Πόσες παραμονές Χριστουγέννων έχουν περάσει; Πότε έπαψε να είναι πια παιδί; Τι απέγινε ο νεανικός της έρωτας; Ποιο ήταν το μυστικό της ευτυχίας; Δε θυμάται τίποτα. Ή μάλλον, σχεδόν τίποτα. Θραύσματα μνήμης αναδύονται και πάλι από τα βάθη του νου της. Η Κλάρα Στάλμπαουμ, ενήλικη πια, μοναχική ταξιδιώτης σ' έναν κόσμο στο μεταίχμιο του ονείρου και της πραγματικότητας. Θα ζήσει μοναδικές περιπέτειες. Θα αναμετρηθεί με τους φόβους...

Κύκλωπα αφού με ρώτησες και το όνομά μου μάθε, και δώσ’ μου όπως μου έταξες το  φιλικό σου δώρο. Κανένας ονομάζομαι. Κι η μάνα κι ο πατέρας μου κι όλοι οι λοιποί μου φίλοι, Κανένα με φωνάζουν...

Μην ανησυχείς.απλά θυμώνω.
και μερικές φορές σ’αγαπώ χωρίς να ισχύει.
θα το πάρει το ποτάμι κι αυτό…

θα πάρασύρει και σένα κάποτε.

μην με κοιτάς τώρα σαν να μην με ήξερες ποτέ

δεν είσαι αρκετά πειστικός.

στην τελική το άδειο απλά θα συνεχίζει να αδειάζει.

"τα όνειρα μας είναι αλεξίσφαι...

Βρήκα επιτέλους παρέα βρήκα κρυμμένοένα αστέρι από ψηλά το ίδιο με μένα μεθυσμένοΈψαχνα κάτι καλό μέσα μου να το φιλέψωσε ένα σκοπό μελό είπα να το χορέψω.Για να ξεχάσει η πεθυμιά τη φωτιά λιγάκικαι να αλλάξω λίγο γεύση από το πολύ φαρμάκιΠου βγαίνει από τα μάτια τη χειρότερη ώραγια αυτό μου βγήκε σου λέω καλά είμαι τώρα. Δε γουστάρω να σε δω σε ένα όνειρο ξένονα λες ποίημα γνωστό χίλιο ειπωμένο. Δεν αντέχω από τη φωτιά να σε...

δε μ'αρέσει που παραπονιέμαι συνέχεια, αλλά να μωρέ...αναλώθ...

Από τότε που έπιασα γυαλί στα χέρια μουΤο αίμα δεν έχει σταματήσει να κυλάειΜ ο υ δ ι ά ζ ο υ ν τα άκρα μουΑλλά η σιωπή δε σηκώνει π α ρ ά π ο ν αΚάνω προσπάθειες συντονισμούΔε τα πολυκαταφέρνω όμωςΚάτι πήγε στραβά πάλιΚάτι πρέπει να πήγε λ ά θ ο ςΘυμάμαι την πρώτη φορά που άνοιξα τα μάτια μουΚαι σε είδα δίπλα μουΕίχαμε πάει εκδρομή στη θάλασσαΕγώ δεν ήθελα να μπωΑλλά με άρπαξες βίαια και με βούτηξες μέσαΣ ε σ ι χ ά θ η κ α αυτό...

Επιβιβάζεσαι... Άνθρωποι μόνοι.Κινήσεις σπασμωδικές.Ένα μυαλό κενόΚαι μια καρδιά άδεια από συναισθήματαΠαραμελημένες αισθήσειςΜια ψεύτικη ουτοπίαΚλειστοί ουρανοίΨάχνοντας για το καλύτεροΠόσο καιρό ακόμα θα το επιδιώκεις;Φοβισμένες αντιλήψειςΛάθος παρμένες αποφάσειςΨεύτικοι εαυτοίΠάντα ένας άλλος στον καθρέφτηΑυτός γελάει –εσύ όχι-Μια μαραμένη εικόναΜαστουρωμένοι έρωτεςΛόγια πολλάΠράξεις ποτέΜηδενίζεις...

