Christmas night, another fight, tears we cried a flood. Είναι Χριστούγεννα και γύρω μου ατέρμονη η λύπη σε χίλια δυο πρόσωπα. Μια βόλτα στην Αθήνα αρκεί για να επιβεβαιώσεις τον χειρότερό σου φόβο. Ίσως ήταν πάντα έτσι. Just walk away, those windows say, but I can't believe she's gone. Ίσως φταίνε οι αποχωρήσαντες που άθελά τους αφήνουν ένα κενό στην καρδιά σου. Ίσως φταίει που μεγαλώνω και πλέον...

Είμαι γυφτάκι στην Πανεπιστημίου με τα τραγούδια-πατσαβούρια μου γυαλίζω το παμπρίζ και τα όνειρά σας σε στάσεις λεωφορείου με τα λουλούδια τα κουλούρια μου πουλάω και την ψυχή μου στα παιδιά σας σε τάφους γυμνασίου τα σουσαμένια μου μπουμπούκια βουτηγμένα σε χολή γλώσσα σφουγγάρι δαίμων του κυλικείου στο μαυροπίνακα καρφώνω τους σπασίκλες μαθητές και τα τσιράκια του άρχοντα ηλιθίου τους κοπαδίτες...

Ο καιρός κυλάει σχετικά γρήγορα εδώ. Τα βράδια σε βρίσκουν με παρέα, μέσα σε μικρά ταβερνάκια που τα ηχεία τους αντηχούν πότε Ιωαννίδη και πότε μελωδίες με μπουζούκι. Μπήκε Δεκέμβρης και η χώρα βογκάει απ' τα μαρτύρια. Μπήκε Δεκέμβρης και το κρύο έχει κάνει πια αισθητή την παρουσία του. Κάθε βράδυ οργανώνεις το πλάνο της επόμενης ημέρας, αλλά ελάχιστες φορές το ακολουθείς πιστά. Μπαινοβγαίνουν φοιτητές...

γράφει η Γιολάντα Τσιαμπόκαλου Έχω ένα φίλο, που ’χει ένα φίλο που ’χε έναν φίλο στη φυλακή. Μα η μικρή του ιστορία διαδραματίζεται στο ίδιο μοτίβο δεκαετίες ολόκληρες. Διασκευές στο σενάριο, μα πάντα στο ίδιο σκηνικό. Σωφρονιστικό σκηνικό, με κάγκελα, τοίχους, απομόνωση και πανομοιότυπες ατάκες όπως «άκου, βλέπε, σώπα». Αν δε το δω δε μπορώ να το κάνω εικόνα μέσα στο κεφάλι μου. Έτσι λένε. Κι...

κεφάλαιο πρώτο: απαλλαγή από το ρόλο μου
μακάρι να μπορούσα να το καταλάβω
να μπορούσα να αντικατοπτριστώ στους καθρεφτισμούς σου
να άνοιγα τα μάτια μου και να ήσουν δίπλα μου
να άνοιγες τα μάτια σου και να ήμουν εκεί
καταραμένη πόλη και το κενό μέσα μου μοιάζει απύθμενο
να μη μου αξίζει ούτε μια λέξη σου, αλλά να απαιτώ ολόκληρες προτάσεις
να με βλέπω να τα παρατάω και να το βάζω κάτω
να σε μισώ για το κακό που μου κάνω

κεφάλαιο 2: έξι φεγγάρια και σήμερα
να θέλω να σε διεκδικήσω αλλά να μην ξέρω πώς να το κάνω
να σε θέλω
να σου ανήκω και να μη σου ανήκω ταυτόχρονα
καταδικασμένος αυτόχειρας το αντίο, κρέμεται απ’ τα χείλη μου για δεύτερη φορά

κεφάλαιο 0: 150 μέρες πριν
το όλο σκηνικό μου είχε φανεί αστείο
εσύ να μ' αγαπάς και εγώ να δαγκώνω τα χείλη μου πριν απ' το πρώτο μας φιλί

κεφάλαιο 9: πήγαινέ με πίσω έξι χρόνια
να σε γνωρίσω πάλι απ' την αρχή και να τα κάνω όλα σωστά αυτή τη φορά

χάος διάσπαρτο ανάμεσά μας, αλλά εγώ έτσι σε θέλω
κοινό μας σημείο η παιδική αφέλεια

κεφάλαιο 108: εσύ σε έλλειψη
να φοβάμαι να ακουμπήσω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι
να φοβάμαι μη τυχόν και αρχίσω να θυμάμαι
να προσπαθώ με καφείνη και δάκρυα να με κρατήσω μακριά από τον ύπνο
να καταλήγω να αποκοιμιέμαι πάντα με τη σκέψη σου στο μυαλό
άραγε να είναι και για σένα τόσο δύσκολο;

