beso y quiero, quiero y muero

Ήταν μεσάνυχτα όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ένας τσιριχτός, μακρόσυρτος ήχος έσπασε τη σιωπή της νυχτερινής ώρας. Ένα επίμονο, ενοχλητικό άκουσμα που τρύπησε τα αυτιά του.
Τον βρήκε στο γραφείο, πάνω απ' τη γραφομηχανή του, να καπνίζει την πίπα του.

-Παρακαλώ;
-Θέλεις να 'ρθεις να με δεις;
-Έχω δουλειά.
-Έχω να σε δω από εκείνο το βράδυ. Δε σε έπαιρνα τόσες μέρες γιατί υπέθεσα πως έγραφες.
-Γράφω.
-Γράφεις καθόλου για μένα;
-Είναι πολύ νωρίς ακόμα για να σου πω τι γράφω. Είναι ασχημάτιστη η ιδέα στο κεφάλι μου.
-Ναι, αλλά πες μου γράφεις καθόλου για μένα;
-Μαρία, τι θες; Γιατί με πήρες τηλέφωνο;
-Για να ακούσω λίγο τη φωνή σου. Αντρέα, νιώθω μόνη και σε πήρα για να ακούσω λίγο τη φωνή σου.
-Τα 'παμε αυτά, δεν τα 'παμε; Σε προειδοποίησα, μη μπερδέψεις τις έννοιες στο κεφάλι σου.
-Αντρέα σε θέλω. Μόνο εσένα σκέφτομαι, μυρίζω παντού το άρωμά σου. Πήγαινέ με μια βόλτα.
-Αρκετά με αυτά Μαρία, θα μπορούσα να είμαι πατέρας σου.
-Ναι αλλά δεν είσαι. Κι εγώ είμαι αρκετά μεγάλη για να συντηρώ πια δικό μου σπίτι. Πήγαινέ με μια βόλτα...
-Αυτά είναι παιδιάστικες ανοησίες και το ξέρεις πολύ καλά. Εξάλλου στο ξεκαθάρισα απ' την αρχή. Εγώ για σκύλος δεν κάνω. Γύρνα πίσω στα παιδαρέλια σου, εγώ δε θα σε αφήσω να μου ρουφήξεις το αίμα.
-Γιατί είσαι τόσο σκληρός μαζί μου;
-Μαρία, δεν παίζω παιχνίδια. Δε θα γίνω το παιχνιδάκι σου.
-Κανείς δε σου ζήτησε τέτοιο πράγμα. Αν δε θέλεις να πάμε βόλτα, άσε με τουλάχιστον να περάσω από εκεί.
-Ίσως την άλλη βδομάδα, όταν θα έχω χρόνο.
-Αυτό είπες και την προηγούμενη φορά.
-Η υπομονή μου εξαντλείται. Ήξερες με τι έμπλεκες. Φέρσου ανάλογα λοιπόν. Μην απαιτείς άλλα πράγματα από μένα.
-...
-Πρέπει να σε αφήσω τώρα, προσπάθησε να κοιμηθείς. Καληνύχτα Μαρία.

Ήταν μεσάνυχτα όταν τον πήρε τηλέφωνο. Της έλειψε πολύ και κρεμόταν απ' τα χείλη του. Την καληνύχτισε απότομα και όταν του είπε σ' αγαπώ, η γραμμή είχε ήδη πέσει. Απόκοσμη η θλίψη της, παραλίγο να την ωθήσει στο να πάει να τον βρει. Ήξερε όμως πως κάτι τέτοιο θα επέφερε την καταστροφή σε οτιδήποτε κι αν ήταν αυτό που είχαν μεταξύ τους. Μηχανικά έτριψε τα γυμνά της μπράτσα, σκούπισε τα δάκρυα της, ίσιωσε τους ώμους της και κατευθύνθηκε προς το μονό της κρεβάτι. Ίσως να 'χε δίκιο ο Αντρέας. Ήξερε με τι έμπλεκε, τώρα τι του ζητάει τα ρέστα; Τύλιξε τα χέρια της γύρω απ' τα γόνατά της και ξέσπασε σε λυγμούς. Γιατί της λείπει το θάρρος. Γιατί είναι μόνη της. Γιατί δεν θέλει κανέναν άλλο. Γιατί από όλους τους άλλους, θέλει αυτόν που δε μπορεί να έχει.