Κάθομαι και μετράω υποκατάστατα ονείρων. Ψάχνω κάπου ανάμεσα τα κομμάτια μου. Δεν έχω κόλλα όμως να με ξανακολλήσω. Αναπολώ παλιές στιγμές από φωτογραφίες και προσπαθώ να τις ζωντανέψω και να τις ζήσω πιο έντονα. Ξεχνιέμαι και αφήνω πίσω τις υποχρεώσεις. Ξυπνάω όμως το επόμενο πρωί με ένα μυαλό άδειο. Κενό. Ρίχνω κατάρες στην πλήρη ανικανότητά μου να οργανωθώ και να τα βάλω όλα σε μια τάξη. Υπάρχει...

Την πρώτη φορά ήταν σαν να ‘χε αρπάξει φωτιάκάπου μέσα βαθιά, κάτι μες στην ψυχή μουκοιτούσα τις φλόγες κι αυτόν τον αέρα μακριά να αλλάζει αργά τις σκιές της ερήμου Χορεύοντας μου ‘δειξες μέσα σε πέντε λεπτά τι θα πει πουθενά και πώς χάνεται ο χρόνος ότι αν το πιστέψεις στ’ αλήθεια η αγάπη μπορείότι αν αφεθείς σ’ οδηγάει ο δρόμος Από τότε περάσανε χρόνια, κυλήσαν νερά όμως κάπου βαθιά η φωτιά...

Το σημάδι που μου άφησε το περσινό καλοκαίρι ακόμα πονάει. Δεν θα φύγει ποτέ από πάνω μου. Τώρα πια, όποιος με κοιτάει, όποιος με γνωρίζει, θα καταλαβαίνει πως ανήκω αλλού. Πως είμαι αλλού. Μου δόθηκε δεύτερη ευκαιρία? Δε μπορεί να μου δόθηκε. Τις ευκαιρίες τις ρουφάει ο χρόνος κι η φθορά του. Δε μου δόθηκε. Μετά δε θυμάμαι και πολλά. Πήγα, γύρισα. Ένιωθα νοσταλγία και έναν κόμπο στο στομάχι. Έκλαιγα τα βράδια γιατί φοβόμουν...

Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρόςσε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνειμα εσύ σε λίγο δε θα βρίσκεσαι εδώΚάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνηΘέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχόςένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνεικάτω από τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεόςΜεσ' τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοιΠοιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλόποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλιποιος...

Το γεγονός ότι δεν ήθελες να με βλέπεις πια, ήταν ξεκάθαρο. Με κοιτούσε κατάματα, περιμένοντάς με να το αποδεχτώ. Αλλά αυτό που πόνεσε πιο πολύ ήταν το γεγονός ότι φέρθηκες σαν να μην μου άξιζε ούτε μια εξήγηση. Ένας απλός λόγος, να μου πεις γιατί δε με χρειάζεσαι πια. Ή μια απλή προειδοποίηση – όπως “Κοίτα, ετοιμάζομαι να διαλύσω την καρδιά σου σε ένα τρισεκατομμύριο κομμάτια, εντάξει?”Ούτε μια...

"Ι'm somebody now, Harry. Everybody likes me. Soon, millions of people will see me and they'll all like me. I'll tell them about you, and your father, how good he was to us. Remember? It's a reason to get up in the morning. It's a reason to lose weight, to fit in the red dress. It's a reason to smile. It makes tomorrow all right. What have I got Harry, hm? Why should I even make the bed, or wash the dishes? I do them, but why...