κεφάλαιο αιωνιότητας:
να αναρωτιέμαι πότε θα σταματήσω να μυρίζω γύρω μου το άρωμά σου

πότε επιτέλους θα πάψω να φτιάχνω σενάρια με πρωταγωνιστή εσένα να γυρνάς
πότε οι πόροι μου θα δεχτούν άλλο άγγιγμα πέρα από το δικό σου

δε με πειράζει που δε με σκέφτεσαι
απλά θέλω μόνο από σένα να ακούω αυτό το "καληνύχτα και όνειρα γλυκά"

Αρκετά μακριά.  Απ' τη μία σκέφτομαι πως θα μου κάνει καλό. Πως θα εξελιχθώ σε μια αυτόνομη και ανεξάρτητη φοιτήτρια, που πλέον δε θα έχει ανάγκη να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Με δικό μου σπίτι, δικά μου έξοδα, δικές μου ευθύνες. Καινούργιες παρέες, καινούργια πρόσωπα στη ζωή μου, καινούργιες καταστάσεις.  Απ’ την άλλη μετακομίζω εκεί μόνη μου. Αφήνω πίσω οικογένεια, φίλους, γνωστούς, παλιές συνήθειες και γενικά...

  «γι αυτό εμένα μη μου τάζεις μόνο άκου.. στο παραμύθι αυτό το ρόλο διάλεξα του δράκου... κι εσύ την είδες μια φευγάτη πριγκιπέσσα... που ψάχνει τη ζωή σε ξένα όνειρα μέσα.»...

«Κι αν μου πεις πως δε σου φτάνω θα ντραπώ και θα πω  ότι ξέρω πως δεν κάνω, μα θα κάνω ό, τι μπορώ...

Σκάβω λάκκους στο σώμα σου, αποφεύγοντας έτσι τα θυμωμένα φωνήεντα σου. Αντικαθιστώ την εικόνα μου με αυτή μιας άλλης, πιο όμορφης, πιο ικανής, πιο ελκυστικής, αλλά η αποτυχία όπως φαίνεται είναι αναπόφευκτη. Αντλώ έρωτα από κάθε μου εμμονή να σε θεοποιήσω και να σε σταθεροποιήσω μέσα μου. Ταυτίζω το άρωμά σου με μια αέναη γαλήνη που με ναρκώνει και με πείθει πως χρειάζομαι το αντίδοτό σου. Απαγορεύω...

«Τι χαρά που παίρνω, όταν ακούω ένα τραγούδι δικό σου, όταν ζω μέσα στ’ όνειρό σου κι όταν με κοιτάς. Τι χαρά που παίρνω, όταν απλά μ’ αγαπάς.» ...

Μπερδεμένα λόγια.  Ευχάριστες νότες ομορφαίνουν τα βράδια μου.  Γλυκιά και πικρή συντροφιά εσύ.  Κι εγώ, καψούρεμένη και ταυτόχρονα τόσο αδιάφορη.  Ακροβατώ πάνω σ’ ένα σάπιο σκοινί, έτοιμο να σπάσει.  Αλλά εσύ σταθερά εκεί.  Να μετράς τα βήματά μου και να χειροκροτάς κάθε μου αποτυχημένη προσπάθεια.  Δεν πειράζει μου λες, εσύ να είσαι ευτυχισμένη.  Δεν πειράζει...

Γράφει η Γιολάντα Τσιαμπόκαλου "Πειρατής, βασιλιάς, νοσοκόμα, μάγισσα, απάτσι ή καρδινάλιος ντύνεται ο λαός. Φασίστας, επαναστάτης, αστυνομικός, πόρνη, ηθικολόγος και ειρηνιστής, πολεμοχαρής πλανητάρχης ή οικολόγος δήμαρχος ντύνεται ο κόσμος..φέτος μπορεί να ντυθεί κουκουλοφόρος... Ανάλογα με την έμπνευση της στιγμής ή ανάλογα με το απωθημένο. Ισως, μάλιστα, ελπίζει το Καρναβάλι να κρατήσει παραπάνω,...

Σε θέλω μόνο για μένα και απ’ την άλλη δε σε θέλω καθόλου. Θέλω να είσαι καλά κι απ’ την άλλη δε με νοιάζει πως θα ‘σαι. Είναι στιγμές που πεθαίνω από αγάπη κι άλλες που με κατακτάει το μίσος και η οργή. Το ξέρω ότι με θέλεις, αλλά πάντα θα φοβάμαι μήπως κάνω κάτι λάθος. Σου χαμογελάω, σου νευριάζω. Σε χρειάζομαι και απ ‘την άλλη με πείθω πως δε σε έχω ανάγκη. Κάνω σχέδια για εμάς και στα επόμενα πέντε λεπτά τα έχω ξεχάσει...

