Είναι επικίνδυνη- Όταν ο θεός χαλάει τον κόσμο, χαλάζια και κατακλυσμός, βγαίνει ξεκάλτσωτη στους δρόμους, σφυρίζει τους άντρες, πετάει πέτρες στα περιπολικά, την αράζει πάνω σα σκίουρος στα δέντρα κι ανάβει τσιγάρο από τις αστραπές. Τελευταία φορά επεσυμάνθη κατά την ίδιαν ημερομηνίαν, χρονολογίαν και ώραν εις τρία διαφορετικά μέρη- κατά εξακριβωμένας πληροφορίας η ανατίναξις γέφυρας στο Μανχάταν,...

Θυμάμαι τα βράδια που μερικές φορές, αφού με άφηνε να ενωθώ μαζί της και να εισβάλλω μέσα της, όταν τελειώναμε και έβρισκε την αναπνοή της, με έσφιγγε με τα πόδια της τραβώντας με πάλι πάνω της. Ύστερα με τρεμάμενη και παρακλητική φωνή μου έλεγε "Μείνε". Και έμενα. Έμενα μέσα της, έμενα δίπλα της, έμενα γύρω της, έμενα παντού. Κι όταν τελικά ένα απ' τα τελευταία βράδια άκουσα αυτό το "Φύγε", κατάλαβα πως είχε έρθει η δική...

Απ'το ποίημα του Αζίζ Νεσίν - Σώπα μη μιλάς ( Απαγγέλει η Μαριέτα Ριάλδη ) Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή κόψ' τη φωνή σου σώπασε κι επιτέλους, αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή ειναι χρυσός. Τα πρώτα λόγια, οι πρώτες λέξεις που άκουσα από παιδί έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε: "σώπα". Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή, και μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!" Με φιλούσε...

"Θανάσιμη μοναξιά" Στον πάγκο του μπαρ μπορείς ν' αστειευτείς μ' οποιονδήποτε, να τσουγκρίσεις το ποτήρι σου μ' όποιον θέλεις. Μα ο Άγγελος αναγγέλλει τον ερχομό του -μείνε μονάχος να τον υποδεχτείς. Και Άγγελος μας είναι η νύχτα που πέφτει στην εκθαμβωτική πίστα. Ακόμα κι αν η δική σου μοναξιά είναι πλημμυρισμένη στο φως, ενώ σκοτάδι τα χιλιάδες μάτια που σε κρίνουν, που φοβούνται και προσδοκούν την πτώση σου. Θα χορέψεις...

με ξενίζει το ενδιαφέρον σου δε θα το οικειοποιηθώ ποτέ θα ζω πάντα μια ζωή καχύποπτη ερωτευμένη με τα πάθη των άλλων τρελαμένη με τα λάθη τα δικά τους θα μετράω αποτσίγαρα και σφάλματα θα προσθέτω στο αποτέλεσμα μελανιές, σωματικές και μη τα βράδια θα κλείνομαι σε σπίτια χωρίς φώτα θα κάνω θυσίες σε βωμούς θεών στους οποίους δεν πίστεψα ποτέ τα ρολόγια θα χτυπάνε περίεργα τα πρωινά κι εγώ θα ξέρω...

Να σε έχω δίπλα μου και να μου λες ότι δεν χρειάζομαι κανέναν να με σώσει. Να αλλάζω πρόσωπα κάθε τρία δευτερόλεπτα και να προσπαθώ να καταλάβω πιο απ' όλα σε σκαλώνει πιο πολύ για να το υιοθετήσω για πάντα. Με φοβίζει ο τρόπος που αποφασίζω να δράσω, με φοβίζει ο τρόπος που μερικές φορές αποφασίζω να πατήσω τον αυθορμητισμό μου για να πουλήσω αρέσκεια σε ξένα σώματα. Μου τη σπάει που το κάνω αυτό,...

-Είσαι καλά;  -Για δε μιλάς; Γιατί δε λες αυτά που σκέφτεσαι, αυτά που θες να πεις; Για δε μ' αφήνεις ήσυχη; Χωρίσαμε, δε χωρίσαμε; Άσε με ήσυχη λοιπόν. Εξαφανίσου, για δεν εξαφανίζεσαι; Τι με κοιτάς έτσι; Με νομίζεις νευρωτική, ε; Υστερικιά. Εσύ υπάρχεις γιατί βαριέσαι να πεθάνεις. Μου 'χεις φορτώσει τον τρόπο που μιλάς, τον τρόπο που σκέφτεσαι, τις ανασφάλειές σου, τα βιώματά σου, τη μυθολογία...

