(στο κορίτσι που δυστυχεί περιμένοντας)

ένα τρισεκατομμύριο μίλια μακριά από τον παράδεισο
μέσα σε φλεγόμενη βαρκούλα που πηδάει τα κύματα
σπρώχνω με βία τη θλίψη για να σου ανοίξω χώρο να σταθείς
δρασκελίζω τους πεσόντες που έπεσαν στη μάχη έναν-έναν
ψάχνοντας τρόπο να υμνήσω τον έρωτα εκείνον που δεν έχω
έχω τα φύλλα μου ανοιχτά και στ' ακροδάχτυλα μια ελπίδα
μα ο φόβος κερδίζει επανειλημμένα ελλείψει αντιπάλου
είμαι ένα αδίστακτο λαγωνικό που έχει βγει για αιματηρό κυνήγι
κολλάω τα ρουθούνια μου και εισπνέω πάνω σε ό, τι σ' έχει αγγίξει
τις φορές που πετυχαίνω διάνα, διαστέλλονται οι κόρες των ματιών μου
έχω τους ήλιους μου κρυμμένους πίσω από χωμάτινα ξεροβούνια
μ' έχει σκίσει στα δύο ο φόβος που επανειλημμένα τρώει την ψυχή μου
αργοπεθαίνω θέλοντας να θυμάσαι πως σ' αγαπώ και να ελπίζεις
αργοπεθαίνω καθώς σου γράφω μέσα από την κοιλία του τέρατος
-β.τ

η πραγματικότητα εδώ έχει βραδύ ρυθμό

όλα γύρω έχουν μια αίσθηση ακρίβειας

όλα, σα να παρακολουθούν μαέστρο ορχήστρας

κι αν βγεις έξω από όλο αυτό και το κοιτάξεις από ψηλά

θα δεις καθαρά ότι ο ένας σπάγκος, κινεί τον άλλον

και πως οι θεατές κατοικούν μόνο πίσω από τα μάτια σου

το ενενήντα τις εκατό των στιγμών σου

το παρακολουθούν αδιάφοροι, σχεδόν κοιμισμένοι

και το υπόλοιπο δέκα τις εκατό αυτών

το παρακολουθούν με κομμένη ανάσα, μετρώντας τον σφυγμό σου

αρκεί να βγεις από όλο αυτό και θα το δεις

πως οι σπάγκοι καμιά φορά σπάνε κάνοντας θόρυβο

και το φορτίο που κουβαλούν πέφτει με φόρα καταπάνω σου

και θα αρκεστείς στο ότι η ζωή μερικές φορές

έχει την αίσθηση πλαστικής μπαλαρίνας

που κάνει σβούρες μέσα σ' ένα κουτί

υπό την μελωδία των παλιών εκείνων άλλων

και πως ακόμα κι έτσι εγκλωβίζει βλέμματα

άλλων εκείνων που καθώς περνούν απ' τη ζωή σου

αφήνουν φεύγοντας πίσω τους κόκκινα ροδοπέταλα

-β.τ

(I'm lying on the moon

My dear, I'll be there soon

It's a quiet and starry place

Time's we're swallowed up

In space we're here a million miles away

There's things I wish I knew

There's no thing I'd keep from you

It's a dark and shiny place

But with you my dear

I'm safe and we're a million miles away

We’re lying on the moon

It’s a perfect afternoon

Your shadow follows me all day

Making sure that I'm

Okay and we’re a million miles away)

8/5/2017, Χίος

«μέσα από τους άντρες μου - αγάπησα εμένα», είπε η πρώτη
κι έβηξε από μέσα της κούραση πολλή
«θα δεις έτσι θα γίνει και με σένα,
αρκεί να είσαι ο εαυτός σου και θα δεις»
η δεύτερη κυρία είπε «μέχρι τις εφτά θα είμαστε
ανοιχτά, κάτσε εδώ όσο θέλεις» κι άναψε το τσιγάρο της
οι άνθρωποι που μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον
βρίσκονται μέσα σε δωμάτια που δεν έχουν τοίχους
τους αγγίζω και τους ξεδιαλέγω - μέσα από
τεράστιες στοίβες ρούχων που έχουν μυρωδιά ναφθαλίνης
χορεύουμε με λέξεις για λίγο, κι ύστερα τους αφήνω
αφού τους αποχαιρετώ και κλείνω το μάτι μου με νόημα
«οι άνθρωποι της ζωής μου, ήταν όλοι θερμοί
και είχαν για τα πάντα άποψη», θα λέω εγώ
και θα προσπαθώ να αποφεύγω να μ' αγαπάω μέσα
από τα μάτια άλλων - ειδικά αν είναι λάγνα
«μπράβο σου πάντως» θα μου ξαναλέει μετά η πρώτη
«βαρέθηκα τους ανθρώπους που στις μεταξύ
τους σχέσεις κάνουν εκπτώσεις»
κι αυτή τη φορά θα έχει δίκιο
-β.τ

