Μεγάλη αίθουσα και τα φώτα μου τρυπάνε τα μάτια.
Τερατόμορφοι ακροατές αναπνέουν εθιμοτυπικά, καθώς χάνονται μέσα στη συστημική σας πραγματικότητα.
Κοινότυπες θεωρίες αποκτούν σάρκα και οστά, αδυνατώντας όμως να κατατοπίσουν.
Πρέπει να πάρω μια απόφαση επιτέλους, για να λύσει ο Ροβινσώνας τα προβλήματά του.
Να χαράξω μια πορεία στο κεφάλι μου και μια γραμμή στο χέρι σου για κάθε τι που σε καθιστά εξουθενωμένο.
Δεν προλαβαίνω να σου πω παραπάνω, γι' αυτό μην ακούς όσα λέω.
Ο χρόνος αλλοιώνεται καθώς περνάνε οι μέρες και η καταιγίδα τελικά δεν καταφέρνει να ξεπλύνει τίποτα.
Όταν ηρεμεί ο καιρός, κάτι αγριεύει πάλι μέσα μου και μάταια ψάχνει μέρος να κρυφτεί από σένα.
Στα χαρακτηριστικά του προσώπου σου, ψάχνω το λόγο που θα κάνει όλα τα ώριμα μέσα μου να σαπίσουν.
Και να ζήσω επιτέλους σαν απλό κορίτσι και όχι σαν το τέρας που γνώρισες και κάλπικα ερωτεύτηκες.
Γι' αυτό σε παρακαλώ, πιάσε επιτέλους το όπλο και όπλισε το αν απαιτείται.
Κάτω από τις κραυγές μου μόνο θα βρεις τη σωτηρία σου/

Έλα για ένα τελευταίο φιλί πριν φύγω και γκρεμιστεί η όποια εικόνα είχες για μένα στο κεφάλι σου.
Για ένα τελευταίο τραγούδι, επειδή μάλλον κουράστηκα να υπάρχω έτσι.
(Συγγνώμη που δεν αναπνέεις όταν μ' έχεις δίπλα σου)
-β.τ