Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 1.
Το παγωμένο σύρμα μου κόβει τα δάχτυλα και ο κάλυκας αιωρείται ανάμεσα στη στιγμή και την αιωνιότητα. «Κάτω το κεφάλι» μου φώναξες. «Σκύψε, γονάτισε».
Οι μηχανές έχουν καταλάβει το κέντρο και οι δειλές ψυχές που φτιάχναν για χρόνια στο σκοτάδι πέφτουν σαν άστρα από τα μπαλκόνια της ανάγκης και της περηφάνειας.
Δεν θέλω. Βλέπω τους ψηλούς σαν τις σκιές, σκοτώνουν στα σοκάκια ξένους.
Και κάτι γυναίκες, ομοιόματα ανθρώπου χαρίζονται. Χιλιάδες βιασμοί από την 3η φάλαγγα.
Οι άρρωστοι εκτελούνται πρώτοι. Νοσοκομεία κρεματόρια. Το ξεσκαρτάρισμα ξεκίνησε. Άχρωμες και έγχρωμοι. Στο αίμα που κύλησε απ’τον πρώτο άγνωστο που πήδηξε το χαντάκι του 7ου, αναδύθηκαν οι καβαλάρηδες της αποκάλυψης.
Έλα μαζί μου. Θα σου πω για τη γέννηση και το θάνατο.
Για αγάπη και ανοχή. Στα γράφω για να τα βρίσκεις. Στα ψιθυρίζω για να τα ακούσεις.
Στην Αυλώνα πίσω από το τείχος ακούγονται παιδιά.
Τραγουδούν ένα τραγούδι για εκείνη τη νύχτα. Την πιο μεγάλη νύχτα του κόσμου.
Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 24.
Μάρμαρο κοινοβουλίων, μάρμαρο τάφων.
Πάνω τους καρφωμένα πανιά και σύμβολα πολέμου.
Γιατί η ίδια μάνα που σε χλευάζει, είναι η ίδια μάνα που σε σκεπάζει.
Αυτό διάβαζα σε ένα διάδρομο που είχα ξαπλώσει.
Σκοτάδι, με φώτιζαν οι λέξεις.
Οι μηχανές δεν απειλούνται από τα συνθήματα των τοίχων.
Αρκεί να μην διαβάζονται.
«Είστε όλοι ένα μάτσο σκλάβοι» απάντησε η μηχανή.
Και τράβηξε τη σκανδάλη κάτω από τη σημαία.
Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 52.
Μας μεταφέρουν και μας πηγαίνουνε σε τούνελ. Σκοτεινιάζει.
Ο Νάρκισσος πεθαίνει από το είδωλό του, ανίδεοι.
Η ντροπή του κλείνει τα μάτια.
Το κακό είναι η μάνα σου, η αδερφή σου, το χέρι που σου σφίγγει την καρδιά.
Γιατί απ’αυτό δεν κρύβεσαι. Σε κοιτάει από τον καθρέφτη.
Έχω δει τον πρώτο κόσμο να κλαίει, να λιμοκτονεί και να πεθαίνει.
Έχω δει τον δαίμονα να σπάει τη γυναίκα σου στα κρεβάτια του Υδροχόου.
Και αυτή έβλεπε εσένα στα ιδρωμένα μάτια.
Και εσύ πουθενά.
Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 64.
Ο κάλυκας συνεχίζει να αιωρείται.
Τεράστιοι σκελετοί από ζώα στο προαύλιο.
Στη τέντα του παλιού τσίρκου, έχουν τους νεογέννητους.
Χωρίς πάνες. Πασαλειμμένοι μαθαίνουν το άρωμα της εποχής.
Ο πόλεμος συνεχίζεται στη Νορμανδία και στις Πλαταιές ακούγεται ότι χάνουμε.
Θέλω να τελειώσει. Κουράστηκα να πονάω.
Ο χρόνος κυλάει σαν σταγόνα στον κρόταφο του ακροβάτη.
Πες μου. Θα πέθαινες για μένα;
Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 73.
Τα σύρματα σκουριάζουν αργά και τα δεσμά μου ματώνουν τους καρπούς.
Υγρασία και σιωπή. Στρατόπεδο συγκέντρωσης Αθήνας, λίγο πριν την άφιξη των μηχανών.
Αυτός ο χειμώνας είπανε πως θα είναι ο πιο βαρύς.
Θα μιλούσα στο Θεό. Αλλά πλέον δεν έχω κάτι να του πω…
Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 85.
Το γρανάζι που έστησαν οι μηχανές στο κέντρο του κόσμου, πηγαίνει ανάποδα.
Οι δείκτες του κινούνται αριστερόστροφα. Και ο χρόνος μετράει προς τα πίσω.
Φήμες λένε για ανθρώπους στην κοιλιά του που γυρίζουν τα γρανάζια του με τα χέρια. «Σταμάτα να κυνηγάς τα σύννεφα και πήδα.» φώναξε η μηχανή στη γυναίκα.
