Πόσες παραμονές Χριστουγέννων έχουν περάσει; Πότε έπαψε να είναι πια παιδί; Τι απέγινε ο νεανικός της έρωτας; Ποιο ήταν το μυστικό της ευτυχίας; Δε θυμάται τίποτα. Ή μάλλον, σχεδόν τίποτα. Θραύσματα μνήμης αναδύονται και πάλι από τα βάθη του νου της. Η Κλάρα Στάλμπαουμ, ενήλικη πια, μοναχική ταξιδιώτης σ' έναν κόσμο στο μεταίχμιο του ονείρου και της πραγματικότητας. Θα ζήσει μοναδικές περιπέτειες. Θα αναμετρηθεί με τους φόβους και τις επιθυμίες της. Θα συναντήσει τον ξύλινο Καρυοθραύστη της, αλλά το love-story τους δε θα επαναληφθεί. Εκείνος θα παραμείνει ξύλινος. Εκείνη θα χαθεί στους δρόμους της αναζήτησης μιας μακρινής ουτοπίας.

Κύκλωπα αφού με ρώτησες και το όνομά μου μάθε, και δώσ’ μου όπως μου έταξες το  φιλικό σου δώρο. Κανένας ονομάζομαι. Κι η μάνα κι ο πατέρας μου κι όλοι οι λοιποί μου φίλοι, Κανένα με φωνάζουν.

Μην ανησυχείς.απλά θυμώνω.
και μερικές φορές σ’αγαπώ χωρίς να ισχύει.
θα το πάρει το ποτάμι κι αυτό…

θα πάρασύρει και σένα κάποτε.

μην με κοιτάς τώρα σαν να μην με ήξερες ποτέ

δεν είσαι αρκετά πειστικός.

στην τελική το άδειο απλά θα συνεχίζει να αδειάζει.

"τα όνειρα μας είναι αλεξίσφαιρα"

Βρήκα επιτέλους παρέα βρήκα κρυμμένο
ένα αστέρι από ψηλά το ίδιο με μένα μεθυσμένο
Έψαχνα κάτι καλό μέσα μου να το φιλέψω
σε ένα σκοπό μελό είπα να το χορέψω.
Για να ξεχάσει η πεθυμιά τη φωτιά λιγάκι
και να αλλάξω λίγο γεύση από το πολύ φαρμάκι
Που βγαίνει από τα μάτια τη χειρότερη ώρα
για αυτό μου βγήκε σου λέω καλά είμαι τώρα.
Δε γουστάρω να σε δω σε ένα όνειρο ξένο
να λες ποίημα γνωστό χίλιο ειπωμένο.
Δεν αντέχω από τη φωτιά να σε δω χωριστά
ούτε να γελάς εκεί με τα μάτια κλειστά.
Δε ζητάω από τον ουρανό να κατεβεί στη γη
ούτε να βρω της αγάπης μια παλιά συνταγή.
Άκου με είναι το γαμώτο έτσι απλά
σε φανταζόμουν αγκαλιά με ένα σύννεφο ψηλά.
Αυτό βρήκα δεν έχω κάτι πιο παραμυθένιο
το πιο καλό μου κι είναι από αλλου κλεμμένο.
Τα λόγια τα πολλά θυμίζουν φτώχια στο μπατίρη
και από τον ερώτα οι μάγκες δεν είδαν ποτέ χαΐρι.
Απλά θέλω αν θα μπεις σε ένα όνειρο ξένο
να κρατήσεις και για πάρτι σου κάτι καλά κρυμμένο.
Για τότε που μπροστά σου ξανά θα βρεθώ
να είσαι όπως πριν τελείως μη σε σιχαθώ.
Θέλω αν δεις ένα όνειρο ξένο
όταν γυρίσω να σε βρω πάλι εκεί.
Που η φωτιά με έχει χρόνια τυλιγμένο
και η πεθυμιά μου δε ζητάει λογική.
Θέλω αν βρεθείς σε χορό μαγεμένο
να αγκαλιάσεις μια νεράιδα τρελή.Αλήθεια λέω θέλω όταν γυρίσω
να σε βρω πάλι εκεί.

Τις ευχές σου για μένα στη μπάντα βαλτές
σβήσε με για τα καλά από της καρδούλας σου τους χάρτες.
Θέλω απλά να θυμάμαι τα πιο ωραία για αυτό σου λεω
ότι μου μυρίζει άσχημα πάντα το καίω.
Πριν σιχαθώ τις στιγμές και τα λόγια μισήσω
για κάποιο όνειρο διαλέγω χώρο εδώ να αφήσω.
Μήπως και καλό πιάσω τη τρελή τη πεθυμιά μου
που ζητάει πάντα παρέα στη σκιά μου κοντά μου.
Και μου τάζει όσα δε χωράει ο νους
και νεράιδες τρελές σε μαγεμένους χορούς.
Μη βιάζεσαι να με συνεφέρεις πάλι
από έναν ερωτά και μια φωτιά μεγάλη.
Κάνε τη ζωή σου όπως τη διάλεξες εδώ και καιρό
να ακολουθήσω χωρίς λόγο το χαμό σου δε μπορώ.
Μου είναι ξένα τα μονοπάτια που βαδίζεις
βλέπω παντού τα κομμάτια από σένα που σκορπίζεις.
Και γυρίζεις ψάχνοντας τη μυρωδιά τη πρώτη
από έναν ερωτά παράξενο και τυχοδιώκτη.
Μέσα σε όνειρα ξένα και μυστικά κρυμμένα
λόγια κλεμμένα από άλλο κόσμο παρμένα.
Για αυτό εμένα μη μου τάζεις μόνο άκου
στο παραμύθι αυτό το ρόλο διάλεξα του δράκου.
Και εσύ την είδες μια φευγάτη πριγκηπέσα
που ψάχνει τη ζωή σε ξένα όνειρα μέσα.

