Ο μεγάλος δείκτης δείχνει 12. Ο μικρός 6.
Δε φυσάει σήμερα. Για ένα περίεργο λόγο δε φυσάει.
Κίνηση. Υπάρχει κίνηση. Την αισθάνομαι.
Όπως αισθάνομαι το απότομο φρενάρισμα στο αμέσως επόμενο λεπτό.
Κάτι σκίζει τον αέρα. Κάτι πέφτει με δύναμη στο τζάμι.
Κάποιος πέφτει από ψηλά και αυτοκτονεί.
Σπάει το τζάμι. Ο αυτόχειρας κείτεται αναίσθητος στον δρόμο πάνω στα σπασμένα γυαλιά.
Ένα δευτερόλεπτο, δύο δευτερόλεπτα, τρία, τέσσερα….
Θυμήσου να παίρνεις ανάσες.
Εγώ το ζω αυτό; Δε μπορεί.
Ο χρόνος. Ο χρόνος σταμάτησε. Αυτό είναι.
-Ένα ασθενοφόρο ρε παιδιά! Τι κάθεστε και κοιτιέστε;
-Την αστυνομία, ας πάρει κάποιος την αστυνομία!
-Όχι τους μπάτσους ρε παιδία. Όχι τους μπάτσους. Καλύτερα να είχα πεθάνει. Όχι τους μπάτσους.
-Και εσείς τι κάθεστε εδώ; Δεν είναι θέαμα ρε! Διαλυθείτε!
-Υπάρχουν κι άλλοι τραυματίες ρε παιδία! Υπάρχουν κι άλλοι! Ελάτε κι από δω!
-Στο λαιμό του πήρε τόσους ανθρώπους. Αλλού έπρεπε να πάει.
Το χάος μας καταπίνει.
Εισπνέω αίμα. Αυτό είναι. Εισπνέω αίμα.
-Ποιος είναι για κατάθεση; Συνεργαστείτε λίγο ρε παιδιά. Να τελειώνουμε.
Αποχωρώ. Βουβή, κενή, απλησίαστη, κοκαλωμένη.
Κάποιος πέφτει από ψηλά και αυτοκτονεί.
Και εσείς προτείνετε εναλλακτικούς τρόπους και βιάζεστε να «τελειώσετε».
Κάποιος δεν αντέχει τη ζωή του. Κάποιος αποφασίζει να βάλει ένα τέλος.
Απερίσκεπτα ή όχι κάποιος πηδάει στο κενό αποζητώντας την λύτρωση.
Κάποιος πηδάει στο κενό. Τρέμω. Κι όμως κάποιος το κάνει.
Και είσαι εσύ στο κενό. Είσαι εσύ εκεί. Μέσα σε όλους και μέσα σε κανέναν.
Είσαι εσύ ο μπάτσος και είσαι εσύ ο περαστικός.
Είσαι εσύ ο νοσοκόμος και είσαι εσύ το πρεζάκι που παρακολουθεί από το πεζοδρόμιο.
Είσαι όλοι και κανένας ταυτόχρονα.
Ειδικά προς το τέλος, κατά την αποχώρηση σου, νιώθεις πιο κενός από ποτέ…
Πιο μόνος από ποτέ.
Πιο κανένας από ποτέ.

Δε μ' αρέσει που μου λέω ψέματα.

«Αν ήταν σήμερα να διηγηθώ σε κάποιον τη ζωή μου, θα μπορούσα να το κάνω με τέτοιο τρόπο, που θα έφταναν να με θεωρήσουν γυναίκα ανεξάρτητη, θαρραλέα και ευτυχισμένη. Μα δεν είναι έτσι: δεν έχω το δικαίωμα να αναφέρω τη μόνη λέξη που είναι πολύ πιο σημαντική από τα έντεκα λεπτά – ‘έρωτας’.
Όλη μου τη ζωή, αντιλαμβανόμουν τον έρωτα σαν ένα είδος θεληματικής σκλαβιάς. Ψέμα: η ελευθερία υπάρχει μόνο όταν είναι παρών ο έρωτας. Όποιος παραδίνεται απόλυτα, όποιος νιώθει ελεύθερος, αγαπάει στο μέγιστο βαθμό.
Και όποιος αγαπάει στο μέγιστο βαθμό, νιώθει ελεύθερος.
Γι’ αυτό το λόγο, ό,τι κι αν ζήσω, ό,τι κι αν κάνω ή ανακαλύψω, τίποτα από αυτά δεν έχει νόημα. Ελπίζω ο χρόνος αυτός να περάσει γρήγορα για να μπορέσω να επιστρέψω στην αναζήτηση του εαυτού μου – να βρω κάποιον που να με καταλαβαίνει, που δε θα με κάνει να υποφέρω.
Αλλά τι ανοησίες είναι αυτές που λέω; Στον έρωτα κανείς δεν μπορεί να πονέσει κανέναν. Ο καθένας από μας είναι υπεύθυνος γι’ αυτό που αισθάνεται και δεν μπορούμε να κατηγορούμε τον άλλο.
Ένιωσα πληγωμένη όταν έχασα αυτούς που ερωτεύτηκα. Σήμερα είμαι πεπεισμένη ότι κανένας δε χάνει κανέναν, επειδή κανένας δεν είναι ιδιοκτήτης κανενός.
Αυτή είναι η αληθινή εμπειρία της ελευθερίας: να έχεις το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο χωρίς να είναι κτήμα σου.»

