Μέχρι να μάθεις να μ' αγαπάς και να γυρίζεις.
Μέχρι να μάθεις να γυρίζεις, επειδή θα μ' αγαπάς.
Δίκοπο μαχαίρι οι λέξεις.
Περίστροφο στα χέρια μου, που στα τυφλά το κατευθύνω.
Αλάθητα πάθη που μόνιασαν μέσα μου και ανέστησαν πολιτισμούς.
Άγρια χέρια που χαράζουν ιδεασμούς στο κεφάλι σου και ξύνουν κι άλλο τις πληγές σου.
Μίλα μου, μη σταματάς.
Περιθοριοποίησε όλα τα υπόλοιπα και μίλα μου.
Εσένα περιμένω.
Για σένα είμαι εδώ κι εσένα θέλω να ν' ακούω.
Βδελύγματα οι λέξεις.
Σαπισμένοι εγωισμοί που κείτονται νεκροζώντανοι στο πάτωμα.
Ουλές ψεκασμένες με μια ουσία που τις κρατά ανεπούλωτες.

Φώναξε για να με βρεις.
Φώναξε κι ας είμαι εδώ.
Δε θέλω να ξέρω τι με περιμένει τις μέρες που έρχονται.
Θέλω μόνο το αλλού.
Εκεί που ζουν οι άλλοι.
Εκεί που ποτέ δε θα βρεθώ και ως άλλος, που ποτέ δε θα υπάρξω.
Σάπισα μέσα σε αυτό το σώμα.
Μόνιμο πλάκωμα στο στήθος η θλίψη, ανίατη αρρώστια που όλο την παρακαλάω να φύγει.
Κι αυτή εκεί.
Πιστό σκυλί και γέρικο, ξημεροβραδιάζεται δίπλα μου.
Στο διάολο και η συμπεριφορά μου και όλα.
Να πάθεις για να μάθεις λένε, αλλά εγώ εκεί.
Πιστό σκυλί και γέρικο στα λάθη.
Σιχάθηκα να αισθάνομαι έτσι.
Δεν υπάρχει τίποτα το ποιητικό σ' αυτήν την κατάσταση.
Τίποτα όμορφο.
Μόνο μια θάλασσα από πτώματα που κανείς δε θα τα κλάψει.
Αχόρταγη με λες κι έχεις δίκιο.
Γι' αυτό, σε παρακαλώ, άνοιξε το κεφάλι μου στα δύο, εδώ μέσα καταρρέω.
Με αποσυντονίζει αυτό το σώμα.
-β.τ
(this is my least favorite you)

σε λατρεύω μόνο τις στιγμές που έχεις τα δάχτυλά σου μέσα μου
σε λατρεύω μόνο με τα ρούχα σου πεταμένα στο πάτωμα
όταν η ζέστη λιώνει τους δείκτες των ρολογιών κι εγώ στάζω καύλα
σε θέλω με τη δύναμη που αποκτάς όταν με καρφώνεις σκληρά και με βία
όταν μου ζητάς να σε παρακαλάω για λίγη ευχαρίστηση
με το κεφάλι σου ανάμεσα στους μηρούς μου
τις ώρες που προσμένεις να αυτο-επιβεβαιωθείς απ' τα βογγητά μου
και περιμένεις να πας στο σπίτι σου μετά για να τον παίξεις
σε θέλω μόνο όταν μελανιάζεις τους καρπούς μου
όταν με κενά μάτια με ρωτάς άχαρα αν μ' άρεσε
σε θέλω μόνο όταν σιωπηρά συμφωνείς να παίξεις κι εσύ τον ρόλο σου
και με αφήνεις χωρίς διαφωνίες να παίξω κι εγώ το δικό μου
το ξέρεις και το ξέρω πως όποτε περνάμε το κατώφλι είμαστε άλλοι άνθρωποι
γι' αυτό σε ξεγελάω με νάζια
γι' αυτό με ξεγελάς με όμορφα λόγια
σε λατρεύω όταν γίνομαι υποκρίτρια κι εσύ είσαι ο θεατής μου
σάλιωσε με λίγο ακόμα, πες με καύλα σου, ντύσου και πήγαινε σπίτι
-β.τ

