Christmas night, another fight, tears we cried a flood.
Είναι Χριστούγεννα και γύρω μου ατέρμονη η λύπη σε χίλια δυο πρόσωπα.
Μια βόλτα στην Αθήνα αρκεί για να επιβεβαιώσεις τον χειρότερό σου φόβο.
Ίσως ήταν πάντα έτσι.
Just walk away, those windows say, but I can't believe she's gone.
Ίσως φταίνε οι αποχωρήσαντες που άθελά τους αφήνουν ένα κενό στην καρδιά σου.
Ίσως φταίει που μεγαλώνω και πλέον παρατηρώ μόνο τα άσχημα.
Μακάρι να υπήρχε ένας διακόπτης και τώρα στις γιορτές να μπαίναμε όλοι στο happy-mode.
When you're still waiting for the snow to fall, doesn't really feel like Christmas at all.
Μακάρι να χιόνιζε και μακάρι να είχαμε όλοι τζάκι στο σπίτι μας για να ψήνουμε κάστανα.
Οικογενειακές γιορτές τα Χριστούγεννα, αλλά είναι τόσα πολλά αυτά που μας χωρίζουν.
Δεν πειράζει, κάτι μου λέει πως του χρόνου θα 'ναι αλλιώς.
Oh, Christmas lights, light up the street 
Light up the fireworks in me 
May all your troubles soon be gone 
Those Christmas lights keep shinin' on

*Παραβλέψτε την κατάθλιψη  αυτού του ποστ

**Καλές γιορτές!

Είμαι γυφτάκι στην Πανεπιστημίου
με τα τραγούδια-πατσαβούρια μου γυαλίζω το παμπρίζ
και τα όνειρά σας
σε στάσεις λεωφορείου
με τα λουλούδια τα κουλούρια μου πουλάω και την ψυχή μου
στα παιδιά σας
σε τάφους γυμνασίου
τα σουσαμένια μου μπουμπούκια βουτηγμένα σε χολή
γλώσσα σφουγγάρι
δαίμων του κυλικείου
στο μαυροπίνακα καρφώνω τους σπασίκλες μαθητές
και τα τσιράκια
του άρχοντα ηλιθίου
τους κοπαδίτες τους μουγγούς τους σιωπηλούς πλειοψηφούντες
δουλειές με φούντες
μπαίνω με τα τσαρούχια
στο σαλονάκι της Ευρώπης μια ζωή πρετ-α-πορτέ
με περιμένει

Κάνω παιγνίδι με λόγια και με νότες
έχω κρυμμένα τραγουδάκια στα μανίκια στα μπατζάκια
γητεύω κότες
άγουρα κοριτσάκια
και τα φυτεύω στο κρεβάτι με τα κέρατα να εξέχουν
στα τασάκια
από έρωτες καπότες
με γουρουνάκια κουμπαράδες να κυλιέμαι στα λεφτά
βαράω κουδούνι
στης καφετζούς τις πόρτες
η σκονισμένη νεολαία σαβανωμένη συνολάκια
κάνει νάζια
σε ντισκοκαρμανιόλες
θεατές και νικημένοι ονειρώξεων λεκέδες
είμαστε όλες
ένα μάτσο βιόλες
σας σιχάθηκε η ψυχή μου καρκινάκια του πλανήτη
σκατοκαριόλες