*Non Grata ft Γερμα

δε μ'αρέσει που παραπονιέμαι συνέχεια, αλλά να μωρέ...αναλώθηκα

Από τότε που έπιασα γυαλί στα χέρια μου
Το αίμα δεν έχει σταματήσει να κυλάει
Μ ο υ δ ι ά ζ ο υ ν τα άκρα μου
Αλλά η σιωπή δε σηκώνει π α ρ ά π ο ν α
Κάνω προσπάθειες συντονισμού
Δε τα πολυκαταφέρνω όμως
Κάτι πήγε στραβά πάλι
Κάτι πρέπει να πήγε λ ά θ ο ς
Θυμάμαι την πρώτη φορά που άνοιξα τα μάτια μου
Και σε είδα δίπλα μου
Είχαμε πάει εκδρομή στη θάλασσα
Εγώ δεν ήθελα να μπω
Αλλά με άρπαξες βίαια και με βούτηξες μέσα
Σ ε σ ι χ ά θ η κ α αυτό το λεπτό και αποφάσισα να μη βγω απ’ το νερό καθόλου
Πέρασε ένα τέταρτο και μετά μισή ώρα
Παραξενεύτηκες
Με άρπαξες απ’ τη μέση και άρχισες να με ταρακουνάς
Μου είπες ότι σου τι σπάει που άρχισα πάλι τις μ α λ α κ ί ε ς
Αλλά είπες πως ακόμα κι έτσι με θες
Εγώ είχα σταματήσει τότε να σε πιστεύω
Ήθελα να μου μάθεις να παλεύω
Για να μπορώ να σε χτυπάω
Και να ελευθερώνω το σώμα μου απ’ το δυνατό άγγιγμα των χ ε ρ ι ώ ν σ ο υ
Ούτε αυτό σου άρεσε όμως
Μετά ξύπνησες ένα πρωί και μου είπες να καθαρίσω τα αίματα
Σκούπιζα όλη μέρα αλλά δε γινόταν να τα εξαφανίσω
Υπήρχαν π α ν τ ο ύ
Σαν τρανταχτές βαθυκόκκινες, δύσοσμες αποδείξεις
Του άμορφου έρωτά σου
Και πάλι δεν με καταλάβαινες
Η μόνη μου εξαίρεση
Μη μου μιλάς για τα α λ η θ ι ν ά πια
Με μπερδεύεις και σε μισώ πιο πολύ
Απλά πήγαινε με ξανά μια βόλτα στη θάλασσα
Και που ξέρεις
Αυτή τη φορά ίσως να μη σου φανεί τόσο παράξενο...

Επιβιβάζεσαι...

Άνθρωποι μόνοι.
Κινήσεις σπασμωδικές.
Ένα μυαλό κενό
Και μια καρδιά άδεια από συναισθήματα
Παραμελημένες αισθήσεις
Μια ψεύτικη ουτοπία
Κλειστοί ουρανοί
Ψάχνοντας για το καλύτερο
Πόσο καιρό ακόμα θα το επιδιώκεις;
Φοβισμένες αντιλήψεις
Λάθος παρμένες αποφάσεις
Ψεύτικοι εαυτοί
Πάντα ένας άλλος στον καθρέφτη
Αυτός γελάει –εσύ όχι-
Μια μαραμένη εικόνα
Μαστουρωμένοι έρωτες
Λόγια πολλά
Πράξεις ποτέ
Μηδενίζεις το οξυγόνο και συνεχίζεις
Σιχάθηκα το εγώ μου
Το πετάω στη θάλασσα
Δύσκολη η συνέχεια
Γεμάτη αίματα
Φοβήθηκες το παρελθόν
Και τώρα ερωτοτροπείς με το τίποτα
Χάνεις το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια σου
Πλήρης ανικανότητα να κάνεις το οτιδήποτε
Χάνεσαι…

Επόμενη στάση: ΠΟΥΘΕΝΑ

Κάθομαι και μετράω υποκατάστατα ονείρων.
Ψάχνω κάπου ανάμεσα τα κομμάτια μου.
Δεν έχω κόλλα όμως να με ξανακολλήσω.
Αναπολώ παλιές στιγμές από φωτογραφίες και προσπαθώ να τις ζωντανέψω και να τις ζήσω πιο έντονα.
Ξεχνιέμαι και αφήνω πίσω τις υποχρεώσεις.
Ξυπνάω όμως το επόμενο πρωί με ένα μυαλό άδειο.
Κενό. Ρίχνω κατάρες στην πλήρη ανικανότητά μου να οργανωθώ και να τα βάλω όλα σε μια τάξη.
Υπάρχει καιρός. Μέχρι που φτάνεις στην τελευταία μέρα και αναρωτιέσαι ‘μα καλά, πότε πέρασε’?
Ξαναφέρνω στο μυαλό μου εικόνες.
Ανθρώπους. Χαμένες ελπίδες. Σβησμένα χαμόγελα. Λυπημένα πρόσωπα. Προσπάθειες να σε κάνω να νιώσεις καλά. Λόγια.Πολλά λόγια.Και τηλεφωνήματα.
Ενώ σου έχω πει, δεν μ’ αρέσει να μιλάω στο τηλέφωνο.
Περίοδος αλλαγής. Και μετά παύση.
Συμπέρασμα: η αγάπη σου είναι για τα σκουπίδια. Μια αλήθεια: μου έλειψες. Αλλά αυτά τα αφήσαμε πίσω, έτσι δεν είχαμε συμφωνήσει?
Εμένα μου έλειψες. Δεν ξέρω πώς να σε αφήσω πίσω.
Και μετά ακολούθησαν κι άλλα.
Μαθήματα. Σκόρπια φιλιά. Προσευχές. Η αναπόδραστη ανάγκη να σου μιλήσω. Ματιές που ήξερα πως έπρεπε να αποφύγω.
Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι το έκανα.
Λέξεις, λέξεις κι άλλες λέξεις. Σε έβριζα. Με έβριζα. Χανόμουν. Και μετά πάλι παύση. Με σήκωναν όρθια οι γύρω μου.
Πρόσεχε! μου φώναζαν. Μην κάνεις ξανά το ίδιο λάθος.
Έσβηνα φωτιές, τις ξανάναβα. Πρόσεχα μην καώ, αλλά κάποιες φορές καιγόμουν.
Ανάσες. Κάποιες φορές βαθιές, κάποιες άλλες μικρές.
Αλλά πάντα αθόρυβες.
Και τελικά πάντα μένεις με την απορία.

«Γίνεται να αγαπάς κάποιον και να μην τον αγαπάς ταυτόχρονα?
Εγώ το ξέρω, στους άλλους φαίνεται απίστευτο, αλλά έτσι είναι.
-Πού πάμε?
-Στη θάλασσα…»

Την πρώτη φορά ήταν σαν να ‘χε αρπάξει φωτιά
κάπου μέσα βαθιά, κάτι μες στην ψυχή μουκοιτούσα τις φλόγες κι αυτόν τον αέρα μακριά
να αλλάζει αργά τις σκιές της ερήμου

Χορεύοντας μου ‘δειξες μέσα σε πέντε λεπτά
τι θα πει πουθενά και πώς χάνεται ο χρόνος
ότι αν το πιστέψεις στ’ αλήθεια η αγάπη μπορεί
ότι αν αφεθείς σ’ οδηγάει ο δρόμος

Από τότε περάσανε χρόνια, κυλήσαν νερά
όμως κάπου βαθιά η φωτιά καίει ακόμη
λυπάμαι που έφυγα εκείνη τη νύχτα κρυφά
βιαστικά και χωρίς να ζητήσω συγγνώμη

