σ ή μ ε ρ α

(γραφή είναι η αρχή των πάντων)
Κι εγώ, που τόσο καιρό ταυτίζομαι με ιδέες,
γίνομαι δέσμια μιας κατάστασης,
που μου είναι ορατή μόνο όταν με διαπερνά ένα κύμα αέναης γαλήνης/
Μοιράζομαι αβίαστα την πλευρά του εαυτού μου,
που μοιάζει πιο πολύ με εμένα
και που ξέρω πως καταβάθος δε μου ανήκει/
Ανοίγω τα φύλλα μου εκστατικά
και σημειώνω με λεπτομέρεια καθετί που θα με φέρει πιο κοντά
στο να υποφέρω τον αέρα που αναπνέω/
Προχωρώ και προσπαθώ να δίνω σάρκα στις κραυγές,
όνομα στους φόβους και ζωή στα σενάρια που δημιουργώ
αλλάζοντας σταθμούς και τρένα/
Ακούω τις σκέψεις μου να κάνουν κρότο
κι ύστερα αφήνω τους ήχους να πυροδοτούν αντιδράσεις,
να ενώνουν τελείες και να κερδίζουν έδαφος/
Εξαπατώ όσα φοβάμαι,
με το παράπονο που θέλει να φαίνεται δύναμη
κι είναι ικανό να παρασύρει ό, τι απειλήσει την έπαρση που το διακατέχει/

πάντως θα το δεις/
όλα θα φτιάξουν σε βάθος χρόνου/
η ρουτίνα θα πάψει να έχει αμφίεση αβάσταχτου τύραννου/
τα περισσότερα παράθυρά μας θα είναι ανοιχτά και η θέα απαράμιλλη/
θα με φορτίζεις με ελπίδα κάθε φορά που θα βλέπεις πως χάνω το νόημα/
θα σε φορτίζω με νόημα κάθε φορά που θα βλέπω πως χάνεις την ελπίδα/
και θα με φωνάζεις ξανά με το μικρό μου, πιο τρυφερά από ποτέ/
-β.τ

“There may be more beautiful times, but this one is ours.”

— Jean-Paul Sartre