κενά καθίσματα και αντίστροφες μετρήσεις
χέρια που ακουμπάνε άλλα χέρια
και συνειδήσεις που μπλέκονται 
με σκοπό να μη ξεμπλεχτούν ποτέ
τα χρονοδιαγράμματα που μένουν ατιμώρητα
οι κλήσεις στα κινητά, οι αναπάντητες και οι μη
τα μηνύματα που έρχονται και αυτά που πάνε
οι διαλέξεις και οι καθυστερήσεις των τρένων
οι πίνακες ζωγραφικής και οι μουτζούρες
σκάλες και μετά κι άλλες σκάλες
μάσκες χειρουργικές με λάστιχο
κάποιος που έρχεται και κάποιος που φεύγει
αυτός που θέλεις να έρθει κι αυτός που θέλεις να φύγει
η αϋπνία και τα κρύα βράδια 
η ζεστασιά και ενίοτε κάποιοι καλοί φίλοι
οι νότες που σκαλίζουν τη μνήμη σου
τα αρώματα που έχουν ποτίσει τα ρούχα σου
τα πόδια που ακουμπάνε άλλα πόδια
η αφή σε ενικό και η αφή στο σύνολό της
οι βροχερές οι μέρες και οι μη
οι γρατζουνιές στο δέρμα που μένουν για πάντα εκεί
τα καταραμένα ανείπωτα υστερόγραφα
οι λεκέδες του καφέ και τα πλυντήρια ρούχων
οι ταχυκαρδίες και τα λεφτά που χαλάς στα τσιγάρα
η μαύρη οθόνη που αναβοσβήνει μόνιμα
τα κλειδιά που μένουν πάνω στην κλειδαριά
οι παιδότοποι και τα γηροκομία
το κενό που περιγράφει με επιτυχία το ενδιάμεσο
τα παθολογικά καρδιογραφήματα και τα μη
τα κενά καθίσματα, τα χέρια, οι συνειδήσεις, τα μηνύματα
οι σκάλες, η αϋπνία, οι μουτζούρες, η ησυχία, οι βροχές
και τα βλέμματα

-β.τ

εσύ ήξερες πως όταν διάβαζα ποίηση στη θέα του αλφάβητου υπέφερα. μπορούσες να ξεχωρίσεις πότε πήγαινα αντίθετα στο χρόνο. αν ήμουν παγιδευμένη σε έναν εαυτό που δεν οριοθετήθηκε ποτέ - ή όχι. εσύ μπορούσες να διακρίνεις πότε ήμουν εγώ και πότε όχι. μέσα σε εκείνα τα σκοτεινά συναισθήματα κενότητας, μπορούσες να ξεχωρίσεις την παράλυση από επιλογή. ήσουν ικέτης πρόθυμος να τιμωρηθεί για αμαρτίες άνευ συγχώρεσης. αγάπη φυματική και λουλούδι που μαράθηκε πριν το προδώσω. ήξερες πως να με κάνεις να μη φοβάμαι αυτό το σκοτάδι. πως να με πιάνεις απ' το χέρι και να μου μαθαίνεις το περπάτημα από την αρχή. ήξερα κι εγώ κι είχα τρανά πειστήρια για το πως πάλευαν οι νευρώνες ν' αγαπήσουν. το γνώριζα πως καμιά φορά δεν είχε σημασία η σωστή - ή η λάθος σύνταξη, σχεδόν ποτέ δε σε πείραζε αν έγραφα τις λέξεις ανάποδα - ή όχι. εσύ είχες το μονοπώλιο στον έρωτα κι αυτό ήταν ένα συμπέρασμα οριστικό και αμετάκλητο. το έβλεπα όταν μου ακούμπαγες τον καφέ στο τραπέζι, πως οι πόρτες που ανοίγουμε καμιά φορά κλείνουν χωρίς κανέναν μέσα. επειδή με έδενες και μετά με έλυνες και μετά με έδενες ξανά, έμαθα πως να αποκρυπτογραφώ τις κινήσεις, πως να μετρώ τις ανάσες, πως να καταλαβαίνω τις παύσεις χωρίς να χρειάζεται κάθε φορά να μου κόβεται το αίμα. έμαθα πως στην τυραννία, το πάνω χέρι δεν το έχει αυτός που τυραννά, αλλά αυτός που τυραννιέται. κι εγώ τώρα πια αυτό το πάθος, ξέρω πως να το ληστεύω.