baby don't die sad

(αφιερωμένο σε σένα, που παλεύεις και παλεύεις και παλεύεις)

το συναίσθημα της αγωνίας, λένε, είναι κατά κόρον αδάμαστο.
είναι η φύση του τέτοια, που το καθιστά παντοδύναμο.
τον τελευταίο καιρό λοιπόν - κι ενώ παρατηρώ τον εαυτό μου να αγωνιά -
υποβάλλω τη φαντασία μου σε κάθε στάδιο ανάλυσης των πραγμάτων.
και σαν πρώτης σειράς θεατής στο σινεμά,
δίνω περισσότερη έμφαση στον πόνο του σβέρκου μου,
παρά στην ιστορία που εκτυλίσσεται στην οθόνη μπροστά μου.
είμαι κλεισμένη ασφυκτικά σε έναν εαυτό που υποβαθμίζει συνεχώς
την ανάγκη του να παραδοθεί στον οργασμό αυτής της ζήσης.
κι επειδή το να λειαίνεις τις γωνίες σου, στην προσπάθειά σου να χωρέσεις μέσα κάπου
είναι εξίσου καταστροφικό, γράφω αυτήν την πρόζα,
μήπως καταφέρω έστω και λίγο να αποδώσω αυτό μου το αμάρτημα,
που μοιάζει με επιφάνεια που κάθε φορά που πέφτω πάνω της με καίει.
όντας κιόλας προκάτοχος των όσων βιώνω και εξιστορώ,
επιλέγω πια να αποστρέφομαι συνειδητά κάθε είδους ευφάνταστου σεναρίου, 
που επιφέρει μια επικείμενη κι ολοκληρωτική καταστροφή.
θέλω να υπάρχω απλά και να υπάρχω χωρίς φτιασίδια
κι ας αρνείται το είναι μου να χωνέψει πως ό, τι καλύτερο υπάρχει είναι αυτό.
κι ας μου κάθεται στο λαιμό το γεγονός πως μέχρι αυτό μπορώ.
η ζωή αυτή, αγαπημένε, πρέπει να πλέκεται πάντα με όμορφα νήματα.
η ζωή, αγαπημένε, είναι γι' αυτούς που δε φοβούνται να τη ζήσουν.
θέλει θάρρος η ζωή αυτή, αγαπημένε, για να καταφέρεις να κάνεις κάτι μεγάλο.
κι αν φτάσει όλο αυτό στα χέρια κάποιου,
προτιμώ αυτός ο κάποιος να μην ξέρει να διαβάζει.
απλά να μετρά τις λέξεις και να στοχάζεται ή να αμφισβητεί το μέτρο και τα όρια
αυτών των στίχων, που πληκτρολογήθηκαν ασυνάρτητα
μ' ένα τσιγάρο αναμμένο και σφηνωμένο στα χείλη.
η ζωή γλιστρά και γλιστρά, αγαπημένε,
γι' αυτό σε παρακαλώ, 
κι απ' τα σκοινιά σου κρέμομαι,
μη σταματάς να παλεύεις και να παλεύεις και να παλεύεις.
-β.τ