*Φοίβος Δεληβοριάς

*Στίχοι/μουσική: Τζίμης Πανούσης

Ο καιρός κυλάει σχετικά γρήγορα εδώ.
Τα βράδια σε βρίσκουν με παρέα, μέσα σε μικρά ταβερνάκια που τα ηχεία τους αντηχούν πότε Ιωαννίδη και πότε μελωδίες με μπουζούκι.
Μπήκε Δεκέμβρης και η χώρα βογκάει απ' τα μαρτύρια.
Μπήκε Δεκέμβρης και το κρύο έχει κάνει πια αισθητή την παρουσία του.
Κάθε βράδυ οργανώνεις το πλάνο της επόμενης ημέρας, αλλά ελάχιστες φορές το ακολουθείς πιστά.
Μπαινοβγαίνουν φοιτητές στο αμφιθέατρο και οι καθηγητές μπορούν να μιλάνε για ώρες.
Σου μαθαίνουν για το δημόσιο έλλειμμα, αλλά κανείς για το έλλειμμα ανθρωπιάς.
Ο καθένας σου αναλύει τη δική του σκοπιά και ουσιαστικά κανένας δε νοιάζεται για τη δική σου.
Απ' την πρώτη κιόλας ημέρα, σου εκφράζουν τον οίκτο τους για το αβέβαιο σου μέλλον.
Η συνειδητοποίηση της παραπάνω αλήθειας είναι ακαριαία. Ευτυχώς όμως, η κατάθλιψη κρατάει μόνο λίγα δευτερόλεπτα.
Εσύ σνομπάρεις τα κέντρα διασκέδασης και πλέον μόνο η μαυροδάφνη σε κάνει ευτυχισμένο.
Υπάρχουν κι οι στιγμές που θέλεις να μπεις στο καράβι και να γυρίσεις σπίτι, αλλά ευτυχώς τούτες οι επιθυμίες υποχωρούν γρήγορα, γιατί έχουν αδύναμη υπόσταση.
Είσαι χαρούμενος όταν γνωρίζεις ανθρώπους με τους οποίους μοιράζεσαι την ίδια νοοτροπία.
Και είσαι δυστυχισμένος στην σκέψη ότι ο κόσμος πάντα θα θέλει κάτι από σένα.
Οι λογαριασμοί κλεισμένοι σε φακέλους με το όνομά σου απ' έξω, προσδίνουν μια νότα υπευθυνότητας στην καθημερινότητά σου.
Τους σκίζεις και τους πετάς στον αέρα, όταν γυρνάς ζαλισμένος στο σπίτι ξημερώματα, για να επαναφέρεις την ανωριμότητά σου στα επιθυμητά επίπεδα.
Χτίζεις σιγά σιγά εδώ τη ζωή σου κι ας παραπονιέσαι που και που πως πεθύμησες τους δικούς σου.
Έτσι κι αλλιώς πλέον αυτή είναι η βάση σου. Η κατάκτηση του πτυχίου είναι η προσωρινή δουλειά σου.
Κι ας ξυπνάς ξενερωμένος κάποιες Κυριακές... κατά βάθος το γουστάρεις και το ξέρεις.
Μέχρι στιγμής αυτές είναι οι γεύσεις που σου έχει αφήσει η φοιτητική ζωή.
Τα πρωινά σου περιλαμβάνουν ζεστή σοκολάτα και ατέλειωτες σημειώσεις στο τετράδιο και απ' τα βράδια σου αναδίδεται ένα λεπτό άρωμα μπύρας.
Το γουστάρεις.
Όχι μόνο γιατί περνάς καλά, αλλά γιατί έχεις αρχίσει σιγά σιγά να βρίσκεις και τον εαυτό σου.
Έχεις πλέον γίνει μέλος μιας τεράστιας μερίδας ανθρώπων, που έχουν όλοι τον ίδιο στόχο.
Που σπουδάζουν παρά την άθλια πραγματικότητα που εκτυλίσσεται γύρω μας.
Που στα μάτια τους ορθώνεται ένα καλύτερο αύριο.
Που βλέπουν τις σπουδές ως ασπίδα ενάντια στα δακρυγόνα τους.

Όλοι εμείς λοιπόν αποφασίζουμε να αφήσουμε τα υπόλοιπα στο μετά, για να αποφύγουμε και τις σκοτούρες που αφορούν το μέλλον μας.
Είτε εσείς το βλέπετε μαύρο, είτε ροζ, είτε πορτοκαλο-κόκκινο.

γράφει η Γιολάντα Τσιαμπόκαλου

Έχω ένα φίλο, που ’χει ένα φίλο που ’χε έναν φίλο στη φυλακή. Μα η μικρή του ιστορία διαδραματίζεται στο ίδιο μοτίβο δεκαετίες ολόκληρες. Διασκευές στο σενάριο, μα πάντα στο ίδιο σκηνικό. Σωφρονιστικό σκηνικό, με κάγκελα, τοίχους, απομόνωση και πανομοιότυπες ατάκες όπως «άκου, βλέπε, σώπα». Αν δε το δω δε μπορώ να το κάνω εικόνα μέσα στο κεφάλι μου. Έτσι λένε. Κι έτσι θα ’ναι. Διαβάζω ότι οι αυτοκτονίες στις φυλακές της χώρας μας τριπλασιάστηκαν μέσα σε μία δεκαετία. Κι αυτός ο φίλος του φίλου, του φίλου μου παραλίγο να μπει στις στατιστικές αυτές.