https://www.youtube.com/watch?v=XkEqk9Fb4oE&t=0s&list=FLrrYexcA648-fBltUGuY9hg&index=11

Ιούλιος
χορεύω για να με κοιτάς και σου γελώ για να ειρηνεύεις

κάτι μήνες μετά και σε πλάθω πάλι απ' την αρχή

έχεις πλέον καινούρια χαρακτηριστικά, πιο αποτρόπαια

και βρίσκεσαι ένα βήμα πιο κοντά στο να γευτείς την αφή μου

ένα βήμα πιο κοντά στο να κάνω σαράντα βήματα πίσω/

Αύγουστος
έγινα ότι πόθησα πιο πολύ απ' όλα
και ξέχασα πως να παραμένω έξω από αυτό
πως είναι να μην αναπνέω μέσα σε αυτό
πως είναι να βιώνω τη ζωή πέρα από αυτό
ξέχασα πως είναι να μην κοιμάμαι κάθε βράδυ μαζί με αυτό
ταυτίστηκα με αυτό πιο πολύ απ' όσο έμοιαζε αυτό σε μένα
Σεπτέμβρης
δημιούργησα πολλά αδιέξοδα και τα άφησα στο δρόμο σεσημασμένα
αυτό που πόθησα πιο πολύ απ' όλα - δε με πόθησε ποτέ
κατασπάραξα τη ζωτικότητα του για λίγα ψίχουλα

δεν έχει σημασία που γνωρίζω το όνομά του

σημασία έχει πως αυτό ξεχνά το δικό μου

Οκτώβρης
την τελευταία φορά που υπήρξα εξεγερσιακό πνεύμα,
ήμουν αγέννητη
και στην προσπάθειά μου να εξεγερθώ, 
εξάντλησα όλο μου τον πόλεμο

τώρα φοβάμαι πιο πολύ από ποτέ 
να σου πω τι θυσιάζω για να παραμένω 
παράλυτη κάτω από αυτό το νεκροσέντονο
-β.τ

(αφιερωμένο σε σένα, που παλεύεις και παλεύεις και παλεύεις)

το συναίσθημα της αγωνίας, λένε, είναι κατά κόρον αδάμαστο.
είναι η φύση του τέτοια, που το καθιστά παντοδύναμο.
τον τελευταίο καιρό λοιπόν - κι ενώ παρατηρώ τον εαυτό μου να αγωνιά -
υποβάλλω τη φαντασία μου σε κάθε στάδιο ανάλυσης των πραγμάτων.
και σαν πρώτης σειράς θεατής στο σινεμά,
δίνω περισσότερη έμφαση στον πόνο του σβέρκου μου,
παρά στην ιστορία που εκτυλίσσεται στην οθόνη μπροστά μου.
είμαι κλεισμένη ασφυκτικά σε έναν εαυτό που υποβαθμίζει συνεχώς
την ανάγκη του να παραδοθεί στον οργασμό αυτής της ζήσης.
κι επειδή το να λειαίνεις τις γωνίες σου, στην προσπάθειά σου να χωρέσεις μέσα κάπου
είναι εξίσου καταστροφικό, γράφω αυτήν την πρόζα,
μήπως καταφέρω έστω και λίγο να αποδώσω αυτό μου το αμάρτημα,
που μοιάζει με επιφάνεια που κάθε φορά που πέφτω πάνω της με καίει.
όντας κιόλας προκάτοχος των όσων βιώνω και εξιστορώ,
επιλέγω πια να αποστρέφομαι συνειδητά κάθε είδους ευφάνταστου σεναρίου, 
που επιφέρει μια επικείμενη κι ολοκληρωτική καταστροφή.
θέλω να υπάρχω απλά και να υπάρχω χωρίς φτιασίδια
κι ας αρνείται το είναι μου να χωνέψει πως ό, τι καλύτερο υπάρχει είναι αυτό.
κι ας μου κάθεται στο λαιμό το γεγονός πως μέχρι αυτό μπορώ.
η ζωή αυτή, αγαπημένε, πρέπει να πλέκεται πάντα με όμορφα νήματα.
η ζωή, αγαπημένε, είναι γι' αυτούς που δε φοβούνται να τη ζήσουν.
θέλει θάρρος η ζωή αυτή, αγαπημένε, για να καταφέρεις να κάνεις κάτι μεγάλο.
κι αν φτάσει όλο αυτό στα χέρια κάποιου,
προτιμώ αυτός ο κάποιος να μην ξέρει να διαβάζει.
απλά να μετρά τις λέξεις και να στοχάζεται ή να αμφισβητεί το μέτρο και τα όρια
αυτών των στίχων, που πληκτρολογήθηκαν ασυνάρτητα
μ' ένα τσιγάρο αναμμένο και σφηνωμένο στα χείλη.
η ζωή γλιστρά και γλιστρά, αγαπημένε,
γι' αυτό σε παρακαλώ, 
κι απ' τα σκοινιά σου κρέμομαι,
μη σταματάς να παλεύεις και να παλεύεις και να παλεύεις.
-β.τ