Το μόνο που θα ‘θελα κάποτε αν σε ξαναδώ
είναι να πω ευχαριστώ για το θαύμα που είδα
και να δώσω για μια τελευταία φορά το ρυθμό
στον τρελό σου χορό, στην λευκή καταιγίδα

παύλος παυλίδης

Το σημάδι που μου άφησε το περσινό καλοκαίρι ακόμα πονάει. Δεν θα φύγει ποτέ από πάνω μου. Τώρα πια, όποιος με κοιτάει, όποιος με γνωρίζει, θα καταλαβαίνει πως ανήκω αλλού. Πως είμαι αλλού. Μου δόθηκε δεύτερη ευκαιρία? Δε μπορεί να μου δόθηκε. Τις ευκαιρίες τις ρουφάει ο χρόνος κι η φθορά του. Δε μου δόθηκε.
Μετά δε θυμάμαι και πολλά. Πήγα, γύρισα. Ένιωθα νοσταλγία και έναν κόμπο στο στομάχι. Έκλαιγα τα βράδια γιατί φοβόμουν μήπως ξεχάσω.
Ξέχασα. Ή καλύτερα, μου διηγήθηκα παραχαραγμένες ιστορίες. Έφτιαξα ολόκληρο κόσμο και σφηνώθηκα μέσα του. Μέσα στην παράνοια. Μέσα σε ένα ψέμα. Ένα ψέμα απ’ το οποίο μπορούσα να τρέφομαι. Μου χάριζε ανάσες. Ζωή. Ή απλά έτσι νόμιζα.
Πέρασε μια χρονιά. Και ήρθε κι άλλο ένα καλοκαίρι.
Δεν θυμάμαι τι έκανα τη μέρα εκείνη. Έχουν πασαλειφθεί οι αναμνήσεις μου και το κεφάλι μου έχει γίνει πλυντήριο.
Κι όλο γυρίζει.
Και δε θυμάμαι. Και δε μπορώ να θυμηθώ.
Ήμουν σε κώμα, έτσι δεν είναι?
Έγιναν κι άλλα, που δε τα θυμάμαι. Με ξεγέλασε η μνήμη μου. Το μυαλό παίζει παιχνίδια. Να κοιτάω μόνο μπροστά μου λες.
Αλλά όταν πέφτει η αυλαία, στο μόνο πράγμα που μπορώ να εστιάσω, είναι το κενό.
Δεν μπορώ να δω κόσμο, ή να ακούσω χειροκρότημα.
Δε μπορώ να γευτώ την αποδοκιμασία. Ούτε είμαι σίγουρη αν αρέσει στον κόσμο αυτό που κάνω. Οτιδήποτε κι αν είναι αυτό.
Μόνο μπροστά λοιπόν, γιατί έχω μάθει να τα παρατάω.
Να τα αφήνω όλα να κυλήσουν και να αφήνω εμένα πίσω.
Θεμέλιο όμως δε χτίζεις στα συντρίμμια.
Κι αυτός ο πονοκέφαλος, δε λέει να φύγει από τότε…

Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός
σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει
μα εσύ σε λίγο δε θα βρίσκεσαι εδώ
Κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη

Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
κάτω από τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μεσ' τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι

Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό
ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι
ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω
πες μου πιο φόβο αγάπησες πάλι

Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό
ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούργια σου ζάλη
ποιος έρωτας σε σπρώχνει πιο μακριά από δω
πες μου πιο φόβο αγάπησες πάλι

Το όνειρο που σ' έφερε μια μέρα ως εδώ
σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει
μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό
το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλιτώνει

Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
μεσ' τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι

Ποια νήματα σ' ενώνουν με μιαν άλλη θηλεία
ποια κύματα σε διώχνουν απ' αυτό το λιμάνι
ποια μοίρα σε φωνάζει από την άλλη μεριά
πες μου πιο φόβο αγάπησες πάλι

Ποια σύννεφα σκεπάσαν τη στεγνή σου καρδιά
ποια αστέρια τραγουδάνε την καινούργια σου ζάλη
ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά
πες μου πιο φόβο αγάπησες πάλι

Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δε θέλουν να βγουν
ποια ελπίδα σ' οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη
ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού
πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι

ονειρικοι στιχοι απο ενα ονειρικο συγκροτημα!

Το γεγονός ότι δεν ήθελες να με βλέπεις πια, ήταν ξεκάθαρο. Με κοιτούσε κατάματα, περιμένοντάς με να το αποδεχτώ. Αλλά αυτό που πόνεσε πιο πολύ ήταν το γεγονός ότι φέρθηκες σαν να μην μου άξιζε ούτε μια εξήγηση. Ένας απλός λόγος, να μου πεις γιατί δε με χρειάζεσαι πια. Ή μια απλή προειδοποίηση – όπως “Κοίτα, ετοιμάζομαι να διαλύσω την καρδιά σου σε ένα τρισεκατομμύριο κομμάτια, εντάξει?”

Ούτε μια λέξη.

"Ι'm somebody now, Harry. Everybody likes me. Soon, millions of people will see me and they'll all like me. I'll tell them about you, and your father, how good he was to us. Remember? It's a reason to get up in the morning. It's a reason to lose weight, to fit in the red dress. It's a reason to smile. It makes tomorrow all right. What have I got Harry, hm? Why should I even make the bed, or wash the dishes? I do them, but why should I? I'm alone. Your father's gone, you're gone. I got no one to care for. What have I got, Harry? I'm lonely. I'm old."