Παρά τρίχα.

Βέβαια, δεν το ήθελε ούτε κι ο ίδιος. Αυτό που ήθελε ήταν να τον μεταφέρουν από τις δικαστικές φυλακές Κορυδαλλού στο ψυχιατρείο των φυλακών. Ήθελε, λέει -μεταξύ μας- να έχει ευκολότερη πρόσβαση σε ναρκωτικές ή εν πάση περιπτώσει σε φαρμακευτικές ουσίες. Δεν του έκαναν τη χάρη από τη διοίκηση, ακόμα κι αν αντιμετώπιζε όντως κάποια ψυχιατρικά προβλήματα. Μια μέρα αναγκάστηκε να προσποιηθεί πως αυτοκτόνησε. Οι υπόλοιποι κρατούμενοι είχαν πάει να φάνε. Είχε μία σχετική ησυχία. Εκείνος, έκανε την προσευχή του, πήρε θάρρος κι έφτιαξε κόμπο με το λουρί από ένα σακίδιο. Πριν ανέβει στην καρέκλα, συνεννοήθηκε κρυφά με τον φίλο του φίλου μου. Να τονε πιάσει την τελευταία στιγμή. Για να φανεί σαν αυτοκτονία. Ύστερα, κάπου βρήκε και στερέωσε το λουρί, περνώντας την άλλη μεριά, την θηλιά, στο λαιμό του. Έτσι απλά. Ανέβηκε στην καρέκλα, στάθηκε ελάχιστα και την έσπρωξε δυνατά. Ο φίλος του φίλου μου τον έπιασε αμέσως απ’ τα πόδια. Όπως ακριβώς είχαν συνεννοηθεί. Την ίδια στιγμή άρχισε να φωνάζει δυνατά και να καλεί σε βοήθεια τους φύλακες. Τους άκουσε να τρέχουν προς την πόρτα του κελιού. Δευτερόλεπτα πριν βρεθούν μπροστά από τα κάγκελα οι φύλακες, άφησε το σώμα του φίλου του απαλά και ψύχραιμα να κρέμεται στο κενό. Τραβήχτηκε πέρα και περίμενε την εξέλιξη κάνοντας τον ανήξερο. Ο λαιμός του φίλου του είχε μακρύνει δέκα πόντους σα λάστιχο. Τον προλάβανε όμως οι φύλακες και όλα πήγαν κατόπιν σχεδίου. Τον μεταφέρανε επιτέλους στο ψυχιατρείο, λόγω «απόπειρας αυτοκτονίας» κι όλα καλά. Κανείς υπουργός ή διοικητικός δε χρειάστηκε να εκφράσει τη λύπη του για το γεγονός και να διατάξει ένορκη διοικητική εξέταση. Η ζωή συνεχίστηκε, όπως πάντα, σαν αραχνιασμένο κλισέ.

Υ.Γ. Κόντευε τα 35 όταν εξέτισε την ποινή του, σα να λέμε σωφρονίστηκε. Αποφυλακίστηκε για να ζήσει ελεύθερος, άστεγος κι εξαρτημένος. Κι όταν τελικά ερωτεύθηκε, αυτοκτόνησε στ’ αλήθεια. 

κεφάλαιο πρώτο: απαλλαγή από το ρόλο μου
μακάρι να μπορούσα να το καταλάβω
να μπορούσα να αντικατοπτριστώ στους καθρεφτισμούς σου
να άνοιγα τα μάτια μου και να ήσουν δίπλα μου
να άνοιγες τα μάτια σου και να ήμουν εκεί
καταραμένη πόλη και το κενό μέσα μου μοιάζει απύθμενο
να μη μου αξίζει ούτε μια λέξη σου, αλλά να απαιτώ ολόκληρες προτάσεις
να με βλέπω να τα παρατάω και να το βάζω κάτω
να σε μισώ για το κακό που μου κάνω

