Το ξέρω καταβάλεις μεγάλη προσπάθεια. Το ξέρω αξίζεις περισσότερα. Σιχαίνομαι να σε βλέπω στεναχωρημένη. Σιχαίνομαι να αντιδράω έτσι. Θέλω να έρθω να σε βρω και να παραδεχτώ πως το ξέρω. Το ξέρω πως προσπαθείς και πως θες πάντα ό, τι είναι καλύτερο για μένα κι αυτό γιατί μ’ αγαπάς. Θέλω να σε αγκαλιάσω και να αφεθώ ανάμεσα στα χέρια σου και στο ζεστό άγγιγμά σου. Θέλω να σου μιλήσω για όλα αυτά που με βαραίνουν τον τελευταίο καιρό και να κλάψω μπροστά στα μάτια σου. Αλλά απλά δε μπορώ. Κολλάω σε ασήμαντα σημεία και χάνομαι στο χάος. Γιατί δεν έχω που να ξεσπάσω και ξεσπάω πάνω σου. Γιατί δεν έχω μάθει ακόμα πότε να βάζω τελεία. Αλλά το ξέρω. Τα βράδια, λίγο πριν με πάρει ο ύπνος, το ξέρω. Τότε είναι που το καταλαβαίνω. Τότε είναι που συνειδητοποιώ πως αν σε χάσω θα χαθώ. Πως αν χαθείς, δεν θα θέλω να υπάρχω άλλο. Τότε είναι που μισώ τον εαυτό μου και τον εκσφενδονίζω με δύναμη στον απέναντι τοίχο για να τον τιμωρήσω. Τότε είναι που καταλαβαίνω πόσο τυχερή είμαι που ακόμα σε έχω και που μ’ αγαπάς. Τότε είναι που καταλαβαίνω πως μόνο εσύ κάνεις τα αδύνατα δυνατά για να μετατρέψεις τις φοβίες μου και τα άγχη μου στις πιο ωραίες ζωγραφιές του κόσμου.
Δεν μπορώ όμως να σου πω το ευχαριστώ φωναχτά. Δεν μπορώ να σε αγκαλιάσω, γιατί φοβάμαι να σου δείξω το πόσο σ’ αγαπάω. Είμαι μια δειλή που φοβάται ακόμα και τη σκιά της.
Θέλω όμως να το ξέρεις μαμά…