μη μου γυρνάς την πλάτη
μπορώ κι έτσι να σε φαντάζομαι
να σου δίνω ακόμα-
χωρίς να παίρνω-
ό τι έχω μέσα μου πιο ιερό
κι αν δεν το κοιτάς
κι αν δε σε αγγίζει
άσε το απαλά
να γλιστρήσει απ' τα ακροδάχτυλα
η αφή θα το σώσει 
κι έπειτα θα μετανοήσει
για όλα όσα άφησε
γι' αυτά που ούτε καν ακούμπησε
κι αν όχι,
ακόμα δε θα σταματήσω
μέσα στη μνήμη θα γίνω 
πόθος ατέρμονος
να γυρνάς σε μένα
τα βράδια που δε θα 'χεις
συντροφιά
τις νύχτες που η αγωνία
θα τρώει τα σωθικά σου
να βρίσκεις σε μένα καταφύγιο
κι ας ήσουν,
κι ας είσαι,
ο πρώτος που σημάδεψε
και έριξε τη σφαίρα
-β.τ

οι παλάμες υγραίνουν
και στα πνευμόνια
μπαίνει μόνο καυτός αέρας
η ανατολή διαδέχεται
τη δύση
και κάπου εκεί
οραματίζομαι το μέλλον,
καθιστή
πάνω σε αναμμένα κάρβουνα
και φλερτάρω αδιάκοπα
με μία λησμομένη ιδέα
που μπορέι
να φέρει
την επανάσταση
να θρυψαλλιάσει τον κόσμο
επειδή
έχω ξεχάσει πως είναι
να σε κοιτώ στα μάτια
ρε διάολε
ξεχνάω να ζω
και γι΄αυτό ζητάω
εκδίκηση

κι ύστερα
εμείς,
έχουμε το εμείς
υπάρχει κάτι πιο ρομαντικό
σε αυτή την επανάσταση;
-β.τ

η σταγόνα που στάζει απ' το κλιματιστικό
μετράει στωικά το χρόνο
κάπου στην αυγή, λίγο πριν χαθεί η νύχτα
σε συναντώ και καθώς σε αναπνέω, ειρηνεύω
η τοξικότητα αυτής της πόλης
καθιστά παράλυτη τη συνειρμική μου σκέψη
ξεσκεπάζει τις λέξεις απ' το νόημά τους,
τις απλώνει σα μουσκεμένα πανιά στον ήλιο
κι αυτές ξεραίνονται και πεθαίνουν ηττημένες
-είναι ανιαρός ο θάνατος που δεν προκαλεί αγκομαχητό-
και είναι ατελέσφορος ο αγώνας
όταν εκεί απ' όπου έφυγες, επιστρέφεις

μα είναι βράδια σαν κι αυτά
που οι άνθρωποι και τα μπαλκόνια τους
σε φέρνουν λίγο πιο κοντά σ' εκείνο τ' όνειρο
που δεν τολμάς να ζήσεις

είναι σκοτάδια σαν κι αυτά
που τρυπώνουν μέσα σου και φλέγονται
κι ανακαλύπτεις πως τρόπος άλλος
δεν υπάρχει για να γεννηθεί το φως

πρέπει πρώτα ν' αγαπηθείς απ' το σκοτάδι
να γίνεις ιδιοκτησιακή της λάβας αυτής του πυρός
και να γεμίσεις παντού φως
αφού πρώτα σπείρεις ολούθε το θάνατο

Σ' αγαπώ. Απλώς ξεχνάω να στο πω.
Μη μου θυμώνεις.

