«…Διαβάζω βιβλία, βλέπω ταινίες, ακούω μουσική, τα συνδυάζω όλα, και προσπαθώ να κοροϊδέψω τον εαυτό μου πως δε ζω τη δική μου ζωή, παρά κάποια άλλη, μέσα σε μια δόση μυθοπλασίας που τόσο πολύ μου λείπει. Είναι βράδυ και ο ουρανός τόσο καθαρός. Κοιτάζω δίπλα μου, έξω απ’ το παράθυρο και βλέπω όλα αυτά τα αστέρια. Νευριάζω και μετά στεναχωριέμαι όταν ξέρω ότι μέσα στις απίστευτα πολλές δυνατότητες που υπάρχουν εκεί έξω για να ζήσω έστω μια στιγμή κάτι μοναδικό, ίσως δε βρω ποτέ καμία μπροστά μου. Τι θα θυμάμαι όταν γεράσω; Τι θα έχω να πω, όχι στα παιδία μου, ούτε στα εγγόνια μου, αλλά στον εαυτό μου πριν πεθάνω; Ότι έζησα καλά; Ότι ήμουν ευτυχισμένη; Θέλω τόσα και ακόμα περισσότερα, αλλά στο τέλος θέλω μόνο ένα πράγμα. Κάτι να με κάνει να νιώσω ότι στη ζωή αυτή υπάρχουν πολλά περισσότερα από όσα βλέπουμε και νιώθουμε γύρω μας. (Μόλις είδα ένα αστέρι να πέφτει και έκανα μια ευχή) Ελπίζω…»Δηλαδή, εγώ τώρα πέθανα;
Γιάννης Λάχανης
1 σχολίασαν:
at: 25 Φεβρουαρίου 2011 στις 9:47 μ.μ. είπε...
ιδανικος κι αναξιος εραστης Ν.Καββαδιας
Δημοσίευση σχολίου