνει ακριβώς έτσι. Ξέρω πως με έψαξες και πως υπάρχεις ακόμα εκεί για μένα..Είμαι καλά! Αλλά ξέρεις τι λένε ε;
Φοβού τη μισή αλήθεια. Μπορεί να κρατάς τη λανθασμένη μισή...

Επιτέλους ξύπνησα απ’ τον λήθαργο. Ο τελευταίος κλείνει την πόρτα. Άρα και το όνειρο. Ποιος ήταν ο τελευταίος; Δε θυμάμαι. Ξέρω μόνο πως το όνειρο στέρεψε. Αφού πρώτα ήπιε τη ζωή μου. Ήταν όλα ψέματα τελικά; Ούτε κι αυτό το θυμάμαι. Καινούργιος εαυτός σου λέω. Τίποτα δεν είναι το ίδιο και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Μου αραδιάζεις κάτι ανούσιες λέξεις ώρες ώρες. Μέχρι και ο μικρός κύριος με το καπέλο απορεί. Με κοιτάζει με ένα βλέμμα όλο νόημα και ύστερα μου λέει «Οδεύεις προς την καταστροφή κοριτσάκι. Παράτα τα τώρα που είναι νωρίς, γιατί μετά δεν θα την βρίσκεις την άκρη.» Παύση. Σωπαίνω. Έχει δίκιο και το ξέρω πως το ξέρει.
Τυχαία λέξη: προσδοκία. Αναμονή, ελπίδα, απαντοχή. Με πιο δικαίωμα πας και μου τα αναιρείς όλα αυτά; Θα φύγω απ’ τη ζωή σου! Θα φύγω απ’ τη ζωή σου; Πως θα φύγω αν δεν μπω πρώτα; Γίνονται τέτοια πράγματα; Ο Σαρλό μου, γελάει. Έξω έχει σκόνη. Και εγώ καταστρώνω σχέδια. Θα σε πάρω μια μέρα να σου δείξω τη θάλασσα. Τον ουρανό, τα αστέρια. Και έτσι όπως θα καθόμαστε και θα σε έχω αγκαλιά, θα σε σκοτώσω. Θα σε απαλλάξω από αυτό το φορτίο που λέγεται ζωή. Έτσι θα σταματήσεις να υπάρχεις. Και εγώ θα σταματήσω να σε ερωτεύομαι. Βέβαια, μπορώ να πω, πως έχω υπάρξει και πιο ιδιοφυής. Μαζί σου όμως έχω απηυδήσει. Καιρό τώρα ασφυκτιώ σε μια κατάσταση ανιδιοτέλειας, ανθρώπινου εγωισμού και πάθους. Έχασα τον εαυτό μου εξαιτίας σου για πολλοστή φορά. Ακόμα τον χάνω.
Θέλω να παραβιάσω όλους τους κανόνες σου. Να εισχωρήσω στο μυαλό σου και να το κυριεύσω. Αφού δεν μπορώ να εισχωρήσω στην καρδιά σου.
Σαν κακόγουστο αστείο ακούγεται. Να σε παρουσιάζω ως τον κύριο εαυτούλη και να γελάω με τα χάλια μου. Μαραίνονται και τα τριαντάφυλλά μου έτσι που με βλέπουν. Μα γιατί; Αφού είναι άνοιξη…
Τέλος πάντων. Κάνε μου μια χάρη. Την επόμενη φορά που θα μπεις, κλείσε και την πόρτα.

