ήδη απών

Να σε έχω δίπλα μου και να μου λες ότι δεν χρειάζομαι κανέναν να με σώσει. Να αλλάζω πρόσωπα κάθε τρία δευτερόλεπτα και να προσπαθώ να καταλάβω πιο απ' όλα σε σκαλώνει πιο πολύ για να το υιοθετήσω για πάντα. Με φοβίζει ο τρόπος που αποφασίζω να δράσω, με φοβίζει ο τρόπος που μερικές φορές αποφασίζω να πατήσω τον αυθορμητισμό μου για να πουλήσω αρέσκεια σε ξένα σώματα. Μου τη σπάει που το κάνω αυτό, ειδικά όταν είσαι ξαπλωμένος δίπλα μου εκλιπαρώντας με να μην είμαι δήθεν άνθρωπος. Περπατάω και προσπαθώ να σκιαγραφήσω την κατάθλιψη που υπάρχει γύρω μου, αλλά χάνομαι στο χάος. Όλα γυρίζουν γύρω από τον ίδιο άξονα τελικά και καλώς ή κακώς πρέπει να συμβιβαζόμαστε. Έχω καιρό όμως να νιώσω αυτή τη μοναδική αίσθηση της ασφάλειας και της σιγουριάς που με διακατείχε όταν ήμουν πιο εγώ. Φρικαλέο δεν είναι; Σαν να αρνούμαι να μπω στο σώμα μου και να αναγνωρίσω τα λάθη που κάνω ως δικά μου. Φτου ξελευθερία έλεγα παλιά και όλος ο ουρανός γίνονταν δικός μου. Γιατί ήξερα πως αυτό είμαι, αυτό έπρεπε να ήμουν κι αν δεν ήμουν αρεστή δε με χαλούσε. Αν το φιλοσοφήσω πιο πολύ, ξέρω πως όλο αυτό δεν έχει να κάνει με τον κόσμο τον γύρω μου, δεν έχει να κάνει ούτε καν με σένα τον ίδιο. Είναι ένα παιχνίδι που παίζω με τον εαυτό μου, με ψάχνω τόσο καιρό αλλά δε με βρίσκω. Μάταια η επανάληψη, αφού μένω πάντα μετεξεταστέα. Μην απορείς και μην μπερδεύεσαι. Κοινό μας σημείο είναι μόνο η ανάγκη για ανακωχή κι ας μην το παραδεχόμαστε.
Φτου ξελευθερία λοιπόν κι αν θες να συνεχίζεις να παλεύεις, πρέπει να τα βρεις με τον εαυτό σου πρώτα. Καλώς ή κακώς, όλα τ' άλλα έρχονται δεύτερα.