αυτά που νιώθει η καρδιά σου λέω πονάνε

Γιατί πρέπει να πεθάνει κάποιος για να καταλάβουμε, όσοι μένουμε πίσω, πόσο σημαντική και πολύτιμη είναι η ζωή μας; Γιατί για να κατανοήσουμε την ευτυχία πρέπει πρώτα να βιώσουμε την απόλυτη δυστυχία και να γνωρίσουμε όλα τα πρόσωπα της λύπης; Σιχαίνομαι τον ανθρώπινο εαυτό μου που είναι τόσο αδύναμος και τόσο ‘λίγος’ μπροστά στο θαύμα της ζωής. Σιχαίνομαι που δεν προσπαθώ κάθε μέρα για το καλύτερο, παρά γκρινιάζω και στεναχωριέμαι για πράγματα ασήμαντα και χαζά. Δεν θέλω να παρεμβαίνει ο θάνατος για να κατανοώ πόσο τυχερή είμαι που είμαι ακόμα στη ζωή, όπως και όλοι όσοι αγαπώ και χρειάζομαι δίπλα μου. Είναι τόσο ανόητη η ανθρώπινη φυλή ώστε να χρειάζεται πειστήρια απώλειας και θλίψης για να συνειδητοποιήσει πως η ζωή δεν είναι τίποτα τελικά; Γιατί πρέπει ο θάνατος να είναι τόσο ισχυρός και τόσο απρόβλεπτος; Γιατί ο καθένας μας να χάνει πρόσωπα που αγαπά από τη μια μέρα στην άλλη, χωρίς ιδιαίτερη εξήγηση; Γιατί αυτός και όχι εγώ; Με βάση ποιών κριτηρίων φεύγει κάποιος από τη ζωή και ποιος είναι αυτός που αποφασίζει το πότε;

Γιατί να φύγεις εσύ που είχες όλοι τη ζωή μπροστά σου; Τι δεν δούλεψε σωστά και χάθηκες; Γιατί να αφήσεις πίσω σου τα τρία τέταρτα της ζωής σου και τον χαμό της άδικης απώλειάς σου; Ερωτήσεις σαν αυτές τρυπάνε το κεφάλι μου εδώ και ώρες και το κενό που νιώθω μέσα μου με βαραίνει και με πνίγει. Τι είναι η ζωή τελικά; Πότε θα μάθω να εκτιμώ αυτά που μου έχουν δοθεί χωρίς περαιτέρω απαιτήσεις και γκρίνιες; Πότε θα σταματήσει όλη αυτή η ασάφεια να πλανάται στον αέρα γύρω μου και πότε η ζωή θα αποδειχθεί τελικά πιο ισχυρή από τον θάνατο;

Πόσες άλλες οικογένειες άραγε να θρηνούν σήμερα, εκτός από τη δικιά σου; Γιατί δεν γίνεται να γυρίσεις πίσω; Που έχεις πάει;

Να σου ευχηθώ καλό ταξίδι ή απλά να σωπάσω; αφού έτσι κι αλλιώς το ταξίδι στην Ιθάκη ξεγλίστρησε απ’ τα χέρια σου….

«πήρες πολλά χαμόγελα μαζί σου»