Έτσι παρορμητικά και βίαια.
Μια ζωή να προσπαθώ να καταλάβω τις οδηγίες χρήσεις σου.
Μια ζωή να σε φοβάμαι και να σε λατρεύω πιο πολύ απ’ όσο μπορώ.
Να μου κάνεις κακό. Κι άλλο κακό.
Εγώ όμως ασάλευτη.
Μου είναι άγνωστος ο κόσμος μου χωρίς εσένα μέσα.
Μάταια να προσπαθώ να κερδίσω στα στοιχήματα μας.
Πάντα καλύτερος. Σε όλα καλύτερος.
Μ’ αρέσει που έχεις περάσει τόσα πολλά.
Μ’ αρέσει που με ξέρεις πιο καλά, απ’ ότι ξέρω εγώ τον εαυτό μου.
Σε όλα καλύτερος.
Στην υπομονή. Στην κατανόηση. Στη ζωή γενικότερα.
Και εγώ κάθε μέρα να θέλω όλο και πιο πολλά.
Εσύ να δίνεις, αλλά εγώ να μη μπορώ να σε διαβάσω.
Να με διαβεβαιώνεις πως τίποτα απ’ όλα αυτά που μου καρφώνονται στο μυαλό δεν ισχύουν.
Και να βλέπω την ειλικρίνεια στα μάτια σου.
Να νιώθω τρισευτυχισμένη και όλα να γκρεμίζονται στο αμέσως επόμενο λεπτό.
Κυρίως εγώ φταίω.
Να προσπαθώ και να μην προσπαθώ.
Να είναι όλα αυθόρμητα.
Με καταλαβαίνεις.
Σε θέλω.
Σε νιώθω να εισχωρείς όλο και πιο βαθιά μέσα μου.
Με τρομάζεις.
Δεν μπορώ να σε αποχωριστώ.
Θέλω?
Δεν αξίζει, λέω μέσα μου, να περνάω τον καιρό μου μαζί σου.
Κι όμως δεν το πιστεύω.
Σου έχω πει οχτώ χιλιάδες φορές.
Εγώ χωρίς εσένα δεν υπάρχω. Δεν υφίσταμαι.
Και εσύ μου γκρινιάζεις και μου λες πως σίγουρα θα σε βαρεθώ.
Η εγκατάλειψη όμως αργεί να έρθει.
Και εύχομαι να χεις ήδη αρχίσει να αναθεωρείς.
Σου λέω πως σ’ αγαπάω.
Δεν τ’ ακούς. Ή κάνεις πως δεν τ’ ακούς.
Να που βρήκα και εγώ κάτι που τρομάζει εσένα.
Στη ζωή μου, στη ζωή σου.
Τίποτα πια δε θα’ ναι το ίδιο.

και τώρα κάθε φορά που σε βλέπω η καρδιά μου χάνεται..
πέφτει.
και είναι τόσο μεγάλο το κενό μέσα μου, που η πτώση μοιάζει ατελείωτη...

Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται
που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι
θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.
Άφησέ με να έρθω μαζί σου.

Όταν έχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια δε θέλω να τ ακούσω. Σώπα.

Άφησε με να έρθω μαζί σου
λίγο πιο κάτου, ως την μάντρα του τουβλάδικου,
ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται
η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο,
τόσο αδιάφορη κι άυλη
τόσο θετική σαν μεταφυσική
που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις
πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις
πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κι η φθορά του.
Άφησε με να έρθω μαζί σου.....

Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φαντάζουμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου,
σαν το θόρυβο δυο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ' αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου - η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ' η καρδιά μου).
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Τούτο το σπίτι στοίχειωσε, με διώχνει –
θέλω να πω έχει παλιώσει πολύ, τα καρφιά ξεκολλάνε,
τα κάδρα ρίχνονται σε να βουτάνε στο κενό,
οι σουβάδες πέφτουν αθόρυβα
όπως πέφτει το καπέλο του πεθαμένου
απ’ την κρεμάστρα στο σκοτεινό διάδρομο
όπως πέφτει το μάλλινο τριμμένο γάντι της σιωπής απ’ τα γόνατά της
ή όπως πέφτει μια λουρίδα φεγγάρι στην παλιά, ξεκοιλιασμένη πολυθρόνα.

Ρίτσος.
πήρε την ομορφιά και την έκλεισε σ'ένα ποίημα. δεν υπάρχουν λόγια!
και εδώ ολόκληρο : http://logiasantaxronia.blogspot.com/2007/05/h.html

Για να κάνω τον εαυτό μου να βάλει ένα όνομα σε αυτό που έχασα. Αλλά για ποιο λόγο? Χάθηκε. Εκείνος χάθηκε. Ό, τι κι αν υπήρχε μεταξύ μας, χάθηκε. Το μόνο που απέμεινε είναι η σκέψη πως όπου κι αν ανήκει πλέον είναι καλά. Αυτό λέω στον εαυτό μου δέκα φορές τη μέρα.

Ανήσυχος ύπνος. Τα πάντα ουρλιάζουν στα όνειρά μου απόψε.

Μ’ αγαπάς. Αληθινό ή ψεύτικο?

Το ξέρω τα βαρέθηκες τα προβλήματά μου. Και εγώ με κούρασα. Το σημείο αναφοράς είπαμε χάθηκε. Απλά είναι αυτή η μελαγχολία που σε πιάνει όταν βλέπεις αυτά που δεν μπορείς να αγγίξεις. Πρόσωπα, καταστάσεις, εικόνες, χαρακτήρες. Ε, και όσο να ναι δεν είσαι και ευχαριστημένος μ’ αυτό που ήδη έχεις. Μ’ αυτό που είσαι. Στη προσπάθεια σου να αλλάξεις, σκοντάφτεις και τίποτα δεν καταφέρνεις τελικά. Οι άλλοι φταίνε. Έτσι σε κάνουν να πιστεύεις.
Αλλά ειλικρινά θέλω να ικανοποιήσω εμένα. Έστω για μια μόνο φορά. Να κάνω αυτό που ικανοποιεί εμένα. Να μεταποιήσω τον εαυτό μου και να τον φέρω στα μέτρα που τον θέλω εγώ. Να νιώσω αυτάρκης. Γίνεται?

Δεν σου ζήτησα πολλά. 

Πότε μου δεν είχα απαιτήσεις. 

Το μόνο πράγμα που προσπάθησα να πάρω από σένα, έλειπε. 

Και μετά έφυγες και συ. 

Δεν θυμάμαι και πολύ καλά τον εαυτό μου, αυτές τις εβδομάδες. 

Τις εβδομάδες χωρίς εσένα. 

Όσο κι αν προσπαθώ, δεν με θυμάμαι. 

Πονάει ο χωρισμός δύο ανθρώπων γαμώτο. 

Με όποιον τρόπο κι αν γίνει, πονάει. 

Και είχα πει δε θα νοιαστώ ξανά για αυτή την ιστορία, γιατί δεν άξιζε. 

Παραμύθιασα τόσο πολύ τον εαυτό μου, που τώρα είμαι μπλεγμένη μεταξύ αλήθειας και ψέματος. 

Χάθηκα. 

Και δεν έπρεπε να γίνει έτσι. 

Έπρεπε να σταθώ στο ύψος μου. 

Υπερήφανη και λιγομίλητη. 

Αντ’ αυτού, έκατσα και σου εξήγησα. 

Άφησα να πέσουν πάνω μου κατηγορίες, που δεν θα ‘πρεπε να ‘ταν εκεί. 

Έκατσα και έκλαψα, ακόμα μια φορά, για τα μάτια σου. 

Και που κατέληξα? 

Πάλι στην αρχή. 

Στο μηδέν μου. 

Στο τίποτα. 

Γιατί εκεί με έχω καταδικάσει να ζω. 