Όχι απόψε. Ποτέ απόψε. Δεν είμαι διαθέσιμη, λυπάμαι. Τα χρόνια, βλέπετε… ή καλύτερα, ο χρόνος: συντελεσμένος μέλλοντας. Δεν υπάρχει τίποτα. Καμία προσδοκία. Πόσο πιο μέσα να καώ; Πόσους να κάψω; Αν και μ’ αρέσει ακόμα να πηγαίνω περιμένοντας. Είναι βράδια που καταφέρνω μέχρι και να χορέψω – το πιστεύετε; (παύση) Μα όχι απόψε, όχι. Κάθε απόψε με γυρίζει πάνω του. Ναι, το ξέρω πως το ξέρετε. Όλοι το ξέρουν. Εγώ και κείνος… τέλος πάντων, αρχαιότητες. Είναι άσκοπο κανείς να επιστρέφει. Χιλιάδες φύλλα κι ούτε μια γαρδένια – καμέλια, έχετε δίκιο, τις μπερδεύω… (παύση) Μαζί σας; Στην άκρη της πόλης; Είναι μεγάλη αυτή η πόλη, θα κουραστούμε. Δεν πρέπει να κουράζομαι, ξέρετε… Εσείς στα χέρια; Εμένα; Τόσο πολύ με θέλετε; Γιατί; Θέλω να πω, γιατί εμένα; Τόσο πολύ σας διασκεδάζει ο ρόγχος μου; (παύση) Όχι, όχι απόψε. Ποτέ απόψε. Κρατήστε πάντως το τηλέφωνό μου. Και το δωμάτιο που μου λέτε… αλήθεια, βλέπει θάλασσα; Με την ώρα; Θάλασσα με την ώρα γίνεται; Ας είναι. Κάτι παραπάνω θα ξέρετε εσείς, κρατήστε το. Και μην αμελήσετε ν’ ανάβετε το ηλιοβασίλεμα στην ώρα του. Μπορεί μια νύχτα να χαράξει αλλιώς και να έρθω να σας βρω. Στην καρδιά.
Η Μαργαρίτα Γκωτιέ ταξιδεύει απόψε/Άκης Δήμου

Ο μεγάλος δείκτης δείχνει 12. Ο μικρός 6.
Δε φυσάει σήμερα. Για ένα περίεργο λόγο δε φυσάει.
Κίνηση. Υπάρχει κίνηση. Την αισθάνομαι.
Όπως αισθάνομαι το απότομο φρενάρισμα στο αμέσως επόμενο λεπτό.
Κάτι σκίζει τον αέρα. Κάτι πέφτει με δύναμη στο τζάμι.
Κάποιος πέφτει από ψηλά και αυτοκτονεί.
Σπάει το τζάμι. Ο αυτόχειρας κείτεται αναίσθητος στον δρόμο πάνω στα σπασμένα γυαλιά.
Ένα δευτερόλεπτο, δύο δευτερόλεπτα, τρία, τέσσερα….
Θυμήσου να παίρνεις ανάσες.
Εγώ το ζω αυτό; Δε μπορεί.
Ο χρόνος. Ο χρόνος σταμάτησε. Αυτό είναι.
-Ένα ασθενοφόρο ρε παιδιά! Τι κάθεστε και κοιτιέστε;
-Την αστυνομία, ας πάρει κάποιος την αστυνομία!
-Όχι τους μπάτσους ρε παιδία. Όχι τους μπάτσους. Καλύτερα να είχα πεθάνει. Όχι τους μπάτσους.
-Και εσείς τι κάθεστε εδώ; Δεν είναι θέαμα ρε! Διαλυθείτε!
-Υπάρχουν κι άλλοι τραυματίες ρε παιδία! Υπάρχουν κι άλλοι! Ελάτε κι από δω!
-Στο λαιμό του πήρε τόσους ανθρώπους. Αλλού έπρεπε να πάει.
Το χάος μας καταπίνει.
Εισπνέω αίμα. Αυτό είναι. Εισπνέω αίμα.
-Ποιος είναι για κατάθεση; Συνεργαστείτε λίγο ρε παιδιά. Να τελειώνουμε.
Αποχωρώ. Βουβή, κενή, απλησίαστη, κοκαλωμένη.
Κάποιος πέφτει από ψηλά και αυτοκτονεί.
Και εσείς προτείνετε εναλλακτικούς τρόπους και βιάζεστε να «τελειώσετε».
Κάποιος δεν αντέχει τη ζωή του. Κάποιος αποφασίζει να βάλει ένα τέλος.
Απερίσκεπτα ή όχι κάποιος πηδάει στο κενό αποζητώντας την λύτρωση.
Κάποιος πηδάει στο κενό. Τρέμω. Κι όμως κάποιος το κάνει.
Και είσαι εσύ στο κενό. Είσαι εσύ εκεί. Μέσα σε όλους και μέσα σε κανέναν.
Είσαι εσύ ο μπάτσος και είσαι εσύ ο περαστικός.
Είσαι εσύ ο νοσοκόμος και είσαι εσύ το πρεζάκι που παρακολουθεί από το πεζοδρόμιο.
Είσαι όλοι και κανένας ταυτόχρονα.
Ειδικά προς το τέλος, κατά την αποχώρηση σου, νιώθεις πιο κενός από ποτέ…
Πιο μόνος από ποτέ.
Πιο κανένας από ποτέ.

