Search

Content

4 σχολίασαν

σου λέω φύγε, δε θα μας βγει σε καλό

Δεν τους μπορώ αυτούς που δεν με καταλαβαίνουν και είναι ανίκανοι να σεβαστούν τις επιθυμίες και τα θέλω μου.
Ούτε και ξέρω γιατί επιλέγω να έχω τέτοιου είδους ανθρώπων γύρω μου.
Μου τρώνε τη σάρκα και η συγκαταβατικότητά μου δεν έχει όρια
Γιατί δεν μπορώ να τους ξεκολλήσω από πάνω μου μια και καλή;
4 σχολίασαν

αυτά που νιώθει η καρδιά σου λέω πονάνε

Γιατί πρέπει να πεθάνει κάποιος για να καταλάβουμε, όσοι μένουμε πίσω, πόσο σημαντική και πολύτιμη είναι η ζωή μας; Γιατί για να κατανοήσουμε την ευτυχία πρέπει πρώτα να βιώσουμε την απόλυτη δυστυχία και να γνωρίσουμε όλα τα πρόσωπα της λύπης; Σιχαίνομαι τον ανθρώπινο εαυτό μου που είναι τόσο αδύναμος και τόσο ‘λίγος’ μπροστά στο θαύμα της ζωής. Σιχαίνομαι που δεν προσπαθώ κάθε μέρα για το καλύτερο, παρά γκρινιάζω και στεναχωριέμαι για πράγματα ασήμαντα και χαζά. Δεν θέλω να παρεμβαίνει ο θάνατος για να κατανοώ πόσο τυχερή είμαι που είμαι ακόμα στη ζωή, όπως και όλοι όσοι αγαπώ και χρειάζομαι δίπλα μου. Είναι τόσο ανόητη η ανθρώπινη φυλή ώστε να χρειάζεται πειστήρια απώλειας και θλίψης για να συνειδητοποιήσει πως η ζωή δεν είναι τίποτα τελικά; Γιατί πρέπει ο θάνατος να είναι τόσο ισχυρός και τόσο απρόβλεπτος; Γιατί ο καθένας μας να χάνει πρόσωπα που αγαπά από τη μια μέρα στην άλλη, χωρίς ιδιαίτερη εξήγηση; Γιατί αυτός και όχι εγώ; Με βάση ποιών κριτηρίων φεύγει κάποιος από τη ζωή και ποιος είναι αυτός που αποφασίζει το πότε;
Γιατί να φύγεις εσύ που είχες όλοι τη ζωή μπροστά σου; Τι δεν δούλεψε σωστά και χάθηκες; Γιατί να αφήσεις πίσω σου τα τρία τέταρτα της ζωής σου και τον χαμό της άδικης απώλειάς σου; Ερωτήσεις σαν αυτές τρυπάνε το κεφάλι μου εδώ και ώρες και το κενό που νιώθω μέσα μου με βαραίνει και με πνίγει. Τι είναι η ζωή τελικά; Πότε θα μάθω να εκτιμώ αυτά που μου έχουν δοθεί χωρίς περαιτέρω απαιτήσεις και γκρίνιες; Πότε θα σταματήσει όλη αυτή η ασάφεια να πλανάται στον αέρα γύρω μου και πότε η ζωή θα αποδειχθεί τελικά πιο ισχυρή από τον θάνατο;
Πόσες άλλες οικογένειες άραγε να θρηνούν σήμερα, εκτός από τη δικιά σου; Γιατί δεν γίνεται να γυρίσεις πίσω; Που έχεις πάει;
Να σου ευχηθώ καλό ταξίδι ή απλά να σωπάσω; αφού έτσι κι αλλιώς το ταξίδι στην Ιθάκη ξεγλίστρησε απ’ τα χέρια σου….

