η πραγματικότητα εδώ έχει βραδύ ρυθμό
όλα γύρω έχουν μια αίσθηση ακρίβειας
όλα, σα να παρακολουθούν μαέστρο ορχήστρας
κι αν βγεις έξω από όλο αυτό και το κοιτάξεις από ψηλά
θα δεις καθαρά ότι ο ένας σπάγκος, κινεί τον άλλον
και πως οι θεατές κατοικούν μόνο πίσω από τα μάτια σου
το ενενήντα τις εκατό των στιγμών σου
το παρακολουθούν αδιάφοροι, σχεδόν κοιμισμένοι
και το υπόλοιπο δέκα τις εκατό αυτών
το παρακολουθούν με κομμένη ανάσα, μετρώντας τον σφυγμό σου
αρκεί να βγεις από όλο αυτό και θα το δεις
πως οι σπάγκοι καμιά φορά σπάνε κάνοντας θόρυβο
και το φορτίο που κουβαλούν πέφτει με φόρα καταπάνω σου
και θα αρκεστείς στο ότι η ζωή μερικές φορές
έχει την αίσθηση πλαστικής μπαλαρίνας
που κάνει σβούρες μέσα σ' ένα κουτί
υπό την μελωδία των παλιών εκείνων άλλων
και πως ακόμα κι έτσι εγκλωβίζει βλέμματα
άλλων εκείνων που καθώς περνούν απ' τη ζωή σου
αφήνουν φεύγοντας πίσω τους κόκκινα ροδοπέταλα
-β.τ
(I'm lying on the moon
My dear, I'll be there soon
It's a quiet and starry place
Time's we're swallowed up
In space we're here a million miles away
There's things I wish I knew
There's no thing I'd keep from you
It's a dark and shiny place
But with you my dear
I'm safe and we're a million miles away
We’re lying on the moon
It’s a perfect afternoon
Your shadow follows me all day
Making sure that I'm
Okay and we’re a million miles away)
