Τελείωσαν. Το ξέρουν. Σπαρταράνε. Εκλιπαρούν για «εθνική συνεννόηση». Δηλαδή να τους δοθεί μια παράταση στην Εξουσία. Εθισμένοι, που δεν τους αξίζει οίκτος. Με το ναρκωτικό της αλαζονείας. Ξιπασμένα τίποτα.

Αρνούνται να πιστέψουν ότι δε θα επιστρέψουν σε εκείνο που ήταν πριν, αλλά στα χειρότερα. Καίνε πριν φύγουν. Στήνουν παγίδες. Σκάβουν ακόμη πιο βαθιά τους λάκκους που ετοίμαζαν για εμάς. Ελπίζοντας ότι ακόμη κι όταν φύγουν, εμείς θα συνεχίσουμε να πέφτουμε μέσα.

Χρόνια ολόκληρα χαμένα για εμάς. Κερδισμένα γι’ αυτούς. Ζητάνε εκδίκηση τα χρόνια. Κάθε χαμένη μέρα ζητάει την εκδίκησή της. Τιμωρούσαν εμάς. Τις ώρες μας. Τις μέρες μας. Τις άγρυπνες νύχτες για το φόβο που ξημέρωνε.

Τώρα ψοφάνε. Εγκαταλειμμένοι από τ’ αφεντικά τους. Υποκρίνονται ότι γελάνε. Ότι διασκεδάζουν. Διαφημίζουν μία ανύπαρκτη άνεση. Μόνο και μόνο για να μη ζητήσουν συγγνώμη. Που ούτως ή άλλως δε θα γίνει δεκτή.

Μας βάφτισαν ενόχους για όσα εγκλήματα έκαναν εκείνοι. Μας τιμωρούσαν. Το απολάμβαναν. Το διασκέδαζαν. Ναι, αργήσαμε αλλά μάθαμε ποιοι είναι οι ληστοσυμμορίτες της Ιστορίας. Μάθαμε ποιοι ηδονίζονται να σφάζουν ανθρώπους. Ποιοι σκοτώνουν αθώους.

Παρατηρώ τον πανικό τους. Τα έχουν χαμένα. Λόγια ασυνάρτητα. Μέχρι το τέλος φωνάζουν «εσύ φταις». Παραληρούν. Δεν πίστευαν ότι το τέλος τους θα έρθει έτσι. Δεν πίστευαν καν ότι θα έρθει το τέλος.

Παρ’ όλα αυτά, ας το παραδεχτούμε. Δεν κερδίσαμε εμείς. Δε δώσαμε ούτε έναν αγώνα. Τελειώνουν με εντολή άνωθεν. Όπως κάθε φυτεμένο καθεστώς. Η σύμβαση έργου τους έληξε. Απολύονται και αυτοί. Τόσο αδιάβαστοι, μικροί κι ανόητοι που πίστευαν ότι θα αποτελέσουν την εξαίρεση στο νόμο του ρουφιάνου που δεν τον αγαπάει κανείς.

Ζητάνε εκδίκηση τα χαμένα χρόνια, οι μέρες της ταπείνωσής μας, οι ώρες που τα κεφάλια ήταν σκυφτά και τα χέρια χωμένα σε άδειες τσέπες. Έχουμε χρέος να εκδικηθούμε για όλα τα χαμένα. Αν δεν το πράξουμε κι αυτή τη φορά, καλύτερα να μπούμε στους λάκκους που μας έσκαψαν.

Τίποτα δεν κερδίσαμε. Για τίποτα δεν παλέψαμε. Απλώς περιμέναμε μόνοι τους να φύγουν. Με κάποιο τρόπο. Ο τρόπος πλησιάζει. Αν δεν τον αρπάξουμε, θα μας εκδικηθεί. Και αυτός, θα έχει κάθε δίκιο να το κάνει. Και μετά σιωπή… «Σκασμός!» θα φωνάξει η αθλιότητα. «Στους λάκκους σας και γρήγορα».

Καρτέσιος

Έχω μάθει να αφήνομαι στον πόνο Να του επιτρέπω να με καταπίνει και να ατροφώ μέσα του Μη φοβάσαι, κανείς δε θα με δει να κλαίω Παραείμαι περήφανη για να σου δώσω αυτή την ευχαρίστηση Δεν περιμένω πότε θα έρθει η στιγμή που δε θα σε σκέφτομαι άλλο Ανυπομονώ όμως να έρθει η ώρα που θα σταματήσω να γράφω για σένα Και θα επιτρέψω επιτέλους στον εαυτό μου να αναλωθεί διαφορετικά . . . . Τι να σου πω μωρέ Κουράστηκα...

