Τι να προτείνω και τι να νιώσω μέσα μου. Ποιος με εκπροσωπεί και τι ζητάει από μένα. Ο πιο αγαπημένος φίλος μου, ο πιο μισητός εχθρός μου. Χαμένα όλα μέσα σε ένα παράφωνο στοιχειωμένο νανούρισμα. Δε με χωράνε ο λέξεις μου.  Και δε με νοιάζει που είμαι δακτυλοδεικτούμενη.

Καίω σπίρτα και η ψυχή μου μουδιάζει. Γκρίζες μέρες έρχονται και φεύγουν. Υγρασία στο δωμάτιο και στο λαιμό ξυράφια. Ανοίγω το παράθυρο και βλέπω μόνο τοίχους. Που να το ψάξεις το νόημα και που να το βρεις. Θάβεις όσο πιο βαθιά μπορείς τους πόθους σου γιατί απαγορεύεται να νιώθεις.

Μαγική η στιγμή που χάνεσαι μες στο κεφάλι σου και ακολουθείς τα μονοπάτια τα δικά του. Που αισθάνεσαι την άνοιξη και απλώνεις διάπλατα τα χέρια σου για να την αγγίξεις. Μαγικό που μεγαλώνει η μέρα και που τώρα πια ξημερώνει λίγο πριν τις 6. Που χαζεύεις τον ήλιο να ανατέλλει παρέα με χιλιάδες αποτσίγαρα και μ' ένα βρώμικο τασάκι αγκαζέ.

Μαγεία είναι να μην αφήνεις κανέναν να σε υποβιβάζει. Να πιστεύεις στον εαυτό σου και να χαμογελάς στον καθρέφτη που και που, έτσι γιατί το δικό σου χαμόγελο είναι το μόνο αυθεντικό. Μαγεία είναι η ζεστασιά του κρεβατιού τα πρωινά και ο ελληνικός της γιαγιάς που μόνο εκείνη ξέρει να φτιάχνει τόσο καλά.

Μαγικά είναι τα βράδια που σκέφτεσαι εκείνον και όλα αυτά που σε πλήγωσαν και το μόνο που μπορείς να νιώσεις είναι αγάπη.

Πάλι θα το ξημερώσω απόψε. Δεν πειράζει όμως, γιατί αύριο θα έχει ήλιο..

"Είναι μια ιστορία που κάθε φορά το τέλος της οδηγεί στη μέση. Ή κάπου στην αρχή της. Στις ίδιες στιγμές. Στις ίδιες πάντα σκέψεις"
Φλέγεται η επιθυμία μέσα σου. Σε τρώει. Φωνάζει το όνομά σου και γελάει περιπαιχτικά.
Αρχαιότητες.
Όταν άνοιξα τα μάτια μου ο ουρανός ήταν ακόμα μπλε και ήρεμος.
Κανένας χειμώνας, κανένα σύννεφο, καμία καταιγίδα.
Για πόσο ακόμα θα τα κρατάς όλα μέσα σου;
Θα φτιάξουν άρματα οι λύπες σου και θα σε πολιορκήσουν.
Χίλια θαύματα γύρω σου και ένας παρανοϊκός φύλακας-άγγελος που αλλάζει διαθέσεις.
Αρχαιότητες.
Μη με εμπιστεύεσαι, κουράστηκα να στο λέω.
Δεν τις θέλω τις λέξεις σου.
Άδειασε μπροστά μου τις τσέπες σου και σήκωσε τα μανίκια αν τολμάς.
Κανένας κρυμμένος άσσος, καμία ενοχή.
Ένα μικρό φυλαχτό τυλιγμένο στις φλόγες.
Το φύλαγα πολύ καιρό τώρα, αλλά ποτέ δεν κατάφερα να στο δώσω πίσω.
Αρχαιότητες.
"Είναι μια ιστορία που κάθε φορά το τέλος της οδηγεί στη μέση. Ή κάπου στην αρχή της. Στις ίδιες στιγμές. Στις ίδιες πάντα σκέψεις"