Τελευταίος χορός. Ας δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό, τι λες? Πριν σκοτεινιάσει και μαυρίσει ο ουρανός. Γιατί στο λέω δε θα ξαναχαράξει! Πάει… το ξημέρωμα όπως το θυμάσαι πέθανε. Τώρα μόνο η σελήνη θα κάνει την εμφάνισή της στο κεφάλι σου. Με ταλαιπωρείς δε το βλέπεις? Γι’ αυτό τώρα μόνο η σελήνη. Και εγώ αυτοεξόριστη στην εξορία μου. Να παρακαλάω θεούς και δαίμονες για μια νέα αρχή. Για ένα νέο κάτι, οτιδήποτε. Γιατί βαρέθηκα να υποκρίνομαι και να παίρνω μέρος στη γελοία παράστασή σου. Από εδώ και πέρα θα παίζω μόνο τον παλιάτσο. Ο παλιάτσος είναι αυτό που μου ταιριάζει. Και αν δεν μου δώσεις το ρόλο θα σου κόψω το λαιμό με ένα μαχαίρι. Και ύστερα θα χαθώ. Για να σε κάνω να με κυνηγήσεις. Όπως τη μέρα που τα πράγματα ξέφυγαν απ’ τον έλεγχο σου, θυμάσαι? Δεν το αντέχεις να χάνεις τον έλεγχο. Δεν το αντέχεις να μη σε κοιτάω στα μάτια. Δεν το αντέχεις όταν δε σε αφήνω να μου επιβληθείς. Γι’ αυτό μασκαρεύτηκα χθες. Έγινα μια άλλη για να παρατηρήσω τις κινήσεις σου, σαν να μην ήμουν εγώ. Έγινα μια άλλη, για να δω τις αντιδράσεις σου. Της μίλησες, της άγγιξες το χέρι, της φάνηκες αδιάφορος. Δεν της ανέφερες όμως το όνομά μου. Ποτέ το όνομά μου. Γι’ αυτό και εγώ δεν θα ξαναμασκαρευτώ ποτέ ποτέ ποτέ ξανά. Για να μάθεις να λες το όνομά μου. Να το αρθρώνεις σωστά και καθαρά και να το αγαπάς. Ας μην αγαπάς εμένα. Το όνομά μου όμως να το λατρεύεις. Μπορείς? Πες μπορείς? Με καθυστερείς. Ακόμα με καθυστερείς. Και ξέρεις κάτι? Πια δε νιώθω καμία χαρά, καμία ευτυχία όταν γελάς. Απλά σε προσπερνώ, όπως προσπερνώ τις πινακίδες στον δρόμο. Και δεν σ’ αγαπώ. Ποτέ δε σ’ αγάπησα άλλωστε.
0 σχολίασαν:
Δημοσίευση σχολίου