Xίλια μπουκάλια καταγής

Όπως ακριβώς χορεύει ο καπνός.
Όπως ακριβώς φλερτάρει η αυγή με τη δύση.
Νιώθω τα μέσα μου στεγνά από γαλήνη κι από έρωτα
Μπήκε επιτέλους η άνοιξη.
Δεν κοιμάμαι καλά τα βράδια.
Βρώμικα τασάκια παντού στο δωμάτιο.
Δεν ξέρω πότε ακριβώς άρχισε όλη αυτή η ιστορία.
Δεν ξέρω πότε θα καταφέρω να ξανά εμπιστευτώ τον εαυτό μου.
Ούτε γνωρίζω τι ακριβώς είναι αυτό που φοβάμαι.
Ποτέ μου δεν έκανα ούτε ένα πισωγύρισμα σε παλιές αγάπες και αναρωτιέμαι τι κάνω λάθος.
Δεν ξέρω πια που είναι το σπίτι μου.
Ούτε τι ακριβώς πρέπει να αποκαλώ "πατρίδα".
Δεν ξέρω κατά πόσο πρέπει να σε αφήσω να εισχωρήσεις μέσα μου ή κατά πόσο πρέπει απλά να δοθώ σε αυτό το "περιστασιακό" που θεωρητικά έχουμε.
Χειρίζομαι άγαρμπα τα κακόβουλα σχόλια που με αφορούν.
Μερικές φορές τα ξεχνάω σαν να μην τα άκουσα ποτέ.
Άλλες όμως φορές απλά πνίγομαι μέσα τους.
Σήμερα αποφάσισα να το χειριστώ αλλιώς.
Σήμερα νιώθω πως δεν έχω την ανάγκη κανενός.
Μπορώ να ξαπλώσω, να κλείσω τα μάτια και να είναι σαν να μη μου λείπει κανείς και τίποτα.
Έτσι κι αλλιώς εγώ αύριο φεύγω.
Και δίνω υπόσχεση στον εαυτό μου πως θα γυρίσω πίσω αλλαγμένη.
Θα γυρίσω πίσω ευδιάθετη και ζωντανή.
Κυρίως ζωντανή.

«Πίνω λοιπόν, στερνή γουλιά και σπάω κάτω το ποτήρι.

Άσπρο πάτο! Απόψε κάνω το δικό μου χατίρι.»