Πράος και ακίνητος, με μάτια που γελούν νοσταλγικά
σαν να διέπραξες μόλις το προπατορικό αμάρτημα/
Απ' τα ακροδάχτυλά σου κρέμεται ένας χαμένος παράδεισος,
μια ιδέα που μαγκώνει μέσα απ΄τα χείλη σου και δε χωρά να βγει/
Τα κρατούμενα μας παραμένουν σφραγισμένα στις τσέπες,
μέσα σε μπουφάν που δεν παρέχουν ζέστη,
μέσα σε βαγόνια στα οποία κάνουμε έρωτα/
Το ξέρω πως προσπαθείς να μου φωτίζεις τα σκοτάδια,
εσύ έχεις πάντα το νου σου στο αν μεγαλώνουν οι σκιές/

Μισοκοιμισμένη σε βράχια που γδέρνουν,
βλέπω τα χέρια σου και θέλω να γίνουν σπίτι μου/
Αν γινόταν θα έμπαινα μέσα σε όλα τα βιβλία που διαβάζεις,
θα γινόμουν γραφή και ποίημα και πρόζα και λεκές/
Φεγγάρι τα βράδια και άνισος πόλεμος μέσα σου,
ανορθόγραφες λέξεις σβησμένες από την υγρασία του καιρού/
Θα ακουμπούσα το κεφάλι μου στο στήθος σου
και θα περίμενα τη σκόνη του χρόνου να καθίσει/

Λένε πως οι καιροί δεν είναι ικανοί για αγάπη
και πως μας τρώει στο τέλος η βασίλισσα/
Αλλά εγώ ξέρω πως αυτό το λένε οι ανίδεοι,
εκείνοι που δεν τους έχεις συστηθεί σωστά/
Σε εμένα όμως ήρθες με διάτρητους πόρους στο δέρμα,
και με άφησες να κυλήσω πάνω σου σαν καυτό κερί/
Κι εφόσον επέλεξα να ποτίσω τη φαντασία σου με αίμα,
τώρα δεν έχω παρά να τάζομαι πλανόβιος περαστικός του ονείρου σου/


(φώτιζέ μου τα όνειρα)
-β.τ

δάγκωμα χειλιών, χειλιών δικών μου
κι έπειτα πληγές που επουλώνονται απ' το σάλιο/
μέρα Δευτέρα και ο διαλογικός μου εαυτός 
παγιδεύεται από πλάνη
μέσα σε συναισθήματα δευτερεύοντα/
σημασία έχουν τα λόγια, τα μυστήρια, οι αφές
που καψαλίστηκαν στην πυρά και ενίοτε στη στάχτη μας/

αν θέλω οι σκέψεις μου να είναι αλυσίδες
άσε τις αλυσίδες να με κατακλύσουν/
κάθε ρίγος στην πλάτη ας γίνει ένας ακόμη θάνατος/
αφού είμαστε μολυσμένοι από ανίατη καταληκτική ασθένεια
ας ράβονται οι μέρες με στοργή κι ας είναι τα υφάσματα από μετάξι/
αφού σημασία έχουν οι θαρραλέοι, οι κουβαλητές της ζωής
που εκτίμησαν την ομορφιά και ενίοτε την ασχήμια της/
-β.τ

Όλες οι λέξεις μου έχουν γίνει χάδια, υπόγειοι φραγμοί, σπασμένα δάχτυλα, βουητά ανέμων και μυρωδιά κεριών που σβήνουν/

Η ποίηση που μάθαινα έχει αρχίσει να με εξαπατά και να τροφοδοτεί τη μνήμη μου με αϋπνίες που δεν της ανήκουν, που ποτέ δεν της ανήκαν/
Τα ζωντανά μου χέρια ψάχνουν καταφύγιο πάνω σε αυτό το άγονο σώμα που δε γνωρίζει την αφή και μέρα με τη μέρα ατροφεί όλο και περισσότερο/
Τα λάθη που διέπραξα με αψεγάδιαστη λεπτομέρεια ξεπερνούν το χαρακτήρα τους και γίνονται φυτά αναρριχώμενα πάνω σε μουχλιασμένους τοίχους/
Η ερημιά αυτή, κάνει τα χειμερινά φεγγάρια να περνούν αργά και να ολισθαίνουν πάνω στο σώμα μου με ασυγκράτητο βάρος κι ενοχή/
Ψάχνω να σε βρω σε μέρη αχαρτογράφητα και στον απόηχο που κάνουν οι πόρτες όταν κλείνουν/
Σε αναζητώ σε μοτίβα που αλλάζουν διαρκώς, σε αλάθητα πάθη που κυοφορώ με δεξιοτεχνία, σε κοσμικές καταστροφές, στον πόνο που μονάζει μέσα μου/
Σου γράφω επειδή θέλω να είμαι διάφανη μπροστά σου κι επειδή άλλον τρόπο δεν έχω/
Φυτεύω ελπίδες και λουλούδια σε κάθε δρόμο που διαβαίνω κι όλο σε περιμένω/
-β.τ