Paulo Coelho

519 μέρες.

ένας χρόνος και πέντε μήνες ακριβώς.

είναι άρρωστο

ζω σ'ένα ψέμα

Από αυτό το λίγο που σε είδα και άλλαξε η καθημερινότητά μου.
Τώρα καταδικάζω τη ζωή μου κάθε μέρα.
Αντιληπτά.
Τα όνειρα κάνουν κακό. Οι σκιές του μυαλού είναι εκεί μόνο για να σε πληγώνουν.
Και σε τι ωφελεί να φαντάζομαι πως θέλω να είσαι αφού ποτέ δεν πρόκειται να σε έχω?
Και γιατί να φαντάζομαι πως θέλω εγώ να είμαι, ξέροντας πως ποτέ δε θα καταφέρω να γίνω τίποτα από όλα αυτά?
Σκιά ήσουν κι εσύ, μέχρι που έγινες τυφώνας και τα γάμησες όλα.
Εκείνη η νύχτα.
Όχι δεν το έχω μετανιώσει. Καθόλου δεν το έχω μετανιώσει.
Συνεχίζω να κατηγορώ τον εαυτό μου όμως για την μόνιμη παρουσία αυτού του απελπιστικού αισθήματος έλλειψης.
Το κενό που νιώθω, και που εγώ έσπειρα εκεί για μένα.
Δεν περιμένει να καλυφθεί. Δεν μπορεί να καλυφθεί.
Απλά υπάρχει γιατί εγώ το πρόσταξα να υπάρχει.
Να μην ανησυχώ μου λες και ισχυρίζεσαι πως η ζωή είναι λίγη και πως δεν πρέπει να με καταβάλλουν τέτοια δαιμόνια.
Αλλά τι λίγη? Ήδη νιώθω πως έχει περάσει ένας αιώνας.
Δεν είμαι σίγουρη όμως. Δεν ξαναγυρίζω στα παλιά γιατί φοβάμαι…

Μόλις σε δοκιμάσω, θα σου στείλω νεότερα…

Και θα συνεχίσω να σε ψάχνω, από λιμάνι σε λιμάνι..

«…Διαβάζω βιβλία, βλέπω ταινίες, ακούω μουσική, τα συνδυάζω όλα, και προσπαθώ να κοροϊδέψω τον εαυτό μου πως δε ζω τη δική μου ζωή, παρά κάποια άλλη, μέσα σε μια δόση μυθοπλασίας που τόσο πολύ μου λείπει. Είναι βράδυ και ο ουρανός τόσο καθαρός. Κοιτάζω δίπλα μου, έξω απ’ το παράθυρο και βλέπω όλα αυτά τα αστέρια. Νευριάζω και μετά στεναχωριέμαι όταν ξέρω ότι μέσα στις απίστευτα πολλές δυνατότητες που υπάρχουν εκεί έξω για να ζήσω έστω μια στιγμή κάτι μοναδικό, ίσως δε βρω ποτέ καμία μπροστά μου. Τι θα θυμάμαι όταν γεράσω; Τι θα έχω να πω, όχι στα παιδία μου, ούτε στα εγγόνια μου, αλλά στον εαυτό μου πριν πεθάνω; Ότι έζησα καλά; Ότι ήμουν ευτυχισμένη; Θέλω τόσα και ακόμα περισσότερα, αλλά στο τέλος θέλω μόνο ένα πράγμα. Κάτι να με κάνει να νιώσω ότι στη ζωή αυτή υπάρχουν πολλά περισσότερα από όσα βλέπουμε και νιώθουμε γύρω μας. (Μόλις είδα ένα αστέρι να πέφτει και έκανα μια ευχή) Ελπίζω…»

Δηλαδή, εγώ τώρα πέθανα;