φτήνια μου σε πλήρωσα ακριβά
μέσα σε στοές τώρα σέρνω την αστάθειά μου
ανάμεσα σε προδομένους θεούς που αργοπεθαίνουν
ναρκωμένη κι αφημένη στην επίγεια κόλαση
φτύνω τα πρότυπά μου με σάλιο δηλητήριο
ευνούχισα το μέλλον μου δίχως δεύτερη σκέψη
το πότισα με λάσπη και τσιμέντο
με ρήμαξε η απάθεια σ' αυτή τη χώρα
λοβοτομημένος λαός που μόνο φασίζει και μαζοχίζεται
ανοίγω μάτια μόνο για να μπορώ μετά να τα κλείσω
χωρίς κραυγές, χωρίς πνοές, σπέρνουν τον καρκίνο μέσα μου
κλείσε τ' αυτιά σου κοριτσάκι, λέει η φωνή
τίποτα από όλα αυτά δε συμβαίνει στ' αλήθεια
είναι όλα μια πρόφαση για να γίνεις στάχτη
κλείσε το στόμα σου, κράτα τη μύτη σου κλειστή
μέχρι να μελανιάσεις κοριτσάκι
μέχρι να μην υπάρχει καθόλου ζωή πια μέσα σου
τόσο μακριά πρέπει να φύγεις
τόσο μακριά πρέπει να πας

-Β.Τ

Σπάω τα καθρεφτάκια που μου άφησε γιατί μέρα με τη μέρα νομίζω πως ραγίζουν έτσι κι αλλιώς
Έχω πετάξει κάτω στο χώμα όλα τα φορέματά της και ένα απόγευμα θα τους βάλω φωτιά
Κρατάω όλες τις φωτογραφίες της, εκτός από αυτές που έχουν λίγο αίμα πάνω
Συναναστρέφομαι και μιλάω ακόμα με τις επαφές της, αλλά αποφεύγω επιδέξια τους εραστές που άφησε πίσω της
Γνέφω καταφατικά στα φαντάσματα του παρελθόντος της, αλλά επειδή την αγαπώ τόσο δεν την παίρνουν μακριά μου
Δεν ακολουθώ βέβαια δικό μου τελετουργικό μοτίβο, εκείνη πρώτη με μύησε στην τέχνη του να πεθαίνεις
Εκείνη με έπεισε μια μέρα πως θάνατος σημαίνει συνεχίζω να υπάρχω και συνεχίζω να ζω νεκρή δίπλα σου
Γι' αυτό από τότε της γράφω στιχάκια, κλαίω όταν κλαίει και συναρπάζομαι όταν μου χαμογελάει
Την έχω θάψει σε όλες τις αυλές των σπιτιών απ' τα οποία έχω περάσει
Είναι ραμμένη πάνω στη σάρκα μου αλλά κανείς δε φαίνεται να το καταλαβαίνει
Σπάω τα στεγανά που δημιούργησε μες στο κεφάλι μου γιατί μέρα με τη μέρα νομίζω πως διαλύονται έτσι κι αλλιώς
Έχω πετάξει στα σκουπίδια την αγάπη της και ένα απόγευμα θα της βάλω φωτιά
Κρατάω όλες τις φωτογραφίες της, εκτός από αυτές που δείχνει χαρούμενη κι ευτυχισμένη
Κι εσύ, ως κοινός και χάρτινος παρατηρητής ίσως μετά από όλα αυτά να βγάλεις το συμπέρασμα ότι δε με αγαπάει
(Ή ότι δεν την αγαπάω εγώ)
Ίσως να απορείς που συνεχίζω να τη σκοτώνω τακτικά και με τόση βία
Δε φαντάζεσαι όμως πόσο μ' αγαπάει όταν την αρπάζω απ' το λαιμό και την κάνω δική μου
Δε φαντάζεσαι πόσο την αγαπάω κι εγώ, που κάθε βράδυ πριν την σκεπάσω με το χώμα τη φιλώ γλυκά στο μέτωπο για καληνύχτα

