Είναι στενάχωρα εδώ και αυτό σίγουρα δε σ’ αρέσει.
Όχι ότι είσαι κλειστοφοβική, απλά προτιμάς τους πιο ανοιχτούς χώρους.
Διακρίνεις μπαλόνια, κορδέλες, κεράκια, μία άδεια καρέκλα, ένα ψάθινο καπέλο και κάτι φιλιά να πετάνε στον αέρα.
Θέλεις να σηκωθείς να τα ακουμπήσεις αλλά δε μπορείς.
Τα μέλη του σώματός σου παραλύουν και συ νιώθεις όλο και πιο ανίκανη να συγκεντρώσεις το βλέμμα σου κάπου συγκεκριμένα.
Ψάχνεις να βρεις από πού προέρχεται αυτή η μικρή δέσμη φωτός που εδώ και λίγη ώρα σε τυφλώνει.
Παρατηρείς μια μικρή σχισμή στον τοίχο και προσπαθείς να καταλάβεις τι βρίσκεται απ’ έξω.
Θέλεις να φωνάξεις βοήθεια αλλά οι λέξεις σκαλώνουν στα χείλη σου και συ αρχίζεις να νιώθεις πιο τρομαγμένη από ποτέ.
Παρατηρείς το σώμα σου. Είναι τόσο λευκό. Και δε θυμάσαι να έβαλες αυτό το άσπρο φουστάνι. Σίγουρα δεν το έβαλες.
Προσπαθείς να θυμηθείς πως βρέθηκες εδώ αλλά μάταια.
Ο χώρος δε σου θυμίζει τίποτα, και ενώ θυμάσαι πως πριν βρισκόσουν στο δωμάτιο του κοιτάζοντας εκείνον, δε μπορείς να φέρεις στη μνήμη σου πως βρέθηκες εδώ πέρα.
Αρχίζεις και νιώθεις το πρόσωπό σου να ζεσταίνεται σιγά σιγά.
Και δε σου παίρνει πολύ ώρα για να καταλάβεις ότι κλαίς.
Τα δάκρυα φτάνουν στο στόμα σου και εσύ προσπαθείς να τα γευτείς, αλλά το μόνο που αισθάνεσαι είναι μια μεταλλική γεύση ανάμεσα στα δόντια σου.
Φοβάσαι και θέλεις να φωνάξεις δυνατά το όνομά του, αλλά είσαι σίγουρη πως και να σ’ ακούσει, δε θα ‘ρθει.
Ακούς κύματα απ’ έξω και μετά θυμάσαι πόσο πολύ ήθελες να πας διακοπές…
Φαντάζεσαι την άμμο και τα κοχύλια και θέλεις να τρέξεις προς τα έξω αλλά δε μπορείς.
Κάτι σε κρατάει μέσα.
Ξαφνικά, φέρνεις στο μυαλό σου το τελευταίο πράγμα που τον ρώτησες…

-Ναι, αλλά γιατί στην καρδιά;
-Εσύ που νομίζεις ότι με πλήγωσες;

Και τώρα πια ξέρεις….