Γιάννης Λάχανης

"“Πράττω κατά τον δαίμονα εαυτού” ουσιαστικά σημαίνει “πράττω σύμφωνα με αυτό που η συνείδησή μου θεωρεί σωστό”, αδιαφορώντας ίσως για το τι θα πουν οι άλλοι και είναι μια στάση ζωής που υιοθέτησαν και επιδοκίμασαν οι Στωικοί φιλόσοφοι. Έτσι λοιπόν, η φράση “Κατά τον δαίμονα εαυτού” γράφτηκε από τους συγγενείς του Jim Morrison στον τάφο του, εννοώντας ότι ο τραγουδιστής των Doors έπραττε στη συντομη ζωή του πάντα σύμφωνα με ό,τι υπαγόρευε η συνείδησή του, ο “προσωπικός του θεός”, κι όχι σύμφωνα με τις επιταγές της κοινωνίας."

Οπότε, πάρε εμένα.

Διάλεξε εμένα.

Αγάπησε εμένα.

Ένιωσε πάλι με καθαρά σωματική ένταση, που δεν ήταν απλή ανάμνηση, εκείνη την απότομη επαφή με το νερό που σου μουδιάζει τα μέλη. Θυμήθηκε την αγαλλίαση, την αίσθηση ευεξίας, τόσο καθαρά, σαν το σώμα της να ήταν ακόμα νέο, ανέγγιχτο από την αρρώστια και τον χρόνο. Ήταν και άλλες απολαύσεις κι άλλες χαρές. Η γλυκιά επαφή των χεριών, των χειλιών, των κορμιών. Η γαλήνη μετά τον κορεσμό του πάθους, η ευτυχία να ξυπνάς με νυσταγμένα φιλιά και με αναίτια γέλια.
Όταν ήταν ακόμα μικρή, πριν από αμέτρητα χρόνια, ο μπαμπάς την είχε μυήσει στη γοητεία του διαβήτη και του μυτερού μολυβιού. Είχε μάθει μόνη της να σχεδιάζει κεφαλάκια λουλουδιών, πέταλα και καμπύλες, αλλά τίποτα δεν της προκαλούσε μεγαλύτερη απόλαυση από το απλό χάραγμα ενός κύκλου σε καθαρό άσπρο χαρτί. Τόσο άψογος, τόσο ακριβής. Το μολύβι που προχωρεί, σχεδιάζοντας την καμπύλη κι ολοκληρώνοντας τη στο σημείο από όπου είχε ξεκινήσει.
Ο κύκλος είναι το αναμφισβήτητο σύμβολο του απείρου, της αιωνιότητας.
Αν η δική της ζωή ήταν μια τόσο προσεχτικά χαραγμένη με μολύβι καμπύλη, τότε οι δύο άκρες της κόντευαν να ενωθούν. Κλείνει ο κύκλος μου, σκέφτηκε κι αναρωτήθηκε τι είχαν γίνει όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν μια ερώτηση που πότε πότε τη γέμιζε αγωνία και την άφηνε με μια αίσθηση απώλειας. Φαίνεται όμως ότι τώρα πια αυτή η ερώτηση ήταν ξεκάρφωτη κι έτσι η απάντηση, όποια κι αν ήταν, δεν είχε πια σημασία.

-Ρόζαμουντ Πίλτσερ

είναι μέχρι να το πάρω απόφαση πως πρέπει να κάνω αυτό για να μην κάνω το άλλο που δε μ’ αρέσει αλλά μπορεί να φαίνεται τόσο απλό όμως δεν είναι και θέλει δουλειά και εγώ απλά δε μπορώ να ανταπεξέλθω και νιώθω συνέχεια μουδιασμένη όπως όταν κάνω πράγματα χωρίς την έγκρισή μου ή όπως όταν κρυώνω και οι πόροι μου πετάγονται και το σώμα μου τρέμει τόσο πολύ και σε ζητάει και η ανατριχίλα δε φεύγει και έτσι απλά κουράζομαι πιο πολύ και έχω βαρεθεί να γκρινιάζω και κανείς δεν έχει την όρεξή μου ούτε εγώ την έχω και είναι τόσα πολλά αυτά που είναι σε παύση και έρχονται δύσκολοι καιροί και σε λίγο θα έχουν περάσει δύο χρόνια και μετά άλλα δέκα και εσύ θα αλλάζεις και θα αναρωτιέμαι που έχεις χαθεί αλλά δε θα παίρνω απάντηση και θα συνεχίζω να στεναχωριέμαι γιατί έτσι κάνω εγώ αν δω ότι κάτι δε μου πάει καλά και απλά ο καιρός θα περνάει όπως ακριβώς περνάει και τώρα δε θα υπάρχει κοινό μυστικό και εγώ πάντα θα γυρνάω με τα πόδια