-β.τ

Σου ζήτησα να έρθεις γιατί ήθελα να σε δω/
Άκου και μάθε τώρα για τους πρωταγωνιστές της ιστορίας μου:
Πράξη πρώτη,
Ο θρήνος του αγνώστου προέλευσης συναισθήματος της έλλειψης.
Η μοναξιά που αποκτάει εξουσία.
Το κτήνος που κατασπαράζει τα σωθικά μου και δε με αφήνει να αναπνεύσω.
Η θλίψη.
Τα πειστίρια που καθημερινά μου υπενθυμίζουν πως διαφέρω.
Η μεταλλική γεύση της απογοήτευσης.
Το ξετύλιγμα μιας αλυσίδας ψεμάτων και η επιδερμική αιτιολόγηση του λόγου που ειπώθηκαν.
Η αδυναμία μου για ζωή.
Εγώ, που κάθομαι και δίνω τα πάντα.
Πράξη δεύτερη,
Η κατάθλιψη.
Οι μέρες χωρίς φαγητό.
Ο θυμός που μου πίνει το αίμα.
Ο κάθε μικρός θάνατος, μετά από κάθε μικρή απώλεια.
Η αντιπαραγωγική ρουτίνα στην οποία εγκλωβίστηκα.
Το μόνιμο πλάκωμα στο στήθος.
Φωνάζω στη θλίψη, ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΕΧΕΙΣ.
Πράξη τρίτη,
Σου ζήτησα να έρθεις γιατί ήθελα για λίγο να σε δω.
Έθρεφα ελπίδες πως αυτή τη φορά δεν έκανα πάλι το ίδιο λάθος.
Πως κάτι παραπάνω είχες εσύ να μου δώσεις από αυτούς που πέρασαν.
Δεν είχα στο μυαλό μου κανένα φτιαχτό σενάριο συζήτησης.
Ήθελα απλά να σε κοιτάξω στα μάτια, να δω αν κατάλαβες τίποτα από όλα αυτά που με αποτελούν.
Είχα μια τελευταία ελπίδα.
Μα εσύ δε φάνηκες.
Είδες που τελικά είχα δίκιο;
-β.τ

Θα συνεχίζεις να μου λες σε κάθε ευκαιρία πόσο όμορφη δείχνω σήμερα, κι εγώ θα συνεχίζω ακάθεκτη να κλείνω την πόρτα πίσω μου κάθε φορά που φεύγω.
Θα συνεχίζεις να με φιλάς απτόητος, κι εγώ θα συνεχίζω να σημαδεύω την καρδιά σου μέχρι να βαρεθείς και να φύγεις.
Θα συνεχίζεις να θες κι άλλο και δε θα το βάζεις κάτω, κι εγώ θα συνεχίζω να σου εξιστορώ ιστορίες για ανθρώπους που με πόνεσαν και για το πως μου άφησαν ανεπούλωτες πληγές.
Θα συνεχίζεις να συμπεριφέρεσαι έτσι όπως συμπεριφέρεσαι, κι εγώ θα συνεχίζω να δυσκολεύομαι να βάλω τις σκέψεις μου σε προτάσεις και να σου αρθρώνω αυτά που νιώθω.
Θα συνεχίζεις να κάνεις τη ζωή σου με μικρά διαλείμματα που θα με περιέχουν, κι εγώ θα συνεχίζω ανήμπορη στην προσπάθεια μου να σου ζωγραφίσω τα τέρατα που με κρατάνε δέσμιά τους.
Θα συνεχίζεις να με παίρνεις τηλέφωνο πολύ αργά τα βράδια, κι εγώ θα συνεχίζω να σε κοιτάω με μάτια που θα παγώνουν το αίμα σου και θα σε καθιστούν ανίκανο να κατανοείς τη φύση μου.
Θα συνεχίζεις να παρακολουθείς με μανία τις κινήσεις μου, κι εγώ θα συνεχίζω ακατάληπτα να αμφισβητώ την αυθεντικότητα των δικών σου.
Θα συνεχίζεις να προσπαθείς με κάθε τρόπο να με πλησιάσεις, κι εγώ θα συνεχίζω να δαγκώνω τα χέρια σου κάθε φορά που θα αισθάνομαι ότι με περικυκλώνουν.
Θα συνεχίζεις να θες να με βγάλεις από μέσα σου, κι εγώ θα συνεχίζω να δημιουργώ σενάρια για το πόσο μάταια είναι όλα γύρω μου.
Θα συνεχίζεις να έρχεσαι, κι εγώ θα συνεχίζω να φεύγω.
Αυτό έχω μάθει να κάνω, αυτό κάνω από πάντα.
Εξαφανίζομαι.
Μπορεί καταβάθος να σε έχω ανάγκη, αλλά ξέρω πως δε θα σταματήσω να φοβάμαι.
Είμαι ανίκανη να ζήσω.
-β.τ

