Search

Content

1 σχολίασαν

οι συλλαβές

οι τύψεις που νιώθεις όταν πιάνεις το γατί από το σβέρκο για να το μαλώσεις, είναι ίδιες με αυτές που σου χτυπάνε την πόρτα στις 3 τα ξημερώματα, όταν προσπαθείς να ανακτηθείς μετά από ακόμα μια σχεδόν καθιερωμένη ζαλάδα. τα εύσημα αποδίδονται ξανά στην πραγματικότητα, σε αυτό το αλλόκοτο οικόπεδο πολέμου, που εκ πρώτης όψεως θυμίζει ναρκοπέδιο.αναρωτιέμαι πότε θα μάθω να κάνω σωστή χρήση των σημείων στίξης. αν θα γνωρίζω ποτέ στην εντέλεια που πρέπει να μπει το κάθε κόμμα και η κάθε άνω τελεία που περισσεύει. αν θα χρησιμοποιήσω ποτέ στη ζωή μου αυτά τα καταραμένα αποσιωπητικά, που μου κάθονται στο λαιμό κάθε φορά και με βαραίνουν. αν το γατί θα μάθει επιτέλους να συμπεριφέρεται και έτσι θ' αρχίσω κι εγώ να μπορώ να αφήνω τον καφέ μου άφοβα στο τραπεζάκι και να στρίβω τσιγάρο όποτε θέλω, χωρίς αυτό να τεντώνει τα αυτιά του και να επιτίθεται στα δάχτυλα μου. αν τα δάχτυλα αυτά θα μάθουν επιτέλους πως για να αγγίξεις έναν άνθρωπο, πρέπει πρώτα να τον αγαπάς. και για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να είσαι διατεθειμένος να εισβάλλεις σε κάθε χώρο που φαινομενικά μοιάζει με ναρκοπέδιο. επειδή οι μέρες περνούν και μένεις να χαζεύεις τα ρούχα που έχεις απλώσει στην απλώστρα και πολύ πιθανόν κι εκείνα να αναρωτιούνται πότε επιτέλους θα γίνεις άνθρωπος. επειδή μερικές φορές δεν έχω άλλη υπομονή, ούτε άλλες παρομοιώσεις, ούτε άλλα σημεία στίξης. επειδή έχω απείθαρχα δάχτυλα που δε με υπακούν όταν κάτι θέλω να αγγίξω. και επειδή αυτή η παραδοχή εμπεριέχει όλες τις νάρκες του κόσμου.
-β.τ



4 σχολίασαν

σ ή μ ε ρ α

(γραφή είναι η αρχή των πάντων)
Κι εγώ, που τόσο καιρό ταυτίζομαι με ιδέες,
γίνομαι δέσμια μιας κατάστασης,
που μου είναι ορατή μόνο όταν με διαπερνά ένα κύμα αέναης γαλήνης/
Μοιράζομαι αβίαστα την πλευρά του εαυτού μου,
που μοιάζει πιο πολύ με εμένα
και που ξέρω πως καταβάθος δε μου ανήκει/
Ανοίγω τα φύλλα μου εκστατικά
και σημειώνω με λεπτομέρεια καθετί που θα με φέρει πιο κοντά
στο να υποφέρω τον αέρα που αναπνέω/
Προχωρώ και προσπαθώ να δίνω σάρκα στις κραυγές,
όνομα στους φόβους και ζωή στα σενάρια που δημιουργώ
αλλάζοντας σταθμούς και τρένα/
Ακούω τις σκέψεις μου να κάνουν κρότο
κι ύστερα αφήνω τους ήχους να πυροδοτούν αντιδράσεις,
να ενώνουν τελείες και να κερδίζουν έδαφος/
Εξαπατώ όσα φοβάμαι,
με το παράπονο που θέλει να φαίνεται δύναμη
κι είναι ικανό να παρασύρει ό, τι απειλήσει την έπαρση που το διακατέχει/

πάντως θα το δεις/
όλα θα φτιάξουν σε βάθος χρόνου/
η ρουτίνα θα πάψει να έχει αμφίεση αβάσταχτου τύραννου/
τα περισσότερα παράθυρά μας θα είναι ανοιχτά και η θέα απαράμιλλη/
θα με φορτίζεις με ελπίδα κάθε φορά που θα βλέπεις πως χάνω το νόημα/
θα σε φορτίζω με νόημα κάθε φορά που θα βλέπω πως χάνεις την ελπίδα/
και θα με φωνάζεις ξανά με το μικρό μου, πιο τρυφερά από ποτέ/
-β.τ

“There may be more beautiful times, but this one is ours.”
— Jean-Paul Sartre

Πληροφορίες

Η Φωτό Μου
/Κάθε φορά θαρρώ πως σε φτάνω /Πάω να σε ξεχωρίσω απ' τα άλλα που αγαπώ /Σε βρίσκω όμως μέσα σ' όλα

Αρχειοθήκη ιστολογίου

(Έχω στο μυαλό μου βίσωνες κι αγγέλους, το μυστικό των ανθεκτικών χρωματικών ουσιών, τα προφητικά σονέτα, το άσυλο της τέχνης.
Κι αυτή είναι η μοναδική αθανασία που εσύ κι εγώ, ίσως μοιραζόμαστε.)

Αναγνώστες

To know is like a hunger: it destroys peace.
Louise Glück

The urge to write contained a refusal to live.
— Jean-Paul Sartre

You must understand the whole of life, not just one little part of it. That is why you must read, that is why you must look at the skies, that is why you must sing and dance, and write poems and suffer and understand, for all that is life.
— Jiddu Krishnamurti

Δημοφιλείς αναρτήσεις