Μύρισε αίμα εκεί έξω.
Είναι στη φύση του ανθρώπου μάλλον να θέλει να πεθαίνει.
Όλους τελικά μας τραβάει το μαύρο χρώμα στη ζωή.
Και εμένα αυτές τις μέρες το μυαλό μου μοιάζει με τριών ημερών αμάζευτα σκουπίδια κάδων, σε γειτονιά μεγαλούπολης.
Ενοχικό σύνδρομο ανθρώπου που συμβιβάζεται, έχοντας πλήρη επίγνωση της ενέργειάς του αυτής.
Έχω σταματήσει να σκέφτομαι.
Δε με προβληματίζει τίποτα πια.
Δέχομαι ό,τι με ταίσεις και χωνεύω τα πάντα.
Δε θυμώνω, δεν εξοργίζομαι, δε χαμογελάω, δεν αναπνέω.
Γενοκτονία: ένα από τα αρχαιότερα μαζικά εγκλήματα που αποβλέπουν στη συστηματική, με βίαια ως επί το πλείστον μέσα, επιδιωκόμενη εξόντωση ολόκληρης φυλής ή τμήματος αυτής σε ορισμένο τόπο.
Οι άνθρωποι έχουμε μέσα μας τόσα μεγαλεία και δες που έχουμε καταλήξει.
Έχω γνωρίσει υπέροχους ανρθώπους στη ζωή μου και ειλικρινά στεναχωριέμαι που πρέπει να τα περάσουν όλα αυτά τώρα.
Αν και μετά από όσα δει και έχω ακούσει, μας αξίζουν τα χειρότερα.
Δεν ξέρω αν βρίσκομαι στην πραγματικότητα.
Ξερνάω πηχτό αίμα τα βράδια και το πρωί το βρίσκω στο μαξιλάρι.
Σκάει το δέρμα μου απ' όλα αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα.
Γιατί συνεχίζω να αναπαράγω μια ρουτίνα που κυριολεκτικά με αρρωσταίνει;
Γιατί έχει πεθάνει κάθε αντίδραση;
Πληγώνομαι τόσο, που φοβάμαι πως μια μέρα τελικά θα πνίγω στον ύπνο μου.
-β.τ
Είναι στη φύση του ανθρώπου μάλλον να θέλει να πεθαίνει.
Όλους τελικά μας τραβάει το μαύρο χρώμα στη ζωή.
Και εμένα αυτές τις μέρες το μυαλό μου μοιάζει με τριών ημερών αμάζευτα σκουπίδια κάδων, σε γειτονιά μεγαλούπολης.
Ενοχικό σύνδρομο ανθρώπου που συμβιβάζεται, έχοντας πλήρη επίγνωση της ενέργειάς του αυτής.
Έχω σταματήσει να σκέφτομαι.
Δε με προβληματίζει τίποτα πια.
Δέχομαι ό,τι με ταίσεις και χωνεύω τα πάντα.
Δε θυμώνω, δεν εξοργίζομαι, δε χαμογελάω, δεν αναπνέω.
Γενοκτονία: ένα από τα αρχαιότερα μαζικά εγκλήματα που αποβλέπουν στη συστηματική, με βίαια ως επί το πλείστον μέσα, επιδιωκόμενη εξόντωση ολόκληρης φυλής ή τμήματος αυτής σε ορισμένο τόπο.
Οι άνθρωποι έχουμε μέσα μας τόσα μεγαλεία και δες που έχουμε καταλήξει.
Έχω γνωρίσει υπέροχους ανρθώπους στη ζωή μου και ειλικρινά στεναχωριέμαι που πρέπει να τα περάσουν όλα αυτά τώρα.
Αν και μετά από όσα δει και έχω ακούσει, μας αξίζουν τα χειρότερα.
Δεν ξέρω αν βρίσκομαι στην πραγματικότητα.
Ξερνάω πηχτό αίμα τα βράδια και το πρωί το βρίσκω στο μαξιλάρι.
Σκάει το δέρμα μου απ' όλα αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα.
Γιατί συνεχίζω να αναπαράγω μια ρουτίνα που κυριολεκτικά με αρρωσταίνει;
Γιατί έχει πεθάνει κάθε αντίδραση;
Πληγώνομαι τόσο, που φοβάμαι πως μια μέρα τελικά θα πνίγω στον ύπνο μου.
-β.τ