Οι νύχτες μου δακρύζουν και σε ζητάνε επίμονα πίσω, δε μπορώ να σκεφτώ λογικά
Σπαρταράω σαν το ψάρι έξω απ’ το νερό, δεν μπορώ να συνεχίσω με άλλο ένα χωρίς
Κακόκεφη μετακινούμαι από κτίριο σε κτίριο, απουσιάζοντας από το σώμα μου, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στο στόχο
Σαν σκιά μουτζουρωμένη και τσαλακωμένη, αποκομμένη από τον ιδιοκτήτη της, δε μπορώ να κοπιάρω τις κινήσεις της φυγής σου
Αδυνατώ να πλάσω την ιστορία και να φτιάξω το σενάριό της στο μυαλό μου, δε μπορώ να βάλω τη καρδιά να δουλέψει
Απομακρύνθηκε και τώρα κάνει τα δικά της, δεν μπορεί να γυρίσει πίσω
Είναι και ο καιρός που μου τα χαλάει, δε μπορούν να μου εγγυηθούν πως αύριο και μεθαύριο θα έχει ήλιο
Και είσαι και εσύ που μου στέλνεις μπερδεμένα μηνύματα, δε μπορείς να σταθεροποιηθείς και να διαλέξεις τι θέλεις
Εγώ όμως κουράστηκα και το έχω ξαναπεί και δε ξέρω γιατί το ξαναλέω αλλά, δε μπορώ άλλο πια αυτή τη κατάσταση
Θέλω να εκσφενδονιστεί ο χρόνος και αύριο που θα ξυπνήσω να μη σ’ αγαπάω πια, δε μπορώ όμως να κρέμομαι από τα χείλη των αιώνων
Η άνοιξη είναι και εκείνη κακόκεφη και εγώ, δε μπορώ ο άνεμος να φυσάει τα μαλλιά μου
Γιατί μπάζει το μυαλό αέρα και ανακατεύει τις εικόνες σου κάνοντάς τες πιο ζωντανές και εγώ, δε μπορώ να σε θυμάμαι τόσο έντονα γιατί πονάω
Αλλά εσύ και όλοι όσοι με φωνάζουν με το όνομά μου, δε μπορείτε να με ταξινομήσετε στους σωστούς φακέλους
Και έτσι τα κομμάτια μου πάντα χάνονται και εσείς γκρινιάζετε πως εγώ φταίω, αποκλειστικά και μόνο εγώ, δεν μπορείτε όμως να διακρίνεται το λάθος σας αλλά ούτε και να το παραδεχτείτε
Τέλος πάντων εγώ αφού περισσεύω, φεύγω , δε μπορούν τα όνειρα μου να υποστούν περαιτέρω εκποίηση