Σχέδια μελλοντικά. Συγχύσεις, απογοητεύσεις. Το μετάνιωσα. Όλα τα μετανιώνω. Και πάμε πάλι.
Γράφω. Γράφω τι; Κάνω τι; Και γιατί εδώ; Γιατί εδώ με κόσμο; Όλα μπερδεμένα, το μυαλό ένα κουβάρι, που άντε να το ξεμπλέξεις. Φεύγω από εδώ, πάω εκεί, αλλά στο τέλος αλλού καταλήγω. Μοιράζω χαμόγελα, κρατάω υποσχέσεις, συγχωρώ κι ας μη μου συγχωρούν κάποιοι τα δικά μου λάθη.
Περπατάω αργά. Εξουθενωτικά αργά. Αυξάνω ταχύτητα. Ζαλίζομαι και πάλι σταματάω. Πάλι αργά. Το τιμόνι πρέπει να ανήκει σε έμπειρα χέρια. Ποια εμπειρία όμως; Ποιος αγώνας; Άμα δε ζω, δεν έχω εμπειρίες. Τα παρατάω.
Φτου και πάλι απ’ την αρχή. -Θα τα καταφέρει! Μια ζωή σκαλωμένη σ’ ένα «θα τα καταφέρει!».. Δύο σκαλιά, και μετά άλλο ένα.
Βλέπεις γύρω τον κόσμο. Πως συμπεριφέρεται. Τι κάνει. Εκπλήσσεσαι. Πράγματα που δεν έχεις δει. Πράγματα που έχεις πλησιάσει, αλλά δεν έχεις αγγίξει.
Αγανάκτηση.
Επανακτώ το ενδιαφέρον μου. Όνειρα, όνειρα, όνειρα. Σκόρπια όνειρα. Θέλω να κάνω αυτό, θέλω να κάνω εκείνο.
Ένα σκαλί κάτω. Και μετά κάτω, άλλο ένα επίπεδο. Κουράστηκες; Αντέχω.
Εφιάλτης. Ευτυχώς που πάντα υπάρχει ένα ξυπνητήρι. Αφύπνιση και μετά κουράγιο. Ξυπνάς με πονοκέφαλο. Έχεις όμως βαρεθεί τα χάπια. Κάτι πρέπει να κάνω γι ‘αυτό, λες στο εαυτό σου και συνεχίζεις.
Συναισθήματα; Ουδέτερα. Απέναντί σου; Κανένα.Από αισθήματα, στερέψαμε.
Κόκκινο μαγιό και πάω. Χαϊδεύω την άμμο και σκέφτομαι. Πάντα σκέφτομαι πως θα ‘ταν όλα αν… Αφύπνιση. Πιο δυνατή αυτή τη φορά.
Περπατώ και πάω. Νιώθω τον κόσμο. Γεύομαι. Και αποφασίζω με πιο σιγουριά για το τι θέλω.
Μήπως όμως κάνω λάθος; Δε γαμιέται. Μια ζωή στο αθόρυβο, κουράστηκα.
Ήλιοι δύουν. Ήλιοι ανατέλλουν. Και εμείς εκεί. Χαρούμενη, μετά λυπάμαι.
Αποχωρήσεις. Άτομα που αγαπάς, φεύγουν. Μα καλά, δε καταλαβαίνουν πως αυτό πονάει; Και πέφτεις κάτω και χτυπάς.
Υπάρχουν και οι επιτυχίες. Υπάρχουν και οι στιγμές που αυτός που πληγώνει είσαι εσύ. Δε θα επαναληφθεί, λες στον εαυτό σου. Και είσαι σίγουρος πως όλα θα κυλάνε ωραία από εδώ και πέρα. Κανείς όμως δε ξέρει τι ξημερώνει αύριο και ο χρόνος είναι εκεί για να μας θυμίζει ότι πρέπει να ζούμε. Κανείς δε μας βιάζει. Οπότε από εδώ και πέρα ας έρθουν τα πάνω κάτω. Εγώ θα προσπαθήσω να είμαι καλά..

I told you I was trouble,

you know that I'm no good!

Eπειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω

Nα μπαίνω σαν Πανσέληνος

Aπό παντού, για το μικρό το πόδι σου μέσ' στ' αχανή σεντόνια

Nα μαδάω γιασεμιά- κι έχω τη δύναμη

Aποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω

Mέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές

Yπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε
Aκουστά σ' έχουν τα κύματα

Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς

Πώς λες ψιθυριστά το " τι " και το "ε "

Tριγύρω στο λαιμό στον όρμο

Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο

Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά

Tο βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες

Tα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει

Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει

Tο γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ

Eπειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ

Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:
Tόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο

Tόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά

Tριγύρω η θάλασσα η δεσποτική Kαμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα

Tόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο

Mέσ' στους τέσσερεις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα

Nα φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου

Nα μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι

Eπειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο

Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς

Eίναι νωρίς ακόμη μέσ' στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Nα μιλώ για σένα και για μένα.