“my sadness is not a cut for you to bandage and it is not a bruise for you to kiss i am not waiting for you to save me i am hoping you will love me while i rescue myself” Τα πάνω, κάτω. Στιγμές που ένα ποτήρι κόκκινο κρασί είναι αναμφισβήτητα η καλύτερη παρέα. Μια κουβέρτα, ένα τραγούδι και οι παρηγοριές που μόνο ο εαυτός σου μπορεί να σου δώσει. Ζητάς ένα χάδι παραπάνω, μια ματιά ζεστή...

Γαμημένο κενό. Γίνε αγκάθι και μείνε μέσα μου. Γίνε πληγή ανοιχτή πάνω στο κορμί μου, πληγή ανυπόταχτη που δεν γιατρεύεται ποτέ. Γίνε ολοφάνερη ουλή πάνω στο στήθος μου και μείνε εκεί για πάντα. Γίνε ρινική αιμορραγία και γέμισε τη μπανιέρα μου με κατακόκκινο αίμα. Γίνε πυρετός και κάνε με να τρέμω και να καταριέμαι. Γίνε κρίση πανικού και μη φύγεις από μέσα μου ποτέ. Γίνε ανίατη νόσος που οδηγεί στο θάνατο. Γίνε σχιζοφρενικό...

Έχω ένα μόνιμο επισκέπτη στα όνειρά μου όταν πελαγώνω, μου διώχνει κάθε βραχνά μου σε κάθε βάστηγμα και κάθε αναδρομιά μου θεός ξεσπίτωτος φαντάζει μπροστά μου, χαρά μου. Όταν μ' αγγίζεις γίνονται όλα μπορετά όταν γελάς, χάνονται όλα τα βαρετά Πόσο γουστάρω στα παλιά όταν με γυρίζεις «Να τραγουδάς ζεβζεκη μου, να σιχιτιρίζεις». Μου παίρνεις τον καημό και το μαράζι κ όλος ο κόσμος για λίγο...

ό, τι και να γίνει μικρέ, πάντα θα προσέχω τα νώτα σου. μη φοβάσαι τίποτα. εγώ είμαι εδώ...

Ανένταχτη από κούνια. Μεγάλωσε χωρίς να της λείπει τίποτα και τώρα της φαίνεται παράξενο που πρέπει να συμβιβαστεί στο λίγο. Όσο κι αν πονάει, δε θα στο δείξει ποτέ. Όσο κι αν αγαπάει, δύσκολα το βγάζει προς τα έξω. Φοβάται το σκοτάδι κι ας το αρνείται στον εαυτό της. Φοβάται ακόμα και τη σκιά της, κι ας το παίζει μαγκάκι και σκληρή. Δε μπορεί να ξεφύγει, κι όλο ξεφεύγει. Χρησιμοποιεί πολύ συχνά τη λέξη «γαμώτο» και γενικά...

(τα αποσπάσματα που ακούγονται στο άλμπουμ "Μηχανές" από τους Στίχοιμα. δε μπορούσα να μην τους δώσω την προσοχή που τους αξίζει, πόσο μάλλον να μην τα ποστάρω εδώ. το παιδάκι που τα αφηγείται σε κάθε κομμάτι, τους δίνει μια πανέμορφη και απόκοσμη χροιά. όποιος ενδιαφέρεται να τα ακούσει: εδώ. ) Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 1. Το παγωμένο σύρμα μου κόβει τα δάχτυλα και ο κάλυκας αιωρείται ανάμεσα στη στιγμή και την αιωνιότητα....

Για ένα βράδυ, δύο βράδια, μέχρι εκεί. Το εβδομήντα τοις εκατό του "είναι" σου παραμένει ακόμα άγνωστο και απρόσιτο. Για ένα χάδι, δύο χάδια, μέχρι εκεί. Δεν ξέρω αν αυτό που νιώθω είναι η ανάγκη να σε αγαπήσω ή να αγαπήσω εμένα. Σε πλησιάζω και νιώθω το ψύχος σου σε όλη μου την ύπαρξη. Σαν να κατεβαίνω άοπλη σε πόλεμο, έχοντας σίγουρη την ήττα. Για ένα σημάδι, δύο σημάδια, μέχρι εκεί. Τώρα βρίσκομαι ανάμεσα σε δύο κόσμους,...

