18/6

Είναι που απομακρύνεσαι όλο και πιο πολύ από αυτούς που σε περιβάλλουν. Είναι που νιώθεις την σκληρή πλευρά του εαυτού σου να σε κυριεύει και να μη μπορεί να σε αφήσει, παρά μόνο όταν είσαι μόνος σου στο δωμάτιό σου, ζυγίζοντας τα λόγια σου και τις πράξεις σου. Ζυγίζοντας τα λάθη σου. Και τότε είναι που συνειδητοποιείς πως τα παιχνίδια έχουν τελειώσει. Πως φέρεσαι άδικα και παράλογα και πως η συμπεριφορά σου στεναχωρεί περισσότερο εσένα τον ίδιο. Μάταια προσπαθείς να αλλάξεις. Το οχυρό που σε περιβάλλει είναι πιο δυνατό από τον εαυτό σου. Μα καλά πότε πρόλαβε να ξεπεράσει τις δυνάμεις σου; Και έτσι μετανιώνεις την κάθε σου κίνηση. Σε πιάνουν τα κλάματα όταν σκέφτεσαι πως το άτομο που είσαι απέχει μίλια από το άτομο που θα ‘θελες να ήσουν. Σε πιάνουν τα κλάματα όταν με αηδία αντικρίζεις το είδωλό σου στον καθρέφτη. Την επόμενη μέρα πάλι τα ίδια. Πληγώνεις όσους σε αγαπούν περισσότερο απ’ τον καθένα. Τους πονάς και το καταλαβαίνεις. Ψάχνεις να βρεις το δίκιο σου εκεί που δεν υπάρχει. Τα λόγια σου εκσφενδονίζονται σα σφαίρες και τρυπάνε τα πιο λεπτά συναισθήματα. Και συ το ξέρεις πως εκείνη την ώρα κάποιον πονάς. Αλλά δεν μπορείς να σταματήσεις. Σαν να μπαίνει κάποιος δαίμονας μέσα σου και να ελέγχει τα λόγια σου και τη σκέψη σου. Σαν να σου έχει απαγορευτεί η έκφραση οποιουδήποτε συναισθήματος, είτε καλού, είτε κακού.
Η ανάγκη σου να πιστέψουν σε σένα σε καθιστά αδύναμο και έτσι κάθε προσπάθειά σου να αποφύγεις έναν καυγά, είναι ανώφελη και ανούσια.  Και έτσι πέφτεις όλο και πιο κάτω. Ένα κουβάρι τα γαμημένα τα συναισθήματα και οι σκέψεις σου πιο σκοτεινές από ποτέ.

Δεν μπορώ να ζητήσω συγγνώμη. Είμαι εγωίστρια και το σ’ αγαπώ δεν το ξεστομίζω εύκολα. Δεν ξέρω τι με πιάνει ώρες ώρες, αλλά να ξέρεις πως αυτά που σου λέω και σε πληγώνουν, εμένα με πληγώνουν στον διπλάσιο βαθμό. Πως πια δεν ξέρω ποια είμαι και πως δυσκολεύομαι να εστιάσω στο τι πραγματικά νιώθω και στο τι θέλω να νιώθω. Απλά δεν μπορώ να σε κοιτάξω στα μάτια και να παραδεχτώ την αλήθεια. Είμαι ανίκανη να κάνω ακόμα κι αυτό. Πως δεν μπορώ να συνεχίσω άμα γνωρίζω πως, εσύ από όλους τους άλλους, δεν πιστεύεις σε μένα και πως θεωρείς τις κινήσεις μου λάθος. Μάθε απλά πως ούτε και εγώ πιστεύω σε μένα και όλον αυτόν τον καιρό που έχω συνωμοτήσει εναντίον μου μαζί σου, εισχωρώ όλο και πιο βαθιά στο πιο σκοτεινό μέρος της ύπαρξής μου. Από εκεί πηγάζουν όλες μου οι σκόρπιες λέξεις και πράξεις που μπορεί να σε πληγώνουν κατά καιρούς. Δεν ξέρω που πάω. Συγγνώμη που δεν είμαι αυτό που θέλεις.