Search

Content

7 σχολίασαν
Υπάρχουν στιγμές που κυριολεκτικά με χάνω. Αργώ τόσο πολύ να με βρω μετά. Απλά χάνομαι και στη θέση μου μπαίνει κάποιος άλλος. Θα ήθελα να γίνω πιο κατανοητή, αλλά αδυνατώ να προσδιορίσω τι είναι αυτό το κενό μεταξύ του εαυτού μου και εμένα. Ένα κενό που απλά υπάρχει εκεί. Που όταν με εξουσιάζει κάνω σκέψεις παράλογες και φέρνω στο νου μου αναμνήσεις σκοτεινές και απόμερες. Και όταν τελικά επιστρέφω καταριέμαι τις ώρες αυτές που υπερισχύει το συναίσθημα. Δίνω παραστάσεις και εξακολουθώ να απουσιάζω από μέσα μου. Μερικές φορές μπερδεύω ακόμα και τους εαυτούς μου. Δεν ξέρω ποιος απ’ τους δύο θέλω τελικά να είμαι. Ποιος απ’ τους δύο είναι εκεί επειδή πρέπει να είναι και ποιος επειδή εγκλωβίστηκε. Και μετά ξανά από την αρχή. Μια ιστορία που καιρό τώρα δε λέει να σταθεροποιηθεί. Και μάλιστα πάει τόσος καιρός, που υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι να ενδώσω.. όμως δε γίνεται. Γιατί έχω βγάλει ρίζες και δε μπορώ να αγγίξω τίποτα πέραν του ψεύτικου ουρανού που έχω δημιουργήσει. Και δε μπορώ να κάνω ευχές, παρά μόνο όταν ένα αστέρι μου, νεκρό πέφτει κάτω και κάνοντας κρότο, ρημάζει το έδαφος. Το μόνο που με απασχολεί τώρα είναι πως πρέπει να αρχίσω ξανά να προσποιούμαι. Με αρρωσταίνει όμως αυτή η κατάσταση. Δε μπορώ να απαλλαγώ απ’ τα δεσμά της. Το μόνο που μπορώ να κάνω για να με καθησυχάσω είναι να κόψω τα όνειρά μου. Να τα κόψω τελείως. Και κάθε βράδυ να δίνω τον χειρότερό μου εαυτό!
0 σχολίασαν

jointhemasquerade

Τελευταίος χορός. Ας δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό, τι λες? Πριν σκοτεινιάσει και μαυρίσει ο ουρανός. Γιατί στο λέω δε θα ξαναχαράξει! Πάει… το ξημέρωμα όπως το θυμάσαι πέθανε. Τώρα μόνο η σελήνη θα κάνει την εμφάνισή της στο κεφάλι σου. Με ταλαιπωρείς δε το βλέπεις? Γι’ αυτό τώρα μόνο η σελήνη. Και εγώ αυτοεξόριστη στην εξορία μου. Να παρακαλάω θεούς και δαίμονες για μια νέα αρχή. Για ένα νέο κάτι, οτιδήποτε. Γιατί βαρέθηκα να υποκρίνομαι και να παίρνω μέρος στη γελοία παράστασή σου. Από εδώ και πέρα θα παίζω μόνο τον παλιάτσο. Ο παλιάτσος είναι αυτό που μου ταιριάζει. Και αν δεν μου δώσεις το ρόλο θα σου κόψω το λαιμό με ένα μαχαίρι. Και ύστερα θα χαθώ. Για να σε κάνω να με κυνηγήσεις. Όπως τη μέρα που τα πράγματα ξέφυγαν απ’ τον έλεγχο σου, θυμάσαι? Δεν το αντέχεις να χάνεις τον έλεγχο. Δεν το αντέχεις να μη σε κοιτάω στα μάτια. Δεν το αντέχεις όταν δε σε αφήνω να μου επιβληθείς. Γι’ αυτό μασκαρεύτηκα χθες. Έγινα μια άλλη για να παρατηρήσω τις κινήσεις σου, σαν να μην ήμουν εγώ. Έγινα μια άλλη, για να δω τις αντιδράσεις σου. Της μίλησες, της άγγιξες το χέρι, της φάνηκες αδιάφορος. Δεν της ανέφερες όμως το όνομά μου. Ποτέ το όνομά μου. Γι’ αυτό και εγώ δεν θα ξαναμασκαρευτώ ποτέ ποτέ ποτέ ξανά. Για να μάθεις να λες το όνομά μου. Να το αρθρώνεις σωστά και καθαρά και να το αγαπάς. Ας μην αγαπάς εμένα. Το όνομά μου όμως να το λατρεύεις. Μπορείς? Πες μπορείς? Με καθυστερείς. Ακόμα με καθυστερείς. Και ξέρεις κάτι? Πια δε νιώθω καμία χαρά, καμία ευτυχία όταν γελάς. Απλά σε προσπερνώ, όπως προσπερνώ τις πινακίδες στον δρόμο. Και δεν σ’ αγαπώ. Ποτέ δε σ’ αγάπησα άλλωστε.
3 σχολίασαν