ατονία και υποτονικότητα χαραμίζω και χαραμίζομαι σε έναν ηλίθιο και άσκοπο αγώνα αποξενώνεσαι και τραβιέσαι όσο πιο πολύ γίνεται γιατί δεν είσαι καλά αισθάνομαι άβολα μέσα στο ίδιο μου μυαλό και σώμα με μεγαλώνω καιρό τώρα μόνη μου, γι' αυτό σου λέω πάψε να με πατρονάρεις η καταστροφική μου φύση με διατάζει να λατρεύω την ασχήμια αυτού του κόσμου να την ενστερνίζομαι και να προσπαθώ με...

αυτό-κανιβαλισμός και ιστορίες με τέρατα που όταν πεινάσουν μασάνε τις ουρές τους τριγυρνάς μέσα σε σοκάκια ξυπόλητη με βρώμικες πατούσες και μπερδεμένες επιθυμίες θυμάσαι τα παραμύθια που σου μάθαιναν μικρή και αναπολείς τις χαμένες σου παράνοιες φροντίζεις τις πληγές σου επειδή τώρα και καλά έχεις μεγαλώσει, αλλά πάντα ξεμένεις από ιώδιο φοβάσαι τη φωτιά αλλά συνέχεια καταλήγεις με εγκαύματα πρώτου...

θέλω να περάσω  το υ π ό λ ο ι π ο της ζωής μας κάτω απ' τα σεντόνια σου. κι ας έχεις να τα α λ λ ά ξ ε ι ς τρεις βδομάδες...

Το τέρας μέσα μου. Αυτό το τέρας που με κυνηγάει μέρες, μήνες, χρόνια τώρα. Σ' αυτό έχω τάξει όλα τα καλά και τα όμορφα του κόσμου. Αυτό έχω θρέυσει με ηδονές, κυνικές απολαύσεις και αυτοκαταστροφικούς έρωτες. Μ' αυτό μεγάλωσα και σ' αυτό παραδώθηκα. Αφέθηκα στις οδηγίες του και πίστεψα στα λεγόμενα του, δεν το αμφισβήτησα ποτέ. Γιατί το τέρας μέσα μου ξέρει πως του ανήκω. Γιατί το τέρας μέσα μου...

Εγώ αν σήμερα έπρεπε να γράψω την αυτοβιογραφία μου θα μοιραζόμουν με τον κόσμο την πληροφορία πως τα χέρια μου είναι πάντα κρύα, χειμώνα - καλοκαίρι.  Και πως η αγαπημένη μου εικόνα είναι οι σταγόνες της βροχής όταν πέφτουν πάνω στο τζάμι του παραθύρου. Μετράω απώλειες, χωρίς να μπορώ να περιγράψω το τι ακριβώς χάνεται.  Απλά φεύγει από μέσα μου αλέ ρε τουρ.  Τώρα πια κάνω οικονομία...

“Aς ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση...

Είμαι ένοχος, συγγνώμη που μαράθηκες εξαιτίας μου, συγγνώμη που εισέβαλα στο κεφάλι σου και σου προκάλεσα τόσο πόνο. Συγγνώμη που φεύγω, συγγνώμη. "Φεύγω από 'δω θα σου 'λεγα να έρθεις, μα φοβάμαι όταν πάμε μην μου πεις πως δεν αντέχεις, να προσέχεις, το φως είναι επικίνδυνο αγάπη μου, μπορεί να σε τυφλώσει πιο πολύ απ' το σκοτάδι μου." ο γρίφος/jolly roger,το μίασμα...

«Πρόκειται για την ιστορία ενός νέου που ζει σε ένα επίμονο «διαυγές όνειρο», πηδώντας από σκηνή σε σκηνή και ακούγοντας τις ιστορίες και τις θεωρίες των ανθρώπων που βρίσκει εκεί. Σε αυτό το ταξίδι, θα ονειρευτεί για τη σύγκριση ονείρου-πραγματικότητας, τη σχέση του υποκειμένου με τους άλλους, το νόημα της ζωής, την καταστασιακή πολιτική σκέψη, τη μετά-ανθρωπότητα, την κινηματογραφική θεωρία του André Bazin...