κεφάλαιο 2: έξι φεγγάρια και σήμερα
να θέλω να σε διεκδικήσω αλλά να μην ξέρω πώς να το κάνω
να σε θέλω
να σου ανήκω και να μη σου ανήκω ταυτόχρονα
καταδικασμένος αυτόχειρας το αντίο, κρέμεται απ’ τα χείλη μου για δεύτερη φορά

κεφάλαιο 0: 150 μέρες πριν
το όλο σκηνικό μου είχε φανεί αστείο
εσύ να μ' αγαπάς και εγώ να δαγκώνω τα χείλη μου πριν απ' το πρώτο μας φιλί

κεφάλαιο 9: πήγαινέ με πίσω έξι χρόνια
να σε γνωρίσω πάλι απ' την αρχή και να τα κάνω όλα σωστά αυτή τη φορά

χάος διάσπαρτο ανάμεσά μας, αλλά εγώ έτσι σε θέλω
κοινό μας σημείο η παιδική αφέλεια

κεφάλαιο 108: εσύ σε έλλειψη
να φοβάμαι να ακουμπήσω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι
να φοβάμαι μη τυχόν και αρχίσω να θυμάμαι
να προσπαθώ με καφείνη και δάκρυα να με κρατήσω μακριά από τον ύπνο
να καταλήγω να αποκοιμιέμαι πάντα με τη σκέψη σου στο μυαλό
άραγε να είναι και για σένα τόσο δύσκολο;

κεφάλαιο αιωνιότητας:
να αναρωτιέμαι πότε θα σταματήσω να μυρίζω γύρω μου το άρωμά σου

πότε επιτέλους θα πάψω να φτιάχνω σενάρια με πρωταγωνιστή εσένα να γυρνάς
πότε οι πόροι μου θα δεχτούν άλλο άγγιγμα πέρα από το δικό σου

δε με πειράζει που δε με σκέφτεσαι
απλά θέλω μόνο από σένα να ακούω αυτό το "καληνύχτα και όνειρα γλυκά"

Αρκετά μακριά. 
Απ' τη μία σκέφτομαι πως θα μου κάνει καλό. Πως θα εξελιχθώ σε μια αυτόνομη και ανεξάρτητη φοιτήτρια, που πλέον δε θα έχει ανάγκη να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Με δικό μου σπίτι, δικά μου έξοδα, δικές μου ευθύνες. Καινούργιες παρέες, καινούργια πρόσωπα στη ζωή μου, καινούργιες καταστάσεις. 
Απ’ την άλλη μετακομίζω εκεί μόνη μου. Αφήνω πίσω οικογένεια, φίλους, γνωστούς, παλιές συνήθειες και γενικά οτιδήποτε γνωστό και οικείο. Και δεν είμαι σίγουρη για όλη αυτή την αλλαγή γιατί αφήνω πίσω μου ό, τι αγαπάω πιο πολύ και δεν ξέρω αν θα το βρω όταν γυρίσω πίσω. 

 Και εκτός αυτού, εύκολα κρατάς επαφές αλλά αν δεν είσαι εκεί κάθε μέρα να του υπενθυμίζεις πόσο τον θέλεις και να σου υπενθυμίζει πόσο σε αγαπά, πόσο πολύ να αντέξεις;

 

«γι αυτό εμένα μη μου τάζεις μόνο άκου..

στο παραμύθι αυτό το ρόλο διάλεξα του δράκου...

κι εσύ την είδες μια φευγάτη πριγκιπέσσα...

που ψάχνει τη ζωή σε ξένα όνειρα μέσα.»

«Κι αν μου πεις πως δε σου φτάνω θα ντραπώ και θα πω 

ότι ξέρω πως δεν κάνω, μα θα κάνω ό, τι μπορώ»

Σκάβω λάκκους στο σώμα σου, αποφεύγοντας έτσι τα θυμωμένα φωνήεντα σου. Αντικαθιστώ την εικόνα μου με αυτή μιας άλλης, πιο όμορφης, πιο ικανής, πιο ελκυστικής, αλλά η αποτυχία όπως φαίνεται είναι αναπόφευκτη. Αντλώ έρωτα από κάθε μου εμμονή να σε θεοποιήσω και να σε σταθεροποιήσω μέσα μου. Ταυτίζω το άρωμά σου με μια αέναη γαλήνη που με ναρκώνει και με πείθει πως χρειάζομαι το αντίδοτό σου. Απαγορεύω στα θέλω μου να βγάλουν άκρα, γιατί φοβάμαι ότι από τη λαχτάρα τους θα αφήσουν μελανιές στο λαιμό σου. Κι εσύ με βάζεις στο μικροσκόπιο και αδυνατείς να ξεχωρίσεις τον αυθεντικό μου εθισμό, από τον κάλπικο. Κι εγώ συνειδητοποιώ πως όσο και να σ’ έχω τελικά, πάντα θα παραμένεις για μένα μια ανάγκη ερεθισμένη και ανικανοποίητη.