Δε μ' αρέσει που μου λέω ψέματα.

«Αν ήταν σήμερα να διηγηθώ σε κάποιον τη ζωή μου, θα μπορούσα να το κάνω με τέτοιο τρόπο, που θα έφταναν να με θεωρήσουν γυναίκα ανεξάρτητη, θαρραλέα και ευτυχισμένη. Μα δεν είναι έτσι: δεν έχω το δικαίωμα να αναφέρω τη μόνη λέξη που είναι πολύ πιο σημαντική από τα έντεκα λεπτά – ‘έρωτας’.
Όλη μου τη ζωή, αντιλαμβανόμουν τον έρωτα σαν ένα είδος θεληματικής σκλαβιάς. Ψέμα: η ελευθερία υπάρχει μόνο όταν είναι παρών ο έρωτας. Όποιος παραδίνεται απόλυτα, όποιος νιώθει ελεύθερος, αγαπάει στο μέγιστο βαθμό.
Και όποιος αγαπάει στο μέγιστο βαθμό, νιώθει ελεύθερος.
Γι’ αυτό το λόγο, ό,τι κι αν ζήσω, ό,τι κι αν κάνω ή ανακαλύψω, τίποτα από αυτά δεν έχει νόημα. Ελπίζω ο χρόνος αυτός να περάσει γρήγορα για να μπορέσω να επιστρέψω στην αναζήτηση του εαυτού μου – να βρω κάποιον που να με καταλαβαίνει, που δε θα με κάνει να υποφέρω.
Αλλά τι ανοησίες είναι αυτές που λέω; Στον έρωτα κανείς δεν μπορεί να πονέσει κανέναν. Ο καθένας από μας είναι υπεύθυνος γι’ αυτό που αισθάνεται και δεν μπορούμε να κατηγορούμε τον άλλο.
Ένιωσα πληγωμένη όταν έχασα αυτούς που ερωτεύτηκα. Σήμερα είμαι πεπεισμένη ότι κανένας δε χάνει κανέναν, επειδή κανένας δεν είναι ιδιοκτήτης κανενός.
Αυτή είναι η αληθινή εμπειρία της ελευθερίας: να έχεις το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο χωρίς να είναι κτήμα σου.»

Paulo Coelho

519 μέρες.

ένας χρόνος και πέντε μήνες ακριβώς.

