(στο κορίτσι που δυστυχεί περιμένοντας) ένα τρισεκατομμύριο μίλια μακριά από τον παράδεισο μέσα σε φλεγόμενη βαρκούλα που πηδάει τα κύματα σπρώχνω με βία τη θλίψη για να σου ανοίξω χώρο να σταθείς δρασκελίζω τους πεσόντες που έπεσαν στη μάχη έναν-έναν ψάχνοντας τρόπο να υμνήσω τον έρωτα εκείνον που δεν έχω έχω τα φύλλα μου ανοιχτά και στ' ακροδάχτυλα μια ελπίδα μα ο φόβος κερδίζει επανειλημμένα ελλείψει αντιπάλου είμαι ένα...

η πραγματικότητα εδώ έχει βραδύ ρυθμό όλα γύρω έχουν μια αίσθηση ακρίβειας όλα, σα να παρακολουθούν μαέστρο ορχήστρας κι αν βγεις έξω από όλο αυτό και το κοιτάξεις από ψηλά θα δεις καθαρά ότι ο ένας σπάγκος, κινεί τον άλλον και πως οι θεατές κατοικούν μόνο πίσω από τα μάτια σου το ενενήντα τις εκατό των στιγμών σου το παρακολουθούν αδιάφοροι, σχεδόν κοιμισμένοι και το υπόλοιπο δέκα τις...

8/5/2017, Χίος «μέσα από τους άντρες μου - αγάπησα εμένα», είπε η πρώτη κι έβηξε από μέσα της κούραση πολλή «θα δεις έτσι θα γίνει και με σένα, αρκεί να είσαι ο εαυτός σου και θα δεις» η δεύτερη κυρία είπε «μέχρι τις εφτά θα είμαστε ανοιχτά, κάτσε εδώ όσο θέλεις» κι άναψε το τσιγάρο της οι άνθρωποι που μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον βρίσκονται μέσα σε δωμάτια που δεν έχουν τοίχους τους αγγίζω και τους ξεδιαλέγω - μέσα...

Ιούλιος χορεύω για να με κοιτάς και σου γελώ για να ειρηνεύεις κάτι μήνες μετά και σε πλάθω πάλι απ' την αρχή έχεις πλέον καινούρια χαρακτηριστικά, πιο αποτρόπαια και βρίσκεσαι ένα βήμα πιο κοντά στο να γευτείς την αφή μου ένα βήμα πιο κοντά στο να κάνω σαράντα βήματα πίσω/ Αύγουστος έγινα ότι πόθησα πιο πολύ απ' όλα και ξέχασα πως να παραμένω έξω από αυτό πως είναι να μην αναπνέω μέσα σε αυτό πως είναι να βιώνω...

(αφιερωμένο σε σένα, που παλεύεις και παλεύεις και παλεύεις) το συναίσθημα της αγωνίας, λένε, είναι κατά κόρον αδάμαστο. είναι η φύση του τέτοια, που το καθιστά παντοδύναμο. τον τελευταίο καιρό λοιπόν - κι ενώ παρατηρώ τον εαυτό μου να αγωνιά - υποβάλλω τη φαντασία μου σε κάθε στάδιο ανάλυσης των πραγμάτων. και σαν πρώτης σειράς θεατής στο σινεμά, δίνω περισσότερη έμφαση στον πόνο του σβέρκου μου, παρά στην ιστορία που εκτυλίσσεται...

μη μου γυρνάς την πλάτη μπορώ κι έτσι να σε φαντάζομαι να σου δίνω ακόμα- χωρίς να παίρνω- ό τι έχω μέσα μου πιο ιερό κι αν δεν το κοιτάς κι αν δε σε αγγίζει άσε το απαλά να γλιστρήσει απ' τα ακροδάχτυλα η αφή θα το σώσει  κι έπειτα θα μετανοήσει για όλα όσα άφησε γι' αυτά που ούτε καν ακούμπησε κι αν όχι, ακόμα δε θα σταματήσω μέσα στη μνήμη θα γίνω  πόθος ατέρμονος να γυρνάς σε μένα τα βράδια που δε θα 'χεις συντροφιά τις...

οι παλάμες υγραίνουν και στα πνευμόνια μπαίνει μόνο καυτός αέρας η ανατολή διαδέχεται τη δύση και κάπου εκεί οραματίζομαι το μέλλον, καθιστή πάνω σε αναμμένα κάρβουνα και φλερτάρω αδιάκοπα με μία λησμομένη ιδέα που μπορέι να φέρει την επανάσταση να θρυψαλλιάσει τον κόσμο επειδή έχω ξεχάσει πως είναι να σε κοιτώ στα μάτια ρε διάολε ξεχνάω να ζω και γι΄αυτό ζητάω εκδίκηση κι ύστερα εμείς, έχουμε το εμείς υπάρχει κάτι πιο ρομαντικό σε...