Έτσι παρορμητικά και βίαια. Μια ζωή να προσπαθώ να καταλάβω τις οδηγίες χρήσεις σου. Μια ζωή να σε φοβάμαι και να σε λατρεύω πιο πολύ απ’ όσο μπορώ. Να μου κάνεις κακό. Κι άλλο κακό. Εγώ όμως ασάλευτη. Μου είναι άγνωστος ο κόσμος μου χωρίς εσένα μέσα. Μάταια να προσπαθώ να κερδίσω στα στοιχήματα μας. Πάντα καλύτερος. Σε όλα καλύτερος. Μ’ αρέσει που έχεις περάσει τόσα πολλά. Μ’ αρέσει που με ξέρεις...

και τώρα κάθε φορά που σε βλέπω η καρδιά μου χάνεται..πέφτει.και είναι τόσο μεγάλο το κενό μέσα μου, που η πτώση μοιάζει ατελείωτη...

Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις. Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Όταν έχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι, αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες, ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου λησμονημένα λόγια δε θέλω να τ ακούσω. Σώπα. Άφησε με να έρθω...

Για να κάνω τον εαυτό μου να βάλει ένα όνομα σε αυτό που έχασα. Αλλά για ποιο λόγο? Χάθηκε. Εκείνος χάθηκε. Ό, τι κι αν υπήρχε μεταξύ μας, χάθηκε. Το μόνο που απέμεινε είναι η σκέψη πως όπου κι αν ανήκει πλέον είναι καλά. Αυτό λέω στον εαυτό μου δέκα φορές τη μέρα. Ανήσυχος ύπνος. Τα πάντα ουρλιάζουν στα όνειρά μου απόψε.Μ’ αγαπάς. Αληθινό ή ψεύτικο?...

Το ξέρω τα βαρέθηκες τα προβλήματά μου. Και εγώ με κούρασα. Το σημείο αναφοράς είπαμε χάθηκε. Απλά είναι αυτή η μελαγχολία που σε πιάνει όταν βλέπεις αυτά που δεν μπορείς να αγγίξεις. Πρόσωπα, καταστάσεις, εικόνες, χαρακτήρες. Ε, και όσο να ναι δεν είσαι και ευχαριστημένος μ’ αυτό που ήδη έχεις. Μ’ αυτό που είσαι. Στη προσπάθεια σου να αλλάξεις, σκοντάφτεις και τίποτα δεν καταφέρνεις τελικά. Οι άλλοι φταίνε. Έτσι σε κάνουν να...

Δεν σου ζήτησα πολλά.  Πότε μου δεν είχα απαιτήσεις.  Το μόνο πράγμα που προσπάθησα να πάρω από σένα, έλειπε.  Και μετά έφυγες και συ.  Δεν θυμάμαι και πολύ καλά τον εαυτό μου, αυτές τις εβδομάδες.  Τις εβδομάδες χωρίς εσένα.  Όσο κι αν προσπαθώ, δεν με θυμάμαι.  Πονάει ο χωρισμός δύο ανθρώπων γαμώτο.  Με όποιον τρόπο κι αν γίνει, πονάει.  Και...

"Δεν είναι τίποτα ο θάνατος. Δεν μετράει. Εγώ πέρασα απλά στο διπλανό δωμάτιο.Όλα εξακολουθούν να είναι ακριβώς όπως και πριν. Εγώ είμαι εγώ κι εσύ είσαι εσύ,κι η ζωή που με τόση αγάπη ζήσαμε μαζί μένει ανέγγιχτη, απαράλλαχτη.Ό,τι ήμασταν κάποτε ο ένας για τον άλλο, το ίδιο είμαστε και τώρα.Λέγε με όπως μ΄ έλεγες παλιά, με το ίδιο χαϊδευτικό όνομα. Μίλα μου με την άνεση που μου μιλούσες πάντα.Μην...

Τους μιλάω για αγάπη και αυτοί μου λένε για μίσος....

από ψηλά, πόσο όμορφη είναι η θάλασσα...

