Για να κάνω τον εαυτό μου να βάλει ένα όνομα σε αυτό που έχασα. Αλλά για ποιο λόγο? Χάθηκε. Εκείνος χάθηκε. Ό, τι κι αν υπήρχε μεταξύ μας, χάθηκε. Το μόνο που απέμεινε είναι η σκέψη πως όπου κι αν ανήκει πλέον είναι καλά. Αυτό λέω στον εαυτό μου δέκα φορές τη μέρα.

Ανήσυχος ύπνος. Τα πάντα ουρλιάζουν στα όνειρά μου απόψε.

Μ’ αγαπάς. Αληθινό ή ψεύτικο?

Το ξέρω τα βαρέθηκες τα προβλήματά μου. Και εγώ με κούρασα. Το σημείο αναφοράς είπαμε χάθηκε. Απλά είναι αυτή η μελαγχολία που σε πιάνει όταν βλέπεις αυτά που δεν μπορείς να αγγίξεις. Πρόσωπα, καταστάσεις, εικόνες, χαρακτήρες. Ε, και όσο να ναι δεν είσαι και ευχαριστημένος μ’ αυτό που ήδη έχεις. Μ’ αυτό που είσαι. Στη προσπάθεια σου να αλλάξεις, σκοντάφτεις και τίποτα δεν καταφέρνεις τελικά. Οι άλλοι φταίνε. Έτσι σε κάνουν να πιστεύεις.
Αλλά ειλικρινά θέλω να ικανοποιήσω εμένα. Έστω για μια μόνο φορά. Να κάνω αυτό που ικανοποιεί εμένα. Να μεταποιήσω τον εαυτό μου και να τον φέρω στα μέτρα που τον θέλω εγώ. Να νιώσω αυτάρκης. Γίνεται?

Δεν σου ζήτησα πολλά. 

Πότε μου δεν είχα απαιτήσεις. 

Το μόνο πράγμα που προσπάθησα να πάρω από σένα, έλειπε. 

Και μετά έφυγες και συ. 

Δεν θυμάμαι και πολύ καλά τον εαυτό μου, αυτές τις εβδομάδες. 

Τις εβδομάδες χωρίς εσένα. 

Όσο κι αν προσπαθώ, δεν με θυμάμαι. 

Πονάει ο χωρισμός δύο ανθρώπων γαμώτο. 

Με όποιον τρόπο κι αν γίνει, πονάει. 

Και είχα πει δε θα νοιαστώ ξανά για αυτή την ιστορία, γιατί δεν άξιζε. 

Παραμύθιασα τόσο πολύ τον εαυτό μου, που τώρα είμαι μπλεγμένη μεταξύ αλήθειας και ψέματος. 

Χάθηκα. 

Και δεν έπρεπε να γίνει έτσι. 

Έπρεπε να σταθώ στο ύψος μου. 

Υπερήφανη και λιγομίλητη. 

Αντ’ αυτού, έκατσα και σου εξήγησα. 

Άφησα να πέσουν πάνω μου κατηγορίες, που δεν θα ‘πρεπε να ‘ταν εκεί. 

Έκατσα και έκλαψα, ακόμα μια φορά, για τα μάτια σου. 

Και που κατέληξα? 

Πάλι στην αρχή. 

Στο μηδέν μου. 

Στο τίποτα. 

Γιατί εκεί με έχω καταδικάσει να ζω. 

Απ’ τις ποινές που μου επιβάλλεις εσύ, η δική μου είναι η πιο βαριά. 

 υ.γ ποτέ δεν θα με δεις να κλαίω.

"Δεν είναι τίποτα ο θάνατος. Δεν μετράει. Εγώ πέρασα απλά στο διπλανό δωμάτιο.
Όλα εξακολουθούν να είναι ακριβώς όπως και πριν. Εγώ είμαι εγώ κι εσύ είσαι εσύ,
κι η ζωή που με τόση αγάπη ζήσαμε μαζί μένει ανέγγιχτη, απαράλλαχτη.
Ό,τι ήμασταν κάποτε ο ένας για τον άλλο, το ίδιο είμαστε και τώρα.
Λέγε με όπως μ΄ έλεγες παλιά, με το ίδιο χαϊδευτικό όνομα. Μίλα μου με την άνεση που μου μιλούσες πάντα.
Μην αλλάζεις τον τόνο της φωνής σου. Μην παίρνεις ύφος σοβαρό ή θλιμμένο.
Γέλα όπως γελούσες πάντα, με τα ίδια αστεία που μας διασκέδαζαν.
Παίξε, χαμογέλα, σκέψου με, προσευχήσου για μένα. Ας μείνει για πάντα στα αυτιά σου το όνομα μου.
Ας το προφέρεις αβίαστα, χωρίς η σκιά της θλίψης να το βαραίνει. Η ζωή έχει πάντα το ίδιο νόημα, δεν το έχασε.
Υπάρχει απόλυτη , αδιάκοπη συνέχεια. Τι παραπάνω από ένα ασήμαντο ατύχημα είναι τούτος ο θάνατος.
Γιατί πρέπει να χαθώ από την σκέψη σου επειδή χάθηκα από τα μάτια σου;
Απλά περιμένω κάπου πολύ κοντά, λίγο πιο κάτω. Όλα είναι καλά. Όλα είναι καλά!"

Τους μιλάω για αγάπη και αυτοί μου λένε για μίσος...