«πήρες πολλά χαμόγελα μαζί σου»
0 σχολίασαν

δικός σου για πάντα

«Και συ μου είπες συγγνώμη, μοιάζει αστείο, αλλά μου δίνεις τα πάντα, ενώ εγώ δε χρειάζομαι τίποτα»
0 σχολίασαν
Το ξέρω καταβάλεις μεγάλη προσπάθεια. Το ξέρω αξίζεις περισσότερα. Σιχαίνομαι να σε βλέπω στεναχωρημένη. Σιχαίνομαι να αντιδράω έτσι. Θέλω να έρθω να σε βρω και να παραδεχτώ πως το ξέρω. Το ξέρω πως προσπαθείς και πως θες πάντα ό, τι είναι καλύτερο για μένα κι αυτό γιατί μ’ αγαπάς. Θέλω να σε αγκαλιάσω και να αφεθώ ανάμεσα στα χέρια σου και στο ζεστό άγγιγμά σου. Θέλω να σου μιλήσω για όλα αυτά που με βαραίνουν τον τελευταίο καιρό και να κλάψω μπροστά στα μάτια σου. Αλλά απλά δε μπορώ. Κολλάω σε ασήμαντα σημεία και χάνομαι στο χάος. Γιατί δεν έχω που να ξεσπάσω και ξεσπάω πάνω σου. Γιατί δεν έχω μάθει ακόμα πότε να βάζω τελεία. Αλλά το ξέρω. Τα βράδια, λίγο πριν με πάρει ο ύπνος, το ξέρω. Τότε είναι που το καταλαβαίνω. Τότε είναι που συνειδητοποιώ πως αν σε χάσω θα χαθώ. Πως αν χαθείς, δεν θα θέλω να υπάρχω άλλο. Τότε είναι που μισώ τον εαυτό μου και τον εκσφενδονίζω με δύναμη στον απέναντι τοίχο για να τον τιμωρήσω. Τότε είναι που καταλαβαίνω πόσο τυχερή είμαι που ακόμα σε έχω και που μ’ αγαπάς. Τότε είναι που καταλαβαίνω πως μόνο εσύ κάνεις τα αδύνατα δυνατά για να μετατρέψεις τις φοβίες μου και τα άγχη μου στις πιο ωραίες ζωγραφιές του κόσμου.
Δεν μπορώ όμως να σου πω το ευχαριστώ φωναχτά. Δεν μπορώ να σε αγκαλιάσω, γιατί φοβάμαι να σου δείξω το πόσο σ’ αγαπάω. Είμαι μια δειλή που φοβάται ακόμα και τη σκιά της.
Θέλω όμως να το ξέρεις μαμά…
0 σχολίασαν

Βρε αν δεν σ' ερωτευόμουνα, θα 'κανα το δικό μου...

Ψέματα από δω, υπερβολές από εκεί
Παραδέξου το επιτέλους. Δεν πας για την αγάπη, πας για την καύλα
Δεμένος χειροπόδαρα, συνεχίζεις να λες το ίδιο παραθύρι και να κοροϊδεύεις τα γύρω σου
Θυμάμαι τη νύχτα που ξεμείναμε οι δυο μας σε μια παραλία και μου είπες πως σου άρεσα περισσότερο όταν ήμουν εγώ
Δεν είμαι από αυτούς που το βάζουν εύκολα κάτω, αλλά επέτρεψε μου να κάνω διαλείμματα όταν βλέπω πως αρχίζω να τα φτύνω
Αλλιώς πώς θα βγει το παιχνίδι βρε μπάχαλε;
Η ανιδιοτέλεια μου ε ν ά ν τ ι α της καθημερινότητας σου
Δεν είναι ο στόχος μου να βγάλεις νόημα
Ο στόχος μου είναι να νιώσεις πως για να υπάρξει συμβίωση πρέπει πρώτα πρώτα να υπάρχει ανοχή
Και εσύ ρε πίθηκε δεν τις ανέχεσαι τις σκέψεις μου
Δεν αντέχεις τα λάθη μου, ούτε και τις επιλογές μου
Και πληροφοριακά να σου πω πως πράγματα τύπου «πες μου τι θες και θα το κάνω» δεν είναι του γούστου μου
Και το τελευταίο πράγμα που θέλω αυτή την στιγμή από σένα είναι να με εκμηδενίσεις
Οπότε δέξου απλά το γεγονός πως είμαι εγώ αυτή που κάθεται απέναντί σου και διαβάζει τη σκέψη σου και όλα τα άλλα άστα στη μοίρα τους
Ε και πάρε με τηλέφωνο να κανονίσουμε γι’ αυτή την βόλτα στα α σ τ έ ρ ι α που λέγαμε

0 σχολίασαν

Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου

"Έριχνες τα ζάρια, μια για εσένα, μια για τον αντίπαλο εαυτό σου.
.....
Δεν μπορώ να συνεχίσω, συμπλήρωσες, δεν ξέρω ποιος παίκτης είμαι, δεν ξέρω αν κερδίζω. Ή αν χάνω".