η σταγόνα που στάζει απ' το κλιματιστικό μετράει στωικά το χρόνο κάπου στην αυγή, λίγο πριν χαθεί η νύχτα σε συναντώ και καθώς σε αναπνέω, ειρηνεύω η τοξικότητα αυτής της πόλης καθιστά παράλυτη τη συνειρμική μου σκέψη ξεσκεπάζει τις λέξεις απ' το νόημά τους, τις απλώνει σα μουσκεμένα πανιά στον ήλιο κι αυτές ξεραίνονται και πεθαίνουν ηττημένες -είναι ανιαρός ο θάνατος που δεν προκαλεί αγκομαχητό- και...

λίγο τα βουβά τοπία λίγο το καλοκαίρι που όλο φεύγει κι όλο έρχεται λίγο η αινιγματική γραφή λίγο η ανάσα σου που ανεβάζει κι άλλο τη θερμοκρασία του δέρματος λίγο οι σκέψεις και λίγο οι ανταλλαγές αυτών λίγο τα τσιγάρα λίγο οι δύσπνοιες που όλο φεύγουν κι όλο έρχονται λίγο η χαρά λίγο η απογοήτευση λίγο η παρέα και λίγο η ερωτίλα που πάντα κάπου υποβόσκει λίγο οι ευχές που πετάς στον αέρα λίγο τα λιμάνια λίγο οι άνθρωποι των...

πάντα στα ίδια λιμάνια θα γυρνώ πάντα και ποτέ δε θα φτάνω/ προσπάθησα να φύγω αλλά ούτε η φυγή δε με χώρεσε/ άρχισα να σε αναζητώ απ' τις νότες αιθανόλης που άφηνες στον αέρα καθώς καιγόσουν σε μύρισα κι άρχισα να περπατώ στους ίδιους δρόμους που περπάτησες έπρεπε με κάθε τρόπο να συντηρήσω αυτή τη ζάλη αυτό το γαμημένο αδιέξοδο αυτή την απαρχή του τίποτα που μ' έκλεισε μέσα της και με στραγγάλισε στωικά έπρεπε με κάθε...

ακροβατικά και τούμπες πάσης φύσεως μέσα σε κάθε πλανήτη του φαντασιακού τάσσεσαι κι αντιτάσσεσαι - πάντα κάπου πολύ κοντά και ταυτόχρονα πολύ μακριά από εδώ - υπέρ και κατά της θεϊκής δικαιοσύνης και στην πίστη αυτή, της μιας βραδιάς που το πρωί είναι σα να έχει μισοσβήσει ήδη από την μνήμη σου της μιας νύχτας η απόλαυση, που εκ των υστέρων συνειδητοποιείς πόσο γρήγορα σου στερήθηκε -β.τ Υ.Γ: https://www.youtube.com/watch?v=Ci97rqyYGp8&t=0s&index=2&list=FLrrYexcA648-fBltUGuY9hg (Βάλε...

πάνω κάτω στην πατησίων να σου λέω πως τα πόδια αυτά  είναι πλασμένα για αποστάσεις πολλών χιλιομέτρων/ κι εσύ άπιστε να σκιαμαχείς και να με παρακαλάς  να σου δείξω μονομιάς όλες μου τις ουλές για να τις αποτυπώσεις/  κι έπειτα να τις κάνεις νότες επειδή μπροστά σ' αυτό το θαύμα  πρέπει να είμαστε ξεκούρδιστα όργανα κι ανίκανοι τενόροι/  για να μπορείς εσύ να συντηρείς και να μεγαλώνεις τις σκιές και...

Χίος,30/7/2017 Ικαρία,21/7/2017 Βενετία,20/10/2017 Ομόνοια,23/1/2018 Πειραιάς,30/3/2018 Βουλιαγμένη,8/4/2018 Βικτώρια,24/4/2018 (μια σύντομη αυτοβιογραφική εικονική αφήγηση) ...

η γενιά των ανέραστων ανθρώπων, μου λες κι εγώ κρατιέμαι για να μη σου φάω το λαρύγγι σου λέω πως η φαντασίωση πηγάζει από πραγματικά γεγονότα κι εσύ μου απαντάς πως είμαι κομμάτι μια ζοφερής δυστυχίας ανήθικη - μέσα στο ήθος της εποχής οι φάτσες γύρω μου, μου κλείνουν το μάτι όλοι τους παραμιλάνε "ζωή είναι αυτή;" κι εγκυμωνούν το τέρας που βρίσκεται στις οθόνες το βυζαίνουν με ένστικτο μητρικό κι αγάπη σκυλίσια κι...