*όλα είναι ίδια αν δεν τ' αγαπάς
*όλα μένουν ίδια άμα δεν τα πας

"Ο Έρωτας είναι ο θάνατοςκαθώς περιμένω μέρες και μέρεςγια να γυρίσειςέτσι που τριγυρίζεις τα νησιά νησιά θανάτου καθώς περιμένωτόσες ημέρες κι ώρες θανάτουγια να γυρίσειςγιατί έρωτας είναι ο θάνατοςαπ’ του θανάτου τα νησιά να ξαναρθείς." -Μίλτος Σαχτούρης

«Όλα ήταν μάταια και βαρετά, μέχρι που ήρθαν αυτοί. "Επιτέλους, λίγη δράση" είπα. Οι άνθρωποι καταλαβαίνουν τον πόλεμο μόνο, όταν πέσουν οι πρώτες βόμβες. Μέχρι τότε, πηγαίναμε στη δουλειά μας ειρηνικά, κοιτάγαμε τη δουλειά μας ειρηνικά, όλα πήγαιναν καλά γενικά, ειδικά όσο δε μας καιγόταν καρφί. Μόλις ήρθαν αυτοί, άρχισαν να μ' αγαπάνε οι γείτονες κι εγώ κατάλαβα πως τελικά δεν ήταν κακοί. Το βράδυ, ακούγαμε φωνές και γινόμασταν ένα μ' αυτές. Παλιότερα ακούγαμε ουρλιαχτά κι απλά κλειδώναμε για δεύτερη φορά την κλειδαριά ή δυναμώναμε την τηλεόραση. Κάποτε ανοίγαμε ειδήσεις μπας και δούμε κανέναν θάνατο, τώρα απλά αρκούσε να ανοίξουμε το παράθυρο. Πεθάνανε πολλοί , μα οι περισσότεροι απλά πεθάνανε και στα χαρτιά. Ο άντρας μου δε γύρισε ποτέ απ΄τα σύνορα, οι γύρω μου τον αποκαλούνε ήρωα κι εγώ μαλάκα. Πλάκα - πλάκα, μόνο όταν είδα από κοντά χιλιάδες νεκρούς κατάλαβα οτι ήμουν ζωντανή. Οι εχθροί μου, ήταν οι κακοί της υπόθεσης, μα αν μη τι άλλο μου θύμισαν ν' αγαπώ τη ζωή. Δεν ξέρω αν χάσαμε ή νικήσαμε. Τώρα οι περιπολίες στο δρόμο απλά θα αλλάξουν στολή και θα μιλάνε σε άλλη γλωσσα. Ο πόλεμος συνεχίζεται , όλα παίζονται ακόμα...Απλά έχουμε περισσότερη οικειότητα με τα όπλα πλέον...»

Απ' το κομμάτι 4, από το άλμπουμ "Αλίμονο σ' εκείνους που γελάνε εδώ".
Βδέλυγμα, Jolly Roger & Το Σφάλμα

Ακατανόητη, κορίτσι και τέρας, πλαισιωμένη από ασάφεια.
Μέσα σου πάλλονται και συγκρούονται προκαταλήψεις κι ενοχές.
Κι εσύ ανίσχυρη, παλεύεις να νικήσεις έναν άσκοπο αγώνα, άνισο.
Κάποιος που σε φοβίζει, ισχυρίζεται πως τον φοβίζεις εσύ.
Ένας παρείσακτος λες και τον βαφτίζεις με χίλια δυο αρνητικά επίθετα.
Κάποιος που γδέρνει το δέρμα σου, κάποιος που σε χτυπά στην πλάτη,
ισχυρίζεται πως σου επουλώνει τις πληγές.
Αέρας ελευθερίας λες και τρέχεις πανικόβλητη γύρω απ' το ίδιο σημείο.
Η ανάγκη μου για αυτοκαταστροφή με τρομάζει.
Σε βλέπω να με χλευάζεις και θρέφομαι.
Με καταδικάζεις και θέλω κι άλλο.
Κάνε μια παύση μαζί μου.
Μη βιαστείς να ρίξεις κατηγορίες στα σαδιστικά μου πρότυπα.
Έτσι έμαθα, έτσι κάνω.
Φταίει που νυχτώνει νωρίς. Φταίει που φυσάει. Που μεγαλώνεις και που σπας.
Φταίει που δικαιολογείς ανάρμοστες συμπεριφορές επειδή αγαπάς.
Άλλωστε, ποιος άλλος ξέρει να σε σκοτώνει καλύτερα; 
-β.τ