Ψάχνοντας για κοχύλια

Ένιωσε πάλι με καθαρά σωματική ένταση, που δεν ήταν απλή ανάμνηση, εκείνη την απότομη επαφή με το νερό που σου μουδιάζει τα μέλη. Θυμήθηκε την αγαλλίαση, την αίσθηση ευεξίας, τόσο καθαρά, σαν το σώμα της να ήταν ακόμα νέο, ανέγγιχτο από την αρρώστια και τον χρόνο. Ήταν και άλλες απολαύσεις κι άλλες χαρές. Η γλυκιά επαφή των χεριών, των χειλιών, των κορμιών. Η γαλήνη μετά τον κορεσμό του πάθους, η ευτυχία να ξυπνάς με νυσταγμένα φιλιά και με αναίτια γέλια.
Όταν ήταν ακόμα μικρή, πριν από αμέτρητα χρόνια, ο μπαμπάς την είχε μυήσει στη γοητεία του διαβήτη και του μυτερού μολυβιού. Είχε μάθει μόνη της να σχεδιάζει κεφαλάκια λουλουδιών, πέταλα και καμπύλες, αλλά τίποτα δεν της προκαλούσε μεγαλύτερη απόλαυση από το απλό χάραγμα ενός κύκλου σε καθαρό άσπρο χαρτί. Τόσο άψογος, τόσο ακριβής. Το μολύβι που προχωρεί, σχεδιάζοντας την καμπύλη κι ολοκληρώνοντας τη στο σημείο από όπου είχε ξεκινήσει.
Ο κύκλος είναι το αναμφισβήτητο σύμβολο του απείρου, της αιωνιότητας.
Αν η δική της ζωή ήταν μια τόσο προσεχτικά χαραγμένη με μολύβι καμπύλη, τότε οι δύο άκρες της κόντευαν να ενωθούν. Κλείνει ο κύκλος μου, σκέφτηκε κι αναρωτήθηκε τι είχαν γίνει όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν μια ερώτηση που πότε πότε τη γέμιζε αγωνία και την άφηνε με μια αίσθηση απώλειας. Φαίνεται όμως ότι τώρα πια αυτή η ερώτηση ήταν ξεκάρφωτη κι έτσι η απάντηση, όποια κι αν ήταν, δεν είχε πια σημασία.

-Ρόζαμουντ Πίλτσερ