στο κάπου

Από αυτό το λίγο που σε είδα και άλλαξε η καθημερινότητά μου.
Τώρα καταδικάζω τη ζωή μου κάθε μέρα.
Αντιληπτά.
Τα όνειρα κάνουν κακό. Οι σκιές του μυαλού είναι εκεί μόνο για να σε πληγώνουν.
Και σε τι ωφελεί να φαντάζομαι πως θέλω να είσαι αφού ποτέ δεν πρόκειται να σε έχω?
Και γιατί να φαντάζομαι πως θέλω εγώ να είμαι, ξέροντας πως ποτέ δε θα καταφέρω να γίνω τίποτα από όλα αυτά?
Σκιά ήσουν κι εσύ, μέχρι που έγινες τυφώνας και τα γάμησες όλα.
Εκείνη η νύχτα.
Όχι δεν το έχω μετανιώσει. Καθόλου δεν το έχω μετανιώσει.
Συνεχίζω να κατηγορώ τον εαυτό μου όμως για την μόνιμη παρουσία αυτού του απελπιστικού αισθήματος έλλειψης.
Το κενό που νιώθω, και που εγώ έσπειρα εκεί για μένα.
Δεν περιμένει να καλυφθεί. Δεν μπορεί να καλυφθεί.
Απλά υπάρχει γιατί εγώ το πρόσταξα να υπάρχει.
Να μην ανησυχώ μου λες και ισχυρίζεσαι πως η ζωή είναι λίγη και πως δεν πρέπει να με καταβάλλουν τέτοια δαιμόνια.
Αλλά τι λίγη? Ήδη νιώθω πως έχει περάσει ένας αιώνας.
Δεν είμαι σίγουρη όμως. Δεν ξαναγυρίζω στα παλιά γιατί φοβάμαι…

Μόλις σε δοκιμάσω, θα σου στείλω νεότερα…

Και θα συνεχίσω να σε ψάχνω, από λιμάνι σε λιμάνι..