ό, τι και να γίνει μικρέ, πάντα θα προσέχω τα νώτα σου.

μη φοβάσαι τίποτα.

εγώ είμαι εδώ.

Ανένταχτη από κούνια. Μεγάλωσε χωρίς να της λείπει τίποτα και τώρα της φαίνεται παράξενο που πρέπει να συμβιβαστεί στο λίγο. Όσο κι αν πονάει, δε θα στο δείξει ποτέ. Όσο κι αν αγαπάει, δύσκολα το βγάζει προς τα έξω. Φοβάται το σκοτάδι κι ας το αρνείται στον εαυτό της. Φοβάται ακόμα και τη σκιά της, κι ας το παίζει μαγκάκι και σκληρή. Δε μπορεί να ξεφύγει, κι όλο ξεφεύγει. Χρησιμοποιεί πολύ συχνά τη λέξη «γαμώτο» και γενικά βρίζει ασταμάτητα.

Δεν ερωτεύεται ποτέ. Δεν το ‘χει, λέει, στο αίμα της. Είναι το κορίτσι που θα φτύσει στο ποτό σου αν δε σε συμπαθεί. Που θα σταματήσει να σε ακούει αν δεν την ενδιαφέρουν αυτά που λες. Είναι το κορίτσι που εύκολα προσποιείται πως είναι μια άλλη, μια ξένη, μια κάποια που δεν ξέρει και που δε θα γνωρίσει ποτέ. Είναι το κορίτσι που έχει χάσει το δρόμο του τελευταία. Που γενικά δεν κοιμάται καλά τελευταία. Που δεν τρώει και πολύ καλά τελευταία. Που πνίγεται μέσα στις σκέψεις της τελευταία. Που αρκείται απλά στο να υπάρχει τελευταία. Που κάνει τους δαίμονες της πολύ καλούς της φίλους τελευταία. Δεν ξέρει τι να κάνει και την ενοχλεί λίγο που νιώθει μουδιασμένη τελευταία. Γενικά έχει σταματήσει να προσπαθεί να επιβιώνει τελευταία.

Θέλει να ουρλιάξει και να ακουστεί παντού. Θέλει να σταματήσουν οι εφιάλτες. 

Θέλει πίσω τη ζωντάνια της.