-β.τ

λίγο τα βουβά τοπία
λίγο το καλοκαίρι που όλο φεύγει κι όλο έρχεται
λίγο η αινιγματική γραφή
λίγο η ανάσα σου που ανεβάζει κι άλλο τη θερμοκρασία του δέρματος
λίγο οι σκέψεις
και λίγο οι ανταλλαγές αυτών
λίγο τα τσιγάρα
λίγο οι δύσπνοιες που όλο φεύγουν κι όλο έρχονται
λίγο η χαρά
λίγο η απογοήτευση
λίγο η παρέα
και λίγο η ερωτίλα που πάντα κάπου υποβόσκει
λίγο οι ευχές που πετάς στον αέρα
λίγο τα λιμάνια
λίγο οι άνθρωποι των λιμανιών αυτών
λίγο οι αναγνώσεις
και λίγο οι απαγγελίες
λίγο οι φλόγες που ανάβεις
λίγο τα σώματα που καις
λίγο η μοναξιά
λίγο που παντού ψάχνεις τη μαγεία
λίγο η κούραση
και λίγο η αργοπορία

που πας τώρα να γκρεμιστείς στα σκοτάδια μου;
-Β.Τ

https://www.youtube.com/watch?v=x-LUdYNDlUs&index=14&list=FLrrYexcA648-fBltUGuY9hg

πάντα στα ίδια λιμάνια θα γυρνώ
πάντα και ποτέ δε θα φτάνω/

προσπάθησα να φύγω
αλλά ούτε η φυγή δε με χώρεσε/

άρχισα να σε αναζητώ
απ' τις νότες αιθανόλης
που άφηνες στον αέρα
καθώς καιγόσουν
σε μύρισα κι άρχισα να περπατώ
στους ίδιους δρόμους που περπάτησες
έπρεπε με κάθε τρόπο να συντηρήσω
αυτή τη ζάλη
αυτό το γαμημένο αδιέξοδο
αυτή την απαρχή του τίποτα
που μ' έκλεισε μέσα της
και με στραγγάλισε στωικά


έπρεπε με κάθε μέσο να μάθω να καίγομαι
και ν' αναγεννιέμαι απ' τις στάχτες
μόνο και μόνο
για να ξανακαώ μετά
επειδή σε αναγνώρισα και σ' αναγνωρίζω
και τ' αδιέξοδα είναι πολλά
επειδή σου είπα θα φύγω
αλλά τελικά με μάγεψες
κι αποφάσισες να μην έχω πουθενά
αλλού να πάω/

και τώρα ζητάω
αυτά τα χέρια
αυτό το άρωμα
αυτόν τον ρυθμό
σ' εκείνο το τραγούδι
μ' αυτά τα λόγια
που μ' αγκάλιασαν
και μ' έσφιξαν
σ' εκείνη την πλατεία
εκείνο το μεσημέρι
μιας άνοιξης
που ποτέ δε με χώρεσε
αλλά μ' έκανε να καώ
τόσο όμορφα
κι ας μην το έμαθες ποτέ/
-β.τ

ακροβατικά και τούμπες
πάσης φύσεως
μέσα σε κάθε πλανήτη
του φαντασιακού
τάσσεσαι κι αντιτάσσεσαι -
πάντα κάπου
πολύ κοντά και
ταυτόχρονα
πολύ μακριά
από εδώ -
υπέρ και κατά
της θεϊκής δικαιοσύνης
και στην πίστη αυτή,
της μιας
βραδιάς
που το πρωί
είναι σα να έχει
μισοσβήσει
ήδη από την
μνήμη σου
της μιας νύχτας
η απόλαυση,
που εκ των υστέρων
συνειδητοποιείς
πόσο γρήγορα
σου
στερήθηκε

-β.τ

Υ.Γ: https://www.youtube.com/watch?v=Ci97rqyYGp8&t=0s&index=2&list=FLrrYexcA648-fBltUGuY9hg

(Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί)

πάνω κάτω στην πατησίων να σου λέω πως τα πόδια αυτά 

είναι πλασμένα για αποστάσεις πολλών χιλιομέτρων/
κι εσύ άπιστε να σκιαμαχείς και να με παρακαλάς 
να σου δείξω μονομιάς όλες μου τις ουλές για να τις αποτυπώσεις/ 
κι έπειτα να τις κάνεις νότες επειδή μπροστά σ' αυτό το θαύμα 
πρέπει να είμαστε ξεκούρδιστα όργανα κι ανίκανοι τενόροι/ 
για να μπορείς εσύ να συντηρείς και να μεγαλώνεις τις σκιές
και μαζί τους ν' αναλώνεσαι με ευλάβεια ιερή και ασυναγώνιστη/ 
για να μας υπενθυμίζεις μετά πως ο δρόμος αυτός δεν έχει 
ούτε αρχή ούτε τέλος και πως για να βρεθείς εκεί/ 
πρέπει να ανταλλάξεις με κάποιον γλυκόπικρα σάλια 
μετά από συζήτηση πολλών χιλιομέτρων χωρίς στάση ή τσιγάρο/
κι εγώ σου λέω πως η διαλεκτική σκέψη μου τρώει το είναι 
έχω δέκα χιλιάδες εκατό αντικρουόμενες απόψεις και σε κάθε 
κορύφωση καταλήγει να με χλευάζει το ίδιο μου το δημιούργημα/ 
επειδή είμαι διαστροφική και μου αρέσει να διαπράττω λάθη ασυγχώρητα
αποφασίζω να μην απατήσω με κανέναν το πλατωνικό μου/ 
εκτός αν διαβρωθούν πρώτοι αυτοί οι τοίχοι και καταφέρω κάποτε 
να σε δω με γυμνό μάτι χωρίς να πρέπει να λογοδοτήσω μετά/
και στην τελική μην αρρωσταίνεις έτσι τον εαυτό σου 
απλοί πεζοί σε μια τυχάρπαστη ρουτίνα σκιαμαχίας είμαστε όλοι/
σταμάτα να με δένεις και να με πετάς στην άσφαλτο/

στην τελική
δε σου ζητώ τσιγάρο, ούτε αναπτήρα/φωτιά σου ζήτησα

-β.τ

Χίος,30/7/2017

Ικαρία,21/7/2017

Βενετία,20/10/2017

Ομόνοια,23/1/2018

Πειραιάς,30/3/2018

Βουλιαγμένη,8/4/2018

Βικτώρια,24/4/2018

(μια σύντομη αυτοβιογραφική εικονική αφήγηση)

η γενιά των ανέραστων ανθρώπων, μου λες

κι εγώ κρατιέμαι για να μη σου φάω το λαρύγγι

σου λέω πως η φαντασίωση πηγάζει από πραγματικά

γεγονότα

κι εσύ μου απαντάς πως είμαι κομμάτι μια ζοφερής

δυστυχίας

ανήθικη - μέσα στο ήθος της εποχής

οι φάτσες γύρω μου, μου κλείνουν το μάτι

όλοι τους παραμιλάνε "ζωή είναι αυτή;"

κι εγκυμωνούν το τέρας που βρίσκεται στις οθόνες

το βυζαίνουν με ένστικτο μητρικό κι αγάπη σκυλίσια

κι επιστρέφουν συνέχεια εκεί από όπου μονίμως

αναχωρούν

ανέραστοι εραστές - ανεπανόρθωτα ηττημένοι

το "φαντασιώνομαι" σημαίνει αρνούμαι να ζω, μου λες

κι εγώ υποφέρω που ίσως τελικά να έχεις και δίκιο

σου λες πως "ζω" σημαίνει απλά υπάρχω

κι εσύ μου απαντάς πως είμαι ένας τραγικός πρόλογος

ιστορίας

κανένας όμως δε ρωτάει αν αυτό το πράγμα λέγεται 

ζωή

μόνιμα ανοίγουμε το λάκκο μας με τα ίδια μας τα χέρια

αποστασιοποιημένοι από κάθε είδους ευτυχισμένου

αισθήματος

ξεχάσαμε πως είναι να είσαι ο πρώτος άνθρωπος

που πατά στο φεγγάρι

το μόνο που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι πως να 

πάσχουμε αγιάτρευτα από επιλόχεια κατάθλιψη

-β.τ

Ωχ πόσο πονάω, 

μου λες απ’ την πτέρυγα των ετοιμοθάνατων και εγώ συγκρατούμαι.