Ωχ πόσο πονάω,  μου λες απ’ την πτέρυγα των ετοιμοθάνατων και εγώ συγκρατούμαι. Λες ότι θυμάσαι πως ήταν τότε  που γελούσες, μιλούσες και έκανες έρωτα χωρίς τους ορούς, τους γιατρούς και τα αίματα.  Άνοιξε το παράθυρο,  δεν πήγα πουθενά. Μια ζωή εδώ. Και τώρα το μόνο που μου απομένει  είναι αυτή η πανάκριβη μπόχα. Η μονάκριβη μου αγάπη,  η πουτάνα, η...

να μην τους ακούς  να κλείνεις τ' αυτιά σου και να φεύγεις  χωρίς κλισέ εξηγήσεις και τα σχετικά να φεύγεις ήρεμα και αποφασιστικά σα να 'ναι αυτή η μόνη σωστή απόφαση  σα να μην υπάρχει απολύτως καμία άλλη επιλογή  να μην του ακούς επειδή δε θέλουν να σκέφτονται κι επειδή φοβούνται  να τους λες πως φεύγεις επειδή δε σκέφτονται και πως επειδή σκέφτεσαι φοβάσαι περισσότερο από αυτούς να τους βγάζεις...

οι τύψεις που νιώθεις όταν πιάνεις το γατί από το σβέρκο για να το μαλώσεις, είναι ίδιες με αυτές που σου χτυπάνε την πόρτα στις 3 τα ξημερώματα, όταν προσπαθείς να ανακτηθείς μετά από ακόμα μια σχεδόν καθιερωμένη ζαλάδα. τα εύσημα αποδίδονται ξανά στην πραγματικότητα, σε αυτό το αλλόκοτο οικόπεδο πολέμου, που εκ πρώτης όψεως θυμίζει ναρκοπέδιο.αναρωτιέμαι πότε θα μάθω να κάνω σωστή χρήση των σημείων στίξης. αν θα γνωρίζω ποτέ...

(γραφή είναι η αρχή των πάντων) Κι εγώ, που τόσο καιρό ταυτίζομαι με ιδέες, γίνομαι δέσμια μιας κατάστασης, που μου είναι ορατή μόνο όταν με διαπερνά ένα κύμα αέναης γαλήνης/ Μοιράζομαι αβίαστα την πλευρά του εαυτού μου, που μοιάζει πιο πολύ με εμένα και που ξέρω πως καταβάθος δε μου ανήκει/ Ανοίγω τα φύλλα μου εκστατικά και σημειώνω με λεπτομέρεια καθετί που θα με φέρει πιο κοντά στο να υποφέρω τον αέρα που αναπνέω/ Προχωρώ...

κενά καθίσματα και αντίστροφες μετρήσεις χέρια που ακουμπάνε άλλα χέρια και συνειδήσεις που μπλέκονται  με σκοπό να μη ξεμπλεχτούν ποτέ τα χρονοδιαγράμματα που μένουν ατιμώρητα οι κλήσεις στα κινητά, οι αναπάντητες και οι μη τα μηνύματα που έρχονται και αυτά που πάνε οι διαλέξεις και οι καθυστερήσεις των τρένων οι πίνακες ζωγραφικής και οι μουτζούρες σκάλες και μετά κι άλλες σκάλες μάσκες...

εσύ ήξερες πως όταν διάβαζα ποίηση στη θέα του αλφάβητου υπέφερα. μπορούσες να ξεχωρίσεις πότε πήγαινα αντίθετα στο χρόνο. αν ήμουν παγιδευμένη σε έναν εαυτό που δεν οριοθετήθηκε ποτέ - ή όχι. εσύ μπορούσες να διακρίνεις πότε ήμουν εγώ και πότε όχι. μέσα σε εκείνα τα σκοτεινά συναισθήματα κενότητας, μπορούσες να ξεχωρίσεις την παράλυση από επιλογή. ήσουν ικέτης πρόθυμος να τιμωρηθεί για αμαρτίες άνευ συγχώρεσης. αγάπη...

ήταν ατελείωτες οι ώρες που απέφευγα να κάνω, ό, τι με βασάνιζε διαρκώς. τώρα που κοιτάζω προς τα πίσω, συνειδητοποιώ πως θα είχα αποφύγει έναν πόλεμο αν είχα αποφασίσει να ακολουθήσω πιστά το ρολόι του τοίχου μου. πως ίσως αυτή τη στιγμή δε θα έβλεπα κύματα να παλεύουν με κύματα. θα είχα στο βλέμμα μου την άνεση του νικητή και της ξεκούρασης. κι όχι αυτά τα βλέφαρα που δεν ξέρουν ποιον να κοιτάξουν και με ποιον τρόπο να τον...