Η ταύτιση παρελθοντικών καταστάσεων, με καταστάσεις που συμβαίνουν στο παρόν, δεν φέρει ούτε ένα κοινό στοιχείο με την πραγματικότητα/
Η ταυτοποίηση αυτή βαραίνει τον δημιουργό της και του στερεί το δικαίωμα να αντιλαμβάνεται το μοναδικό της εποχής. Της κάθε εποχής.

Είναι ήδη τόσα πολλά όλα αυτά που κανιβαλίζουν μέσα μου, κι εγώ ίσως να επιβαρύνω την κατάσταση, τρεφόμενη απ' το παράλογο/
Κάνοντας ακραίες σκέψεις για μέρες και μέρες συνεχόμενα, φτάνω στο σημείο πως τα άκρα συμπίπτουν τελικά.

Όλα μου τα συναισθήματα, προέρχονται και καταλήγουν από, και σε ένα και μόνο συναίσθημα: το αρχικό.
Όσο και να διαπλάθω αυτά που καίνε μέσα μου, η εύπλαστη αυτή ουσία παίρνει πάντα την αρχική της μορφή/

Κατι συνήθως ωμό και τραχύ στην αφή. Κάτι που σε αφήνει ξυπόλητο σε αγκάθινο έδαφος, με ακάλυπτη την αχίλλειο πτέρνα σου./
Όσο δε μπορώ να ορίσω καταστάσεις, άλλο τόσο θέλω να αποτυπώνω τις σκέψεις μου στο χαρτί.

Και αφού τις διαβάσω πάλι δυνατά, μόνο τότε καταλαβαίνω τι θέλει να βγει από μέσα μου.
Θύματα πυρκαγιάς οι λέξεις, που σκορπάνε ακαθόριστα και σπέυδουν γρήγορα και ασυνάρτητα να απεγκλωβιστούν απ΄το φλεγομένο κλουβί τους/

Έμαθα και εμπέδωσα πως όταν οργανώνεις τις μέρες σου, η ρουτίνα μετατρέπεται σε μια ψυχρή ερωμένη, της οποίας στειρείσαι κάθε ενδιαφέρον.
Έμαθα πως υπαίτιος γι' αυτό, δεν είναι μόνο ο εαυτός σου./

Παρατήρησα πως τα άτομα γύρω μου είναι πιο μπερδεμένα απ' όσο φαίνονται.
Και πως όταν κάποιος σ' αγαπάει, υπάρχει περίπτωση να το κάνει με έναν τρόπο που δεν σου είναι κατανοητός/

'Εχω αρχίσει να ελπίζω ότι μια μέρα θα με δεις γι' αυτό που στ' αλήθεια είμαι. Όταν αποκτήσεις την εμπειρία του να κάνεις κάτι που δεν καταλαβαίνεις, για κάποιον που αγαπάς. Μόνο τότε.
-β.τ

Μύρισε αίμα εκεί έξω.
Είναι στη φύση του ανθρώπου μάλλον να θέλει να πεθαίνει.
Όλους τελικά μας τραβάει το μαύρο χρώμα στη ζωή.
Και εμένα αυτές τις μέρες το μυαλό μου μοιάζει με τριών ημερών αμάζευτα σκουπίδια κάδων, σε γειτονιά μεγαλούπολης.
Ενοχικό σύνδρομο ανθρώπου που συμβιβάζεται, έχοντας πλήρη επίγνωση της ενέργειάς του αυτής.
Έχω σταματήσει να σκέφτομαι.
Δε με προβληματίζει τίποτα πια.
Δέχομαι ό,τι με ταίσεις και χωνεύω τα πάντα.
Δε θυμώνω, δεν εξοργίζομαι, δε χαμογελάω, δεν αναπνέω.
Γενοκτονία: ένα από τα αρχαιότερα μαζικά εγκλήματα που αποβλέπουν στη συστηματική, με βίαια ως επί το πλείστον μέσα, επιδιωκόμενη εξόντωση ολόκληρης φυλής ή τμήματος αυτής σε ορισμένο τόπο.
Οι άνθρωποι έχουμε μέσα μας τόσα μεγαλεία και δες που έχουμε καταλήξει.
Έχω γνωρίσει υπέροχους ανρθώπους στη ζωή μου και ειλικρινά στεναχωριέμαι που πρέπει να τα περάσουν όλα αυτά τώρα.
Αν και μετά από όσα δει και έχω ακούσει, μας αξίζουν τα χειρότερα.
Δεν ξέρω αν βρίσκομαι στην πραγματικότητα.
Ξερνάω πηχτό αίμα τα βράδια και το πρωί το βρίσκω στο μαξιλάρι.
Σκάει το δέρμα μου απ' όλα αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα.
Γιατί συνεχίζω να αναπαράγω μια ρουτίνα που κυριολεκτικά με αρρωσταίνει;
Γιατί έχει πεθάνει κάθε αντίδραση;
Πληγώνομαι τόσο, που φοβάμαι πως μια μέρα τελικά θα πνίγω στον ύπνο μου.
-β.τ

Μεγάλη αίθουσα και τα φώτα μου τρυπάνε τα μάτια.
Τερατόμορφοι ακροατές αναπνέουν εθιμοτυπικά, καθώς χάνονται μέσα στη συστημική σας πραγματικότητα.
Κοινότυπες θεωρίες αποκτούν σάρκα και οστά, αδυνατώντας όμως να κατατοπίσουν.
Πρέπει να πάρω μια απόφαση επιτέλους, για να λύσει ο Ροβινσώνας τα προβλήματά του.
Να χαράξω μια πορεία στο κεφάλι μου και μια γραμμή στο χέρι σου για κάθε τι που σε καθιστά εξουθενωμένο.
Δεν προλαβαίνω να σου πω παραπάνω, γι' αυτό μην ακούς όσα λέω.
Ο χρόνος αλλοιώνεται καθώς περνάνε οι μέρες και η καταιγίδα τελικά δεν καταφέρνει να ξεπλύνει τίποτα.
Όταν ηρεμεί ο καιρός, κάτι αγριεύει πάλι μέσα μου και μάταια ψάχνει μέρος να κρυφτεί από σένα.
Στα χαρακτηριστικά του προσώπου σου, ψάχνω το λόγο που θα κάνει όλα τα ώριμα μέσα μου να σαπίσουν.
Και να ζήσω επιτέλους σαν απλό κορίτσι και όχι σαν το τέρας που γνώρισες και κάλπικα ερωτεύτηκες.
Γι' αυτό σε παρακαλώ, πιάσε επιτέλους το όπλο και όπλισε το αν απαιτείται.
Κάτω από τις κραυγές μου μόνο θα βρεις τη σωτηρία σου/

Έλα για ένα τελευταίο φιλί πριν φύγω και γκρεμιστεί η όποια εικόνα είχες για μένα στο κεφάλι σου.
Για ένα τελευταίο τραγούδι, επειδή μάλλον κουράστηκα να υπάρχω έτσι.
(Συγγνώμη που δεν αναπνέεις όταν μ' έχεις δίπλα σου)
-β.τ