Και εκείνη βούτηξε από το 6. Η ώρα έδειχνε 0.
Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 92.
Αυτό που έγινε γράφτηκε στις σειρές του πενταγράμμου.
Νότα νότα με χτίσανε. Νιώσε.
Τα καμμένα λάστιχα θυμίζουν μυρωδιά από βινύλιο.
Θυμάσαι που σου φώναζα να τους προσέχεις γιατί στραβώνουν; Θυμάσαι;
Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 156.
Που και που, κάτι προσπαθεί να αναβλύσει από τις αναμνήσεις.
Ψίθυροι ακούγονται αλλά όχι σε σκοτεινές γωνίες και στενά.
Πίσω από τα κάγκελα στις αγορές του κόσμου, υπάρχουν ομάδες που δεν κινούνται με σκοπό.
Κινούνται με λόγο.
Πόσες φορές προσπάθησα να δω πίσω από τη μάσκα σου; Και εσύ βιαζόσουν...
Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 178.
Οι αντιστασιακοί υστερούν σε όπλα.
Ακούγεται ότι κρατάνε έκταση της πόλης.
Αλλά όλο και μικραίνει.
Η φύση είναι ανήμπορη μπροστά σε αυτό.
Είμαστε σαν σελίδα της ελληνικής μυθολογίας. Περιμένουμε τον ήρωα.
«Η αλήθεια είναι στα ντουβάρια.» φώναξε ο καρκινοπαθής πίσω από το συρματόπλεγμα.
Μίλα μου λίγο, αυτή η σιωπή με σκοτώνει. Άλλωστε αν δεν καούμε εμείς πώς θα φωτιστεί η νύχτα;
Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 184.
Τα χέρια μου μυρίζουν.
Ψάχνουμε στις παλιές χωματερές.
Τσίγκους και κουτιά από κονσέρβα.
Οι μηχανές δίνουν παραπάνω φαγητό αν τους πας λαμαρίνα.
Η Αθήνα που ξέραμε άδειασε.
Οι μισοί πεθάνανε και οι άλλοι φύγανε.
Υστερόγραφο: οι μηχανές επιτίθενται στα γυναικόπαιδα, τους παίρνουν μαλλιά και νύχια.
Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 203.
Ακούω βήματα απ'έξω και η περίμετρος σωπαίνει
Οι μηχανές μας πείσανε πως για όλα φταίνε οι άλλοι.
Ο διπλανός και ο από πάνω. Ο δυνατός και ο αδύνατος.
Και εμείς ζαλισμένοι από αρώματα.
Συνεχίζαμε να κοιτάμε τις οθόνες του τίποτα.
Και τώρα που μας κάναν χίλια κομμάτια, βρήκαμε μάτια για να δούμε και φωνή για να φωνάξουμε.
Στη σφραγίδα των μηχανών, υπάρχει μια φράση:
"Εκεί κρύβεται η αλήθεια, αλλά τώρα είναι αργά". Αργά για να νιώσουμε...
Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 203.
Ο μεγαλύτερος μου φόβος σε αυτό το στρατόπεδο, είναι να μην σε βρούνε, μνήμη μου.
Και αν πέσουν όσα γράφω στα χέρια κάποιου, θέλω να είναι παιδί.
Παιδί που να μην ξέρει να διαβάζει.
Απλά να κοιτάει το χαρτί και να φαντάζεται.
Και να αφηγείται για τον κόσμο πριν τις μηχανές.
Όσο για μένα, δεν θα σου πω ούτε ποιος είμαι, ούτε για όσα με αδίκησαν.
Εγώ με τους ανθρώπους τελείωσα.
Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 262.
Οι μέρες μου περνάνε, οι νύχτες μου δεν περνάνε.
Γράφω πάνω σε αυτό το ημερολόγιο για τον κόσμο που δεν θα δω.
Και για σένα που δεν θα αγαπήσω.
Λένε ότι όταν αρχίσεις να μιλάς με τον εαυτό σου αποτελεί κλινική περίπτωση.
Εγώ απλά πιστεύω ότι το υποσυνείδητο αποσχίζεται της βιωματικής λογικής και το υποκείμενο έλκεται σε κατάσταση εσωτερικής διένεξης την οποία εξωτερικεύει.
Εδώ μέσα καταρρέω. Είσαι ακόμα εκεί;
Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 278.
Έχω να κοιμηθώ μέρες.
Οι σειρήνες ακούγονται κάθε δύο λεπτά κι ο εφιάλτης της πρώτης νύχτας επιστρέφει.
Γύρω μου η εξάντληση και το ντουβάρι που ακουμπάω, παγωμένο.
Μπροστά μου περπατούν οι κουρασμένοι του περιθωρίου. Δε μιλάνε.
Μόνο ένας μου μίλησε μια φορά σκυφτός και υπερήφανος.