Είναι στενάχωρα εδώ και αυτό σίγουρα δε σ’ αρέσει.Όχι ότι είσαι κλειστοφοβική, απλά προτιμάς τους πιο ανοιχτούς χώρους.Διακρίνεις μπαλόνια, κορδέλες, κεράκια, μία άδεια καρέκλα, ένα ψάθινο καπέλο και κάτι φιλιά να πετάνε στον αέρα.Θέλεις να σηκωθείς να τα ακουμπήσεις αλλά δε μπορείς.Τα μέλη του σώματός σου παραλύουν και συ νιώθεις όλο και πιο ανίκανη να συγκεντρώσεις το βλέμμα σου κάπου συγκεκριμένα.Ψάχνεις...

Σχέδια μελλοντικά. Συγχύσεις, απογοητεύσεις. Το μετάνιωσα. Όλα τα μετανιώνω. Και πάμε πάλι.Γράφω. Γράφω τι; Κάνω τι; Και γιατί εδώ; Γιατί εδώ με κόσμο; Όλα μπερδεμένα, το μυαλό ένα κουβάρι, που άντε να το ξεμπλέξεις. Φεύγω από εδώ, πάω εκεί, αλλά στο τέλος αλλού καταλήγω. Μοιράζω χαμόγελα, κρατάω υποσχέσεις, συγχωρώ κι ας μη μου συγχωρούν κάποιοι τα δικά μου λάθη.Περπατάω αργά. Εξουθενωτικά αργά....

I told you I was trouble, you know that I'm no go...

Eπειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω Nα μπαίνω σαν Πανσέληνος Aπό παντού, για το μικρό το πόδι σου μέσ' στ' αχανή σεντόνια Nα μαδάω γιασεμιά- κι έχω τη δύναμη Aποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω Mέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές Yπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνεAκουστά σ' έχουν τα κύματα Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς Πώς λες ψιθυριστά το " τι " και το "ε " Tριγύρω στο...

Τι παράξενη κοπέλα είσαι ΄συτι μεράκια έχεις και σε βασανίζουνώρα τώρα το ΄χεις ριξει στο κρασίκαι τα μάτια σου τα βλέπω να δακρύζουνΤι μυστήριο κορίτσι είσαι ΄συμια σε βλέπω στα μεταξωτά ντυμένημια σε βλέπω να τα πίνεις σαν τρελλήκι απο ντύσιμο πολύ κακόφτιαγμένηΤι παραξενη κοπέλα εισαι ΄συδε μ΄αρέσει η ζωή αυτή που κάνειςασε πλέον τις ταβέρνες το κρασίσου το λέω πως στη ψάθα θα πεθάνειςστίχοι-μουσική:...

— "Θα 'θελα τόσο πολύ να σ' εντυπωσίασω. Η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη σαν μια μπόρα. Ούτε που πρόλαβα ν΄αρχίσω, ούτε που πρόλαβα να σου πω την μοναδική μου ιδιότητα: είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό κι άγριο πράγμα του κόσμου...στιγμές. Όταν έχω αυτό τον ξαφνικό πόθο να πετάξω και δεν έχω που να πετάξω...κρύβομαι στη συλλογή μου, γεμάτη καφέδες, μποξέρ, χορευτές...τυχαία αγγίγματα,...

I am losing you and it's effortless........

Μέσα στον κήπο της δικιάς μου μοναξιάς κάτι πουλιά πετούν πάνω απ' τη στάχτη που άφησε πίσω του όταν έφυγε ο νοτιάς και μου τραγουδάνε "η αγάπη θα 'ρθει, θα' ρθει" Μέσα στους τοίχους της μικρής μου φυλακής κάποιος διαβάζει της παλάμης μου το χάρτη βλέπει τους δρόμους της χαμένης μου ζωής και μου τραγουδάει "η αγάπη θα 'ρθει, θα' ρθει" Θα 'ρθει, ένα απόγευμα ζεστό θα μπεί στον κήπο αυτό όλο το...