Απ’ τις ποινές που μου επιβάλλεις εσύ, η δική μου είναι η πιο βαριά. 

 υ.γ ποτέ δεν θα με δεις να κλαίω.

"Δεν είναι τίποτα ο θάνατος. Δεν μετράει. Εγώ πέρασα απλά στο διπλανό δωμάτιο.
Όλα εξακολουθούν να είναι ακριβώς όπως και πριν. Εγώ είμαι εγώ κι εσύ είσαι εσύ,
κι η ζωή που με τόση αγάπη ζήσαμε μαζί μένει ανέγγιχτη, απαράλλαχτη.
Ό,τι ήμασταν κάποτε ο ένας για τον άλλο, το ίδιο είμαστε και τώρα.
Λέγε με όπως μ΄ έλεγες παλιά, με το ίδιο χαϊδευτικό όνομα. Μίλα μου με την άνεση που μου μιλούσες πάντα.
Μην αλλάζεις τον τόνο της φωνής σου. Μην παίρνεις ύφος σοβαρό ή θλιμμένο.
Γέλα όπως γελούσες πάντα, με τα ίδια αστεία που μας διασκέδαζαν.
Παίξε, χαμογέλα, σκέψου με, προσευχήσου για μένα. Ας μείνει για πάντα στα αυτιά σου το όνομα μου.
Ας το προφέρεις αβίαστα, χωρίς η σκιά της θλίψης να το βαραίνει. Η ζωή έχει πάντα το ίδιο νόημα, δεν το έχασε.
Υπάρχει απόλυτη , αδιάκοπη συνέχεια. Τι παραπάνω από ένα ασήμαντο ατύχημα είναι τούτος ο θάνατος.
Γιατί πρέπει να χαθώ από την σκέψη σου επειδή χάθηκα από τα μάτια σου;
Απλά περιμένω κάπου πολύ κοντά, λίγο πιο κάτω. Όλα είναι καλά. Όλα είναι καλά!"

Τους μιλάω για αγάπη και αυτοί μου λένε για μίσος...

από ψηλά, πόσο όμορφη είναι η θάλασσα...

Είναι στενάχωρα εδώ και αυτό σίγουρα δε σ’ αρέσει.
Όχι ότι είσαι κλειστοφοβική, απλά προτιμάς τους πιο ανοιχτούς χώρους.
Διακρίνεις μπαλόνια, κορδέλες, κεράκια, μία άδεια καρέκλα, ένα ψάθινο καπέλο και κάτι φιλιά να πετάνε στον αέρα.
Θέλεις να σηκωθείς να τα ακουμπήσεις αλλά δε μπορείς.
Τα μέλη του σώματός σου παραλύουν και συ νιώθεις όλο και πιο ανίκανη να συγκεντρώσεις το βλέμμα σου κάπου συγκεκριμένα.
Ψάχνεις να βρεις από πού προέρχεται αυτή η μικρή δέσμη φωτός που εδώ και λίγη ώρα σε τυφλώνει.
Παρατηρείς μια μικρή σχισμή στον τοίχο και προσπαθείς να καταλάβεις τι βρίσκεται απ’ έξω.
Θέλεις να φωνάξεις βοήθεια αλλά οι λέξεις σκαλώνουν στα χείλη σου και συ αρχίζεις να νιώθεις πιο τρομαγμένη από ποτέ.
Παρατηρείς το σώμα σου. Είναι τόσο λευκό. Και δε θυμάσαι να έβαλες αυτό το άσπρο φουστάνι. Σίγουρα δεν το έβαλες.
Προσπαθείς να θυμηθείς πως βρέθηκες εδώ αλλά μάταια.
Ο χώρος δε σου θυμίζει τίποτα, και ενώ θυμάσαι πως πριν βρισκόσουν στο δωμάτιο του κοιτάζοντας εκείνον, δε μπορείς να φέρεις στη μνήμη σου πως βρέθηκες εδώ πέρα.
Αρχίζεις και νιώθεις το πρόσωπό σου να ζεσταίνεται σιγά σιγά.
Και δε σου παίρνει πολύ ώρα για να καταλάβεις ότι κλαίς.
Τα δάκρυα φτάνουν στο στόμα σου και εσύ προσπαθείς να τα γευτείς, αλλά το μόνο που αισθάνεσαι είναι μια μεταλλική γεύση ανάμεσα στα δόντια σου.
Φοβάσαι και θέλεις να φωνάξεις δυνατά το όνομά του, αλλά είσαι σίγουρη πως και να σ’ ακούσει, δε θα ‘ρθει.
Ακούς κύματα απ’ έξω και μετά θυμάσαι πόσο πολύ ήθελες να πας διακοπές…
Φαντάζεσαι την άμμο και τα κοχύλια και θέλεις να τρέξεις προς τα έξω αλλά δε μπορείς.
Κάτι σε κρατάει μέσα.
Ξαφνικά, φέρνεις στο μυαλό σου το τελευταίο πράγμα που τον ρώτησες…

-Ναι, αλλά γιατί στην καρδιά;
-Εσύ που νομίζεις ότι με πλήγωσες;

Και τώρα πια ξέρεις….