Λες ότι θυμάσαι πως ήταν τότε 

που γελούσες, μιλούσες και έκανες έρωτα

χωρίς τους ορούς, τους γιατρούς και τα αίματα. 

Άνοιξε το παράθυρο, 

δεν πήγα πουθενά. Μια ζωή εδώ.

Και τώρα το μόνο που μου απομένει 

είναι αυτή η πανάκριβη μπόχα.

Η μονάκριβη μου αγάπη, 

η πουτάνα, η καριόλα, αυτή η πόλη 

που κοιμάται και νομίζει ότι σκίζει.

Τι να λέει;

Μας πονάει και μετά κλαίει.

Και θέλει χάδια και αγκαλιές.

Και Αθήνα μου, σ’αγαπάω να της λες.

(the boy)

να μην τους ακούς 
να κλείνεις τ' αυτιά σου και να φεύγεις 
χωρίς κλισέ εξηγήσεις και τα σχετικά
να φεύγεις ήρεμα και αποφασιστικά
σα να 'ναι αυτή η μόνη σωστή απόφαση 
σα να μην υπάρχει απολύτως καμία άλλη επιλογή 
να μην του ακούς
επειδή δε θέλουν να σκέφτονται κι επειδή φοβούνται 
να τους λες πως φεύγεις επειδή δε σκέφτονται
και πως επειδή σκέφτεσαι φοβάσαι περισσότερο από αυτούς
να τους βγάζεις έστω για λίγο έξω από αυτόν τον φριχτό κλοιό
να ανασαίνετε μαζί και να υπάρχετε αλλά εσύ μετά να φεύγεις
τίποτα δεν αξίζει να δώσεις με αντίτιμο αυτή τη φθορά
δεν πάω να πεθάνω καλύτερα

-β.τ

οι τύψεις που νιώθεις όταν πιάνεις το γατί από το σβέρκο για να το μαλώσεις, είναι ίδιες με αυτές που σου χτυπάνε την πόρτα στις 3 τα ξημερώματα, όταν προσπαθείς να ανακτηθείς μετά από ακόμα μια σχεδόν καθιερωμένη ζαλάδα. τα εύσημα αποδίδονται ξανά στην πραγματικότητα, σε αυτό το αλλόκοτο οικόπεδο πολέμου, που εκ πρώτης όψεως θυμίζει ναρκοπέδιο.αναρωτιέμαι πότε θα μάθω να κάνω σωστή χρήση των σημείων στίξης. αν θα γνωρίζω ποτέ στην εντέλεια που πρέπει να μπει το κάθε κόμμα και η κάθε άνω τελεία που περισσεύει. αν θα χρησιμοποιήσω ποτέ στη ζωή μου αυτά τα καταραμένα αποσιωπητικά, που μου κάθονται στο λαιμό κάθε φορά και με βαραίνουν. αν το γατί θα μάθει επιτέλους να συμπεριφέρεται και έτσι θ' αρχίσω κι εγώ να μπορώ να αφήνω τον καφέ μου άφοβα στο τραπεζάκι και να στρίβω τσιγάρο όποτε θέλω, χωρίς αυτό να τεντώνει τα αυτιά του και να επιτίθεται στα δάχτυλα μου. αν τα δάχτυλα αυτά θα μάθουν επιτέλους πως για να αγγίξεις έναν άνθρωπο, πρέπει πρώτα να τον αγαπάς. και για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να είσαι διατεθειμένος να εισβάλλεις σε κάθε χώρο που φαινομενικά μοιάζει με ναρκοπέδιο. επειδή οι μέρες περνούν και μένεις να χαζεύεις τα ρούχα που έχεις απλώσει στην απλώστρα και πολύ πιθανόν κι εκείνα να αναρωτιούνται πότε επιτέλους θα γίνεις άνθρωπος. επειδή μερικές φορές δεν έχω άλλη υπομονή, ούτε άλλες παρομοιώσεις, ούτε άλλα σημεία στίξης. επειδή έχω απείθαρχα δάχτυλα που δε με υπακούν όταν κάτι θέλω να αγγίξω. και επειδή αυτή η παραδοχή εμπεριέχει όλες τις νάρκες του κόσμου.
-β.τ

https://www.youtube.com/watch?v=CiVDzTT4CbE&list=FLrrYexcA648-fBltUGuY9hg&index=15