Γερασμένος, σταμάτησε μπροστά μου, κοίταξε προς τη μεριά μου και είπε:
"Σαράντα ολόκληρα χρόνια πέρασαν από τότε, που τραγούδησα για πρώτη φορά με το γλυκό μπουζούκι μου, μπροστά σε χωνί φωνογράφου. Το θυμάμαι καλά. Ήταν φωνόγραγος της ODEON. Και ήρθαν όμορφες εποχές και ήρθαν άσχημες, που ο Μάρκος μπήκε παραπονούμενος στο περιθώριο. Εγώ όμως όλο κι έφτιαχα στιχάκια και μουσικές. Έλεγα, κάλλια Μάρκο να σβήσεις όρθιος, ζωντανός, με ένα τραγούδι στο στόμα. Σήμερα, μετά από σαράντα χρόνια, με φώναξαν να τους δώσω τα τραγούδια μου, τα ωραιότερα. Κι εγώ, άκουσα το κάλεσμά τους. Ήταν σα βάλσαμο στην πικραμένη και πονεμένη ψυχή του Μάρκου".
Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 300.
13 Ιουνίου 1793. Παρίσι.
Πεθαίνει σε μία μπανιέρα ο άνθρωπος που τον αποκαλούσαν φίλο του λαού.
Να σηκωθείς, να πας να τον βρεις για να σου πει.
178 χρόνια μετά, με 10 μέρες διαφορά.
Πεθαίνει στην ίδια πόλη, σε μια ίδια μπανιέρα, ένας άνθρωπος κραυγή.
ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟ ΜΑΤΑΙΟ.
Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 324.
Στη δίπλα πτέρυγα, τα βράδια ακούγονται γέλια.
Κοροϊδεύουν τον μαθηματικό, όπως τον λένε.
Είναι ένας που γράφει συνεχώς αριθμούς στον τοίχο.
Σαν μια τεράστια εξίσωση που για να λυθεί θέλει μέρες,μήνες,χρόνια.
Τον κοροϊδεύουν και του λένε πως οι πράξεις του είναι λάθος.
Και αυτός συνεχίζει. Και τον χλευάζουν. Και αυτός συνεχίζει.
Όμως εχθές το βράδυ τα γέλια σταμάτησαν.
Ο μαθηματικός γράφει στο αποτέλεσμα τον αριθμό 0. Και τον υπογραμμίζει.
Γυρίζει λοιπόν και τους λέει:
«Είχατε δίκιο. Οι πράξεις μου ήταν λάθος. Αλλά οι αριθμοί που χρησιμοποιούσα καθώς και το αποτέλεσμα ήταν σωστό. Γιατί στο μηδέν δεν σε φέρνουν ποτέ οι αριθμοί σου αλλά οι πράξεις σου.»
Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 430.
Οι μηχανές μας προαυλίζουν κάθε πέντε μέρες μαζί.
Αρκεί να μη μιλάμε ο ένας με τον άλλον.
Οι ανθρώπινες σχέσεις απαγορεύτηκαν.
Ο κόσμος είναι επίπεδος τελικά.
Οι άνθρωποι απέτυχαν να υπάρχουν.
Κοίτα με πως κρέμομαι από τα τσαμπιά του χρόνου.
Πέφτω και με τρώνε πουλιά.
Ο άνθρωπος είναι γεράκι και ποντίκι, λιοντάρι και λαγός.
Έχω καιρό να δω.
Ο ζωολογικός κήπος της πόλης έγινε το κεντρικό νεκροτομείο.
Οι άνθρωποι μειώνονται αισθητά.
ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ
Ημερολόγιο μηχανών, ημέρα άγνωστη. 11 και 34.
Σήμερα είναι όλα ανήσυχα, οι μηχανές εκτελούν κόσμο στη περίμετρο.
Ακούγεται ότι η πρώτη και η δεύτερη φάλαγγα κινούνται προς τα εδώ.
Στη πύλη του στρατοπέδου η ίδια φράση.
Είκοσιτρείς και πενήντα. Μύριζει καμμένη σάρκα απ'το προαύλιο και ακούγονται ουρλιαχτά.
Οι φάλαγγες βηματίζουν, το νιώθω. Αδειάζουν κελιά.
Αλήθεια πες μου, ήσουν εδώ ποτέ;
Άκουσες ποτέ την κραυγή της θάλασσας; Εγώ ποτέ.
Συναίνεσες ποτέ; Εγώ ποτέ.
Εικοσιτρείς και πενηνταοχτώ και οι μηχανές είναι στον διάδρομο.
Η τελευταία γραμμή στη σελίδα αυτού του βιβλίου γράφει: "Θάνατος στις μηχανές".
Σε κρύβω για να σε βρουν, αυτοί που ψιθυρίζουν για να τους ακούσουμε.
Δώδεκα ακριβώς.
ΤΕΛΟΣ
0 σχολίασαν:
Δημοσίευση σχολίου