Σχέδια μελλοντικά. Συγχύσεις, απογοητεύσεις. Το μετάνιωσα. Όλα τα μετανιώνω. Και πάμε πάλι.
Γράφω. Γράφω τι; Κάνω τι; Και γιατί εδώ; Γιατί εδώ με κόσμο; Όλα μπερδεμένα, το μυαλό ένα κουβάρι, που άντε να το ξεμπλέξεις. Φεύγω από εδώ, πάω εκεί, αλλά στο τέλος αλλού καταλήγω. Μοιράζω χαμόγελα, κρατάω υποσχέσεις, συγχωρώ κι ας μη μου συγχωρούν κάποιοι τα δικά μου λάθη.
Περπατάω αργά. Εξουθενωτικά αργά. Αυξάνω ταχύτητα. Ζαλίζομαι και πάλι σταματάω. Πάλι αργά. Το τιμόνι πρέπει να ανήκει σε έμπειρα χέρια. Ποια εμπειρία όμως; Ποιος αγώνας; Άμα δε ζω, δεν έχω εμπειρίες. Τα παρατάω.
Φτου και πάλι απ’ την αρχή. -Θα τα καταφέρει! Μια ζωή σκαλωμένη σ’ ένα «θα τα καταφέρει!».. Δύο σκαλιά, και μετά άλλο ένα.
Βλέπεις γύρω τον κόσμο. Πως συμπεριφέρεται. Τι κάνει. Εκπλήσσεσαι. Πράγματα που δεν έχεις δει. Πράγματα που έχεις πλησιάσει, αλλά δεν έχεις αγγίξει.
Αγανάκτηση.
Επανακτώ το ενδιαφέρον μου. Όνειρα, όνειρα, όνειρα. Σκόρπια όνειρα. Θέλω να κάνω αυτό, θέλω να κάνω εκείνο.
Ένα σκαλί κάτω. Και μετά κάτω, άλλο ένα επίπεδο. Κουράστηκες; Αντέχω.
Εφιάλτης. Ευτυχώς που πάντα υπάρχει ένα ξυπνητήρι. Αφύπνιση και μετά κουράγιο. Ξυπνάς με πονοκέφαλο. Έχεις όμως βαρεθεί τα χάπια. Κάτι πρέπει να κάνω γι ‘αυτό, λες στο εαυτό σου και συνεχίζεις.
Συναισθήματα; Ουδέτερα. Απέναντί σου; Κανένα.Από αισθήματα, στερέψαμε.
Κόκκινο μαγιό και πάω. Χαϊδεύω την άμμο και σκέφτομαι. Πάντα σκέφτομαι πως θα ‘ταν όλα αν… Αφύπνιση. Πιο δυνατή αυτή τη φορά.
Περπατώ και πάω. Νιώθω τον κόσμο. Γεύομαι. Και αποφασίζω με πιο σιγουριά για το τι θέλω.
Μήπως όμως κάνω λάθος; Δε γαμιέται. Μια ζωή στο αθόρυβο, κουράστηκα.
Ήλιοι δύουν. Ήλιοι ανατέλλουν. Και εμείς εκεί. Χαρούμενη, μετά λυπάμαι.
Αποχωρήσεις. Άτομα που αγαπάς, φεύγουν. Μα καλά, δε καταλαβαίνουν πως αυτό πονάει; Και πέφτεις κάτω και χτυπάς.
Υπάρχουν και οι επιτυχίες. Υπάρχουν και οι στιγμές που αυτός που πληγώνει είσαι εσύ. Δε θα επαναληφθεί, λες στον εαυτό σου. Και είσαι σίγουρος πως όλα θα κυλάνε ωραία από εδώ και πέρα. Κανείς όμως δε ξέρει τι ξημερώνει αύριο και ο χρόνος είναι εκεί για να μας θυμίζει ότι πρέπει να ζούμε. Κανείς δε μας βιάζει. Οπότε από εδώ και πέρα ας έρθουν τα πάνω κάτω. Εγώ θα προσπαθήσω να είμαι καλά..

I told you I was trouble,

you know that I'm no good!

Eπειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω

Nα μπαίνω σαν Πανσέληνος

Aπό παντού, για το μικρό το πόδι σου μέσ' στ' αχανή σεντόνια

Nα μαδάω γιασεμιά- κι έχω τη δύναμη

Aποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω

Mέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές

Yπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε
Aκουστά σ' έχουν τα κύματα

Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς

Πώς λες ψιθυριστά το " τι " και το "ε "

Tριγύρω στο λαιμό στον όρμο

Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο

Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά

Tο βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες

Tα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει

Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει

Tο γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ

Eπειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ

Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:
Tόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο

Tόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά

Tριγύρω η θάλασσα η δεσποτική Kαμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα

Tόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο

Mέσ' στους τέσσερεις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα

Nα φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου

Nα μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι

Eπειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο

Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς

Eίναι νωρίς ακόμη μέσ' στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Nα μιλώ για σένα και για μένα.

Τι παράξενη κοπέλα είσαι ΄συ
τι μεράκια έχεις και σε βασανίζουν
ώρα τώρα το ΄χεις ριξει στο κρασί
και τα μάτια σου τα βλέπω να δακρύζουν

Τι μυστήριο κορίτσι είσαι ΄συ
μια σε βλέπω στα μεταξωτά ντυμένη
μια σε βλέπω να τα πίνεις σαν τρελλή
κι απο ντύσιμο πολύ κακόφτιαγμένη

Τι παραξενη κοπέλα εισαι ΄συ
δε μ΄αρέσει η ζωή αυτή που κάνεις
ασε πλέον τις ταβέρνες το κρασί
σου το λέω πως στη ψάθα θα πεθάνεις

στίχοι-μουσική: Μανώλης Χιώτης

— "Θα 'θελα τόσο πολύ να σ' εντυπωσίασω. Η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη σαν μια μπόρα. Ούτε που πρόλαβα ν΄αρχίσω, ούτε που πρόλαβα να σου πω την μοναδική μου ιδιότητα: είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό κι άγριο πράγμα του κόσμου...στιγμές. Όταν έχω αυτό τον ξαφνικό πόθο να πετάξω και δεν έχω που να πετάξω...κρύβομαι στη συλλογή μου, γεμάτη καφέδες, μποξέρ, χορευτές...τυχαία αγγίγματα, βρισιές, τρυφερούς παρανόμους, στοές, συναντήσεις, κραυγές...σιωπές, χωρισμούς, λόγια, λόγια λόγια...
Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά. Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι. Είμαι απ' αυτούς που πάντα κάπνιζαν φτηνά τσιγάρα".

I am losing you and it's effortless......

Μέσα στον κήπο της δικιάς μου μοναξιάς
κάτι πουλιά πετούν πάνω απ' τη στάχτη
που άφησε πίσω του όταν έφυγε ο νοτιάς και
μου τραγουδάνε "η αγάπη θα 'ρθει, θα' ρθει"
Μέσα στους τοίχους της μικρής μου φυλακής
κάποιος διαβάζει της παλάμης μου το χάρτη
βλέπει τους δρόμους της χαμένης μου ζωής και
μου τραγουδάει "η αγάπη θα 'ρθει, θα' ρθει"
Θα 'ρθει, ένα απόγευμα ζεστό
θα μπεί στον κήπο αυτό όλο το φως που υπάρχει...
θα 'ρθει, μ' ένα ποδήλατο λευκό
θα κοιταχτεί μέσ' στο νερό και θα ρωτάει να μάθει...
πότε γέμισε ο κήπος με πουλιά
πόσο είχε λείψει εκεί μακριά
ποιός θα φροντίζει τ' άνθη...
Μέσα στον κήπο της δικιάς μου μοναξιάς
κάτι παιδιά που γκρέμισαν το φράχτη
μου 'παν σε είδαν πάλι απ' έξω να περνάς και
έπειτα είπαν "η αγάπη θα 'ρθει, θα 'ρθει"
Θα 'ρθει, ένα απόγευμα ζεστό
θα μπεί στον κήπο αυτό όλο το φως που υπάρχει...
θα 'ρθει, μ' ένα ποδήλατο λευκό
θα κοιταχτεί μέσ' στο νερό και θα ρωτάει να μάθει...
πότε γέμισε ο κήπος με πουλιά
πόσο είχε λείψει εκεί μακριά
ποιός θα φροντίζει τ' άνθη...
Μέσα στους τοίχους της μικρής μου φυλακής
κάποιος διαβάζει της παλάμης μου το χάρτη
βλέπει τους δρόμους της χαμένης μου ζωής και
μου τραγουδάει "η αγάπη θα 'ρθει, θα' ρθει"

έχετε κανένα καλό βιβλίο να μου προτείνεται?? προτιμώ κάτι σε μυθιστόρημα, αλλά είμαι ανοιχτή και σε άλλες προτάσεις :)

“Εγώ γλίτωσα και δεν είμαι πλέον σαν κι εσάς.