και θα'θελα


2 σχολίασαν
Είναι που βιάστηκα πιο πολύ απ’ όσο έπρεπε. Είναι που σπατάλησα το χαμό μου γρήγορα και τώρα έχω μείνει μ’ ένα μόνο αναφιλητό. Είναι που δε σε δέχτηκα γι’ αυτό που πραγματικά ήσουν. Που σε έφτιαξα στο μυαλό μου όπως εγώ ήθελα. Που μουτζούρωσα την εικόνα σου και νοιάστηκα μόνο για τη δική μου. Που χρησιμοποίησα όλο μου το μελάνι. Ακόμα και το δικό σου. Έτσι άσκοπα. Αν με ρωτούσες τώρα γιατί φερόμουν έτσι, απλούστατα θα σου απαντούσα πως ήμουν τυφλή. Πως είχα στήσει ένα παραμύθι και ζούσα μόνη μου μέσα του. Όμως δεν είχα προβλέψει το δράκο μου. Και όταν ήρθε έφαγα τα μούτρα μου. Έπεσα από το άστρο μου, βγήκα απ’ την αγκαλιά σου. Και αν στη συνέχεια με ρωτούσες τώρα τι; Δε θα σου απαντούσα. Γιατί τώρα τίποτα. Τώρα μόνο εγώ και τα στραβά μου. Τώρα μόνο εγώ και η μισή μου αλήθεια. Είναι καλά. Τουλάχιστον δε χρειάζεται να σκέφτομαι και πολύ. Δε χρειάζεται να ανησυχήσω. Φοβάμαι μόνο για μένα. Είναι καλά, αλήθεια. Τα κουτσοπορεύω. Κι ας έχω μείνει μόνη, στον πύργο μου. Σε ότι απέμεινε από αυτόν δηλαδή. Κι ας έχω μείνει με το όνειρο και μ’ αυτό το επίμονο και ασυναγώνιστο παράπονο. Τουλάχιστον ξέρω την αλήθεια, έστω και μισή. Ξέρω πως νοιαζόσουν. Ξέρω πως δεν ήθελες να γίνει ακριβώς έτσι. Ξέρω πως με έψαξες και πως υπάρχεις ακόμα εκεί για μένα..Είμαι καλά! Αλλά ξέρεις τι λένε ε;
Φοβού τη μισή αλήθεια. Μπορεί να κρατάς τη λανθασμένη μισή...
2 σχολίασαν

στο ορκίζομαι, δε με θες

Επιτέλους ξύπνησα απ’ τον λήθαργο. Ο τελευταίος κλείνει την πόρτα. Άρα και το όνειρο. Ποιος ήταν ο τελευταίος; Δε θυμάμαι. Ξέρω μόνο πως το όνειρο στέρεψε. Αφού πρώτα ήπιε τη ζωή μου. Ήταν όλα ψέματα τελικά; Ούτε κι αυτό το θυμάμαι. Καινούργιος εαυτός σου λέω. Τίποτα δεν είναι το ίδιο και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Μου αραδιάζεις κάτι ανούσιες λέξεις ώρες ώρες. Μέχρι και ο μικρός κύριος με το καπέλο απορεί. Με κοιτάζει με ένα βλέμμα όλο νόημα και ύστερα μου λέει «Οδεύεις προς την καταστροφή κοριτσάκι. Παράτα τα τώρα που είναι νωρίς, γιατί μετά δεν θα την βρίσκεις την άκρη.» Παύση. Σωπαίνω. Έχει δίκιο και το ξέρω πως το ξέρει.
Τυχαία λέξη: προσδοκία. Αναμονή, ελπίδα, απαντοχή. Με πιο δικαίωμα πας και μου τα αναιρείς όλα αυτά; Θα φύγω απ’ τη ζωή σου! Θα φύγω απ’ τη ζωή σου; Πως θα φύγω αν δεν μπω πρώτα; Γίνονται τέτοια πράγματα; Ο Σαρλό μου, γελάει. Έξω έχει σκόνη. Και εγώ καταστρώνω σχέδια. Θα σε πάρω μια μέρα να σου δείξω τη θάλασσα. Τον ουρανό, τα αστέρια. Και έτσι όπως θα καθόμαστε και θα σε έχω αγκαλιά, θα σε σκοτώσω. Θα σε απαλλάξω από αυτό το φορτίο που λέγεται ζωή. Έτσι θα σταματήσεις να υπάρχεις. Και εγώ θα σταματήσω να σε ερωτεύομαι. Βέβαια, μπορώ να πω, πως έχω υπάρξει και πιο ιδιοφυής. Μαζί σου όμως έχω απηυδήσει. Καιρό τώρα ασφυκτιώ σε μια κατάσταση ανιδιοτέλειας, ανθρώπινου εγωισμού και πάθους. Έχασα τον εαυτό μου εξαιτίας σου για πολλοστή φορά. Ακόμα τον χάνω.
Θέλω να παραβιάσω όλους τους κανόνες σου. Να εισχωρήσω στο μυαλό σου και να το κυριεύσω. Αφού δεν μπορώ να εισχωρήσω στην καρδιά σου.
Σαν κακόγουστο αστείο ακούγεται. Να σε παρουσιάζω ως τον κύριο εαυτούλη και να γελάω με τα χάλια μου. Μαραίνονται και τα τριαντάφυλλά μου έτσι που με βλέπουν. Μα γιατί; Αφού είναι άνοιξη…
Τέλος πάντων. Κάνε μου μια χάρη. Την επόμενη φορά που θα μπεις, κλείσε και την πόρτα.
0 σχολίασαν