«Τι χαρά που παίρνω,

όταν ακούω ένα τραγούδι δικό σου,

όταν ζω μέσα στ’ όνειρό σου κι όταν με κοιτάς.

Τι χαρά που παίρνω, όταν απλά μ’ αγαπάς.»

Μπερδεμένα λόγια. 
Ευχάριστες νότες ομορφαίνουν τα βράδια μου. 
Γλυκιά και πικρή συντροφιά εσύ. 
Κι εγώ, καψούρεμένη και ταυτόχρονα τόσο αδιάφορη. 
Ακροβατώ πάνω σ’ ένα σάπιο σκοινί, έτοιμο να σπάσει. 
Αλλά εσύ σταθερά εκεί. 
Να μετράς τα βήματά μου και να χειροκροτάς κάθε μου αποτυχημένη προσπάθεια. 
Δεν πειράζει μου λες, εσύ να είσαι ευτυχισμένη. 
Δεν πειράζει μου λες και με ρωτάς αν σ’ αγαπάω. 
Με κόκκινα μάγουλα σου απαντώ πως δεν αξίζει. 
Δεν αξίζει να μένεις με όσους εκμεταλλεύονται τα προσφερόμενα. 
Κοίτα να φύγεις μακριά τους, γιατί εγώ δε θα ‘μαι πάντα εκεί να σου φροντίζω τις πληγές. 
Μια καταστροφή, απορώ πως με ανέχεσαι. 
Πως δεν έχεις φύγει ακόμα. 
Και περιμένω. 
Πότε θα φύγεις στ’ αλήθεια. 
Πότε θα ξαναφύγεις, αυτή τη φορά οριστικά. 
Και μετράω τα όνειρά μου τα βράδια, γιατί τελευταία έχουν ελαττωθεί και έχω μείνει μόνη μου. 
Γι’ αυτό σταμάτα να μου λες ότι είμαι αλλού κι ότι δε με ενδιαφέρεις. 
Απλά μου είναι δύσκολο να προσδιορίσω την πραγματικότητα. 
Να ξεχωρίσω το νοητό απ’ το υπάρχον. 
Μια ζάλη παστρικιά έχει αράξει στο μυαλό μου και δε φεύγει λέει, αν δεν τα σαρώσει πρώτα όλα.

What a wicked game you play 

 To make me feel this way 

 What a wicked thing to do 

 To let me dream of you

Γράφει η Γιολάντα Τσιαμπόκαλου
"Πειρατής, βασιλιάς, νοσοκόμα, μάγισσα, απάτσι ή καρδινάλιος ντύνεται ο λαός. Φασίστας, επαναστάτης, αστυνομικός, πόρνη, ηθικολόγος και ειρηνιστής, πολεμοχαρής πλανητάρχης ή οικολόγος δήμαρχος ντύνεται ο κόσμος..φέτος μπορεί να ντυθεί κουκουλοφόρος... Ανάλογα με την έμπνευση της στιγμής ή ανάλογα με το απωθημένο. Ισως, μάλιστα, ελπίζει το Καρναβάλι να κρατήσει παραπάνω, για να το έχει εύκολη δικαιολογία για τη μεταμφίεση που στόλισε πάνω του όλο το χρόνο. Ισως πάλι θαρρεί πως φορώντας τη μάσκα του θα ελευθερώσει τα φαντάσματα που κοιμούνται στον ίδιο του τον τάφο...."