Έχω μια μέρα δροσερήμες στην καρδιά μου τη θλιμμένη, μες στην καρδιά μου την καημένη, έχω μια μέρα δροσερή.Που με πετάς και με χαλάςκαι σαν κλειδί με τυραννάςείμαι εδώ, τόσα χρόνια εδώβαρέθηκα να απολογούμαι για αυτό που ζωκαι μια λύπη, κάτι μου λείπει δε σε μπορώ.Μη μου γελάς, μη μου λεςότι αυτά που θες είναι μεγάλακι αυτά που νιώθω εγώ είναι μικρά.Μη μου λες χωρίς φτερά πως θα πετάξεις, πως...

Εκείνος εναντίον του εαυτού του. Εκείνος ενάντια στον κόσμο. Δύσκολα διακρίνεις τη θλίψη στα μάτια του. Η όλη του εμφάνιση αποπνέει μια άγρια γοητεία που τον καθιστά απροσέγγιστο στα μάτια των άλλων. Σαν να τον βλέπω τώρα μπροστά μου. Βρίσκεται ανάμεσα σε κόσμο, αλλά δε βγάζει μιλιά. Απλά ακούει και μερικές φορές δεν ακούει τίποτα. Μάτια που κοιτάνε παντού αλλά δεν εστιάζουν πουθενά. Μικρές κακές...

όταν η σκέψη σου τρέχει με πενήντα χιλιόμετρα την ώρα όταν το κεφάλι αρνείται κατηγορηματικά αυτό που η καρδιά παραδέχεται όταν σκέφτεσαι εκείνον και το σώμα σου ανταποκρίνεται με σπασμούς όταν σε διακατέχει η αύρα του και δεν έχεις νιώσει τίποτα πιο σκοτεινό και ταυτόχρονα τόσο οικείο όταν σου μιλάει και για εκείνη τη στιγμή δε σε νοιάζει τίποτα άλλο όταν η σκέψη σου σε οδηγεί σε δύσβατα μονοπάτια και ωθείς τον εαυτό σου στην...

"Κάθε πρωί θα με δεις να δίνω στο εαυτό μου δέκα δευτερόλεπτα για να καταλάβω που βρίσκομαι και γιατί. Ακολουθούν πέντε δευτερόλεπτα για να αποδεχτώ την ολοκληρωτική μου ανικανότητα για οποιαδήποτε εργασία. Η συνειδητοποίηση της τραγικής οικονομικής μου κατάστασης είναι ακαριαία, γεγονός που με βοηθά να κερδίσω χρόνο και να τον αφιερώσω στα ψάρια μου. Υπάρχουν στιγμές που θέλω να τους πω τα πάντα...

“Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια ψυχή. Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια Και αρχίζεις να μαθαίνεις πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα Με τη χάρη μιας γυναίκας και όχι...

Όπως ακριβώς χορεύει ο καπνός. Όπως ακριβώς φλερτάρει η αυγή με τη δύση. Νιώθω τα μέσα μου στεγνά από γαλήνη κι από έρωτα Μπήκε επιτέλους η άνοιξη. Δεν κοιμάμαι καλά τα βράδια. Βρώμικα τασάκια παντού στο δωμάτιο. Δεν ξέρω πότε ακριβώς άρχισε όλη αυτή η ιστορία. Δεν ξέρω πότε θα καταφέρω να ξανά εμπιστευτώ τον εαυτό μου. Ούτε γνωρίζω τι ακριβώς είναι αυτό που φοβάμαι. Ποτέ μου δεν έκανα ούτε...

«Γεμάτος όσο και κενός, ανήσυχος όσο και γαλήνιος, καμιά φορά ευτυχισμένος, αλλά μόνος. Ακόμα κι αν στέκεσαι δίπλα στη γυναίκα της ζωής σου.

 Το να προσπαθήσεις να γράψεις ορθολογικά για τον έρωτα είναι δύσκολο αν όχι ακατόρθωτο. Και γι' αυτό δεν θα προσπαθήσω να βάλω καλούπια σε αυτό που μπορεί να αισθάνεται κάποιος όταν παραδέχεται στον εαυτό του ότι είναι ερωτευμένος. Αλλά ξέρω πολύ καλά ότι αυτό το συναίσθημα, όπως και πολλά άλλα, ένας άνδρας το βιώνει μόνος του.