(γραφή είναι η αρχή των πάντων)
Κι εγώ, που τόσο καιρό ταυτίζομαι με ιδέες,
γίνομαι δέσμια μιας κατάστασης,
που μου είναι ορατή μόνο όταν με διαπερνά ένα κύμα αέναης γαλήνης/
Μοιράζομαι αβίαστα την πλευρά του εαυτού μου,
που μοιάζει πιο πολύ με εμένα
και που ξέρω πως καταβάθος δε μου ανήκει/
Ανοίγω τα φύλλα μου εκστατικά
και σημειώνω με λεπτομέρεια καθετί που θα με φέρει πιο κοντά
στο να υποφέρω τον αέρα που αναπνέω/
Προχωρώ και προσπαθώ να δίνω σάρκα στις κραυγές,
όνομα στους φόβους και ζωή στα σενάρια που δημιουργώ
αλλάζοντας σταθμούς και τρένα/
Ακούω τις σκέψεις μου να κάνουν κρότο
κι ύστερα αφήνω τους ήχους να πυροδοτούν αντιδράσεις,
να ενώνουν τελείες και να κερδίζουν έδαφος/
Εξαπατώ όσα φοβάμαι,
με το παράπονο που θέλει να φαίνεται δύναμη
κι είναι ικανό να παρασύρει ό, τι απειλήσει την έπαρση που το διακατέχει/

πάντως θα το δεις/
όλα θα φτιάξουν σε βάθος χρόνου/
η ρουτίνα θα πάψει να έχει αμφίεση αβάσταχτου τύραννου/
τα περισσότερα παράθυρά μας θα είναι ανοιχτά και η θέα απαράμιλλη/
θα με φορτίζεις με ελπίδα κάθε φορά που θα βλέπεις πως χάνω το νόημα/
θα σε φορτίζω με νόημα κάθε φορά που θα βλέπω πως χάνεις την ελπίδα/
και θα με φωνάζεις ξανά με το μικρό μου, πιο τρυφερά από ποτέ/
-β.τ

“There may be more beautiful times, but this one is ours.”

— Jean-Paul Sartre

κενά καθίσματα και αντίστροφες μετρήσεις
χέρια που ακουμπάνε άλλα χέρια
και συνειδήσεις που μπλέκονται 
με σκοπό να μη ξεμπλεχτούν ποτέ
τα χρονοδιαγράμματα που μένουν ατιμώρητα
οι κλήσεις στα κινητά, οι αναπάντητες και οι μη
τα μηνύματα που έρχονται και αυτά που πάνε
οι διαλέξεις και οι καθυστερήσεις των τρένων
οι πίνακες ζωγραφικής και οι μουτζούρες
σκάλες και μετά κι άλλες σκάλες
μάσκες χειρουργικές με λάστιχο
κάποιος που έρχεται και κάποιος που φεύγει
αυτός που θέλεις να έρθει κι αυτός που θέλεις να φύγει
η αϋπνία και τα κρύα βράδια 
η ζεστασιά και ενίοτε κάποιοι καλοί φίλοι
οι νότες που σκαλίζουν τη μνήμη σου
τα αρώματα που έχουν ποτίσει τα ρούχα σου
τα πόδια που ακουμπάνε άλλα πόδια
η αφή σε ενικό και η αφή στο σύνολό της
οι βροχερές οι μέρες και οι μη
οι γρατζουνιές στο δέρμα που μένουν για πάντα εκεί
τα καταραμένα ανείπωτα υστερόγραφα
οι λεκέδες του καφέ και τα πλυντήρια ρούχων
οι ταχυκαρδίες και τα λεφτά που χαλάς στα τσιγάρα
η μαύρη οθόνη που αναβοσβήνει μόνιμα
τα κλειδιά που μένουν πάνω στην κλειδαριά
οι παιδότοποι και τα γηροκομία
το κενό που περιγράφει με επιτυχία το ενδιάμεσο
τα παθολογικά καρδιογραφήματα και τα μη
τα κενά καθίσματα, τα χέρια, οι συνειδήσεις, τα μηνύματα
οι σκάλες, η αϋπνία, οι μουτζούρες, η ησυχία, οι βροχές
και τα βλέμματα