Και χόρτασα.
Και λεφτά. Και οικογένεια κι αγάπη.
Κυρίως αγάπη.
Στο μέτωπο αγγίγματα-φιλιά. Και πλάι στα χείλη.
Εγώ, που μέχρι πέρυσι,
αν με άγγιζες ακόμα και εξ αποστάσεως,
ούρλιαζα “πίσω μου σ έχω σατανά”.
Εγώ χόρτασα.
Ένα χειμώνα αγάπη.
Μια άνοιξη ελπίδα.
Κι ένα καλοκαίρι προοπτική.
Ολόκληρο προοπτικές.
Εγώ, η ξεγραμμένη.
Χρειάστηκε να ξεγραφτώ για να μπορέσω
και να συμμορφωθώ
και να αγαπήσω
και να αγγίξω
και να ανταποδώσω
και τα πάντα.
Εγώ.
Όχι πια ορφανή.
Γεμάτη. Επαρκής. Μισοσίγουρη.
Και “ωραία”, όπως με ήθελα.
Με μακριά μαλλιά.
Να ερεθίζουν ώμους και πλάτη.”

τι εγραφε αυτη η γυναικα<3

Σ' έχω χάσει, είναι νύχτα τόσο αργά
όπως τότε όλα ήρθαν ξαφνικά
μια στιγμή απ' τα χέρια έχει χαθεί
αν σε είχα θα 'χα δεύτερη ζωή

Μα δεν αλλάζει
ο ήλιος φτάνει
ο κόσμος είναι ένα άστρο μακρινό

Ξημερώνει μα για κάποιον είν' αργά
ξέρω υπάρχουν τόσα πράγματα απλά
αν μπορούσα να κρατήσω μια στιγμή
μια εικόνα να γυρίσεις στη ζωή

Μα δεν αλλάζει
ο ήλιος φτάνει
ο κόσμος είναι ένα άστρο μακρινό

Ο χρόνος βουίζει. Και εγώ τον τελευταίο καιρό ακούω όλο και πιο συχνά κάποιον να ψιθυρίζει το όνομά μου. Οι γύρω μου νομίζουν ότι τους κάνω πλάκα. Και συνεχίζουν το αστείο. Έχω κουραστεί να αλλάζω τις διαθέσεις μου απέναντι σου. Αν έρθεις τώρα και με ρωτήσεις τι νιώθω για ‘σένα, θα σου πω πως σ’ αγαπάω πολύ και πως θέλω να είσαι τόσο ευτυχισμένος, όσο δεν ήσουν ποτέ μαζί μου. Αν ερχόσουν χθες και με ρωτούσες το ίδιο πράγμα, θα σου απαντούσα αδιάφορα πως δε θέλω να σε ξαναδώ μπροστά μου και πως δεν με ενδιαφέρεις πια.
Νιώθω να χάνομαι τον τελευταίο καιρό. Από όλους κι από όλα.
Διάφοροι μιλάνε για εμάς, χωρίς να ξέρουν. Με συμβουλεύουν πώς να αντιδράσω σωστά και μου λένε να σε μισήσω όσο πιο πολύ μπορώ. Αλλά πες μου, αυτοί ξέρουν τίποτα για μας, από εμάς;
Σου λένε πως είμαι καλά και εσύ γαμώτο το πιστεύεις. Δε μιλάς. Μάτια ανοιχτά. Καρφωμένα παντού, εκτός από πάνω μου. Το κεφάλι μου γυρίζει και αναπολώ τις παλιές μας στιγμές -στάζουν αλάτια απ’ τα μάτια μου - δεν είναι και λίγες. Εσύ φαίνεται να θυμάσαι πιο πολλά, απ’ ότι εγώ. Και πες μου τώρα, αυτά πώς να τα ξεχάσω;
Λέω ένα ‘δεν πειράζει’. Και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου, πως όλα γίνονται για κάποιον γαμημένο λόγο. Είναι τόσο πολλά αυτά που θέλω να σου πω. Το κενό που έχω μέσα μου, πες μου, πότε θα καλυφθεί; Πότε θα πάψω να κοιμάμαι και να ξυπνάω με τη σκέψη μου κολλημένη σε ‘σένα;
Θέλω να υπάρχω. Παντού και πουθενά. Περιμένω πράγματα από ‘σένα. Όλα η τίποτα. Και περιμένω πράγματα κι από εκείνη. Να σου δώσει, πες της, όσα δε σου ‘δωσα. Όσα δεν πρόλαβα να σου δώσω. Να σου δώσει αυτά που χρειάζονται για να είσαι εσύ χαρούμενος. Και άσε με εμένα…

Όχι πια έρωτες
Δε σ’ αγαπάω πια
και δεν ξυπνάω μέσα στον ύπνο μου για σένα
Όχι πια έρωτες
Δεν ανυπομονώ πια να σε δω
και δίπλα σου να κοιμηθώ
Όχι πια δάκρυα
Δε ζηλεύω πια
και δε θολώνω τα γυαλιά μου πια για σένα
Όχι πια θάνατοι,
όχι πια διάβασμα με ηρεμιστικά,
όχι πια ύπνοι με τηλέφωνα ανοιχτά
Όχι πια πρόστυχα μηνύματα
Όχι πια γέλια και παιχνίδια όταν είμαστε μαζί
Όχι πια μέλισσες το βράδυ,
όχι γατάκια το πρωί
Όχι πια έρωτες
Δεν ξαναλέω πια πως συνέχεια σε σκέφτομαι,
δεν ξαναλέω πια πως σ’ αγαπώ
Όχι πια έρωτες,γιατί εσύ το ζήτησες
και δεν μπορώ παρά να το δεχτώ
Όχι πια όνειρα
Όχι πια όνειρα πως κάποτε θα ζήσουμε μαζί...
Εσύ δεν είσαι πια εδώ κι εγώ ποτέ δε θά ’μαι εκεί

Κόρε. Ύδρο.

