''Ανώφελο. Μόνο αυτός υπήρχε. Κανένα νόημα. Μόνο αυτός. Και να τον σκέφτομαι κάθε δέκα δευτερόλεπτα, θα ΄θελα να σουν εδώ. Τι θα έλεγες. Ποιους θα πείραζες. Πώς θα τους ξεσήκωνες. Θα γελούσα. Επιτέλους θα γελούσα. Μπορεί και να έκλαιγα μετά.
Τι σημασία έχει; Γεννημένος για το καλύτερο. Άρα και για το χειρότερο. Μόνο αυτός. Κοινωνικός και αποσυνάγωγος. Την ίδια ώρα. Την ίδια μέρα. Το λάγνο ψέμα του και η πιο σκληρή αλήθεια του. Το ίδιο βράδυ. Τον αγαπώ.
Κόσμος χαοτικός, ασυνάρτητος. Σκότη και άβυσσος. Κοντά δύο χρόνια. Μόνο αυτός. Λεπτός, κορδόνια λυμένα. Ώμοι σκυφτοί, πού και πού το θυμόταν, την έστρωνε την πλάτη του.
Τον ερωτεύομαι. Τον στέφω. Τον εξοργίζω. Με εξοργίζει. Τον θέλω. Δεν τον θέλω. Δεν τον μπορώ. Ακραία, απόλυτη βία ο έρωτας. Πληθύνων πληθύνω τας λύπας σου. Έρωτας είναι, φίλη, τι νόμιζες; Και από κείνη τη νύχτα.Σκότη και άβυσσος .Μόνο αυτός υπάρχει.Εγώ, φίλη, αυτό ήταν. Να φύγω, να χαθώ.
Προσπάθεια για πρόβα ζωής. Μακριά του. Φιλότιμη προσπάθεια. Επί ματαίω προσπάθεια. Χωρίς αυτόν, πρόβα βυθού, θα προσπαθήσω κι άλλο. Τον αγαπώ. Διακοπές και πάω. Φυσιολογική ζωή και τη φλερτάρω. Σαν βουτιά σε φεγγίτη ουρανοξύστη. Ούτε με σένα ούτε χωρίς εσένα. Πρωί και θάβω τη χθεσινή μου θεωρία. Δεν με ενδιαφέρει η τρέχουσα ζωή. Θέλω το χάος του. Αλλά ούτε με αυτόν ούτε χωρίς αυτόν. Πάω στοίχημα. Αυτός διακοπές, ακόμα και έτσι - και πάλι θα περνούσε καλά. Και χωρίς εμένα. Κι ας λέει, Να κάνω μια προσπάθεια να του μοιάσω. Να περνάω καλά.Άκυρο. Ψεύτρα. Κανείς. Μόνο αυτός. Που ούτε με αυτόν ούτε χωρίς αυτόν.
Δεν γίνεται. Έφτασαν δύο χρόνια. Ανάθεμα την ώρα που τον γνώρισα. Για να μου θρυμματίσει τη ζωή. Κοίτα τώρα τί μου κάνει.Πότε θα τον ξεχάσω; Ποτέ.Πόσες φορές προσπάθησα; Να φύγω μακριά του. Να μην μπλέξω. Δυσκολεμένη κατάσταση, έκρυθμη κατάσταση. Δεν είδε τίποτα. Τίποτα από τις νύχτες μου μακριά του. Και τι είναι να δαγκώνεις τα χείλη σου; Μέχρι να τρέξουν αίμα. Δεν ξέρει τίποτα. Πόσος πόνος. Πόσες άγρυπνες νύχτες. Πόση αποδοκιμασία ο περίγυρος. Γιατί πήγα και τον ερωτεύτηκα. Αυτήν τη φορά δεν ήταν φόβος. Δεν ήταν απομίμηση αισθήματος. Δεν ήταν αφορμή να διαδηλώσω ευτυχίες ανύπαρκτες. Ήταν μόνο πόνος και άσκηση. Γιατί ήταν μόνο έρωτας. Πού είναι απόψε; Γιατί αργεί να τηλεφωνήσει;Πόσο πνιγόμουν εκείνο το βράδυ. Από ασάφεια.
Δεν κατάλαβε ποτέ του τίποτα. Έτοιμος να τα χάψει όλα. Την ψυχραιμία μου ιδίως. Εγώ, ξένο κόσμο σπίτι. Δεν κατάλαβε. Αυτό έψαχνα και χωρίς αυτόν βαριόμουν. Και χωρίς αυτόν, έξω με περίμενε ο δρόμος. Ζήλια εγώ. Ακυρωμένη από ασάφεια και τον έψαχνα. Τί ήμουν γι' αυτόν; Γιατί μου άργησε τα χατίρια μου και τώρα έρχεται και μου λέει; Αφού τα ζήτησα στην ώρα τους. Για να αποκλείσω το δρόμο. Όπως υποψιάστηκε. Και άξεστα το είπε. Δεν του τα ζήτησα;Το ούτε με σένα ούτε χωρίς εσένα μου.Άκου, φίλη, δύσκολα χωρίς αυτόν. Αλλά ούτε με αυτόν. Τον διεκδίκησα όσο κανέναν. Μου τα άργησε τα χατίρια μου. Πολύ.
Άκου, φίλη, εγώ χωρίς αυτόν πεθαίνω, πνίγομαι. Και δεν με νοιάζει τίποτα. Δεκάρα δε δίνω. Μην εκτεθώ στα μάτια σου. Να εκτεθώ. Γι' αυτό και τόσο ανοιχτά. Δεν θα τον ξαναδώ ποτέ.Κάποιος άλλος. Που δεν θα τον αγαπώ. Που θα μπορώ να κάτσω μαζί του δέκα χρόνια. Γιατί έτσι γίνεται όταν δεν αγαπάς. Μπορείς και μένεις. Αυτό είναι όλο. Σημασία έχει να είσαι ήρεμη. Ψέματα. Σημασία έχει να αγαπάς. Δεν ξέρω. Μπερδεύτηκα. Φθινόπωρο σε λίγο, φίλη. Εξαγνιστική βροχή, σώμα που πάλι θα άπτεται. Με ό, τι το ανατριχιάζει. Και ένα βράδυ θα κρυφτώ μόνη μου στο κρεβάτι, θα είμαι ήρεμη σαν πεθαμένη. Τότε θα ανοίξω τα κλειστά του γράμματα. Αδύνατον ακόμα. Η παιδική του φωτογραφία στο κομοδίνο μου. Θα τη γυρίσω για λίγο ανάποδα. Να μη με δει να κλαίω. Ηλίθιε. Σε αγαπώ...''
-Ξάπλωσε στο κρεβάτι μου, αγκάλιασε τους ώμους της. Κι αυτό είναι το αγκάλιασμα εκείνης που δεν έχει αυτόν, δεν έχει κανέναν...
υπογράφει η Μαλβίνα