Το καλοκαίρι θα'ρθει - Φοίβος Δεληβοριάς Το καλοκαίρι θα ρθει και θα πάρει κι εσένα μαζί  Στην ομορφιά του θα γίνεις χαζούλα όπως ήσουν μικρή Θα μας γυρίζεις την πλάτη σου ανοίγοντας το παρεό Να σε κοιτάξει ο ήλιος, να σε κοιτάξει ο ήλιος Θα 'σαι για λίγο το αίνιγμα που δεν θα λύσει κανείς  Θα σε φυλάει από γύρω στρατός σπαστικοί συγγενείς Θα μισανοίγεις τα πόδια σου και θα τα κλείνεις...

"Νόμιζα ότι μπορούσα να το καταλάβω, αλλά δεν καταλάβαινα... Στην πραγματικότητα, όχι. Μόνο σε γενικές γραμμές. Μόνο τη ροζ συγκρατημένη, ημιπολύτιμη προθυμία του. Δεν συνειδητοποίησα ότι μερικές φορές θα ήταν παραπάνω από πλήρες. Ότι η πληρότητα είναι μια πολυτελής ιδέα. Γιατί είναι τα μισά που σε χωρίζουν στη μέση. Δεν ήξερα, δεν ξέρω για όσα υπάρχουν ενδιάμεσα, τα δικά σου αιματοβαμμένα κομμάτια, τα δικά μου αιματοβαμμένα κομμάτια." *σαν...

Αρχίζω πάλι να μπερδεύω τις λέξεις μεταξύ τους. Το ένα λάθος ακολουθεί το άλλο και οι θεωρίες μου απέχουν μίλια από την πραγματικότητα. Πασχίζω να βρω κάτι ενδιαφέρον για να κρατηθώ σε εγρήγορση και να μη χαραμίζομαι, παγιδευμένη μέσα σε μια ρουτίνα. Μάταια όμως. Δεν ήταν πάντα έτσι. Μάλιστα, κάποτε ήταν τόσο διαφορετικά, που καμία ομοιότητα δε βρίσκω μεταξύ του χθες και του σήμερα. Δεν προσπαθώ...

Τώρα πες μου ιστορίες για καταραμένους πρίγκιπες, που σκότωσαν το δράκο μου και έφυγαν με άλλες πριγκίπισσες στα χέρι...

Θέλω να αφεθώ αλλά συνέχεια κάτι με κρατάει πίσω. Πάντα κάτι με αποθαρρύνει και σταματάω λίγο πριν την αρχή. Μου είχες πει να πάψω να περιμένω τον πρίγκιπα γιατί πολύ απλά δε θα ‘ρθει ποτέ και να αρχίσω να ζω τη ζωή μου. Το πρόβλημά μου όμως δεν είναι αυτό. Δεν περιμένω κανέναν πρίγκιπα. Την κολοκύθα και τη νεραϊδόσκονη έχω χάσει. Την ευκαιρία μου να μεταμορφωθώ σε πριγκίπισσα και να περιμένω καρτερικά κάποιον να με κλέψει απ’...

Η ανοσία είναι η ιδιότητα του οργανισμού να αμύνεται σε κάποιον εξωτερικό βλαπτικό παράγοντα και να μην υφίσταται τις συνέπειές του. Αυτό έκανα και εγώ. Εγώ, που πια έχω ανοσία σε σένα και στις συνέπειες σου.Τώρα ψάχνω να με βρω εκεί που με άφησα. Τα βράδια περνάνε ήσυχα. Απέξω βέβαια, γιατί από μέσα το χάος. Όλα ένα παραλήρημα. Ανακυκλωμένες σκέψεις τρυπάνε το μυαλό μου ξανά και ξανά. Προσπαθώ να...

Δεν είμαι αρκετή. Το μίσος μου τρέφεται, αναζητά διέξοδο, αλλά βρίσκει τοίχο. Δεν τους φτάνω. Τρέχει με την ταχύτητα του φωτός και ανακλάται πάντα στο λάθος καθρέφτη. Έπεσα και χτύπησα και πια δεν τους κάνω. Στροφή 180 μοιρών, το μίσος μου, εκσφενδονίζεται πάνω μου και εγώ αντιδρώ ανάλογα. Μαζεύω αίματα ή προκαλώ αιμορραγίες, γιατί πια δεν τους κάνω. Αιώνιος εχθρός το μίσος μου, σιωπηρός συνωμότης...

Πληροφοριακά και μόνο, είσαι ο αγαπημένος μου χειρότερος εφιάλτ...