-Για δε μιλάς; Γιατί δε λες αυτά που σκέφτεσαι, αυτά που θες να πεις; Για δε μ' αφήνεις ήσυχη; Χωρίσαμε, δε χωρίσαμε; Άσε με ήσυχη λοιπόν. Εξαφανίσου, για δεν εξαφανίζεσαι; Τι με κοιτάς έτσι; Με νομίζεις νευρωτική, ε; Υστερικιά. Εσύ υπάρχεις γιατί βαριέσαι να πεθάνεις. Μου 'χεις φορτώσει τον τρόπο που μιλάς, τον τρόπο που σκέφτεσαι, τις ανασφάλειές σου, τα βιώματά σου, τη μυθολογία σου, είσαι βαρύς. Το καταλαβαίνεις; Βαρύς. Τι με κοιτάς έτσι; Το ξέρω πολύ καλά αυτό το ύφος. Όπως όταν τότε που σου 'χα πει ότι πήγα με άλλον. Ποτέ δεν το ξεπέρασες. Θεωρίες, θεωρίες. Ξέρεις τι είσαι; Ένας καταπιεσμένος μικροαστός είσαι. Αυτό είσαι.
-Είναι φορές που σκέφτομαι ότι αυτή η ιστορία δε μπορούσε να 'ναι καλύτερη.
-Αυτό ήταν όλο που είχες να πεις; Μετά από όλα αυτά που σου 'πα, αυτό ήταν όλο που είχες να πεις; Δεν αντέχω άλλο, σε παρακαλώ, κάντο για μένα κάντο. Εξαφανίσου, να μη βλέπω, να μη σ' ακούω, να μη... Σε παρακαλώ, για μένα. Δεν αντέχω άλλο. Άφησέ με. Ούτε να με ξαναπάρεις τηλέφωνο, ούτε να σε ξαναδώ θέλω. Να πεθάνεις, αυτό θέλω. Να πεθάνεις. ....
( Από 'μένα τέλος. Κάντε την επανάσταση χωρίς εμένα. )
1 σχολίασαν:
at: 21 Οκτωβρίου 2013 στις 7:15 μ.μ. είπε...
ξέρω απ' έξω όλα τα λόγια
και φυσικά το λατρεύω!
Δημοσίευση σχολίου