στο ορκίζομαι, δε με θες

Επιτέλους ξύπνησα απ’ τον λήθαργο. Ο τελευταίος κλείνει την πόρτα. Άρα και το όνειρο. Ποιος ήταν ο τελευταίος; Δε θυμάμαι. Ξέρω μόνο πως το όνειρο στέρεψε. Αφού πρώτα ήπιε τη ζωή μου. Ήταν όλα ψέματα τελικά; Ούτε κι αυτό το θυμάμαι. Καινούργιος εαυτός σου λέω. Τίποτα δεν είναι το ίδιο και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Μου αραδιάζεις κάτι ανούσιες λέξεις ώρες ώρες. Μέχρι και ο μικρός κύριος με το καπέλο απορεί. Με κοιτάζει με ένα βλέμμα όλο νόημα και ύστερα μου λέει «Οδεύεις προς την καταστροφή κοριτσάκι. Παράτα τα τώρα που είναι νωρίς, γιατί μετά δεν θα την βρίσκεις την άκρη.» Παύση. Σωπαίνω. Έχει δίκιο και το ξέρω πως το ξέρει.
Τυχαία λέξη: προσδοκία. Αναμονή, ελπίδα, απαντοχή. Με πιο δικαίωμα πας και μου τα αναιρείς όλα αυτά; Θα φύγω απ’ τη ζωή σου! Θα φύγω απ’ τη ζωή σου; Πως θα φύγω αν δεν μπω πρώτα; Γίνονται τέτοια πράγματα; Ο Σαρλό μου, γελάει. Έξω έχει σκόνη. Και εγώ καταστρώνω σχέδια. Θα σε πάρω μια μέρα να σου δείξω τη θάλασσα. Τον ουρανό, τα αστέρια. Και έτσι όπως θα καθόμαστε και θα σε έχω αγκαλιά, θα σε σκοτώσω. Θα σε απαλλάξω από αυτό το φορτίο που λέγεται ζωή. Έτσι θα σταματήσεις να υπάρχεις. Και εγώ θα σταματήσω να σε ερωτεύομαι. Βέβαια, μπορώ να πω, πως έχω υπάρξει και πιο ιδιοφυής. Μαζί σου όμως έχω απηυδήσει. Καιρό τώρα ασφυκτιώ σε μια κατάσταση ανιδιοτέλειας, ανθρώπινου εγωισμού και πάθους. Έχασα τον εαυτό μου εξαιτίας σου για πολλοστή φορά. Ακόμα τον χάνω.
Θέλω να παραβιάσω όλους τους κανόνες σου. Να εισχωρήσω στο μυαλό σου και να το κυριεύσω. Αφού δεν μπορώ να εισχωρήσω στην καρδιά σου.
Σαν κακόγουστο αστείο ακούγεται. Να σε παρουσιάζω ως τον κύριο εαυτούλη και να γελάω με τα χάλια μου. Μαραίνονται και τα τριαντάφυλλά μου έτσι που με βλέπουν. Μα γιατί; Αφού είναι άνοιξη…
Τέλος πάντων. Κάνε μου μια χάρη. Την επόμενη φορά που θα μπεις, κλείσε και την πόρτα.