-β.τ

εσύ ήξερες πως όταν διάβαζα ποίηση στη θέα του αλφάβητου υπέφερα. μπορούσες να ξεχωρίσεις πότε πήγαινα αντίθετα στο χρόνο. αν ήμουν παγιδευμένη σε έναν εαυτό που δεν οριοθετήθηκε ποτέ - ή όχι. εσύ μπορούσες να διακρίνεις πότε ήμουν εγώ και πότε όχι. μέσα σε εκείνα τα σκοτεινά συναισθήματα κενότητας, μπορούσες να ξεχωρίσεις την παράλυση από επιλογή. ήσουν ικέτης πρόθυμος να τιμωρηθεί για αμαρτίες άνευ συγχώρεσης. αγάπη φυματική και λουλούδι που μαράθηκε πριν το προδώσω. ήξερες πως να με κάνεις να μη φοβάμαι αυτό το σκοτάδι. πως να με πιάνεις απ' το χέρι και να μου μαθαίνεις το περπάτημα από την αρχή. ήξερα κι εγώ κι είχα τρανά πειστήρια για το πως πάλευαν οι νευρώνες ν' αγαπήσουν. το γνώριζα πως καμιά φορά δεν είχε σημασία η σωστή - ή η λάθος σύνταξη, σχεδόν ποτέ δε σε πείραζε αν έγραφα τις λέξεις ανάποδα - ή όχι. εσύ είχες το μονοπώλιο στον έρωτα κι αυτό ήταν ένα συμπέρασμα οριστικό και αμετάκλητο. το έβλεπα όταν μου ακούμπαγες τον καφέ στο τραπέζι, πως οι πόρτες που ανοίγουμε καμιά φορά κλείνουν χωρίς κανέναν μέσα. επειδή με έδενες και μετά με έλυνες και μετά με έδενες ξανά, έμαθα πως να αποκρυπτογραφώ τις κινήσεις, πως να μετρώ τις ανάσες, πως να καταλαβαίνω τις παύσεις χωρίς να χρειάζεται κάθε φορά να μου κόβεται το αίμα. έμαθα πως στην τυραννία, το πάνω χέρι δεν το έχει αυτός που τυραννά, αλλά αυτός που τυραννιέται. κι εγώ τώρα πια αυτό το πάθος, ξέρω πως να το ληστεύω. 

ήταν ατελείωτες οι ώρες που απέφευγα να κάνω, ό, τι με βασάνιζε διαρκώς. τώρα που κοιτάζω προς τα πίσω, συνειδητοποιώ πως θα είχα αποφύγει έναν πόλεμο αν είχα αποφασίσει να ακολουθήσω πιστά το ρολόι του τοίχου μου. πως ίσως αυτή τη στιγμή δε θα έβλεπα κύματα να παλεύουν με κύματα. θα είχα στο βλέμμα μου την άνεση του νικητή και της ξεκούρασης. κι όχι αυτά τα βλέφαρα που δεν ξέρουν ποιον να κοιτάξουν και με ποιον τρόπο να τον δουν. ο τοίχος θα σταματούσε να κιτρινίζει και ο φίκος στο μπαλκόνι θα μάθαινε να ζει αρμονικά χωρίς να πίνει νερό. αν είχα μάθει να μετράω καλύτερα την ώρα, δε θα καθυστερούσα στα ραντεβού μου με τη φθορά του χρόνου. θα σταματούσα να είμαι επιεικής στην επανάληψη του ανορθόδοξου κι έτσι θα μπορούσα να μετατρέψω όλα μου τα λάθη σε κυβάκια ζάχαρης. μαζεύω μια μια τις ευχές από το πάτωμα και τις στοιβάζω στο μέρος του τοίχου που προορίζεται για το γραφείο. κάποτε θα το αγοράσω κι αυτό και θα φροντίσω να είναι γερό για να αντέχει και τα καλά και τις αναποδιές. για να λέω μετά πως εφόσον έτσι φτάσαμε μέχρι εδώ, πρέπει να αρκεστώ με αυτά που με τροφοδοτεί το μυαλό μου. κι εκείνο είναι ρυθμισμένο να αποφεύγει να κάνει, ό, τι με βασανίζει διαρκώς. αν δεν ίσχυε αυτό, ίσως αυτή τη στιγμή δε θα έβλεπα κύματα να παλεύουν με κύματα.
-β.τ