Αν ήμουν ικανή να σε πληγώσω,
δε θα κρατούσα αυτές τις λέξεις μέσα μου
Θα τις άφηνα να ρέουν σαν ασταμάτητο νερό
μέχρι να πνιγείς απ' τις εξιστορήσεις
που θα σε ανάγκαζα να ρουφάς από τη μύτη
Αλλά δεν είναι καιρός για εικασίες
αυτές οι μέρες και αυτές οι νύχτες πέρασαν
Εξάλλου τώρα νιώθω αδίψαστη λαχτάρα
για νέες καταστροφές και τέλματα
Ζητώ απεγνωσμένα να με προσέξουν μάτια
που αναζητούν ανθρώπους που μοιάζουν με τέρατα
Να ερωτευτώ για ακόμα μια φορά την εικόνα μου
και να της κάνω έρωτα μπροστά απ' τον καθρέφτη
Επιθυμώ να βγω ξυπόλητη στη βροχή
και να αγαπήσω κάθε αποκύημα της φαντασίας μου
Να μπω σε ένα τούνελ μετά
και να συζητήσω με δήθεν έξυπνους άνθρωπους
για τη ματαιότητα μιας ζωής που μου πιστώθηκε με το ζόρι
Για την έμπνευση που κάηκε ζωντανή
επειδή μου αρέσει τόσο πολύ να παίζω με τα σπίρτα
Δε θέλω άλλο να μετράω τις ανάσες μου εδώ μέσα
μου προκαλεί πανικό αυτό το συναίσθημα ευφορίας
Γι' αυτό σου λέω τράβα τη σκανδάλη ή πήδα
Πρέπει να πεθάνω πολλές φορές
μέχρι να μάθω πως πραγματικά πρέπει να ζω
-β.τ

όταν ανοίγει ο ουρανός, εξακολουθώ να βαδίζω πλάι σου
με χαϊδεύει ο ήλιος και το μυαλό μου ταξιδεύει σε τόπους μακριά από δω
το νερό ακουμπάει το σώμα μου και η θάλασσα με φιλά
χωρίς κανέναν περιττό ήχο γύρω μου, ανοίγω εκστατικά τα μάτια μου
αντικρίζω μια ομορφιά που όμοιά της στον κόσμο δεν υπάρχει
το δέρμα μου έχει γεύση αλμυρή και διακατέχεται από μια ακαταμάχητη ελευθερία
η αφή, μου υπενθυμίζει πόσο ξεχνώ να αγαπώ ό, τι με συναρπάζει
όταν κλείνω τα μάτια μου, προσπαθώ να μην αφήνω τη σκέψη μου να με ορίζει
όταν τα ανοίγω ξανά γράφω στίχους για ένα συναίσθημα μέσα μου που δεν υποφέρεται
γίνομαι συλλέκτης στιγμών, μιας άτσαλα δημιουργημένης ζωής
αποκύημα φαντασίας που παραπέμπει σε βιβλίο ανέκδοτο
τροφοδοτώ την πείνα μου με λέξεις που μοιάζουν με λεπίδες

τρανά πειστήρια πως ψάχνω τρόπους να εισχωρήσω σε δύσβατα μονοπάτια

ηχογραφώ κάθε τόνο δύσπιστης ευτυχίας για να θυμάμαι πάντα από που έχω περάσει

δημιουργώ χαοτικές εικόνες και έπειτα τις αφήνω να με συνθλίβουν αναίμακτα

μα όταν ο ήλιος με ακουμπά, φεγγίζει ό, τι ερωτικό κρύβω μέσα μου

με προτρέπει να βγω από αυτό το εγκεφαλικό κλουβί και επιτέλους να ζήσω

κυοφορώ μια ελπίδα που θα μου χαρίσει αυτό που συστηματικά απουσιάζει

αυτό που λείπει και αυτό που τόσο έχω ανάγκη

(εμένα)

-β.τ

(να μου λες ξανά και ξανά, 

πως τα βιβλία που αγαπώ ανήκουν σε ανθρώπους που έχουν ζήσει βαθιά)

