Η Μαργαρίτα της ερημιάς

Όχι απόψε. Ποτέ απόψε. Δεν είμαι διαθέσιμη, λυπάμαι. Τα χρόνια, βλέπετε… ή καλύτερα, ο χρόνος: συντελεσμένος μέλλοντας. Δεν υπάρχει τίποτα. Καμία προσδοκία. Πόσο πιο μέσα να καώ; Πόσους να κάψω; Αν και μ’ αρέσει ακόμα να πηγαίνω περιμένοντας. Είναι βράδια που καταφέρνω μέχρι και να χορέψω – το πιστεύετε; (παύση) Μα όχι απόψε, όχι. Κάθε απόψε με γυρίζει πάνω του. Ναι, το ξέρω πως το ξέρετε. Όλοι το ξέρουν. Εγώ και κείνος… τέλος πάντων, αρχαιότητες. Είναι άσκοπο κανείς να επιστρέφει. Χιλιάδες φύλλα κι ούτε μια γαρδένια – καμέλια, έχετε δίκιο, τις μπερδεύω… (παύση) Μαζί σας; Στην άκρη της πόλης; Είναι μεγάλη αυτή η πόλη, θα κουραστούμε. Δεν πρέπει να κουράζομαι, ξέρετε… Εσείς στα χέρια; Εμένα; Τόσο πολύ με θέλετε; Γιατί; Θέλω να πω, γιατί εμένα; Τόσο πολύ σας διασκεδάζει ο ρόγχος μου; (παύση) Όχι, όχι απόψε. Ποτέ απόψε. Κρατήστε πάντως το τηλέφωνό μου. Και το δωμάτιο που μου λέτε… αλήθεια, βλέπει θάλασσα; Με την ώρα; Θάλασσα με την ώρα γίνεται; Ας είναι. Κάτι παραπάνω θα ξέρετε εσείς, κρατήστε το. Και μην αμελήσετε ν’ ανάβετε το ηλιοβασίλεμα στην ώρα του. Μπορεί μια νύχτα να χαράξει αλλιώς και να έρθω να σας βρω. Στην καρδιά.
Η Μαργαρίτα Γκωτιέ ταξιδεύει απόψε/Άκης Δήμου