έχετε κανένα καλό βιβλίο να μου προτείνεται?? προτιμώ κάτι σε μυθιστόρημα, αλλά είμαι ανοιχτή και σε άλλες προτάσεις...

“Εγώ γλίτωσα και δεν είμαι πλέον σαν κι εσάς. Και χόρτασα. Και λεφτά. Και οικογένεια κι αγάπη. Κυρίως αγάπη. Στο μέτωπο αγγίγματα-φιλιά. Και πλάι στα χείλη. Εγώ, που μέχρι πέρυσι, αν με άγγιζες ακόμα και εξ αποστάσεως, ούρλιαζα “πίσω μου σ έχω σατανά”. Εγώ χόρτασα. Ένα χειμώνα αγάπη. Μια άνοιξη ελπίδα. Κι ένα καλοκαίρι προοπτική. Ολόκληρο προοπτικές. Εγώ, η ξεγραμμένη. Χρειάστηκε να ξεγραφτώ για να μπορέσω και να συμμορφωθώ και...

Σ' έχω χάσει, είναι νύχτα τόσο αργάόπως τότε όλα ήρθαν ξαφνικάμια στιγμή απ' τα χέρια έχει χαθείαν σε είχα θα 'χα δεύτερη ζωήΜα δεν αλλάζειο ήλιος φτάνειο κόσμος είναι ένα άστρο μακρινόΞημερώνει μα για κάποιον είν' αργάξέρω υπάρχουν τόσα πράγματα απλάαν μπορούσα να κρατήσω μια στιγμήμια εικόνα να γυρίσεις στη ζωήΜα δεν αλλάζειο ήλιος φτάνειο κόσμος είναι ένα άστρο μακρ...

Ο χρόνος βουίζει. Και εγώ τον τελευταίο καιρό ακούω όλο και πιο συχνά κάποιον να ψιθυρίζει το όνομά μου. Οι γύρω μου νομίζουν ότι τους κάνω πλάκα. Και συνεχίζουν το αστείο. Έχω κουραστεί να αλλάζω τις διαθέσεις μου απέναντι σου. Αν έρθεις τώρα και με ρωτήσεις τι νιώθω για ‘σένα, θα σου πω πως σ’ αγαπάω πολύ και πως θέλω να είσαι τόσο ευτυχισμένος, όσο δεν ήσουν ποτέ μαζί μου. Αν ερχόσουν χθες και με ρωτούσες το ίδιο πράγμα, θα...

Όχι πια έρωτεςΔε σ’ αγαπάω πιακαι δεν ξυπνάω μέσα στον ύπνο μου για σέναΌχι πια έρωτεςΔεν ανυπομονώ πια να σε δωκαι δίπλα σου να κοιμηθώΌχι πια δάκρυαΔε ζηλεύω πιακαι δε θολώνω τα γυαλιά μου πια για σέναΌχι πια θάνατοι,όχι πια διάβασμα με ηρεμιστικά,όχι πια ύπνοι με τηλέφωνα ανοιχτάΌχι πια πρόστυχα μηνύματαΌχι πια γέλια και παιχνίδια όταν είμαστε μαζίΌχι πια μέλισσες το βράδυ,όχι γατάκια το πρωίΌχι...

''Ανώφελο. Μόνο αυτός υπήρχε. Κανένα νόημα. Μόνο αυτός. Και να τον σκέφτομαι κάθε δέκα δευτερόλεπτα, θα ΄θελα να σουν εδώ. Τι θα έλεγες. Ποιους θα πείραζες. Πώς θα τους ξεσήκωνες. Θα γελούσα. Επιτέλους θα γελούσα. Μπορεί και να έκλαιγα μετά.Τι σημασία έχει; Γεννημένος για το καλύτερο. Άρα και για το χειρότερο. Μόνο αυτός. Κοινωνικός και αποσυνάγωγος. Την ίδια ώρα. Την ίδια μέρα. Το λάγνο ψέμα του και η πιο σκληρή αλήθεια του....