''Ανώφελο. Μόνο αυτός υπήρχε. Κανένα νόημα. Μόνο αυτός. Και να τον σκέφτομαι κάθε δέκα δευτερόλεπτα, θα ΄θελα να σουν εδώ. Τι θα έλεγες. Ποιους θα πείραζες. Πώς θα τους ξεσήκωνες. Θα γελούσα. Επιτέλους θα γελούσα. Μπορεί και να έκλαιγα μετά.

Τι σημασία έχει; Γεννημένος για το καλύτερο. Άρα και για το χειρότερο. Μόνο αυτός. Κοινωνικός και αποσυνάγωγος. Την ίδια ώρα. Την ίδια μέρα. Το λάγνο ψέμα του και η πιο σκληρή αλήθεια του. Το ίδιο βράδυ. Τον αγαπώ.

Κόσμος χαοτικός, ασυνάρτητος. Σκότη και άβυσσος. Κοντά δύο χρόνια. Μόνο αυτός. Λεπτός, κορδόνια λυμένα. Ώμοι σκυφτοί, πού και πού το θυμόταν, την έστρωνε την πλάτη του.

Τον ερωτεύομαι. Τον στέφω. Τον εξοργίζω. Με εξοργίζει. Τον θέλω. Δεν τον θέλω. Δεν τον μπορώ. Ακραία, απόλυτη βία ο έρωτας. Πληθύνων πληθύνω τας λύπας σου. Έρωτας είναι, φίλη, τι νόμιζες; Και από κείνη τη νύχτα.Σκότη και άβυσσος .Μόνο αυτός υπάρχει.Εγώ, φίλη, αυτό ήταν. Να φύγω, να χαθώ.

Προσπάθεια για πρόβα ζωής. Μακριά του. Φιλότιμη προσπάθεια. Επί ματαίω προσπάθεια. Χωρίς αυτόν, πρόβα βυθού, θα προσπαθήσω κι άλλο. Τον αγαπώ. Διακοπές και πάω. Φυσιολογική ζωή και τη φλερτάρω. Σαν βουτιά σε φεγγίτη ουρανοξύστη. Ούτε με σένα ούτε χωρίς εσένα. Πρωί και θάβω τη χθεσινή μου θεωρία. Δεν με ενδιαφέρει η τρέχουσα ζωή. Θέλω το χάος του. Αλλά ούτε με αυτόν ούτε χωρίς αυτόν. Πάω στοίχημα. Αυτός διακοπές, ακόμα και έτσι - και πάλι θα περνούσε καλά. Και χωρίς εμένα. Κι ας λέει, Να κάνω μια προσπάθεια να του μοιάσω. Να περνάω καλά.Άκυρο. Ψεύτρα. Κανείς. Μόνο αυτός. Που ούτε με αυτόν ούτε χωρίς αυτόν.

Δεν γίνεται. Έφτασαν δύο χρόνια. Ανάθεμα την ώρα που τον γνώρισα. Για να μου θρυμματίσει τη ζωή. Κοίτα τώρα τί μου κάνει.Πότε θα τον ξεχάσω; Ποτέ.Πόσες φορές προσπάθησα; Να φύγω μακριά του. Να μην μπλέξω. Δυσκολεμένη κατάσταση, έκρυθμη κατάσταση. Δεν είδε τίποτα. Τίποτα από τις νύχτες μου μακριά του. Και τι είναι να δαγκώνεις τα χείλη σου; Μέχρι να τρέξουν αίμα. Δεν ξέρει τίποτα. Πόσος πόνος. Πόσες άγρυπνες νύχτες. Πόση αποδοκιμασία ο περίγυρος. Γιατί πήγα και τον ερωτεύτηκα. Αυτήν τη φορά δεν ήταν φόβος. Δεν ήταν απομίμηση αισθήματος. Δεν ήταν αφορμή να διαδηλώσω ευτυχίες ανύπαρκτες. Ήταν μόνο πόνος και άσκηση. Γιατί ήταν μόνο έρωτας. Πού είναι απόψε; Γιατί αργεί να τηλεφωνήσει;Πόσο πνιγόμουν εκείνο το βράδυ. Από ασάφεια.

Δεν κατάλαβε ποτέ του τίποτα. Έτοιμος να τα χάψει όλα. Την ψυχραιμία μου ιδίως. Εγώ, ξένο κόσμο σπίτι. Δεν κατάλαβε. Αυτό έψαχνα και χωρίς αυτόν βαριόμουν. Και χωρίς αυτόν, έξω με περίμενε ο δρόμος. Ζήλια εγώ. Ακυρωμένη από ασάφεια και τον έψαχνα. Τί ήμουν γι' αυτόν; Γιατί μου άργησε τα χατίρια μου και τώρα έρχεται και μου λέει; Αφού τα ζήτησα στην ώρα τους. Για να αποκλείσω το δρόμο. Όπως υποψιάστηκε. Και άξεστα το είπε. Δεν του τα ζήτησα;Το ούτε με σένα ούτε χωρίς εσένα μου.Άκου, φίλη, δύσκολα χωρίς αυτόν. Αλλά ούτε με αυτόν. Τον διεκδίκησα όσο κανέναν. Μου τα άργησε τα χατίρια μου. Πολύ.

Άκου, φίλη, εγώ χωρίς αυτόν πεθαίνω, πνίγομαι. Και δεν με νοιάζει τίποτα. Δεκάρα δε δίνω. Μην εκτεθώ στα μάτια σου. Να εκτεθώ. Γι' αυτό και τόσο ανοιχτά. Δεν θα τον ξαναδώ ποτέ.Κάποιος άλλος. Που δεν θα τον αγαπώ. Που θα μπορώ να κάτσω μαζί του δέκα χρόνια. Γιατί έτσι γίνεται όταν δεν αγαπάς. Μπορείς και μένεις. Αυτό είναι όλο. Σημασία έχει να είσαι ήρεμη. Ψέματα. Σημασία έχει να αγαπάς. Δεν ξέρω. Μπερδεύτηκα. Φθινόπωρο σε λίγο, φίλη. Εξαγνιστική βροχή, σώμα που πάλι θα άπτεται. Με ό, τι το ανατριχιάζει. Και ένα βράδυ θα κρυφτώ μόνη μου στο κρεβάτι, θα είμαι ήρεμη σαν πεθαμένη. Τότε θα ανοίξω τα κλειστά του γράμματα. Αδύνατον ακόμα. Η παιδική του φωτογραφία στο κομοδίνο μου. Θα τη γυρίσω για λίγο ανάποδα. Να μη με δει να κλαίω. Ηλίθιε. Σε αγαπώ...''

-Ξάπλωσε στο κρεβάτι μου, αγκάλιασε τους ώμους της. Κι αυτό είναι το αγκάλιασμα εκείνης που δεν έχει αυτόν, δεν έχει κανέναν...
υπογράφει η Μαλβίνα