Μέσα σε μερικές γραμμές θα προσπαθήσω να αναλύσω την σκέψη ότι σε όποια φάση της ζωής σου κι αν είσαι, ελεύθερος ή δεσμευμένος, ανύπαντρος ή παντρεμένος, το να είσαι ερωτευμένος είναι κάτι που μπορεί κοινωνικά να το μοιράζεσαι και να το ζεις με τον άνθρωπό σου αλλά κατά βάθος είναι κάτι που αδυνατείς να μοιραστείς, να εκφράσεις και να αποτυπώσεις στην ολότητά του. Γιατί το ζεις μόνος σου.

Δικός σου είναι ο κόμπος στον λαιμό, δικό σου το σφίξιμο στο στομάχι, δική σου η ξάγρυπνη νύχτα, δικό σου αυτό το συναίσθημα που φουσκώνει μέσα σου, γεμίζει τα πνευμόνια και το στήθος σου και κάνει το αίμα σου να κυλά πιο γρήγορα.

Και ναι, το έχουν ζήσει κι άλλοι. Ίσως περισσότερο από εσένα, ίσως εξίσου, ίσως ακόμα και καθόλου. Κανείς όμως δεν το ζει όπως εσύ.

"Θηλιά ο έρωτας, ανάγκη ο έρωτας, καμμένα μάτια μου μη με ρωτάς". Από το "Καληνύχτα" του Σωκράτη Μάλαμα

.....

Πόσο υπέροχα είχε γράψει ο Γκαίτε κάποτε για έναν ατελέσφορο έρωτα. Σε ένα από τα πλέον συναισθηματικά φορτισμένα κείμενα που έχουν πέσει στα χέρια μου, ο Γκαίτε εξιστορεί τον έρωτα του νεαρού Βέρθερου μέσα από υποτιθέμενα γράμματα του νεαρού ερωτευμένου στον φίλο του Βίλχελμ, όπου περιγράφει απλοϊκά αλλά απόλυτα το πάθος του για την Lotte. Ένα πάθος που έμεινε ανεκπλήρωτο μέχρι την αυτοκτονία του νεαρού Βέρθερου.

"Often do I strive to allay the burning fever of my blood; and you have never witnessed anything so unsteady, so uncertain, as my heart. But need I confess this to you, my dear friend, who have so often endured the anguish of witnessing my sudden transitions from sorrow to immoderate joy, and from sweet melancholy to violent passions?". Από το "The sorrows of young Werther" του Johann Wolfgang von Goethe

Ένα πάθος που έχουμε ζήσει, εγώ, εσύ, αρκετοί για κάποια, χωρίς να βρούμε ανταπόκριση. Πώς είναι δυνατόν να μην είσαι μόνος σε αυτόν τον έρωτα; Ποιος μπορεί να σε νιώσει; Ποιος να σε καταλάβει και ποιος να αποδεχτεί αυτό που η λογική απαγορεύει;

.....

Κι ας αποδεχτούμε ότι ο έρωτας είναι κάτι μετρήσιμο κι ότι εσύ νιώθεις πέντε κι εκείνη επίσης πέντε. Κι αυτά τα πεντάρια ενώνονται κάθε φορά που είστε μαζί και μεταμορφώνονται σε ένα επιβλητικό και υπέροχο δέκα. Σε κάθε άγγιγμα, σε κάθε χάδι, σε κάθε φιλί.

Πες μου όμως… Το βράδυ που πέφτεις στο κρεβάτι σου και την σκέφτεσαι, το απόγευμα που κοιτάς το κινητό σου γιατί έχεις ώρα να της μιλήσεις, το πρωινό που βιάζεσαι να έρθει γιατί ξέρεις ότι θα την δεις αργότερα, δεν είσαι μόνος;

Στην ανασφάλεια που σε κυριεύει, στην αγωνία που σε τρώει, στο όνειρο που πλάθεις για μία ζωή μαζί της, ποιον έχεις παρέα; Πάντως όχι εκείνη.

Ναι, σε κοιτάει στα μάτια και σου ομολογεί τον έρωτά της. Αλλά ακόμα και σε αυτή την υπέροχη συγκυρία, το πόσο ερωτευμένος είσαι το ξέρεις μόνο εσύ, η ψυχή σου και το σώμα σου.

