Ιούλιος
χορεύω για να με κοιτάς και σου γελώ για να ειρηνεύεις

κάτι μήνες μετά και σε πλάθω πάλι απ' την αρχή

έχεις πλέον καινούρια χαρακτηριστικά, πιο αποτρόπαια

και βρίσκεσαι ένα βήμα πιο κοντά στο να γευτείς την αφή μου

ένα βήμα πιο κοντά στο να κάνω σαράντα βήματα πίσω/

Αύγουστος
έγινα ότι πόθησα πιο πολύ απ' όλα
και ξέχασα πως να παραμένω έξω από αυτό
πως είναι να μην αναπνέω μέσα σε αυτό
πως είναι να βιώνω τη ζωή πέρα από αυτό
ξέχασα πως είναι να μην κοιμάμαι κάθε βράδυ μαζί με αυτό
ταυτίστηκα με αυτό πιο πολύ απ' όσο έμοιαζε αυτό σε μένα
Σεπτέμβρης
δημιούργησα πολλά αδιέξοδα και τα άφησα στο δρόμο σεσημασμένα
αυτό που πόθησα πιο πολύ απ' όλα - δε με πόθησε ποτέ
κατασπάραξα τη ζωτικότητα του για λίγα ψίχουλα

δεν έχει σημασία που γνωρίζω το όνομά του

σημασία έχει πως αυτό ξεχνά το δικό μου

Οκτώβρης
την τελευταία φορά που υπήρξα εξεγερσιακό πνεύμα,
ήμουν αγέννητη
και στην προσπάθειά μου να εξεγερθώ, 
εξάντλησα όλο μου τον πόλεμο

τώρα φοβάμαι πιο πολύ από ποτέ 
να σου πω τι θυσιάζω για να παραμένω 
παράλυτη κάτω από αυτό το νεκροσέντονο
-β.τ

(αφιερωμένο σε σένα, που παλεύεις και παλεύεις και παλεύεις)

το συναίσθημα της αγωνίας, λένε, είναι κατά κόρον αδάμαστο.
είναι η φύση του τέτοια, που το καθιστά παντοδύναμο.
τον τελευταίο καιρό λοιπόν - κι ενώ παρατηρώ τον εαυτό μου να αγωνιά -
υποβάλλω τη φαντασία μου σε κάθε στάδιο ανάλυσης των πραγμάτων.
και σαν πρώτης σειράς θεατής στο σινεμά,
δίνω περισσότερη έμφαση στον πόνο του σβέρκου μου,
παρά στην ιστορία που εκτυλίσσεται στην οθόνη μπροστά μου.
είμαι κλεισμένη ασφυκτικά σε έναν εαυτό που υποβαθμίζει συνεχώς
την ανάγκη του να παραδοθεί στον οργασμό αυτής της ζήσης.
κι επειδή το να λειαίνεις τις γωνίες σου, στην προσπάθειά σου να χωρέσεις μέσα κάπου
είναι εξίσου καταστροφικό, γράφω αυτήν την πρόζα,
μήπως καταφέρω έστω και λίγο να αποδώσω αυτό μου το αμάρτημα,
που μοιάζει με επιφάνεια που κάθε φορά που πέφτω πάνω της με καίει.
όντας κιόλας προκάτοχος των όσων βιώνω και εξιστορώ,
επιλέγω πια να αποστρέφομαι συνειδητά κάθε είδους ευφάνταστου σεναρίου, 
που επιφέρει μια επικείμενη κι ολοκληρωτική καταστροφή.
θέλω να υπάρχω απλά και να υπάρχω χωρίς φτιασίδια
κι ας αρνείται το είναι μου να χωνέψει πως ό, τι καλύτερο υπάρχει είναι αυτό.
κι ας μου κάθεται στο λαιμό το γεγονός πως μέχρι αυτό μπορώ.
η ζωή αυτή, αγαπημένε, πρέπει να πλέκεται πάντα με όμορφα νήματα.
η ζωή, αγαπημένε, είναι γι' αυτούς που δε φοβούνται να τη ζήσουν.
θέλει θάρρος η ζωή αυτή, αγαπημένε, για να καταφέρεις να κάνεις κάτι μεγάλο.
κι αν φτάσει όλο αυτό στα χέρια κάποιου,
προτιμώ αυτός ο κάποιος να μην ξέρει να διαβάζει.
απλά να μετρά τις λέξεις και να στοχάζεται ή να αμφισβητεί το μέτρο και τα όρια
αυτών των στίχων, που πληκτρολογήθηκαν ασυνάρτητα
μ' ένα τσιγάρο αναμμένο και σφηνωμένο στα χείλη.
η ζωή γλιστρά και γλιστρά, αγαπημένε,
γι' αυτό σε παρακαλώ, 
κι απ' τα σκοινιά σου κρέμομαι,
μη σταματάς να παλεύεις και να παλεύεις και να παλεύεις.
-β.τ

μη μου γυρνάς την πλάτη
μπορώ κι έτσι να σε φαντάζομαι
να σου δίνω ακόμα-
χωρίς να παίρνω-
ό τι έχω μέσα μου πιο ιερό
κι αν δεν το κοιτάς
κι αν δε σε αγγίζει
άσε το απαλά
να γλιστρήσει απ' τα ακροδάχτυλα
η αφή θα το σώσει 
κι έπειτα θα μετανοήσει
για όλα όσα άφησε
γι' αυτά που ούτε καν ακούμπησε
κι αν όχι,
ακόμα δε θα σταματήσω
μέσα στη μνήμη θα γίνω 
πόθος ατέρμονος
να γυρνάς σε μένα
τα βράδια που δε θα 'χεις
συντροφιά
τις νύχτες που η αγωνία
θα τρώει τα σωθικά σου
να βρίσκεις σε μένα καταφύγιο
κι ας ήσουν,
κι ας είσαι,
ο πρώτος που σημάδεψε
και έριξε τη σφαίρα
-β.τ