Ο ίλιγγος που ξεπαστρεύει κάθε συνειρμό.
Κάθε διαδήλωση ψεύτικης ευτυχίας.
Ο ίλιγγος, που σε κοιτάει στα μάτια και μ' ένα ψαλίδι σε καρφώνει στο στομάχι.
Γελάς, κλαίγοντας.
Όσο απομακρύνεσαι απ' την αυτο-ίαση, τόσο πιο μέσα μπήγει τα δύο κοφτερά ατσάλινα σκέλη που κρατά.
Κι εσύ συντεθλιμμένος, αναιρείς πεισματικά όλες τις αφηγήσεις που γεννούσες για να νανουρίσεις τον απατεώνα εαυτό.
Έναν εαυτό, απ' τον οποίο δεν κρύβεσαι.
Όσο ζεις και αναπνέεις θα συνυπάρχετε.
Ο ρόλος του ιλίγγου είναι να επαναφέρει τη μνήμη σου, να σου ανοίξει τα μάτια να δεις.
Να πάψεις να παριστάνεις πως είσαι κάτι άλλο απ' όλα αυτά που σε απαρτίζουν.
Σου ανοίγει τη μύτη, με σκοπό στη θέα του αίματος να ξυπνήσει το τέρας.
Να βγει έξω ο πραγματικός απατεώνας εαυτός, ως επιτακτική ανάγκη.
Ο σκοπός θα επιτευχθεί, όταν το αίμα αρχίσει σιγά σιγά να μετουσιώνεται σε γνώση, να γίνεται βίωμα.
Η οδυνηρή του υπόσταση, να μετατραπεί σε θαυματουργό ελιξήριο, που θα σε τραβήξει μακριά απ' τα βράχια πάνω στα οποία κοπανάς με μανία το κορμί σου.
Σε παρακαλώ, θυμάσαι;
Θυμήσου.
-β.τ

https://www.youtube.com/watch?v=xiK2JlBpzvI&index=2&list=FLrrYexcA648-fBltUGuY9hg

Ξεχασμένα ρήματα, που σαπίζουν μέσα σε φτηνές εγωπάθειες
Ένας γκρεμός η μιζέρια σου και τα νύχια σου μαχαίρια ακονισμένα
Φτύνω την αγάπη σου και γρατζουνάω τους τοίχους σου όταν λείπεις
Ρημάζω τη σάρκα μου με δόντια που σκίζουν κόκαλα
Κοιτάω το είδωλό μου στον καθρέφτη με μάτια που γυαλίζουν
Αφήνομαι και ξεχύνομαι στο ρυθμό που μου επιβάλεις να κουνάω το κορμί μου
Σου χορεύω αισθησιακά, καθώς σου αποκαλύπτω τα μέρη που με απαρτίζουν
Ύστερα σκαλίζω στιχάκια πάνω σε ταράτσες, για τη ζωή που γλιστράει από μέσα μου
Παρακαλάω τα χέρια μου να σταματήσουν να αγκαλιάζουν ψέματα
Φιλάω τα λάθη μου κι ύστερα τρέχω όσο πιο μακριά από αυτά γίνεται
Κομμάτια σε κάνει αυτό το κενό, σε αρπάζει από κάθε άκρο και σε σκίζει με λύσσα
Κανένας ωκεανός γαλήνης, μέσα σ' αυτή την οδύνη
Μόνο κάτι απομεινάρια ανθρωπιάς που επιτέλους ξεψυχάνε
Εύχομαι να μην υπήρξες ποτέ, ποτέ να μη διέσχιζα τούτο τον παράδεισο
Εύχομαι να καρφώνονται πίσω μου φεύγοντας, όλα τα άδικα
Τα στραβά και τ' άσχημα αυτού του κόσμου
Κουράστηκα να προσπαθώ να σε καλουπώσω μέσα σε όμορφα νοήματα
Με πνίγουν κύματα τεράστια και μένω συνέχεια χωρίς επαρκή αναπνοή
Τώρα θέλω να γίνω ήλιος, σώμα φωτεινό και αδιαπέραστο
Ευκίνητη συνειδησιακά, και άτρωτη στο πέρασμα του χρόνου
Τώρα θέλω να γίνω θάλασσα, αγέραστη και θεοσκότεινη
Εύπλαστη συναισθηματικά, χωρίς όρια και τέλμα
Τώρα θέλω να γίνω ανάσα, ζωτικής σημασίας λειτουργία και γαλήνη
Τώρα θέλω να γίνω πίνακας ζωγραφικής.
Θέλω να γίνω έρωτας και ποίηση.
-β.τ

https://www.youtube.com/watch?v=p1-87GV4ikA