.....

Στην σκέψη που προσπαθείς να διώξεις κάθε βράδυ, στην σκέψη που επιστρέφει κάθε πρωί, στην σκέψη που δεν σε αφήνει να προχωρήσεις, στην σκέψη που δεν σε αφήνει να ησυχάσεις, δεν είσαι μόνος;

Σε αυτή την εκκωφαντική ησυχία που κάνει στο μυαλό σου όταν βρίσκεσαι σε ένα δωμάτιο γεμάτο ανθρώπους που σου μιλούν αλλά εσύ δεν ακούς γιατί σκέφτεσαι εκείνη, δεν είσαι μόνος;

Κάνεις ότι δεν σε νοιάζει, κάνεις ότι δεν πειράζει, καμιά φορά ξεχνάς κιόλας και είσαι καλά.

.....

Η λέξη “μόνος” έχει αρνητική χροιά στο άκουσμα. Αλλά είναι παρεξηγημένη. Γιατί σε όλες τις παραπάνω στιγμές της ζωής που περιέγραψα, το να είσαι μόνος στον έρωτά σου είναι κάτι το φυσιολογικό.

Ο έρωτας είναι υπέροχος στην παραμικρή του έκφανση, βασανιστική ή λυτρωτική.

Όταν την έχεις φιλήσει για πρώτη φορά και φεύγεις με την γροθιά σφιγμένη, όταν την κοιτάς να κοιμάται στα πόδια σου, όταν βλέπεις κάτι σε μία βιτρίνα και σκέφτεσαι ότι θα της πήγαινε πολύ, όταν κοιτάς τις φωτογραφίες από το ταξίδι που πήγατε μαζί, όταν παίζει στο ραδιόφωνο το “I wanna hold your hand” των Beatles και τραγουδάς με όλη σου την ψυχή σαν 15χρονο που πάει εκδρομή. Σε όλες αυτές τις στιγμές, μόνος σου δεν είσαι;

Μπορεί να είσαι μαζί της, μπορεί και όχι. Αλλά δεν σε νοιάζει.

Γιατί είσαι γεμάτος.

Αφελής.

Ζωντανός.

Ερωτευμένος..»

δανεισμένο από εδώ :  οneman

Τι να προτείνω και τι να νιώσω μέσα μου. Ποιος με εκπροσωπεί και τι ζητάει από μένα. Ο πιο αγαπημένος φίλος μου, ο πιο μισητός εχθρός μου. Χαμένα όλα μέσα σε ένα παράφωνο στοιχειωμένο νανούρισμα. Δε με χωράνε ο λέξεις μου.  Και δε με νοιάζει που είμαι δακτυλοδεικτούμενη. Καίω σπίρτα και η ψυχή μου μουδιάζει. Γκρίζες μέρες έρχονται και φεύγουν. Υγρασία στο δωμάτιο και στο λαιμό ξυράφια....

"Είναι μια ιστορία που κάθε φορά το τέλος της οδηγεί στη μέση. Ή κάπου στην αρχή της. Στις ίδιες στιγμές. Στις ίδιες πάντα σκέψεις" Φλέγεται η επιθυμία μέσα σου. Σε τρώει. Φωνάζει το όνομά σου και γελάει περιπαιχτικά. Αρχαιότητες. Όταν άνοιξα τα μάτια μου ο ουρανός ήταν ακόμα μπλε και ήρεμος. Κανένας χειμώνας, κανένα σύννεφο, καμία καταιγίδα. Για πόσο ακόμα θα τα κρατάς όλα μέσα σου; Θα φτιάξουν...

δεν είναι ότι δεν αγαπάς, απλά δεν αφήνεσαι τόσο καιρό τρέχεις όσο πιο μακριά μπορείς, απλά για να συνειδητοποιήσεις ότι πάλι εδώ είσαι είναι τόσα πολλά αυτά που σε ανησυχούν, που νιώθεις ότι δε μπορείς να ζήσεις τυλίγεις με γάζες τις πληγές, αλλά αυτές σε γδέρνουν ακόμα περισσότερο αμφιταλαντεύεσαι ανάμεσα στην ενοχή και στην αφοσίωση νιώθεις την ανάγκη να παρέχεις προστασία, αλλά δε νιώθεις προστατευμένος όπου...