Είναι περίεργο, το ξέρω, αλλά το "σ' αγαπώ" και εγώ με πέτρες το λέω. Κακιά συνήθεια, ριζωμένη όμως βαθιά μέσα μου και απαράλλαχτη. Πάντα τα άτομα που χρειάζομαι πιο κοντά μου και αδυνατώ να ζήσω χωρίς την παρουσία τους δίπλα μου, είναι αυτοί που ταλαιπωρώ περισσότερο με την συμπεριφορά μου. Με πέτρες, γιατί δεν έχω μάθει να το λέω αλλιώς. Αν σε λιθοβολώ λοιπόν, να ξέρεις ότι το κάνω είτε από αγάπη, είτε από έρωτα. Γιατί έτσι έμαθα.

Βγαίνω με τα μάτια μου για να δω τον κόσμο. Αδιάφορες οι βραδινές βόλτες και εγώ πιο πολύ σέρνομαι ανάμεσα στους περαστικούς, παρά περπατάω. Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που προφασίστηκα θάνατο. Κάνω νυχτερινές βάρδιες στο μέρος της καρδιάς μου που περπατούσες εσύ κάποτε, αναμένοντας την οποιαδήποτε αλλαγή. Ο ουρανός πλημμυρίζει κόκκινο και τα σεντόνια μου έχουν βαρεθεί το άρωμά μου. Οι σκέψεις μου κινούνται σε κυκλική τροχιά και σιγά σιγά ξεσυνηθίζω το ασυνήθιστο. Η απόστασή της πόλης μου από αυτήν των ονείρων μου, ένα τσιγάρο δρόμος. Παιδική αφέλεια η ανάγκη μου να αλλάξω τον κόσμο. Νοθεύω τις στιγμές μου με τις υψηλές προσδοκίες μου και καθιστώ το μέλλον μου λειψό. Ρίχνω κατάρες σε παλιές μου συνήθειες, προσπαθώντας να απαλλαγώ από όλον αυτόν τον σάπιο εγωκεντρισμό που μου τρώει τα σωθικά. Δεν τα καταφέρνω. Σκορπίζω τις φθηνές ματαιοδοξίες μου δοκιμάζοντας να ξεπεράσω τα δήθεν όρια του εαυτού μου. Μετά καταλήγω άδοξα στο συμπέρασμα πως δεν έχω ανάγκη τίποτα και κανέναν. Ζω συνέχεια με αυτή τη ψευδαίσθηση. Το μόνο καλό είναι πως έφτασε επιτέλους η εποχή που ο καιρός συμβαδίζει με το συναίσθημα.

Bon Iver - I Can't Make You Love Me