Search

Content

0 σχολίασαν

Μέχρι εκεί

Για ένα βράδυ, δύο βράδια, μέχρι εκεί.
Το εβδομήντα τοις εκατό του "είναι" σου παραμένει ακόμα άγνωστο και απρόσιτο.
Για ένα χάδι, δύο χάδια, μέχρι εκεί.
Δεν ξέρω αν αυτό που νιώθω είναι η ανάγκη να σε αγαπήσω ή να αγαπήσω εμένα.
Σε πλησιάζω και νιώθω το ψύχος σου σε όλη μου την ύπαρξη.
Σαν να κατεβαίνω άοπλη σε πόλεμο, έχοντας σίγουρη την ήττα.
Για ένα σημάδι, δύο σημάδια, μέχρι εκεί.
Τώρα βρίσκομαι ανάμεσα σε δύο κόσμους, διαπλάθοντας διαφορετικούς εαυτούς, βάζοντας σύνορα.
Ακροβατώ σε σκέψεις που με ωθούν στο να πράττω παράλογα, επιβιώνοντας ανάρμοστα.
Δίχως συγκεκριμένη πορεία, ακολουθώ μεθυσμένες ελπίδες για όλα όσα ξέχασα να ζήσω.
Για μία θλίψη, δύο θλίψεις, μέχρι εκεί.
Για το παρόν, απλά σκεπάζω με τα χέρια μου τα αυτιά μου και σιγοτραγουδάω σε μια προσπάθεια να με διαχωρίσω απ' το έξω περιβάλλον.
Για το μέλλον, απλά αμύνομαι και ακονίζω τα μαχαίρια μου, για να μην καταφέρεις να κοιτάξεις μέσα μου και δεις τι έχω.
Για μία αγκαλιά σου, δύο αγκαλιές σου, μέχρι εκεί.
Γιατί είναι ψυχοφθόρο να με μαλώνω συνέχεια που υποκύπτω σ' αυτήν την πλανεύτρα ανάγκη που με καθιστά όμηρό σου.
Για μια προσπάθεια, δύο προσπάθειες μέχρι εκεί.
Επειδή θέλω να βρω, αλλά δε βρίσκω.
Χάνομαι μέσα σε χαοτικές θεωρίες που με αφορούν αλλά συνωμοτούν εναντίον μου.
Για ένα λάθος, δύο λάθη μέχρι εκεί.
Λάτρεψα την ρουτίνα μου γιατί με κρατάει δέσμια της και δεν λειτουργώ, δεν προλαβαίνω να σκεφτώ.
Αποζητάω τη φυγή, αλλά για πόσο ακόμα;
2 σχολίασαν

και μια λύπη, κάτι μου λείπει

Έχω μια μέρα δροσερή
μες στην καρδιά μου τη θλιμμένη, 
μες στην καρδιά μου την καημένη, 
έχω μια μέρα δροσερή.

Που με πετάς και με χαλάς
και σαν κλειδί με τυραννάς
είμαι εδώ, τόσα χρόνια εδώ
βαρέθηκα να απολογούμαι για αυτό που ζω
και μια λύπη, κάτι μου λείπει δε σε μπορώ.

Μη μου γελάς, μη μου λες
ότι αυτά που θες είναι μεγάλα
κι αυτά που νιώθω εγώ είναι μικρά.
Μη μου λες χωρίς φτερά πως θα πετάξεις, 
πως θα με αλλάξεις, πως θα την ψάξεις
για να γίνουν όλα όμορφα, μαγικά.

Έχω μια μέρα δροσερή
χωρίς κλειδί σ` ένα κελί
χωρίς κλειδί σε μία πόρτα
χρόνια τράβαγα και ρώτα, 
αυτή την πίεση, αυτή.

Έχω μια μέρα δροσερή
μες στην καρδιά μου τη θλιμμένη
μες στην καρδιά μου την καημένη
έχω μια μέρα δροσερή
που όλο με κόβει σαν γυαλί
μες στη ζωή μου τη θλιμμένη
έχω μια μέρα δροσερή
μες στης καρδιάς μου τη γιορτή.
2 σχολίασαν

