ακροβατικά και τούμπες
πάσης φύσεως
μέσα σε κάθε πλανήτη
του φαντασιακού
τάσσεσαι κι αντιτάσσεσαι -
πάντα κάπου
πολύ κοντά και
ταυτόχρονα
πολύ μακριά
από εδώ -
υπέρ και κατά
της θεϊκής δικαιοσύνης
και στην πίστη αυτή,
της μιας
βραδιάς
που το πρωί
είναι σα να έχει
μισοσβήσει
ήδη από την
μνήμη σου
της μιας νύχτας
η απόλαυση,
που εκ των υστέρων
συνειδητοποιείς
πόσο γρήγορα
σου
στερήθηκε

-β.τ

Υ.Γ: https://www.youtube.com/watch?v=Ci97rqyYGp8&t=0s&index=2&list=FLrrYexcA648-fBltUGuY9hg

(Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί)

πάνω κάτω στην πατησίων να σου λέω πως τα πόδια αυτά 

είναι πλασμένα για αποστάσεις πολλών χιλιομέτρων/
κι εσύ άπιστε να σκιαμαχείς και να με παρακαλάς 
να σου δείξω μονομιάς όλες μου τις ουλές για να τις αποτυπώσεις/ 
κι έπειτα να τις κάνεις νότες επειδή μπροστά σ' αυτό το θαύμα 
πρέπει να είμαστε ξεκούρδιστα όργανα κι ανίκανοι τενόροι/ 
για να μπορείς εσύ να συντηρείς και να μεγαλώνεις τις σκιές
και μαζί τους ν' αναλώνεσαι με ευλάβεια ιερή και ασυναγώνιστη/ 
για να μας υπενθυμίζεις μετά πως ο δρόμος αυτός δεν έχει 
ούτε αρχή ούτε τέλος και πως για να βρεθείς εκεί/ 
πρέπει να ανταλλάξεις με κάποιον γλυκόπικρα σάλια 
μετά από συζήτηση πολλών χιλιομέτρων χωρίς στάση ή τσιγάρο/
κι εγώ σου λέω πως η διαλεκτική σκέψη μου τρώει το είναι 
έχω δέκα χιλιάδες εκατό αντικρουόμενες απόψεις και σε κάθε 
κορύφωση καταλήγει να με χλευάζει το ίδιο μου το δημιούργημα/ 
επειδή είμαι διαστροφική και μου αρέσει να διαπράττω λάθη ασυγχώρητα
αποφασίζω να μην απατήσω με κανέναν το πλατωνικό μου/ 
εκτός αν διαβρωθούν πρώτοι αυτοί οι τοίχοι και καταφέρω κάποτε 
να σε δω με γυμνό μάτι χωρίς να πρέπει να λογοδοτήσω μετά/
και στην τελική μην αρρωσταίνεις έτσι τον εαυτό σου 
απλοί πεζοί σε μια τυχάρπαστη ρουτίνα σκιαμαχίας είμαστε όλοι/
σταμάτα να με δένεις και να με πετάς στην άσφαλτο/

στην τελική
δε σου ζητώ τσιγάρο, ούτε αναπτήρα/φωτιά σου ζήτησα

-β.τ

Χίος,30/7/2017

Ικαρία,21/7/2017

Βενετία,20/10/2017

Ομόνοια,23/1/2018

Πειραιάς,30/3/2018

Βουλιαγμένη,8/4/2018

Βικτώρια,24/4/2018

(μια σύντομη αυτοβιογραφική εικονική αφήγηση)

η γενιά των ανέραστων ανθρώπων, μου λες

κι εγώ κρατιέμαι για να μη σου φάω το λαρύγγι

σου λέω πως η φαντασίωση πηγάζει από πραγματικά

γεγονότα

κι εσύ μου απαντάς πως είμαι κομμάτι μια ζοφερής

δυστυχίας

ανήθικη - μέσα στο ήθος της εποχής

οι φάτσες γύρω μου, μου κλείνουν το μάτι

όλοι τους παραμιλάνε "ζωή είναι αυτή;"

κι εγκυμωνούν το τέρας που βρίσκεται στις οθόνες

το βυζαίνουν με ένστικτο μητρικό κι αγάπη σκυλίσια

κι επιστρέφουν συνέχεια εκεί από όπου μονίμως

αναχωρούν

ανέραστοι εραστές - ανεπανόρθωτα ηττημένοι

το "φαντασιώνομαι" σημαίνει αρνούμαι να ζω, μου λες

κι εγώ υποφέρω που ίσως τελικά να έχεις και δίκιο

σου λες πως "ζω" σημαίνει απλά υπάρχω

κι εσύ μου απαντάς πως είμαι ένας τραγικός πρόλογος

ιστορίας

κανένας όμως δε ρωτάει αν αυτό το πράγμα λέγεται 

ζωή

μόνιμα ανοίγουμε το λάκκο μας με τα ίδια μας τα χέρια

αποστασιοποιημένοι από κάθε είδους ευτυχισμένου

αισθήματος

ξεχάσαμε πως είναι να είσαι ο πρώτος άνθρωπος

που πατά στο φεγγάρι

το μόνο που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι πως να 

πάσχουμε αγιάτρευτα από επιλόχεια κατάθλιψη

-β.τ

Ωχ πόσο πονάω, 

μου λες απ’ την πτέρυγα των ετοιμοθάνατων και εγώ συγκρατούμαι.

Λες ότι θυμάσαι πως ήταν τότε 

που γελούσες, μιλούσες και έκανες έρωτα

χωρίς τους ορούς, τους γιατρούς και τα αίματα. 

Άνοιξε το παράθυρο, 

δεν πήγα πουθενά. Μια ζωή εδώ.

Και τώρα το μόνο που μου απομένει 

είναι αυτή η πανάκριβη μπόχα.

Η μονάκριβη μου αγάπη, 

η πουτάνα, η καριόλα, αυτή η πόλη 

που κοιμάται και νομίζει ότι σκίζει.

Τι να λέει;

Μας πονάει και μετά κλαίει.

Και θέλει χάδια και αγκαλιές.

Και Αθήνα μου, σ’αγαπάω να της λες.

(the boy)

να μην τους ακούς 
να κλείνεις τ' αυτιά σου και να φεύγεις 
χωρίς κλισέ εξηγήσεις και τα σχετικά
να φεύγεις ήρεμα και αποφασιστικά
σα να 'ναι αυτή η μόνη σωστή απόφαση 
σα να μην υπάρχει απολύτως καμία άλλη επιλογή 
να μην του ακούς
επειδή δε θέλουν να σκέφτονται κι επειδή φοβούνται 
να τους λες πως φεύγεις επειδή δε σκέφτονται
και πως επειδή σκέφτεσαι φοβάσαι περισσότερο από αυτούς
να τους βγάζεις έστω για λίγο έξω από αυτόν τον φριχτό κλοιό
να ανασαίνετε μαζί και να υπάρχετε αλλά εσύ μετά να φεύγεις
τίποτα δεν αξίζει να δώσεις με αντίτιμο αυτή τη φθορά
δεν πάω να πεθάνω καλύτερα

-β.τ