Σε θέλω μόνο για μένα και απ’ την άλλη δε σε θέλω καθόλου.
Θέλω να είσαι καλά κι απ’ την άλλη δε με νοιάζει πως θα ‘σαι.
Είναι στιγμές που πεθαίνω από αγάπη κι άλλες που με κατακτάει το μίσος και η οργή.
Το ξέρω ότι με θέλεις, αλλά πάντα θα φοβάμαι μήπως κάνω κάτι λάθος.
Σου χαμογελάω, σου νευριάζω.
Σε χρειάζομαι και απ ‘την άλλη με πείθω πως δε σε έχω ανάγκη.
Κάνω σχέδια για εμάς και στα επόμενα πέντε λεπτά τα έχω ξεχάσει όλα.
Μουτρώνω αν κάνεις κάτι που δε μ’ αρέσει, αλλά ξεχνάω πως εγώ κάνω χειρότερα.
Σε θέλω, δε σε θέλω.
Σ’ αγαπώ, δε σ’ αγαπώ.
Σε βρίσκω, σε χάνω.
Με βρίσκεις, με χάνεις.
Με κατακτάς, με απωθείς.
Σε διεκδικώ, δε με ενδιαφέρεις και οι εναλλαγές αυτές είναι τόσο συχνές που χάνω το μυαλό μου και καταλήγω να χειρίζομαι άτσαλα τα συναισθήματα σου.
Τα δικά σου συναισθήματα.
Τη δική σου χαρά και τη δική σου λύπη.
Καταλήγω, ενώ σε θέλω, να μη θέλω να σε κάνω δικό μου και να αρνούμαι να αφήσω τα αποτυπώματά μου πάνω σου.
 Χίλιες και μια προσπάθειες για να σου αποδείξω πως μόνο μαζί σου θέλω να υπάρχω.
Χίλιες και μια κατάρες γιατί κουράστηκα να μην καταλαβαίνω τι είναι τελικά αυτό που θέλω και να κουράζω και σένα.
Χίλιες αρνήσεις και μια κατάφαση γιατί ενώ είμαι ήδη στην καρδιά σου, παλεύω με μανία για να βρω έναν τρόπο για να μείνω εκεί μέσα.

Το καλοκαίρι θα'ρθει - Φοίβος Δεληβοριάς

Το καλοκαίρι θα ρθει και θα πάρει κι εσένα μαζί 
Στην ομορφιά του θα γίνεις χαζούλα όπως ήσουν μικρή
Θα μας γυρίζεις την πλάτη σου ανοίγοντας το παρεό
Να σε κοιτάξει ο ήλιος, να σε κοιτάξει ο ήλιος
Θα 'σαι για λίγο το αίνιγμα που δεν θα λύσει κανείς 
Θα σε φυλάει από γύρω στρατός σπαστικοί συγγενείς
Θα μισανοίγεις τα πόδια σου και θα τα κλείνεις ξανά
Κάνοντας πως δε ξέρεις - Κάνοντας πως δε ξέρεις
Κι ύστερα πάλι χειμώνας και χρήμα που μονολογεί
Κι ύστερα πάλι βραδιές με κινέζικο και κομεντί
Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη
Και ύστερα πιο δυνατά η μουσική
Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη
Και ύστερα πιο χαμηλά η μουσική
Το καλοκαίρι θα 'ρθει και στη θάλασσα θα επιστραφείς
Μες το βυθό θα προσέχουν οι ιππόκαμποι να μη χαθείς
Κι όταν θα βγάζεις για λίγο σε μια σου βουτιά το μαγιό 
Θα σαι στον κόσμο η μόνη - Θα σαι στον κόσμο η μόνη 
Θα 'σαι για λίγο ο έρωτας που δε θα ζήσει κανείς 
Θα 'σαι το σώμα σου μόνο κι αυτό θα το ξέρουμε εμείς
Που μας γυρίζεις την πλάτη σου πάντα την ίδια στιγμή
Που βασιλεύει ο ήλιος - Που βασιλεύει ο ήλιος
Κι έρχεται πάλι χειμώνας και χρήμα που μονολογεί
Κι έρχονται πάλι βραδιές με κινέζικο και κομεντί
Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη
Και ύστερα πιο δυνατά η μουσική
Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη
Και ύστερα πιο χαμηλά η μουσική
Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη
Και ύστερα πιο δυνατά η μουσική

"Νόμιζα ότι μπορούσα να το καταλάβω, αλλά δεν καταλάβαινα... Στην πραγματικότητα, όχι. Μόνο σε γενικές γραμμές. Μόνο τη ροζ συγκρατημένη, ημιπολύτιμη προθυμία του. Δεν συνειδητοποίησα ότι μερικές φορές θα ήταν παραπάνω από πλήρες. Ότι η πληρότητα είναι μια πολυτελής ιδέα. Γιατί είναι τα μισά που σε χωρίζουν στη μέση. Δεν ήξερα, δεν ξέρω για όσα υπάρχουν ενδιάμεσα, τα δικά σου αιματοβαμμένα κομμάτια, τα δικά μου αιματοβαμμένα κομμάτια."