είναι άρρωστο

ζω σ'ένα ψέμα

Από αυτό το λίγο που σε είδα και άλλαξε η καθημερινότητά μου.
Τώρα καταδικάζω τη ζωή μου κάθε μέρα.
Αντιληπτά.
Τα όνειρα κάνουν κακό. Οι σκιές του μυαλού είναι εκεί μόνο για να σε πληγώνουν.
Και σε τι ωφελεί να φαντάζομαι πως θέλω να είσαι αφού ποτέ δεν πρόκειται να σε έχω?
Και γιατί να φαντάζομαι πως θέλω εγώ να είμαι, ξέροντας πως ποτέ δε θα καταφέρω να γίνω τίποτα από όλα αυτά?
Σκιά ήσουν κι εσύ, μέχρι που έγινες τυφώνας και τα γάμησες όλα.
Εκείνη η νύχτα.
Όχι δεν το έχω μετανιώσει. Καθόλου δεν το έχω μετανιώσει.
Συνεχίζω να κατηγορώ τον εαυτό μου όμως για την μόνιμη παρουσία αυτού του απελπιστικού αισθήματος έλλειψης.
Το κενό που νιώθω, και που εγώ έσπειρα εκεί για μένα.
Δεν περιμένει να καλυφθεί. Δεν μπορεί να καλυφθεί.
Απλά υπάρχει γιατί εγώ το πρόσταξα να υπάρχει.
Να μην ανησυχώ μου λες και ισχυρίζεσαι πως η ζωή είναι λίγη και πως δεν πρέπει να με καταβάλλουν τέτοια δαιμόνια.
Αλλά τι λίγη? Ήδη νιώθω πως έχει περάσει ένας αιώνας.
Δεν είμαι σίγουρη όμως. Δεν ξαναγυρίζω στα παλιά γιατί φοβάμαι…

Μόλις σε δοκιμάσω, θα σου στείλω νεότερα…

Και θα συνεχίσω να σε ψάχνω, από λιμάνι σε λιμάνι..

«…Διαβάζω βιβλία, βλέπω ταινίες, ακούω μουσική, τα συνδυάζω όλα, και προσπαθώ να κοροϊδέψω τον εαυτό μου πως δε ζω τη δική μου ζωή, παρά κάποια άλλη, μέσα σε μια δόση μυθοπλασίας που τόσο πολύ μου λείπει. Είναι βράδυ και ο ουρανός τόσο καθαρός. Κοιτάζω δίπλα μου, έξω απ’ το παράθυρο και βλέπω όλα αυτά τα αστέρια. Νευριάζω και μετά στεναχωριέμαι όταν ξέρω ότι μέσα στις απίστευτα πολλές δυνατότητες που υπάρχουν εκεί έξω για να ζήσω έστω μια στιγμή κάτι μοναδικό, ίσως δε βρω ποτέ καμία μπροστά μου. Τι θα θυμάμαι όταν γεράσω; Τι θα έχω να πω, όχι στα παιδία μου, ούτε στα εγγόνια μου, αλλά στον εαυτό μου πριν πεθάνω; Ότι έζησα καλά; Ότι ήμουν ευτυχισμένη; Θέλω τόσα και ακόμα περισσότερα, αλλά στο τέλος θέλω μόνο ένα πράγμα. Κάτι να με κάνει να νιώσω ότι στη ζωή αυτή υπάρχουν πολλά περισσότερα από όσα βλέπουμε και νιώθουμε γύρω μας. (Μόλις είδα ένα αστέρι να πέφτει και έκανα μια ευχή) Ελπίζω…»

Δηλαδή, εγώ τώρα πέθανα;

Γιάννης Λάχανης

"“Πράττω κατά τον δαίμονα εαυτού” ουσιαστικά σημαίνει “πράττω σύμφωνα με αυτό που η συνείδησή μου θεωρεί σωστό”, αδιαφορώντας ίσως για το τι θα πουν οι άλλοι και είναι μια στάση ζωής που υιοθέτησαν και επιδοκίμασαν οι Στωικοί φιλόσοφοι. Έτσι λοιπόν, η φράση “Κατά τον δαίμονα εαυτού” γράφτηκε από τους συγγενείς του Jim Morrison στον τάφο του, εννοώντας ότι ο τραγουδιστής των Doors έπραττε στη συντομη ζωή του πάντα σύμφωνα με ό,τι υπαγόρευε η συνείδησή του, ο “προσωπικός του θεός”, κι όχι σύμφωνα με τις επιταγές της κοινωνίας."

