Αρχίζω πάλι να μπερδεύω τις λέξεις μεταξύ τους. Το ένα λάθος ακολουθεί το άλλο και οι θεωρίες μου απέχουν μίλια από την πραγματικότητα. Πασχίζω να βρω κάτι ενδιαφέρον για να κρατηθώ σε εγρήγορση και να μη χαραμίζομαι, παγιδευμένη μέσα σε μια ρουτίνα. Μάταια όμως. Δεν ήταν πάντα έτσι. Μάλιστα, κάποτε ήταν τόσο διαφορετικά, που καμία ομοιότητα δε βρίσκω μεταξύ του χθες και του σήμερα. Δεν προσπαθώ να κυνηγήσω το όνειρο, γιατί αυτό δε θα ‘χε νόημα. Η καταστροφή θα ήταν χαοτική. Δεν κάνει καλό να πολεμάς τον εαυτό σου. Έτσι μου είπαν, μα εγώ δεν πολεμάω κανέναν. Αν πάντως ήταν να πολεμήσω, δε θα ήμουν με το μέρος της πραγματικότητας. Κρυώνω εκεί έξω, θα μου ήταν αδύνατο να συμμαχήσω μαζί τους. Δεν έχω τα απαραίτητα εφόδια, θα έχανα στην πρώτη μετωπική σύγκρουση. Κατά τ’ άλλα, οι μέρες περνάνε γρήγορα και ο καιρός είναι πιο κυκλοθυμικός και απ’ την ψυχολογία μου. Αντέχω. Έτσι κι αλλιώς όλα έχουν γίνει μια συνήθεια.
Κι όλο λέω πως δεν πονάω, πως έχει κλείσει η πληγή.