«Ένας έκπτωτος άγγελος ήταν. Ένας ρουφιάνος του Θεού. Ερχόταν από τον παράδεισο και πήγαινε καρφί στην κόλαση. Τα υπόλοιπα περίσσευαν. Ύστερα από δύο μήνες, εξαφανίστηκε."Περίμενέ με", θα της είπε. "Θα γυρίσω". Έτσι λένε συνήθως οι έκπτωτοι άγγελοι. Οι ρουφιάνοι του Θεού. Και χάνονται...»
«Εκείνη ό, τι νιώθεi, ό, τι σκέφτεται, ό, τι συναντά, το τακτοποιεί προσεκτικά σε προσθήκες μέσα στην ψυχή της και το φυλάει ως κόρην οφθαλμού. Ακόμα κι αν δεν είναι το καλύτερο. Ακόμα κι αν δεν το αγαπά. Εγώ ό, τι νιώθω, ό, τι σκέφτομαι, ό, τι συναντώ, το ζουλάω άθελά μου, το γρατζουνάω, το σφίγγω περισσότερο απ’ ό, τι χρειάζεται, περισσότερο απ’ ό, τι πρέπει. Καμιά φορά, και χωρίς να το επιθυμώ, το εγκαταλείπω, ή το πετάω.
Ακόμα κι αν είναι το καλύτερο.
Ακόμα κι αν το αγαπάω.»
«Σύνελθε. Μην ασχολείσαι τόσο με τους άλλους. Απλώς να προσπερνάς δίπλα τους, προσεκτικά.»
«Είχε δίκιο η Απολλωνία. Στην αγκαλιά μου, μια ζωή, κούρνιασαν κι αναπαύτηκαν όλα τ’ αταίριαστα του κόσμου. Ήπιαν νερό τα ροζ ελάφια στις πράσινες λίμνες μου και φύτρωσαν πλήθη μαύρα κρίνα στους γαλάζιους λόφους μου. Ωραία ήταν, δε λέω… Αν έβγαινε τώρα κι ένας ήλιος στο χρώμα της πασχαλιάς, να λιάσω λίγο τα σημάδια της ψυχής μου, θα ήταν ακόμη ωραιότερα.»
«Ήταν που μέσα στην ψυχή της κουβαλούσε τις στάχτες από ένα καμένο ήλιο».
«Την έφαγα τη σουγιαδά, αλλά μυαλό δεν έβαλα. Ποτέ δεν πέρασα από κόσκινο τις φιλίες μου. ’’Περάστε κόσμε!’’ Μια ζωή».
«Σίγουρα δεν είχε ούτε τη διάθεση, ούτε τη γνώση ν’ ασχοληθεί με στραβοπατημένες ψυχές».
«Όσο για μένα, άφησα τη ρημάδα την ψυχή μου να σέρνεται γυφτάκι στα φανάρια της κάθε υπόσχεσης και να ζητιανεύει.
.....
Σ’ όλη μου τη ζωή, υποτίθεται ότι έψαχνα για ασφάλεια. Κάπου ν’ ακουμπήσω. Κάπου να νιώσω προστασία. Ψεύδος! Ψεύδος πλανερό. Η αλήθεια είναι πως με παρέσερνε ένα άγριο κύμα. Μια μανία αυτοκαταστροφής. Ακόμα κι αυτή η ψευδεπίγραφη ανάγκη της ασφάλειας παγίδα ήταν, για αυτοκαταστροφή. Για συντριβή. Ήθελα να οδηγήσω την ψυχή μου στο λαγούμι της ασφάλειας, για να την ξεκοκαλίσω με την ησυχία μου. Αυτό ήταν».
«Κανείς δεν είναι τόσο κακός όσο δείχνει. Ούτε τόσο καλός όσο παρουσιάζεται. Ιδίως, τόσο καλός… Τέλος πάντων».
Αλκυόνη Παπαδάκη
«Εκείνη ό, τι νιώθεi, ό, τι σκέφτεται, ό, τι συναντά, το τακτοποιεί προσεκτικά σε προσθήκες μέσα στην ψυχή της και το φυλάει ως κόρην οφθαλμού. Ακόμα κι αν δεν είναι το καλύτερο. Ακόμα κι αν δεν το αγαπά. Εγώ ό, τι νιώθω, ό, τι σκέφτομαι, ό, τι συναντώ, το ζουλάω άθελά μου, το γρατζουνάω, το σφίγγω περισσότερο απ’ ό, τι χρειάζεται, περισσότερο απ’ ό, τι πρέπει. Καμιά φορά, και χωρίς να το επιθυμώ, το εγκαταλείπω, ή το πετάω.
Ακόμα κι αν είναι το καλύτερο.
Ακόμα κι αν το αγαπάω.»
«Σύνελθε. Μην ασχολείσαι τόσο με τους άλλους. Απλώς να προσπερνάς δίπλα τους, προσεκτικά.»
«Είχε δίκιο η Απολλωνία. Στην αγκαλιά μου, μια ζωή, κούρνιασαν κι αναπαύτηκαν όλα τ’ αταίριαστα του κόσμου. Ήπιαν νερό τα ροζ ελάφια στις πράσινες λίμνες μου και φύτρωσαν πλήθη μαύρα κρίνα στους γαλάζιους λόφους μου. Ωραία ήταν, δε λέω… Αν έβγαινε τώρα κι ένας ήλιος στο χρώμα της πασχαλιάς, να λιάσω λίγο τα σημάδια της ψυχής μου, θα ήταν ακόμη ωραιότερα.»
«Ήταν που μέσα στην ψυχή της κουβαλούσε τις στάχτες από ένα καμένο ήλιο».
«Την έφαγα τη σουγιαδά, αλλά μυαλό δεν έβαλα. Ποτέ δεν πέρασα από κόσκινο τις φιλίες μου. ’’Περάστε κόσμε!’’ Μια ζωή».
«Σίγουρα δεν είχε ούτε τη διάθεση, ούτε τη γνώση ν’ ασχοληθεί με στραβοπατημένες ψυχές».
«Όσο για μένα, άφησα τη ρημάδα την ψυχή μου να σέρνεται γυφτάκι στα φανάρια της κάθε υπόσχεσης και να ζητιανεύει.
.....
Σ’ όλη μου τη ζωή, υποτίθεται ότι έψαχνα για ασφάλεια. Κάπου ν’ ακουμπήσω. Κάπου να νιώσω προστασία. Ψεύδος! Ψεύδος πλανερό. Η αλήθεια είναι πως με παρέσερνε ένα άγριο κύμα. Μια μανία αυτοκαταστροφής. Ακόμα κι αυτή η ψευδεπίγραφη ανάγκη της ασφάλειας παγίδα ήταν, για αυτοκαταστροφή. Για συντριβή. Ήθελα να οδηγήσω την ψυχή μου στο λαγούμι της ασφάλειας, για να την ξεκοκαλίσω με την ησυχία μου. Αυτό ήταν».
«Κανείς δεν είναι τόσο κακός όσο δείχνει. Ούτε τόσο καλός όσο παρουσιάζεται. Ιδίως, τόσο καλός… Τέλος πάντων».
Αλκυόνη Παπαδάκη
0 σχολίασαν:
Δημοσίευση σχολίου