Γιάννης Φιλιππίδης

0 σχολίασαν

παράτα το

Πλήρης ανικανότητα να προσδιορίσω τι ακριβώς είναι αυτό που μου λείπει.
Η μορφή του παραμένει παντελώς άγνωστη, αλλά και οικεία.
Αναπολώ τις σκοτεινές μέρες που πέρασαν και σκέφτομαι πως τέτοιες σαν αυτές θα έρθουν πολλές.
Πλησιάζουν τα γενέθλιά μου κι όμως νιώθω τόσο αδιάφορη.
Θέλω να κολλήσω εδώ. Να μείνω εδώ. Δεκάρα δε δίνω για το μέλλον μου.
Θέλω απλά να κολλήσω εδώ. Στην ηλικία την εδώ.
Με αυτούς τους φόβους, αυτά τα προβλήματα, αυτά τα άγχη.
Θέλω να ζήσω όλα όσα έχω βάλει σε παύση.
Αφήστε με να ζήσω την ηλικία αυτή και μην την παίρνετε έτσι μακριά από εμένα.
Θέλω να σιγουρευτώ πως στο μέλλον θα έχω να λέω.
Πως στο μέλλον θα έχω να θυμάμαι.
Όχι μόνο γκρίνιες και παράπονα. Θα έχω ιστορίες. Πειστήρια πως έζησα.
Ταρακουνάω τη ζωή μου 16 χρόνια τώρα και ακόμα δεν έχω καταφέρει να τη ζαλίσω λίγο.
Ακόμα δεν έχω καταφέρει να κάνω καλύτερα λάθη.
Ακόμα δεν έχω καταφέρει να βρω την άκρη του λαβυρίνθου που ορθώνεται μπροστά μου.
Πως θα αντιμετωπίσω λοιπόν έναν πιο πολύπλοκο λαβύρινθο, αν δεν έχω ξεμπερδέψει ακόμα μ’ αυτόν εδώ;
Η ζωή μου δεν έχει αποφασίσει ακόμα τι θέλει.
Η ζωή μου δεν είναι έτοιμη να δώσει τον καλύτερό της εαυτό.
Νιώθω ξυπόλητη και κάτω έχει αγκάθια.
Πάνε οι καθαροί ουρανοί. Πάνε και τα αφελή, αθώα όνειρα.
Τώρα φεύγω για άλλα. Φεύγω για τα μεγάλα.
Μα δεν είμαι έτοιμη γι’ αυτό μου το ταξίδι…

Πληροφορίες

Η Φωτό Μου
/Κάθε φορά θαρρώ πως σε φτάνω /Πάω να σε ξεχωρίσω απ' τα άλλα που αγαπώ /Σε βρίσκω όμως μέσα σ' όλα

Αρχειοθήκη ιστολογίου

(Έχω στο μυαλό μου βίσωνες κι αγγέλους, το μυστικό των ανθεκτικών χρωματικών ουσιών, τα προφητικά σονέτα, το άσυλο της τέχνης.
Κι αυτή είναι η μοναδική αθανασία που εσύ κι εγώ, ίσως μοιραζόμαστε.)

Αναγνώστες

To know is like a hunger: it destroys peace.
Louise Glück

The urge to write contained a refusal to live.
— Jean-Paul Sartre

You must understand the whole of life, not just one little part of it. That is why you must read, that is why you must look at the skies, that is why you must sing and dance, and write poems and suffer and understand, for all that is life.
— Jiddu Krishnamurti

Δημοφιλείς αναρτήσεις