xx

Είναι στενάχωρα εδώ και αυτό σίγουρα δε σ’ αρέσει.
Όχι ότι είσαι κλειστοφοβική, απλά προτιμάς τους πιο ανοιχτούς χώρους.
Διακρίνεις μπαλόνια, κορδέλες, κεράκια, μία άδεια καρέκλα, ένα ψάθινο καπέλο και κάτι φιλιά να πετάνε στον αέρα.
Θέλεις να σηκωθείς να τα ακουμπήσεις αλλά δε μπορείς.
Τα μέλη του σώματός σου παραλύουν και συ νιώθεις όλο και πιο ανίκανη να συγκεντρώσεις το βλέμμα σου κάπου συγκεκριμένα.
Ψάχνεις να βρεις από πού προέρχεται αυτή η μικρή δέσμη φωτός που εδώ και λίγη ώρα σε τυφλώνει.
Παρατηρείς μια μικρή σχισμή στον τοίχο και προσπαθείς να καταλάβεις τι βρίσκεται απ’ έξω.
Θέλεις να φωνάξεις βοήθεια αλλά οι λέξεις σκαλώνουν στα χείλη σου και συ αρχίζεις να νιώθεις πιο τρομαγμένη από ποτέ.
Παρατηρείς το σώμα σου. Είναι τόσο λευκό. Και δε θυμάσαι να έβαλες αυτό το άσπρο φουστάνι. Σίγουρα δεν το έβαλες.
Προσπαθείς να θυμηθείς πως βρέθηκες εδώ αλλά μάταια.
Ο χώρος δε σου θυμίζει τίποτα, και ενώ θυμάσαι πως πριν βρισκόσουν στο δωμάτιο του κοιτάζοντας εκείνον, δε μπορείς να φέρεις στη μνήμη σου πως βρέθηκες εδώ πέρα.
Αρχίζεις και νιώθεις το πρόσωπό σου να ζεσταίνεται σιγά σιγά.
Και δε σου παίρνει πολύ ώρα για να καταλάβεις ότι κλαίς.
Τα δάκρυα φτάνουν στο στόμα σου και εσύ προσπαθείς να τα γευτείς, αλλά το μόνο που αισθάνεσαι είναι μια μεταλλική γεύση ανάμεσα στα δόντια σου.
Φοβάσαι και θέλεις να φωνάξεις δυνατά το όνομά του, αλλά είσαι σίγουρη πως και να σ’ ακούσει, δε θα ‘ρθει.
Ακούς κύματα απ’ έξω και μετά θυμάσαι πόσο πολύ ήθελες να πας διακοπές…
Φαντάζεσαι την άμμο και τα κοχύλια και θέλεις να τρέξεις προς τα έξω αλλά δε μπορείς.
Κάτι σε κρατάει μέσα.
Ξαφνικά, φέρνεις στο μυαλό σου το τελευταίο πράγμα που τον ρώτησες…

-Ναι, αλλά γιατί στην καρδιά;
-Εσύ που νομίζεις ότι με πλήγωσες;

Και τώρα πια ξέρεις….