Οπότε, πάρε εμένα.

Διάλεξε εμένα.

Αγάπησε εμένα.

Ένιωσε πάλι με καθαρά σωματική ένταση, που δεν ήταν απλή ανάμνηση, εκείνη την απότομη επαφή με το νερό που σου μουδιάζει τα μέλη. Θυμήθηκε την αγαλλίαση, την αίσθηση ευεξίας, τόσο καθαρά, σαν το σώμα της να ήταν ακόμα νέο, ανέγγιχτο από την αρρώστια και τον χρόνο. Ήταν και άλλες απολαύσεις κι άλλες χαρές. Η γλυκιά επαφή των χεριών, των χειλιών, των κορμιών. Η γαλήνη μετά τον κορεσμό του πάθους, η ευτυχία να ξυπνάς με νυσταγμένα φιλιά και με αναίτια γέλια.
Όταν ήταν ακόμα μικρή, πριν από αμέτρητα χρόνια, ο μπαμπάς την είχε μυήσει στη γοητεία του διαβήτη και του μυτερού μολυβιού. Είχε μάθει μόνη της να σχεδιάζει κεφαλάκια λουλουδιών, πέταλα και καμπύλες, αλλά τίποτα δεν της προκαλούσε μεγαλύτερη απόλαυση από το απλό χάραγμα ενός κύκλου σε καθαρό άσπρο χαρτί. Τόσο άψογος, τόσο ακριβής. Το μολύβι που προχωρεί, σχεδιάζοντας την καμπύλη κι ολοκληρώνοντας τη στο σημείο από όπου είχε ξεκινήσει.
Ο κύκλος είναι το αναμφισβήτητο σύμβολο του απείρου, της αιωνιότητας.
Αν η δική της ζωή ήταν μια τόσο προσεχτικά χαραγμένη με μολύβι καμπύλη, τότε οι δύο άκρες της κόντευαν να ενωθούν. Κλείνει ο κύκλος μου, σκέφτηκε κι αναρωτήθηκε τι είχαν γίνει όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν μια ερώτηση που πότε πότε τη γέμιζε αγωνία και την άφηνε με μια αίσθηση απώλειας. Φαίνεται όμως ότι τώρα πια αυτή η ερώτηση ήταν ξεκάρφωτη κι έτσι η απάντηση, όποια κι αν ήταν, δεν είχε πια σημασία.

-Ρόζαμουντ Πίλτσερ

είναι μέχρι να το πάρω απόφαση πως πρέπει να κάνω αυτό για να μην κάνω το άλλο που δε μ’ αρέσει αλλά μπορεί να φαίνεται τόσο απλό όμως δεν είναι και θέλει δουλειά και εγώ απλά δε μπορώ να ανταπεξέλθω και νιώθω συνέχεια μουδιασμένη όπως όταν κάνω πράγματα χωρίς την έγκρισή μου ή όπως όταν κρυώνω και οι πόροι μου πετάγονται και το σώμα μου τρέμει τόσο πολύ και σε ζητάει και η ανατριχίλα δε φεύγει και έτσι απλά κουράζομαι πιο πολύ και έχω βαρεθεί να γκρινιάζω και κανείς δεν έχει την όρεξή μου ούτε εγώ την έχω και είναι τόσα πολλά αυτά που είναι σε παύση και έρχονται δύσκολοι καιροί και σε λίγο θα έχουν περάσει δύο χρόνια και μετά άλλα δέκα και εσύ θα αλλάζεις και θα αναρωτιέμαι που έχεις χαθεί αλλά δε θα παίρνω απάντηση και θα συνεχίζω να στεναχωριέμαι γιατί έτσι κάνω εγώ αν δω ότι κάτι δε μου πάει καλά και απλά ο καιρός θα περνάει όπως ακριβώς περνάει και τώρα δε θα υπάρχει κοινό μυστικό και εγώ πάντα θα γυρνάω με τα πόδια