Η Μαργαρίτα της ερημιάς

Όχι απόψε. Ποτέ απόψε. Δεν είμαι διαθέσιμη, λυπάμαι. Τα χρόνια, βλέπετε… ή καλύτερα, ο χρόνος: συντελεσμένος μέλλοντας. Δεν υπάρχει τίποτα. Καμία προσδοκία. Πόσο πιο μέσα να καώ; Πόσους να κάψω; Αν και μ’ αρέσει ακόμα να πηγαίνω περιμένοντας. Είναι βράδια που καταφέρνω μέχρι και να χορέψω – το πιστεύετε; (παύση) Μα όχι απόψε, όχι. Κάθε απόψε με γυρίζει πάνω του. Ναι, το ξέρω πως το ξέρετε. Όλοι το ξέρουν. Εγώ και κείνος… τέλος πάντων, αρχαιότητες. Είναι άσκοπο κανείς να επιστρέφει. Χιλιάδες φύλλα κι ούτε μια γαρδένια – καμέλια, έχετε δίκιο, τις μπερδεύω… (παύση) Μαζί σας; Στην άκρη της πόλης; Είναι μεγάλη αυτή η πόλη, θα κουραστούμε. Δεν πρέπει να κουράζομαι, ξέρετε… Εσείς στα χέρια; Εμένα; Τόσο πολύ με θέλετε; Γιατί; Θέλω να πω, γιατί εμένα; Τόσο πολύ σας διασκεδάζει ο ρόγχος μου; (παύση) Όχι, όχι απόψε. Ποτέ απόψε. Κρατήστε πάντως το τηλέφωνό μου. Και το δωμάτιο που μου λέτε… αλήθεια, βλέπει θάλασσα; Με την ώρα; Θάλασσα με την ώρα γίνεται; Ας είναι. Κάτι παραπάνω θα ξέρετε εσείς, κρατήστε το. Και μην αμελήσετε ν’ ανάβετε το ηλιοβασίλεμα στην ώρα του. Μπορεί μια νύχτα να χαράξει αλλιώς και να έρθω να σας βρω. Στην καρδιά.
Η Μαργαρίτα Γκωτιέ ταξιδεύει απόψε/Άκης Δήμου

Πληροφορίες

Η Φωτό Μου
/Κάθε φορά θαρρώ πως σε φτάνω /Πάω να σε ξεχωρίσω απ' τα άλλα που αγαπώ /Σε βρίσκω όμως μέσα σ' όλα

Αρχειοθήκη ιστολογίου

(Έχω στο μυαλό μου βίσωνες κι αγγέλους, το μυστικό των ανθεκτικών χρωματικών ουσιών, τα προφητικά σονέτα, το άσυλο της τέχνης.
Κι αυτή είναι η μοναδική αθανασία που εσύ κι εγώ, ίσως μοιραζόμαστε.)

Αναγνώστες

To know is like a hunger: it destroys peace.
Louise Glück

The urge to write contained a refusal to live.
— Jean-Paul Sartre

You must understand the whole of life, not just one little part of it. That is why you must read, that is why you must look at the skies, that is why you must sing and dance, and write poems and suffer and understand, for all that is life.
— Jiddu Krishnamurti

Δημοφιλείς αναρτήσεις