*σαν τρελός

Αρχίζω πάλι να μπερδεύω τις λέξεις μεταξύ τους. Το ένα λάθος ακολουθεί το άλλο και οι θεωρίες μου απέχουν μίλια από την πραγματικότητα. Πασχίζω να βρω κάτι ενδιαφέρον για να κρατηθώ σε εγρήγορση και να μη χαραμίζομαι, παγιδευμένη μέσα σε μια ρουτίνα. Μάταια όμως. Δεν ήταν πάντα έτσι. Μάλιστα, κάποτε ήταν τόσο διαφορετικά, που καμία ομοιότητα δε βρίσκω μεταξύ του χθες και του σήμερα. Δεν προσπαθώ να κυνηγήσω το όνειρο, γιατί αυτό δε θα ‘χε νόημα. Η καταστροφή θα ήταν χαοτική. Δεν κάνει καλό να πολεμάς τον εαυτό σου. Έτσι μου είπαν, μα εγώ δεν πολεμάω κανέναν. Αν πάντως ήταν να πολεμήσω, δε θα ήμουν με το μέρος της πραγματικότητας. Κρυώνω εκεί έξω, θα μου ήταν αδύνατο να συμμαχήσω μαζί τους. Δεν έχω τα απαραίτητα εφόδια, θα έχανα στην πρώτη μετωπική σύγκρουση. Κατά τ’ άλλα, οι μέρες περνάνε γρήγορα και ο καιρός είναι πιο κυκλοθυμικός και απ’ την ψυχολογία μου. Αντέχω. Έτσι κι αλλιώς όλα έχουν γίνει μια συνήθεια.

Κι όλο λέω πως δεν πονάω, πως έχει κλείσει η πληγή.

Τώρα πες μου ιστορίες για καταραμένους πρίγκιπες, που σκότωσαν το δράκο μου και έφυγαν με άλλες πριγκίπισσες στα χέρια..

Θέλω να αφεθώ αλλά συνέχεια κάτι με κρατάει πίσω. Πάντα κάτι με αποθαρρύνει και σταματάω λίγο πριν την αρχή. Μου είχες πει να πάψω να περιμένω τον πρίγκιπα γιατί πολύ απλά δε θα ‘ρθει ποτέ και να αρχίσω να ζω τη ζωή μου. Το πρόβλημά μου όμως δεν είναι αυτό. Δεν περιμένω κανέναν πρίγκιπα. Την κολοκύθα και τη νεραϊδόσκονη έχω χάσει. Την ευκαιρία μου να μεταμορφωθώ σε πριγκίπισσα και να περιμένω καρτερικά κάποιον να με κλέψει απ’ το χορό. Οι δείκτες του ρολογιού διαγράφουν κύκλους χωρίς σταματημό, αλλά ό, τι και να κάνω απλά δε μεταμορφώνομαι. Δε θα καταφέρω να γίνω ποτέ μια σωστή πριγκίπισσα. Και αυτό γιατί πάντα θα είμαι χαμένη μέσα μου. Δε θα μπορέσεις ποτέ να με ανακαλύψεις, γιατί δε θα καταφέρω ποτέ να με βρω. Κι αν τελικά με βρεις, θα δεις ότι το γοβάκι δε θα μου κάνει, γιατί δεν είμαι εγώ φτιαγμένη για σένα. Εγώ δεν είμαι φτιαγμένη για κανέναν, γιατί συνεχώς χάνομαι μέσα μου. Συνεχώς πνίγομαι μέσα σε μια κουταλιά νερό, που περιστασιακά φαντάζει ωκεανός. Ιδανικά θα ήμουν η κατάλληλη και θα ταίριαζα μαζί σου απόλυτα. Σαν ένα κομμάτι του παζλ. Αλλά ιδανικός είναι ο κόσμος της Disney, όχι ο δικός μου. Γι’ αυτό ξέρω πως όσο και να παρακαλάω, καμία διαφορά δε θα βλέπω. Και όσο η κολοκύθα μου δε θα γίνεται άμαξα, τόσο πιο πολύ θα παύω να πιστεύω σε εσένα. Κι ας ξέρω ότι δεν είσαι ο πρίγκιπας του παραμυθιού. Κι ας ξέρω πως αυτός που φταίει πραγματικά είμαι εγώ. Εγώ που δεν είμαι γαλαζοαίματη.

