Την έβλεπε που κάπνιζε, κάπνιζε συνέχεια. Το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, χωρίς σταματημό. Περίμεναν και οι δύο τον προαστιακό, βέβαια εκείνη βρισκόταν στην απέναντι μεριά. Η αλήθεια είναι πως είχε περάσει αρκετή ώρα στο περίμενε, αλλά αυτό δεν ήταν λόγος για να καπνίζει τόσο.Απ'τη μια φαινόταν σαν κάτι να την απασχολούσε βασανιστικά και απ' την άλλη σαν να μη σκεφτόταν τίποτα απολύτως. Είχε περάσει καιρός από τότε που μια κοπέλα...

Ασθμαίνω. -Αυτή η ασθένεια μεταδίδεται με το βλέμμα. Ερωτευμένοι εραστές πέθαναν πρώτοι, τι καλά. Πέθαναν πρώτοι. Πιο μετά πανικός και χαμός και τρόμος για ζωή, Ποια ζωή? Τι είπες? Ποια ζωή? Μη με κοιτάς. Δεν σε κοιτ...

Σαν ένα ελατήριο, μια στα πάνω μου και μια στα κάτω μου. Αναθεώρηση. Μισός χρόνος έρωτας, μισός χρόνος πάθος. Λύπη, ευτυχία, αγωνία, θυμός. Πολλές αναχωρήσεις και ούτε ένα αντίο ειπωμένο σωστά. Γιατί έχει σκαλώσει η ενοχή στα σωθικά μου; Ενεργώ αυθόρμητα, δε σε συναρπάζω. Ενεργώ αθέμιτα, γίνεσαι κυνικός. Άχαρα στημένες οι επιλογές μου και δύο ζάρια στα χέρια μου. Πότε σταμάτησες να παλεύεις για τα λίγα σου; Μπέρδεψα τις μέρες...

Ήταν 8 η ώρα, όταν συνειδητοποίησε ότι το μανό στα νύχια της είχε πια στεγνώσει. Κατευθύνθηκε προς το παράθυρο και διέκρινε έναν τρομαχτικά μαύρο ουρανό να απειλεί με βροχές και καταιγίδες. Κακός οιωνός, σκέφτηκε. Έκλεισε τα παντζούρια με κινήσεις νωχελικές και νυσταγμένες. Στα μάτια της η κούραση μπορούσε να γίνει διακριτή απ' τον καθένα. Οι τελευταίοι μήνες είχαν αφήσει το πρόσωπό...

Εξακρίβωση συναισθήματος.

Για άλλη μια φορά ο λόγος μου με βγάζει άκυρη.

Δε θέλω τίποτα από αυτόν, μόνο να ακούω την ανάσα του.

Κρύα νύχτα κι απόψε, χλωμό το φεγγάρι.

Μπλέχτηκα κάπου ανάμεσα στους αστερισμούς του.

Τι τη θέλω την προσπάθεια για ανακωχή, αφού δεν κάνω για ειρήνη.

Στρίβω τα χέρια στους τοίχους, δεν παίρνω απάντηση.

Πετάγονται οι πόροι σα να θέλουν κάτι να αρπάξουν, από κάπου να γαντζωθούν.

Γυμνώνεται η αλήθεια και προκαλεί τα νιάτα μου.

Η δικτατορία του εγωισμού μου διοργανώνει παρελάσεις.

Φοράω άσπρα φουστάνια και δαγκώνω κόκκινα τριαντάφυλλα.

Πετάω πέτρες σε οτιδήποτε ανοίκειο συναντώ μπροστά μου.

Προκαλώ εντάσεις και ερίζω ανεπιφύλαχτα.

Δεν κάνω για εδώ ρε, πηγαίντε με κάπου αλλού.

Θα 'μαι ήσυχο παιδί, θα υπακούω.

Και δε θα παρασύρομαι, γιατί δεν έχεις ιδέα με πόση ευκολία υποκύπτω.

Εξακρίβωση αισθήματος.

Τώρα τυλίγω τα όνειρά μου μέσα σε ροζ χαρτάκια και τα καίω.

Δίνω όνομα στις ασάφειες που με περιβάλλουν και παίζουμε κρυφτό.

Με τσιμπάω για να σιγουρευτώ ότι ακόμα νιώθω.

Ύστερα χλευάζω την αφή μου που συνεχώς με απογοητεύει.

Τι ανακωχή και μαλακίες, θα βάλω όλη μου τη δύναμη.

Κηρύσσω πόλεμο. Και μάντεψε ποιος είναι ο αντίπαλος.

Δε φαντάζεσαι..

Πάνε μέρες τώρα... δε μπαίνω καν στον κόπο να τις μετρήσω, στ' ορκίζομαι. Πάνε μέρες τώρα... πάνε και τα λίγα που ονόμασα δικά μας. Ίσως φταίει το κρασί. Ίσως φταίνε τα τσιγάρα. Ίσως φταίνε τα κεράκια που καίνε δίπλα μου. Η φωτιά τους χορεύει τόσο εριστικά. Ξέρω πως θα συμφωνούσες αν ήσουν εδώ. Ή θα κορόιδευες της παράνοιά μου. Τι εριστικά κεράκια!  Τι εριστικός ο σωματικός πόνος που νιώθω τώρα που λείπεις. Σαν να είμαι...

Ήταν μεσάνυχτα όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ένας τσιριχτός, μακρόσυρτος ήχος έσπασε τη σιωπή της νυχτερινής ώρας. Ένα επίμονο, ενοχλητικό άκουσμα που τρύπησε τα αυτιά του. Τον βρήκε στο γραφείο, πάνω απ' τη γραφομηχανή του, να καπνίζει την πίπα του. -Παρακαλώ; -Θέλεις να 'ρθεις να με δεις; -Έχω δουλειά. -Έχω να σε δω από εκείνο το βράδυ. Δε σε έπαιρνα τόσες μέρες γιατί υπέθεσα πως έγραφες. -Γράφω. -Γράφεις καθόλου για μένα; -Είναι...