Σ' εκείνο το βράδυ

Εκείνος εναντίον του εαυτού του. Εκείνος ενάντια στον κόσμο. Δύσκολα διακρίνεις τη θλίψη στα μάτια του. Η όλη του εμφάνιση αποπνέει μια άγρια γοητεία που τον καθιστά απροσέγγιστο στα μάτια των άλλων. Σαν να τον βλέπω τώρα μπροστά μου.
Βρίσκεται ανάμεσα σε κόσμο, αλλά δε βγάζει μιλιά. Απλά ακούει και μερικές φορές δεν ακούει τίποτα. Μάτια που κοιτάνε παντού αλλά δεν εστιάζουν πουθενά. Μικρές κακές συνήθειες του που δε μπορεί να κόψει λόγω αδυναμίας. Πάντα ατημέλητος και αντικοινωνικός, μοναχικός από επιλογή. Ο κόσμος παρατηρητικός και αναιδής σχολιάζει, πάντα σχολιάζει. Τις κινήσεις του, τους τρόπους του, την παράξενη συμπεριφορά του. Ονομάζοντας παράξενο και ιδιότροπο το μη σε αυτούς κατανοητό και οικείο. «Ξέρεις κάτι; γάμα τα ήθη τους». Αυτό μου έλεγε όλη την ώρα. «Μην ασχολείσαι, μην παίζεις το παιχνίδι τους, μη γίνεσαι γελοία». Μελαγχολικός και λιγομίλητος. Θυμάμαι μπορούσα να κάθομαι μαζί του για ώρες. «Δε γίνεται να παριστάνω πως είμαι ένας από αυτούς… Ο τρόπος τους δε μου ταιριάζει. Με βαραίνει όλη αυτή η θεατρικότητα».
 Θα ήταν ψέμα αν έλεγα πως τον κατανοούσα πλήρως. Αλλά κάτι μέσα μου είχε ταυτιστεί μαζί του. Με ένα κομμάτι του. Απλά άφηνα την αύρα του να με διακατέχει και τον παρατηρούσα σιωπηλά για ώρες. Γοητευόμουν απ’ τον τρόπο που έδενε τις προτάσεις μεταξύ τους. Ήξερα πως όλα αυτά που μου έλεγε, προέρχονταν από μέσα του. Απ’ το πιο σκοτεινό μέρος της ύπαρξής του. Το καταλάβαινα απ’ τον τρόπο που το βλέμμα του τρυπούσε το κενό όταν μου μιλούσε. Δεν είχε ανάγκη απ’ την παρηγοριά μου. Δεν είχε γενικά ανάγκη από παρηγοριά. Εγώ ένιωθα πως τον χρειάζομαι. Πως χρειαζόμουν τις συμβουλές του. Γιατί μόνο εκείνος ήξερε. Μόνο εκείνος μπορούσε να καταλάβει, χωρίς να με παρεξηγήσει. Όταν ερχόταν η σειρά μου, άκουγε προσεχτικά αυτά που του έλεγα και δεν έχανε ούτε λέξη μου. Και πάντα όταν τελείωνα, απαντούσε συνοπτικά και πολλές φορές με γρίφους ή με ιστορίες.
Είχε την ικανότητα να αιχμαλωτίζει το μυαλό μου, τις σκέψεις μου, ακόμα και τα όνειρα που έκανα όταν κοιμόμουν. Περπάτησε στην καρδιά μου, όπως λίγοι έχουν καταφέρει μέχρι στιγμής. Ήξερα πως δε θα υπήρχε για πάντα εκεί. Πως κάποτε θα έφευγε, γι’ αυτό και προσπαθούσα να εκμεταλλευτώ την κάθε μου στιγμή μαζί του. Ήταν ξημερώματα μιας φθινοπωρινής Τρίτης την τελευταία φορά που τον είδα και μιλήσαμε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να περπατάει μαζί μου μέχρι το σπίτι μου και μετά την ανορθόδοξη καληνύχτα του και τον αποχαιρετισμό μας, να μου λέει με ύφος σχεδόν παρακλητικό: «Μικρή, μην αφήσεις ποτέ να σε κάνουν να πιστέψεις πως τα δικά τους λάθη είναι καρφιτσωμένα πάνω σου».

Πληροφορίες

Η Φωτό Μου
/Κάθε φορά θαρρώ πως σε φτάνω /Πάω να σε ξεχωρίσω απ' τα άλλα που αγαπώ /Σε βρίσκω όμως μέσα σ' όλα

Αρχειοθήκη ιστολογίου

(Έχω στο μυαλό μου βίσωνες κι αγγέλους, το μυστικό των ανθεκτικών χρωματικών ουσιών, τα προφητικά σονέτα, το άσυλο της τέχνης.
Κι αυτή είναι η μοναδική αθανασία που εσύ κι εγώ, ίσως μοιραζόμαστε.)

Αναγνώστες

To know is like a hunger: it destroys peace.
Louise Glück

The urge to write contained a refusal to live.
— Jean-Paul Sartre

You must understand the whole of life, not just one little part of it. That is why you must read, that is why you must look at the skies, that is why you must sing and dance, and write poems and suffer and understand, for all that is life.
— Jiddu Krishnamurti

Δημοφιλείς αναρτήσεις