Η ανοσία είναι η ιδιότητα του οργανισμού να αμύνεται σε κάποιον εξωτερικό βλαπτικό παράγοντα και να μην υφίσταται τις συνέπειές του.

Αυτό έκανα και εγώ. Εγώ, που πια έχω ανοσία σε σένα και στις συνέπειες σου.

Τώρα ψάχνω να με βρω εκεί που με άφησα.

Τα βράδια περνάνε ήσυχα. Απέξω βέβαια, γιατί από μέσα το χάος. Όλα ένα παραλήρημα. Ανακυκλωμένες σκέψεις τρυπάνε το μυαλό μου ξανά και ξανά. Προσπαθώ να με περιορίσω και να μην αφήσω τα λάθη μου να με κατακλύσουν. 

Αρρωσταίνω, γιατί ξέρω πως αν θέλω μπορώ να χωρέσω τη ζωή μου μέσα σε πέντε γραμμές.

Πλήττω, γιατί ξέρω πως ό, τι φανταχτερό και να συμβεί με τον καιρό θα χάσει το νόημά του και τελικά την ουσία του.

Αδιαφορώ, γιατί μου στερώ τη δυνατότητα να ενδιαφερθώ.

Θυμώνω, γιατί είμαι παγιδευμένη μέσα στο ίδιο μου το σώμα.

Σ’ αγαπώ, γιατί έχεις τη δυνατότητα να μου το επιβάλλεις και ενδίδω γιατί έχεις τη δυνατότητα να με αγνοείς.

Δεν ξέρω αν νοιάζομαι για το που θα με βγάλει όλο αυτό.

Έτσι κι αλλιώς αυτή η χρονιά ήταν γεμάτη από συναισθηματικά ασταθείς μέρες. 

Συγχωρέστε την ασυνέπειά μου. 

Με αυτό θα κλείσω και στις πανελλήνιες.

Δεν είμαι αρκετή. Το μίσος μου τρέφεται, αναζητά διέξοδο, αλλά βρίσκει τοίχο. Δεν τους φτάνω. Τρέχει με την ταχύτητα του φωτός και ανακλάται πάντα στο λάθος καθρέφτη. Έπεσα και χτύπησα και πια δεν τους κάνω. Στροφή 180 μοιρών, το μίσος μου, εκσφενδονίζεται πάνω μου και εγώ αντιδρώ ανάλογα. Μαζεύω αίματα ή προκαλώ αιμορραγίες, γιατί πια δεν τους κάνω. Αιώνιος εχθρός το μίσος μου, σιωπηρός συνωμότης της κατάστασής μου. Παραλύω τις αισθήσεις μου και αφήνομαι πάντα στα λάθος χέρια. Απομακρύνω εσένα που νοιάζεσαι, σε διώχνω μακριά κι ας φωνάζουν οι πόροι μου για βοήθεια. Υποκατάστατα ευτυχίας κλεισμένα σε μπουκαλάκια. Πετάει χαρταετούς το μίσος μου, κόβοντας στο διάβα του κεφάλια. Έχω την αίσθηση ότι όλο αυτό το έχουμε ξαναζήσει. Δεν κόβει ποτέ ταχύτητα το μίσος μου.

υγ. Δεν ξέρω γιατί σ’ αγαπάω. Μάλλον γιατί μόνο εσύ μπορείς να τραγουδάς με το κλειστό το στόμα του ονείρου μου..

*εμπνευσμένο απ’ τον πιλότο

Πληροφοριακά και μόνο, είσαι ο αγαπημένος μου χειρότερος εφιάλτης.